FanFic.nl

Moeder vermist

[3]

Maar er was iets met die man, iets dat me bekend voorkwam. Het idee dat ik hem al eerder had gezien, bleef maar door mijn hoofd spoken. Dat haar, die ogen, vooral die ogen, ik kende ze van ergens. Eerst dacht ik dat het mijn verbeelding was, dat ik teveel naar mijn eigen ogen had gestaard en dat dit me in verwarring bracht. Maar toen ik de fotoalbums nogmaals doorbladerde, werd mijn vermoeden bevestigd. Ik vond een foto van mijn moeder en mijn vader terug, dat in 1991 als kerstkaart gediend moet hebben. Merry Christmas from Marie & Gordon! Mijn moeder met een kerstmuts op en Gordon met een valse baard lachten me vrolijk toe. Ik wist de naam van mijn vader! De voornaam dan toch. Maar vanaf dan is het snel gegaan. Met de naam kwam ook direct het beeld van mijn vader naar boven. Ik ben naar mijn kamer gestormd, op zoek naar de Bravo van enkele weken geleden. En ja hoor, op pagina 35 stuitte ik op een foto van het pasgetrouwde paar. Simone en Gordon Trümper lopen hand in hand door de duinen. De titel luidde: ‘Tokio-mama trouwt met muziekleraar Bill en Tom’. Ik kan zeggen dat ik zowat een beroerte kreeg toen ik besefte dat de stiefvader van de kaulitzbroers mijn échte vader was. Dat Bill en Tom dus eigenlijk mijn stiefbroers zijn. Dit alles ontdekte ik amper twee dagen geleden, maar het heeft nu al mijn gehele leven verandert. Niet alleen kwam ik ongevraagd te weten wie mijn vader was, maar in een klap was ik ook geen enig kind meer. Natuurlijk schrok al deze informatie mij af, maar ik mocht op dat moment niet aan mijzelf denken. Mijn moeder was verdwenen, en ik moest haar koste wat het kost terugvinden. Dat moet ik momenteel nog steeds. En Gordon is degene die mijn moeder het beste had gekend, hij heeft een relatie van jaren met haar gehad. Natuurlijk ben ik niet zeker of hij mij ook maar iets dichter bij mijn moeder kon brengen, maar het is het proberen waard. Gisteren heb ik mijn boeltje bij elkaar geraapt, al het geld van mijn kuiswerk opgenomen en heb mijn reis geregeld. Ik kwam erachter dat de gebroeders Kaulitz helemaal niet zo ver bij mij vandaag wonen. Ik ben namelijk ook geboren en getogen in Duitsland. Ik ben nu al 2 overstappen, bijna drie uur reizen verder, en heb nog een klein uurtje te gaan. In Loitsche zelf hoop ik zonder al te veel moeite Gordons huis te vinden. Het adres had ik na enkele minuten rondsurfen, al snel gevonden. Bij het zien van al de fansites voor de ozo geëerde Tokio Hotel-leden kreeg ik al spontane kotsnijgingen. Ik kan maar niet begrijpen wat iedereen ziet in die ontplofte homo, wannabe hiphopper en de andere twee waar amper ook maar een woord over wordt gezegd. Dan durven ze zich nog een band noemen, terwijl de twee minst getalenteerde ‘gasten’ alle onverdiende aandacht opstrijken. De egel klinkt niet eens zo slecht, niet meegerekend dat de overtuigende vrouwenstem uit een persoon van het mannelijke geslacht wordt geperst. Maar de gitarist kan amper twee akkoorden spelen, draagt een gigantisch ego rond zich mee en denk dat hij elk meisje kan krijgen. Soms hou ik wel van de sound die ze produceren, in zijn eenvoud, maar respect? Nee, dat is teveel gevraagd. Begrijp me niet verkeerd, ik heb respect voor iedereen. Of toch voor de meeste van de mensen, ook voor de Tokio hotel-leden, maar als band verdienen ze niets van waardigheid. Maar het draait helemaal niet om deze bekendheden, het draait om Gordon, mijn vader. Bill en Tom zijn gewoon irriterende bijzaken. Gordon moet weten waar mijn moeder is, anders heb ik helemaal geen aanknopingpunt meer. Bijna mis ik door mijn gedenk de halte waar ik nog eens moet overstappen en vlug haast ik me naar het volgende perron. De trein naar Loitsche staat er al, maar vertrekt pas over een tiental minuten. Ik zoek mij nog een proper plekje en installeer me met mijn mp3 met het volume helemaal open. Normaal laat ik nooit iemand meegenieten van de liedjes die mijn hoofd binnengeschreeuwd worden, maar nu geef ik het er niet om. Papa Roach draagt me weg en laat mij even alles rondom mij vergeten. Het piepgeluid dat aangeeft dat de trein elk moment kan vertrekken, brengt me weer tot de werkelijkheid. De zenuwen gieren door mijn lichaam en laten mij vergeten dat ik amper heb geslapen de afgelopen dagen. Mijn vermoeidheid maakt plaats voor twijfel. Is dit alles wel een goed idee? Wat moet ik vertellen aan de man, waarvan ik sinds kort weet dat hij mijn vader is? Wat als ik me helemaal vergis en Gordon helemaal niets met mij te maken heeft? Wat als één van de zusjes, excuseer mij; broertjes opendoet? Wat als Gordon mij onbeschaamd wegstuurt? Steeds meer twijfels stapelen zich op in mijn hoofd. Maar het is te laat om terug te keren. De trein stopt en met een zucht begeef ik me naar de deuren. Het is nu of nooit. Met mijn laatste beetje moed stap ik op het perron en de trein rijdt sissent weg. Bijna ben ik op mijn eindbestemming, bijna sta ik oog in oog met mijn vader.

Reacties: