Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Run Away Star » Hoofdstuk 45
Run Away Star
Hoofdstuk 45
Het is dinsdagavond, we komen net terug van een concert in München. Het was gezellig. De sfeer was er goed, beheerst. De fans voor de M&G waren 4 meiden van Belgische afkomst. Ze meenden me te herkennen. Ik sla mijn armen om Bills nek en trek hem naar me toe. “Nog een paar daagjes en weer hotel.”¯ fluistert Bill. Ik glimlach. “Ik vond het hotel van 2 weken geleden veel leuker. Met Chef.”¯ Bill sleurt me mee de tourbus op. “Snap ik, je kon het goed met hem vinden.”¯ Een paar minuten later stoppen we al en duiken een privé nachtclub in. Enkele bekenden dwarrelen hier rond, het is hier niet raar om de vriendin van Bill Kaulitz te zijn, ik word niet eens bekeken. Vind ik niet erg. We gaan op het balkon naast de dansvloer zitten en Georg roept meteen de ober. “Doe maar 8 cocktails.”¯ De muziek is hier best leuk, de dansvloer druk, aangenaam druk, niet hectisch druk. Ik pak Bills hand vast en staar even in zijn ogen. “Je bent moe.”¯ merk ik op. Hij haalt zijn schouders op. “Over 2 weken vakantie. Je gaat toch met ons mee?”¯ Ik knik en pak een glas aan. Het is een raar goedje. Het is wit, waar ijsblokjes zitten zilver, groene limoen drijft op het oppervlak, muntblaadjes liggen onderin. Ik roer even met mijn rietje en neem dan een slokje. Best lekker.
“Kom, we gaan dansen.”¯ roept Fenna door de muziek heen en trekt me recht. Ik werp even een hulpeloze blik naar Bill maar die lacht alleen maar. Van hem moet ik dus geen hulp verwachten. Fenna moet weer in het midden staan, zodat iedereen naar haar kijkt. “Aandachtziek kind.”¯ zeg ik, wetend dat ze het toch niet hoort. Ze schudt met haar kont, draait rondjes,… Het is eigenlijk te gek om waar te zijn. Jammer dat het echt is en ik naast haar sta. Het liedje verandert. Een liedje van Lady Gaga. We krijgen allebei een grijns op ons gezicht. “1,2,3.”¯ Milla staat naast ons, zoals ik had verwacht. “Zullen we ons dansje doen?”¯ roept ze. Ik knik. Op Just Dance hadden we een dansje verzonnen tijdens een tussenuur. Het was ontzettend grappig, vooral om er naar te kijken. We schuifelen een beetje van elkaar weg en gaan klaarstaan. Als de omringende mensen doorhebben wat we gaan doen, maken ze plaats voor ons en is de hele dansvloer van ons.
Hijgend komen we tot stilstand. Een groot applaus barst los. We glimlachen even terwijl we rustig de tijd nemen om op adem te komen. Dan komen Bill en Georg naar ons toe. “We hebben alles gefilmd.”¯ grijnzen ze. Ik pak mijn sidekick. “Mag niet hé.”¯ zeg ik streng en trek Bill dan naar me toe. “Dansen?”¯ roept hij. “Ik dacht dat je dat niet kon?”¯ zeg ik in zijn oor. Hij haalt zijn schouders op en trekt me dan toch maar mee. Het is raar om te dansen met Bill. Hij is mijn vriendje, maar tevens de meest gewilde jongen in heel Europa, die enkel met me danst om mij een plezier te doen. Het liedje sterft weg, maakt plaats voor een trager nummer. “Mag ik deze dans van u?”¯ grinnikt Bill, op normale toon deze keer. Ik knik en leg mijn hand in de zijne. Bills handen liggen op mijn heupen, ik sla mijn armen om zijn nek. Geflits tot en met. Ik word er bijna blind van. En dat in samenwerking met die glimlach van Bill. Ik doe mijn ogen toe en leg mijn hoofd op zijn schouder. De muziek verdwijnt, ik hoor enkel de gecontroleerde ademhaling van Bill, het bonzen van onze harten en het geschuifel van onze schoenen over de glanzende vloer. “Ich liebe dich.”¯ zucht Bill in mijn oor. “Ik hou ook van jou.”¯ mompel ik, mijn ogen nog steeds gesloten, en ik nog steeds genietend van dit absoluut, helemaal geweldig, perfect moment.
Het is 2 uur als we de club verlaten. Georg en Tom zijn dronken, Fenna en Sanne aangeschoten en ook Milla staat niet meer recht op haar benen. Bill en ik hebben nog geen halve cocktail op, dat komt omdat we heel de avond nog gedanst hebben. Ik hoor gemopper, gelach, iemand ligt op de grond. Ik kijk beter en zie dat Tom op de grond ligt, gestruikeld over zijn eigen voeten. Bill en ik trekken hem recht en sleuren hem mee naar de tourbus. David is druk in de weer met zijn telefoon, zijn laptop en een boekje. “Aha, jongens, meisjes, er vindt morgen een interview plaats in de villa. Ze willen jou ook.”¯ Bij dat laatste kijkt hij naar mij. “Ik?”¯ Bill knipoogt en zet me op een stoel. “Het komt wel goed.”¯ sust hij me. Maar hij heeft gemakkelijk praten. Hij heeft al zeker duizend interviews gedaan. En is bekend. Waar moet ik het over hebben? Zo’n 2 maanden geleden wist niemand van mijn bestaan af, behalve de mensen van mijn school en mijn familie natuurlijk. “Elle, hallo?”¯ Ik knipper en kijk Bill aan. “Ik heb al zo’n 10 keer gezegd dat we er zijn.”¯ Ik knipper nog eens met mijn ogen en kijk naar buiten. “Wat? Zo snel al?”¯ Wow, mijn tijdsgevoel gaat er echt op achteruit.
Ik word opgepakt door Bill en Gustav en het huis ingedragen. “Stress voor de pers denk ik.”¯ hoor ik Gustav lachen. “Waarschijnlijk.”¯ lacht Bill op zijn beurt. Ik begin te spartelen en val dan op de grond. “Nou bedankt voor het dragen maar ik kan zelf lopen en ik ben niet in stress voor…voor…de…de…PERS! AAAAAAAAAAAAAH!”¯ Gillend ren ik naar boven. Met een klap valt de deur toe en val ik op bed. Mijn handen zijn plots ijskoud, mijn hoofd superwarm. Ik heb krampen in mijn benen en mijn armen zijn stijf. Noemen ze dit nu een natuurlijke reactie op stress? De deur kraakt, zwaait open en toont me mijn schat, die in de deuropening staat. “Niet stressen. Het komt wel goed, ik ben dicht bij je.”¯ Twee warme handen pakken die van mij vast en trekken me recht. “Kom op, dan kan David zeggen waar het over gaat.”¯ Maar ik ben als verstijfd, wat als ik nu teveel verklap, of mezelf belachelijk maak, of belachelijk op de foto sta. Door mijn piekeren, merk ik niet dat Bill me op zijn rug naar beneden draagt. “Hier is onze Drama Queen.”¯ zucht hij en zet me op een stoel. “Begin maar, David.”¯
Reacties:
nou hier ben ik dus gebleven,
nadeel van de vakantie,
het is wel keileuk,
xx
Hahaha geweldig!
Hier is onze dramaqueen xd
ik ga snel verder lezen (a)
xxx
WAAAT heb jij sushi!? *persoon onder me*
JAAA Dat is Japans en super lekker
Hebbe hebb hebbe
Maar nu weer oontopic
“Nou bedankt voor het dragen maar ik kan zelf lopen en ik ben niet in stress voor…voor…de…de…PERS! AAAAAAAAAAAAAH!”¯ Gillend ren ik naar boven.
HAHAHA *plat* ik zie het al voor me
We want more! We want more!
aaahhh