FanFic.nl

[TC]- Escape The Truth

H3

H3
[unknown]
Andreas’ stem klinkt niet zoals normaal. Zal hij het weten? Hij kent zijn vrienden door en door, hij heeft kijk op de gehele situatie. Moet hij niet degene zijn die dit allemaal oplost? Hoort hij niet die vriend te zijn die verdere verwarde complicaties voorkomt? Bill komt vast en zeker een keer naar hém toe. Dan zal hij weten wat er in hem omgaat. Moet hij het dan oplossen? Of verraad hij zijn vriend daarmee? Maar het zal alles oplossen. Denk na Andreas, neem een beslissing!

Na een omhelzing loopt Tom weg, stapt in zijn auto en rijd weer naar zijn eigen huis. Daar waar de problemen zich nog volop ophopen.

Wanneer ik dan eindelijk zijn lippen op de mijne voel, ontstaat er in mijn lichaam een soort explosie. Vlinders ontwaken en fladderen met een noodgang door mijn buik. Zijn lippen kussen de mijne zachtjes. Langzaam open ik mijn mond, laat zijn tong kort met de mijne spelen. Een soort tikkertje waarbij geen spelregels gelden. Zijn vingers kriebelen over mijn armen, raken de donkere haartjes van mijn armen kort aan, strelen deze zodat ze rechttop komen te staan. Zijn lippen zijn zó zacht, zacht vermengd met zijn heerlijk proevende speeksel dat zich met de mijn mengt. Even laat hij me los, kijkt me aan met zijn diepbruine ogen. Het lijkt alsof ik naar mezelf kijk, maar ook naar de persoon waarmee ik voor eeuwig mijn leven mee wil delen. Negentien jaar oud en dit al wetende. Hij likt over zijn lippen en buigt weer naar voren. Zijn warme adem voel ik in mijn oor waarneer hij zijn mond daarnaar toebrengt. ‘Liebe dich’

[Bill]
Tom.T o m, drie letters die me zelfs de kriebels bezorgen. Tranen rollen over mijn wangen, ik voel me zo eenzaam en gebroken. Gebroken zijn terwijl er nooit iets is geweest. Zal deze verliefdheid ooit wegvagen? Of zal het me langzaam meenemen naar een wereld vol depressie? Daar waar geluk niet meer telt, daar waar nare gedachtes de overhand nemen. Zullen deze gevoelens die ik bezit ooit zo ver gaan dat ik het op zal geven? Dat ik mijn leven opgeef door een onbereikbare liefde?

Duizenden malen lees ik het pas geschreven stuk over. Woorden die niks betekenen, totdat je ze leest en je hersens deze woorden tot zinnen laten vormen. Dan zul je weten dat het een verhaal is, waarachter een geheim schuilt, verborgen achter een vloed van getypte gevoelens.
De woorden zitten vast geprent in mijn hoofd, flitsen voorbij waarneer ik mijn ogen sluit en weer open. Bij elke knipperring. Zijn zachte lippen die ik nog nooit geproefd heb, zijn warme adem die ik nooit van dichtbij heb gevoeld. Zijn vingers die mijn arm enkel streelden ter geruststelling of om te troosten, nooit uit liefde. Slopend is het, gedachtes die je niet wilt horen maar de waarheid bevestigen. ‘Liebe dich’ Twee woorden, zo inhoudsvol. Hij houd van me, natuurlijk, maar niet op de manier waarop ik het ook zou willen. Waarom schrijf ik nog? Het maakt me alleen ongelukkig, dromen en daarna weer terug vallen in de realiteit. Telkens weer, dromen.. vallen.. dromen.. vallen. Nooit vastzittend in die droom, maar altijd ontwaken, weer deel uitmaken van het leven dat je niet wilt leiden. Ik lijk gelukkig, heb groot succes met de band, die dromen zijn uitgekomen, lach daarom altijd op foto’s. Maar mijn ogen niet, ze zijn de spiegels van je ziel. Mijn ogen stralen nooit, die ene twinkeling is er niet meer. Niet zoals vroeger, toen deze ellende nog niet was ontstaan.

Een dichtslaande deur laat me weten dat Tom er weer is. Ik voel gewoon dat hij gehuild heeft, een tweelingband die ons als een touw als een geheel laat vormen, die ons bij elkaar houd. Snel veeg ik de overtollige tranen weg, sluit de computer af en loop naar het raam. Ik open het en voel meteen de wind in mijn gezicht slaan. Een zachte maar koude bries die je lichaam laat rillen. Kippenvel siert mijn lichaam, mijn lippen drogen meteen op. Mijn ogen gericht naar de grond daarbuiten. Een paar meter hoog. Zal ik springen dan ben ik dood. Dan zal ik Tom alleen laten en onze afspraak verbreken. ‘We zouden samen sterven. Maar ik weet niet of dat wel waar is, ik weet niet hoelang ik het nog volhoud Tom’ De woorden worden meegevoerd met de wind, de zwarte nacht in, ruisend. Ver weg, net zolang totdat de woorden niet meer te horen zijn, het decibel bereikt hebben dat het mensenoor het niet meer hoort.

[Tom]
Opeens krijgt mijn lichaam een schok, laat me even wegvagen van de wereld. Een waas die mijn hoofd laat tollen. Beelden flitsen voorbij, regelmatig maar snel. Een raam, grond, grote afstand. Bill, thuis, boven. Ik schud mijn hoofd, maar de beelden blijven komen. Hoe hij langzaam zijn ene been buiten de opening van het raam legt. Ik moet de muur naast me vasthouden om niet op de grond te vallen. Hij gaat springen.. gaat zijn leven opgeven door zijn probleem. Datgene wat hij niet aan me kwijt kan, het is mijn schuld, hij vertrouwd me niet. Mijn hart lijkt in tweeën te splijten, zweetdruppels lopen uit alle aanwezige poriën in mijn lichaam. Zo snel als ik kan loop ik de trap op, trek de deur van Bill’s kamer open. Hij is er niet, maar het raam is wel open. ‘BILL!’ Mijn klinkt schel door het stille huis. Zelfs geen geluid van een vogel klinkt, buiten in het holst van de nacht is geen geluid hoorbaar. Ik snel naar het raam buig voorover, maar niets wat ik dacht te verwachten is te zien. Gewoon een kale tuin, geen levenloos lichaam, geen Bill. Wat was er dan aan de hand? Word ik gek? ‘Tom? Wat doe je op mijn kamer!?’ Meteen draai ik me om, impulsief door het horen van zijn stem. Ik huil, met diepe uithalen. Ik kan niet stoppen, ik kan met dit keer niet groot houden. Hoe hij daar staat, niet lettend op de toestand waarin me begeef, enkel opgefokt door het feit van mijn aanwezigheid in zijn kamer. Hij verbergt zijn geheim hier. Morgen, dan heeft hij een interview, dan doorzoek ik zijn kamer.

Reacties: