FanFic.nl

Nothing is what it seems

4.

De rij gaat maar traag vooruit. Ofwel wil dat zeggen dat ze deftig de tijd nemen om iedereen zijn ding te laten doen ofwel wil dat zeggen dat ze gewoon belachelijke eisen stellen. De kandidaten die al geweest zijn nemen blijkbaar een andere uitgang waardoor iedereen hier zich afvraagt hoe het zou zijn.
“Nou, zal ik die homo’s eens wat laten zien.”�, de nogal breed uitgevallen jongen naast mij grijnst even en steekt dan zijn Ipod terug in zijn oren. Ik bekijk hem wat beter. Hij ziet er een beetje uit als iemand die Sofie zou beschrijven als een ‘mislukte blanke neger‘. Zijn vuile blonde haren zijn haastig vastgebonden met een rekje dat evengoed van zijn zus zou kunnen zijn en hij heeft een piercing in zijn linkerbovenoor. Mijn ogen glijden over zijn shirt waarop duidelijk spaghettivlekken te zien zijn. Dan ontdek ik zijn gulp openstaat. Ik grinnik even en kijk weer voor me. De rest hoef ik al niet meer te zien geloof ik.
Sofie zit in de zaal zelf, en daar was ze nogal blij om. Ze zei is in de aard van jongens, geil, zweet, blote bovenlijven en nog zo van die dingen. Voor de rest van haar hyperactief gedoe heb ik me wijselijk afgesloten.
Ik buig me voorover en kijk hoeveel personen er nog voor mij moeten. Ik reken snel uit dat het nog 3 groepjes zijn en dat het daarna aan mij is. Ik, die vetzak naast mij en die gast langs de andere kant. Nieuwsgierig kijk naar mijn linkerkant en ontdek mijn tegenstander. Zijn ogen zijn gericht op mijn voeten.
“Waar heb je die gehaald?”�, hij knikt naar Nick’s afgetrapte sneakers.
Shit, waar heeft hij die gehaald? Denk Ellen, denk verdomme!
“Ah, geen idee, cadeau van mijn zus.”�, komt er opeens uit. Ik grijns om mijn eigen antwoord. Nice save, Ellen.
“Zo’n zus wil ook wel.”�, hij grijnst nog even zenuwachtig en kijkt terug naar zijn handen.

Nog enkele ogenblikken en het is aan mij en de andere twee. Een misselijk gevoel neemt de bovenhand in mijn lichaam en ik moet diep naar adem happen om niet te moeten overgeven. De deur gaat open en de volgende worden binnen geroepen. De jongen voor mij draait zich en kijkt mij aan.
Met een air opent hij zijn mond, “Niet te veel hopen.”�
Ik lach even en kijk om. De lichtblauwe ogen achter mij staren terug. Hij haalt met een grijns zijn schouders op.
“Veel succes.”�, fluistert hij nog.
Samen lopen we het podium om.
‘Niet overgeven, niet overgeven, kalm blijven.’, fluister ik mezelf toe.

Reacties: