FanFic.nl

You and me

Deel 37

Door de ogen van Joe: Ik ijsbeerde door de gang van het ziekenhuis. Rond mijn pols zat een verband en mijn hoofd deed pijn maar dat kon me allemaal niets schelen. Alles was nog een beetje wazig, maar van wat ik hoorde vertellen, was er een explosie geweest en had die al een aantal slachtoffers geëist en ik moest nu weten of Nora daar bij was of niet. "Alle slachtoffers en gewonden van op de fuif waren blijkbaar naar hetzelfde ziekenhuis gebracht want het was hier enorm druk, maar waar was iedereen toch. Mijn grootste zorg was Nora, maar ook mijn broers, Tristan, Wouter of de andere meisjes kon ik niet vinden. Als er maar niets mis was met hen! De verpleegster die ik zonet boos had bevolen Nora Williams op te zoeken kwam naar me toe. “Ze wordt momenteel geopereerd, maar meer weet ik niet. Je zal moeten wachten. Het is in operatiekamer 5.”� Zei ze tegen me in het Engels. Ik bedankte haar snel en ging op zoek naar operatiekamer 5. Ik was al opgelucht dat Nora nog leefde, maar wat ging er met haar gebeuren? Zou ze het wel halen? En waar was iedereen toch? Haastig liep ik door de gangen van het ziekenhuis. Dokters in witte gewaden liepen me voorbij, huilend moeders zaten op stoeltjes te rouwen om hun overleden kind. Ik draaide me om om te kijken of ik nog steeds niemand bekend zag, maar dat was geen goed idee. Een aanval van duizeligheid overviel me en ik moest naar de muur grijpen om mijn evenwicht te houden. “Joe!?”� hoorde ik achter me roepen. Ik keek in de richting van de stem en zag Tristan en Lies aangelopen komen. Lies had een groot verband om haar arm en been en Tristan had zijn arm in de gips en een pleister op zijn voorhoofd. “Gaat het?”� vroeg Lies. “Ja, waar waren jullie, en waar is de rest?”� vroeg ik snel. Alle slachtoffers van de explosie zijn verdeeld over het hele ziekenhuis. Met ons was er gelukkig niet veel mis. Ik heb brandwonden op mijn arm en been, maar niet zo’n erge, 1ste graad.”� “En ik heb mijn hoofd gestoten terwijl ik tegen de toog werd geblazen en heb daardoor ook mijn arm gebroken.”� “Ik heb ook alleen mijn pols verstuikt. Hoe komt het dat jij we brandwonden hebt en wij niet?”� vroeg ik aan Lies. “Geen idee, ik stond dichter bij het vuur of zo. Kom gaan we?”� “Naar waar?”� vroeg ik benieuwd. “Naar Jana en Kevin, ze liggen al op een kamer. Weet jij iets van Nick, Daphne, Anke, Wouter en Nora?”� “Alleen dat Nora geopereerd wordt in operatiekamer 5. Hoe gaat het met Kevin en Jana?”� “Kevin heeft ook brandwonden maar net zoals mij maar 1ste graad, we hebben zoveel geluk gehad. En Jana heeft brandwonden van de 2de graad omdat zij dichter bij de vuurhaard stond.”� “Oké, we gaan eerst even naar hen en dan ga ik naar Nora en dan kunnen jullie de rest zoeken.”� Zei ik vastbesloten. Ze knikten en leidden me naar de kamer waar Kevin en Jana. Ik volgde Lies en Tristan naar de kamer waar Jana en Kevin lagen. Mijn gedachten waren nog steeds bij Nora. Ik hoopte dat iedereen ongedeerd was, of ten minste niet in levensgevaar was. Ik wou mijn broers weer zien, ik wou weten waar Daphne, Wouter en Anke waren en of alles in orde was met de baby, maar ergens was Nora toch net dat tikkeltje belangrijker. Het ziekenhuis was 1 grote chaos net zoals mijn hoofd. Ik kon de gedachten niet allemaal op een rijtje zetten, ik kon me niet proberen te herinneren wat er allemaal gebeurd was, telkens werden die gedachten weer afgeleid door de gedachte aan Nora. “Hier is het.”� Lies deed de deur open. Kevin zat op een stoel naast het bed waar Jana in lag. Ik ging naar hem toe en gaf hem een knuffel. “Ik ben blij dat je oké bent.”� Zei hij. Ook Jana gaf ik een knuffel. “Gaat het een beetje?”� vroeg ik. Ze knikte alleen maar en liet haar hoofd weer achterover in het kussen vallen, duidelijk nog helemaal versuft. “Gaan we alsjeblief Nora en de anderen zoeken?”� vroeg ik. “Ik ga wel mee, Lies blijf jij maar hier.”� Stelde Tristan voor. “Tot straks.”� Samen met Tristan doorzocht ik het gebouw naar een bekend gezicht en naar operatiezaal 5. Uiteindelijk vond ik die op etage 3. “Ik zou graag hier blijven..”� “Het is in orde, ik snap je. Ik zal ondertussen verder zoeken naar de rest.”� Antwoordde Tristan. Ik zette me op een stoeltje in de wachtkamer neer. De operatiekamer binnenstormen en bidden dat Nora het zou halen zou een beetje overdreven zijn, ik zou niets liever doen natuurlijk, maar de operatie verstoren was misschien niet zo’n goed idee. Ik staarde naar de grond alsof ik daar de antwoorden zou vinden op al mijn vragen, maar die kwamen er natuurlijk niet. Ik probeerde even mijn gedachten weg te leiden van de kamer voor me en dacht weer aan de explosie. Ik was besef van tijd helemaal kwijt, maar aan de ochtendschemering te zien was het nog vroeg. Ik herinnerde me dat ik met Nora aan het dansen was, een meisje had ruzie met haar vriendje gehad en dan..de geur! Er zou een gaslek geweest kunnen zijn, dat zou veel verklaren. Maar dan zat er nog een gat in mijn geheugen. Ik had Nora haar hand vast…en dan verslapte haar houvast en moest ze los laten.. alles begon een beetje terug te komen. Ik zuchtte. En dit had dan een geweldige Nieuwjaar kunnen worden…
Door de ogen van Tristan: Angstig dreven mijn voeten me door de witte gangen. Ik hield me sterk, maar vanbinnen ging ik kapot. Waar was Daphne? Waar was mijn meisje? We waren nog niet zo lang samen en ik wou haar nu niet verliezen. Ik kwam weer in een nieuwe wachtzaal en zag een bekend silhouet op een stoeltje zitten. “Hej Wouter.”� Hij stond meteen op. “Waar is Anke?”� “Ze zijn haar nog aan het onderzoeken.”� “Het komt wel goed, man.”�zei ik medelevend. Ik begreep waarom hij zo bang was, hij kon niet 1 geliefde maar 2 verliezen. “Weet je iets van de rest?”� “Lies is nu bij Jana en Kevin op een kamer en Joe zit te wachten totdat de operatie van Nora gedaan is. Weet jij waar Daphne en Nick zijn?”� “Ja, Nick was hier net nog. Hij is nu even koffie halen. Ik had gezegd dat hij Jana moest zoeken maar hij wou per se hier blijven om me te steunen.”� “Ah zo, en hoe gaat het met jou eigenlijk?”� “Ik ben niet buiten bewustzijn geweest, ik weet dus alles, maar heb zelf niets ernstig. Een paar kneuzingen dat is het.”� “Goed, ik ga nu verder Daphne zoeken.”� “Oké, veel succes.”� “Jij ook.”�

Waar ben je toch, Daphne? Dacht ik in mezelf. Ik had ondertussen zowat heel het ziekenhuis doorzocht, maar had haar nog steeds niet gevonden. Ik liep naar de balie. Ik had de verpleegsters niet willen storen omdat het zo druk was, maar dit was mijn laatste hoop. Zij moesten weten waar mijn schat was. “Hallo, kan ik u me zeggen waar ik Daphne Marissen kan vinden alstublieft?”� vroeg ik in het Engels. De verpleegster dook achter haar computer en zocht Daphne op. “Omdat het zo druk was ligt ze nog steeds op spoed.”� “Weet u wat ze heeft?”� ze schudde haar hoofd. “Oké, toch bedankt.”� Ik haastte me weer naar de benedenafdeling, waar de spoed plaatsvond. Ik was bang, dat gaf ik toe. Ik liep precies al uren rond, zoekend naar Daphne en nu ik haar eindelijk ging vinden wist ik niet wat ze had, wist ik niet of ze pijn leed. Op de eerste de beste deur klopte ik en ging binnen. Meteen was ik juist. Daar in dat bed lag mijn Daphne. Fragiel, alleen en bang. “Oh, Tristan!”� riep ze wanneer ze mij zag en begon te wenen. Te tranen stroomden over haar wangen terwijl ik haar probeerde te troosten. Ik zag dat ze vastgemaakt zat aan een bakster. Ik streelde haar over haar haar. “Gaat het een beetje.”� Ze schudde van nee. “Ik lig hier al kei lang. Ik heb pijn en mocht niet weg om jullie te zoeken en er was niemand die tijd had om jullie voor mij te zoeken. Ik wist niet wat er met jullie gebeurd was. Ik hoorde op de gang de dokters praten over mensen die de explosie niet overleefd hadden en ik werd gewoon zot van de onwetendheid. Het kon evengoed één van jullie zijn.”� Zei ze nog steeds snikkend. “Shh, het is oké. Ik ben hier nu.”� “En hoe is het met de anderen?”� vroeg ze. Ik zweeg bewust even. Haar beste vriendin werd nog steeds geopereerd en ik had geen idee hoe het met haar stond. “Wat!?”� riep ze boos uit. “Wel, iedereen is oké, maar Nora word nog geopereerd. Ik weet niet wat ze heeft of hoe het met haar staat, maar Joe is aan het wachten op haar.”� Daphne haar ogen vulde zich weer met tranen wanneer ze naar het witte laken van haar bed keek. Ik sloeg mijn arm om haar heen. “Het komt wel weer goed, dat moet gewoon.”� Ze knikte even. “Ja dat moet.”� “En, Anke wordt nog onderzocht…”�voegde ik er voorzichtig aan toe. Haar ogen werden groot. “En de baby? Komt alles in orde met hen?”� “Ik weet het niet, maar je moet geloven dat het dat wel doet, ze zijn sterk, allebei. En vertel me nu eens wat er met jou mankeert.”� Zei ik een beetje lachend om de sfeer wat op te fleuren. “Wel, weet je nog dat ik net op weg was naar het toilet toen de explosie plaats vond?”� ik knikte. “Wel ik heb wel een paar brandwonden, maar van de 1ste graad dus dat valt nog mee. Maar ik stond dus dicht bij de lichten en door de ontploffing zijn die natuurlijk kapot gesprongen en dat glas is in mijn arm te rechtgekomen.”� Ze liet me haar arm zien. hij was bezaaid kleine ronde plakkertjes wat waarschijnlijk de plaatsen waren, waar het glas nog had gezeten. “Het deed zoveel pijn wanneer ze het eruit haalden. En die bakster is voor de ontsmetten denk ik, en pijnstillers waarschijnlijk.”� “Oké, ik ben blij dat er niets ernstig met je is.”� ik drukte een kusje op haar lippen. “En jij?”� vroeg ze. “Ja, een armpje gebroken zoals je ziet.”� Zei ik lachend. “Maar ik overleef het wel.”� “Zal ik de eerste zijn die er iets opschrijft?”� vroeg Daphne. Ik knikte en zocht in de lade naar een stift, die er wonder boven wonder lag. “You’re all I need, <3 x”� schreef ze erop. Ik glimlachte en Daphne geeuwde. “Ik denk dat jij maar eens moet gaan slapen. Het is een lange nacht geweest.”� “Maar, Nora en Anke en de rest? “Voor Nora en Anke kan je nu toch niets doen, en de met de rest komt alles wel in orde.”� Daphne schoof naar de linkerkant van haar bed. “Je kan er makkelijk bij hoor.”� Voorzichtig legde ik me naast haar neer en sloot mijn ogen. “Slaapwel.”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.