Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Run Away Star » Hoofdstuk 44
Run Away Star
Hoofdstuk 44
Het is stil in de auto. Het enige geluid komt van mijn snikken. Mijn hand rust op de leuning. Bills warme hand neemt die van mij vast en knijpt er zachtjes in. “Waarom doe je alsof er niets is gebeurt?”¯ zucht ik en sta echt op instorten. Als Bill zo doet, kan ik niet zien of hij nu pijn leidt of niet. “Ik doe niet alsof er niets is gebeurt. Ik weet dat het eenmalig is, niets voorstelde,”¯hij zucht even en gaat dan verder,”¯voor jou in ieder geval. In wat jij hebt verteld, kan ik horen dat je er spijt van hebt. Elle, ik denk echt dat je de ware bent dus ik laat je niet zomaar gaan.”¯ Nu loopt er ook een traan over zijn wang. Ik veeg die weg. De aanraking voelt raar, alsof onze relatie nog pril en complex is. Complex is hij nu zeker, maar pril? In geen geval. “Wat ik wel zou appreciëren, is dat je het niemand anders verteld.”¯ Ik knik en stap uit de auto. Ik doe alsof ik vrolijk ben en loop naar Fenna, Milla en Sanne. David schud me even de hand en vraagt dan of zijn appartement nog heel is. Ik grinnik even en knik dan. “Ik ga morgen wel met je mee voor mijn spullen.”¯ Bill trekt me mee naar binnen. “Kom mee.”¯ zegt hij en wijst naar boven. Ik loop voorop de trap af. Het is fijn hier terug te zijn. De 2 bovenste treden die kraken, het tapijt dat een aangenaam geluid afgeeft als je erover wandelt,… Eindelijk weer thuis. Ik open de deur van onze slaapkamer. Tegen de muur hangt een schilderij. Nee, geen schilderij. Een foto in een massief, donkerbruin, ebbenhouten kader. Een foto van Bill en mij. Ik draai me naar hem om. “Dat is zo lief.”¯ Hij glundert en trekt me aan mijn polsen naar zich toe. Ik plant mijn handen op de achterkant van zijn hoofd, zijn haren voelen zijdezacht tussen mijn vingers. Ik trek hem naar me toe en kus hem liefdevol.
Meteen daarna gaan we weer naar beneden, hand in hand. Ik voel me opgelucht. Ik heb mijn lesje wel geleerd. Bill is de enige echte ware voor mij, en dat zal hij altijd blijven. Geen enkele jongen, zelfs geen andere Kaulitz, kan daar iets aan veranderen. “Hoe gaat het nu met je?”¯ vraagt Gustav als Bill en ik in de zetel gaan zitten. “Geweldig.”¯ glimlach ik. Bill die dicht bij me zit, zich ontfermt over me,… Wat heeft een mens nog meer nodig. Ik trap mijn schoenen uit en ga dan languit in de zetel liggen, met mijn hoofd op Bills schoot. Bill kijkt voor zich, probeert het gesprek een beetje te volgen. En ik kijk naar zijn gezicht. Zijn mooie ogen, die omringd worden door een muurtje van zwart, zijn piercing, zijn springerige haartjes,… Als Bill doorheeft dat ik naar hem kijk, kijkt hij naar beneden en woelt door mijn haar. Ik sluit mijn ogen en luister naar hoe Sanne een verhaal verteld van uit Amerika. Ik teken figuurtjes op Bills T-shirt met mijn vinger en kriebel hem af en toe. Niet te lang anders begint hij te lachen zou ik mijn fijne plaatsje wel eens kwijt kunnen spelen. Ik zucht, wetend dat ik echt geluk heb met iemand als Bill. Hij lacht weer lief naar me. Hij is er één uit een miljoen.
Na een tijd is het Bills beurt. Ik ga recht zitten, best slaperig geworden. Bill legt zijn hoofd op mijn schoot en sluit zijn ogen. Ik speel even met zijn haren. Hij lacht erdoor maar ik houd niet op. Dan laat ik mijn vingers langs zijn wenkbrauw glijden. Ik speel even met zijn piercing maar hij lijkt het niet eens te merken. Mijn vingertop schuift over zijn wang waardoor hij weer lacht. Hij is echt zoveel mooier als hij lacht. Ik buig voorover om hem een kusje te geven. “Ze zijn mooi samen hé.”¯ hoor ik Sanne fluisteren. Bill heeft het ook gehoord want hij knipoogt. Mijn vingers vervolgen hun rondleiding over Bills gezicht naar zijn lippen. Als ik erover wil gaan, bijt hij in mijn vinger. Ik trek hem weg en kijk hem streng aan. Niet lang, want ik barst al snel in lachen uit. “Missen wij iets?”¯ Ik kijk op naar de verbaasde gezichten van mijn vriendinnen, en ondertussen ook vrienden Georg en Gustav. Ik kijk terug naar Bill, die grijnzend en met zijn ogen toe iets neuriet. Zijn handen rusten op zijn buik en gaan op en neer op het moment dat Bill in- of uitademt. Eigenlijk is hij heel fascinerend. Complex en simpel tegelijk. Ik frunnik wat aan zijn haar. “Is het leuk?”¯ grinnikt Bill. Ik knik en beweeg dan mijn benen. Ze slapen. Bill gaat weer recht zitten. Eigenlijk vond ik het leuk toen Bill op mijn schoot lag. Dat ik me ook eens beschermend tegenover hem mocht gedragen.
“Ik ga slapen.”¯ zucht Tom en sloft naar de trap. Niet veel later volgen Gustav, Milla en Fenna. Sanne en Georg zitten nog knus naast elkaar in een zetel, net als Bill en ik. Ik druk een kusje op zijn neus. “Zullen wij ook maar eens gaan slapen?”¯ stelt hij voor. Ik knik en sta recht. Met Bill achter me aan loop ik naar boven. Bill trekt zijn T-shirt uit en zoekt dan in de kast naar een pyjama. Ik trippel naar hem toe. Dan ga ik tegen de kast leunen en kijk ik hoe hij fronsend in zijn kast zoekt. “Van mij moet je geen pyjama aandoen hoor. Boxer is ook goed.”¯ Bill kijkt me grijnzend aan. “Nou vooruit, voor één keer.”¯ Ik gris zijn T-shirt van de grond. “Mag je hebben.”¯ lacht Bill. Ik glimlach en trek mijn kleren uit om dat T-shirt als pyjama te gebruiken. Het komt tot net over mijn onderbroek, perfect dus. Bill ligt al in bed en kijkt hoe ik stuntelend mijn broek uittrek. “Daar kan je wel mee lachen hé, Kaulitz.”¯ zeg ik en spring dan op bed. Hij vliegt er bijna af maar grijpt de rand vast. “Jammer.”¯ zeg ik en steek mijn tong uit. “Kom hier.”¯ zegt hij en trekt me op zijn schoot. Geen lieve kusjes deze keer maar een echte tongzoen zoals alleen mijn Bill Kaulitz het kan.
Reacties:
Aahhh, Bill <33
Hij is zo lief hè, voor Elle en aaww *smelt*
Elle die met Bills haren klooit is lief ;-) *wil ook*
Het leuke van fanfictions is dat je kan doen alsof je zelf zo'n persoon bent en lekker met Bills haren mag klooien
En ik kan me zo inleven in Elle, geweldig <3Hè, ik kom niet verder dan "Bill is zo lief" x'D
Maar dat is hij toch ook
ö
Meer?
<3
oeeeehhh Bill is cute