FanFic.nl

Met/zonder jou.

Met/zonder jou.

Dominique rent van het kerkhof, de straat op. Ze loopt bijna tegen een auto op, door de tranen in haar ogen. Ze rent het park in en stopt hijgend bij een bankje. Ze trekt haar iPod uit haar zak, zet Der letzte Tag op en gaat op het koude bankje liggen. Ze huilt, alsof ze jaren niet meer gehuild heeft. “Waarom?! Godverdomme, egoïstische trut. Hoe kom je erbij om zelfmoord te plegen!?”� Dominique moet proberen rustiger te worden. “1.. 2.. 3.. 4.. 5..”� Ze zucht diep. Ze kijkt naar boven. “Waarschijnlijk een regenbuitje zo meteen. Jippie.”� Ze kijkt naar de wolken en fantaseert er figuurtjes bij. “Een schaaaap und een koeeeeeee. Hehe.”� Ze neuriet zachtjes mee met Undendlichkeit. Dan voelt ze iets aan haar been. Ze schrikt zich rot. Maar als ze kijkt ziet ze dat het een hond is. Ze gaat rechtop zitten. “Hehe, damn, je liet me schrikken.”� Ze aait hem over zijn hoofd. De hond kijkt naar haar met kwispelende staart en met zijn tong uit zijn mond. Dan komt er een lange jongen van ong. 1.80 aanlopen. Hij heeft zwart haar, Dominique weet niet hoe lang, want zijn haar is raar in een petje gedaan. En ook al schijnt de zon niet, hij heeft een XXL zonnebril op. “Heeey, gaat het wel?”� “Ja, hoezo?”� “Je make-up..?”� “Oh, fuck.”� Vlug probeert Dominique met haar handen de make-up weg te halen, maar het lukt niet. “Kom hier.”� De jongen pakt een tissue uit zijn zak en veegt de uitgelopen make-up weg. “Kijk, veel beter.”� Dominique lacht dankbaar naar de jongen. “Ben je bang dat de zon gaat schijnen?”� “Hehe, nee. Vermomming.”� Hij doet de XXL zonnebril en het petje af. “Ik ben Bill Kaulitz. Ik weet niet of je me kent?”� Dominique knikt rustig en laat dan haar iPod zien, die nu ondertussen al weer Thema #1 afspeelt. “Ah, ok. En wie ben jij?”� Ze glimlacht. “Ik ben Dominique.”� Opeens begint de hond wild te blaffen naar een poes aan de andere kant van het pad. “Ik denk dat Scotty verder wil lopen, loop je anders even mee?”� Dominique knikt. Dominique en Bill staan op. “Maar Bill, wat doe jij eigenlijk hí­er? Ik bedoel, het is geen grote stad.”� “Daarom juist, hier worden we weinig herkend. En door onze vermomming al helemaal niet. Ze denken dat wij een paar gekken zijn. En jij woont hier neem ik aan?”� “Nee, in het andere stadsdeel. Maar ik moest hier zijn voor.. Voor de begrafenis van een van mijn vriendinnen.”� “Aah, gecondoleerd. Wat klote.”� “Jup, zelfmoord. Van een gebouw afgesprongen. Sommige zeggen drugs die na 24 uur niet meer in je bloed voorkomt, maar zo was Sanne niet. Ze was depressief, dat was ze wel vaker. Maar deze keer was gewoon te erg. En we zullen er nooit achter komen waarom.”� Bill twijfelt even, maar legt dan een schouder om Dominique heen. Langzaam begint ze te beseffen dat ze naast Bill Kaulitz loopt en dat hij een arm om haar heen heeft geslagen. En het dringt ook tot haar door dat hij Nederlands praat en best goed. “Maar ik wist niet dat je ook Nederlands sprak? In de HMH was het zo hakkelig en onzeker, maar wel lief.”� Bill moet lachen. “Dat klopt, maar wij komen al eigenlijk best lang hier. Ook al voordat we zeg maar écht doorbraken. Toen hebben we Nederlands geleerd, maar niemand weet dat eigenlijk. Maar goed ook, dan herkennen ze ons ook minder snel.”� “Pffoee, dat zou niks voor mij zijn. Bekend zijn. Steeds maar weer aanpassen om niet herkend te worden.”� “Ach, het wendt. Maar jij was er dus ook 8 oktober?”� “Jup, jullie doen het goed. Zo’n concert.”� “Hehe, dankje.”� Bill en Dominique lopen pratend verder. Dan begint het zachtjes te druppelen en al snel volgt een stortbui. “Mijn hotel is aan de overkant van het park, als we rennen, kunnen we daar schuilen.”� Maar Dominique blijft staan. “Ken je dat liedje? Unwritten van Natasha Beddingfield?”� “Jaa, tuurlijk.”� Dan begint Dominique zachtjes te zingen:
“Feel the rain on your skin
No one else can feel it for you
Only you can let it in
Bill kijkt geamuseert naar Dominique en begint mee te zingen:
No one else, no one else
Can speak the words on your lips
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
The rest is still unwritten”�
Ondertussen zijn de twee helemaal doorweekt. “Waar was je hotel, zei je nou?”� zegt Dominique glimlachend en make-up all over the place. Bill pakt Dominique’s hand en trekt haar mee richting zijn hotel. Scotty rent er vrolijk achteraan.

Reacties: