FanFic.nl

Sing it Out!

10. Nooit gedacht, totaal onverwacht.

‘Begint er op te lijken vind je niet?’ Bill hield tevreden de songtekst in zijn handen. Het mocht er wel op beginnen lijken, vandaag was de laatste dag voor we hem moesten inleveren. We legden er nog de laatste accenten in maar hij was zo goed als af.
‘We hebben het er toch goed van af gebracht niet?’ Bill knikte.
‘Wie had ooit gedacht dat wij in staat waren om samen te werken.’ Bill glimlachte maar ik sloeg mijn ogen neer. Dat was mijn schuld geweest. Door mij hadden we nooit normaal tegen elkaar kunnen doen en een gevoel van schaamte kwam weer boven. Bill merkte al snel dat er wat scheelde.
‘Is er iets?’ Ik schudde mijn hoofd maar toch kwam het er allemaal uit.
‘Het is… het is allemaal mijn schuld Bill. Als ik niet zo verdomd kinderachtig tegen jou had gedaan dan hadden we al veel langer zo kunnen werken.’
‘Hé Noa, neem dit nou niet allemaal op jou. Ik had evengoed kunnen stoppen. Het is niet alleen jou schuld.’ Bill kwam gehurkt voor me zitten en legden zijn handen op mijn knieën. ‘Het belangrijkste is toch dat we ermee gestopt zijn? En wat gebeurd is,… tja dat is gebeurd.’
Ik voelde mijn huid tintelen onder zijn aanrakingen. Eigenlijk was hij best wel lief. ‘Sorry dat ik je boxer aan je locker hing.’ De bedrukte sfeer was meteen gebroken en we konden niet meer van het lachen. ‘Ik geef toe, die was wel goed.’ Antwoordde Bill na veel moeite om te stoppen met lachen. Ik ademde diep in en uit en stelde voor om verder te gaan. Een uurtje later waren we klaar en opgetogen over het resultaat. Bill wilde zijn vest van de kapstok nemen nadat hij al de bladeren terug in zijn rugzak gestopt had.
‘Wil je de mijne ook even nemen?’ Zei ik terwijl ik de sleutel van het repetitielokaal zocht om af te sluiten. Ik trok heftig aan de deurklink toen ze maar niet open wilde. Net wanneer de deur eindelijk met een ruk opensloeg kwam Bill aangelopen met de jassen. Met een klap kwam de deur tegen zijn gezicht en ik was al blij dat ik zijn neus niet hoorde kraken. Zijn handen gingen meteen naar zijn neus toe en op zijn gezicht stond een pijnlijke uitdrukking.
‘Oh mijn god Bill, het spijt me zo!’ Mijn handen bedekten zijn wangen en ik zag hoe een straaltje bloed zijn neus verliet. ‘Gaat het?’ Hij knikte maar ik wist dat het niet waar was, de pijn was zo van zijn gezicht te lezen. Ik liet hem weer los en ging op zoek naar een zakdoekje. Ik hield het onder koud water en probeerde het bloed van onder zijn neus weg te vegen. Hij begon al te flippen wanneer ik zijn neus licht aanraakte. Die deur moest hard aangekomen zijn.
‘Je moet wel even op je tanden bijten.’ Langzaam schuifelde hij weer dichterbij zodat ik bij zijn neus kon.
‘Die deur kon ook niet iets zachter open?’ Ondanks de pijn moest hij lachen. Dat kwam hem niet ten goede want meteen daarna schoot er weer een pijnscheut door zijn neus.
‘Nou, je moet wel stil zitten. En nogmaals, sorry.’ Ik had zijn neus schoongemaakt en maakte mijn hand los van zijn gezicht. Zacht bracht hij zijn hand naar de mijne en verstrengelden ze zich met elkaar. Ik onderging zijn diepe bruine ogen, die mij een tijd geleden in de gang ook al zo mooi hadden aangekeken. En niet veel later voelde ik ook zijn lippen.
‘Bedankt.’ verbrak hij de kus. Verbluft liet ik zijn hand los. Ik gooide het zakdoekje in de vuilbak en er ontstond weer een respectabele afstand tussen onze lichamen.
‘Ik denk dat we dat toch best even laten nakijken.’ Zwijgzaam volgde hij me. Ik was compleet de kluts kwijt. Met een snel tempo liep ik over de gang en voor ik wist stonden we samen in de ziekenboeg. Bill zat op de onderzoekstafel en zijn neus werd nauwkeurig bestudeert. Schuldige blikken werden naar elkaar toe geworpen, alsof twee onschuldige kinderen iets heel stout hadden gedaan. Ongelofelijk, ik had hem gekust.

Reacties: