Hoofdcategorieėn
Home » Overige » Mijn rol » Onee-chan~Onee-sama
Mijn rol
Onee-chan~Onee-sama
Ik kan het niet geloven. Ik heb het gezien met mijn eigen ogen en nog geloof ik het niet. De mensen uit het café zijn… zijn… de Tokyo Mew Mew’s?!
“Geen zorgen Mo-chan. Je bent niet meer in gevaar”¯ zegt Ichigo.
Right. En wel deel van, ik kan geen Japans, heb je niet begrepen? Ik zucht. Zo moeilijk is het toch niet om het te begrijpen.
“Wat? Wat is er Mo-chan?”¯ zegt Ichigo.
Hoe bedoel je geheugen problemen?
Ichigo lijkt het nu wel te snappen.
“O ja. Je kan geen Japans! Is dat het?”¯ zegt ze.
“Your kidding, right?”¯ zeg ik.
“Uhm… Wat zei ze tegen me?”¯ vraagt ze.
Shirogane rolt met zijn ogen.
“Niet belangrijk. Maar gaan jullie haar nog redden of niet?”¯ zegt hij.
“Pudding eerst! Pudding wil Mo onee-chan redden!”¯ roept Pudding.
Pudding springt heel lenig op mij en Kisshu af. Dan springt ze de lucht in en draait een paar keer rond.
“Pudding Ring!”¯roep ze.
Er verschijnt een ring die ze behendig opvangt. Uit de ring schiet en ander ring met een belletje eraan de ze met haar ander hand opvangt. Ze klap een paar keer met de ringen zoals je die creep speelgoedaapjes ook ziet doen. Dan brengt ze der ringen boven haar hoofd.
“Ribbon… Pudding Ring Inferno!”¯ roept ze.
Ze slaat de ringen naar beneden en een gele energie, die de grond doet opensplijten, schiet ze op mij en Kisshu af.
“Shit!”¯ roept Kisshu.
Hij springt net op het laatste moment weg. Het lijkt mij een goed idee om zijn voorbeeld te volgen maar ik ben te laat. De gele energie raakt mij en plotseling zit ik in een gele drek vast. Wat is dit?! Ik wil Pudding roepen maar ik kan nog geen vinger bewegen in deze derrie.
“Mo onee-chan!”¯ roept Pudding geschokt.
“Sorry Mo onee-chan! Sorry! Sorry! Pudding heeft spijt!”¯
Pudding begint te huilen.
“Pudding-san! Stop met huilen. Als je haar echt wil redden laat je haar weer vrij”¯ zegt Lettuce.
“Maar… maar Pudding heeft spijt”¯ zegt Pudding snikkend.
Ik moet hier uit zien te komen. Ik zet al mijn kracht, niet dat het veel is, ik mijn rechterhand. Misschien als ik dat doe kan ik het uit ontsnappen. Het kost veel moeite maar ik krijg steeds meer beweging in mijn vingers. Ik probeer ook mijn linkhand te bewegen. Hier komt ook steeds meer beweging in. Langzaam komt er ook beweging in mijn armen, mijn benen, heel mijn lichaam.
Akasaka kijkt mijn geschokt aan.
“Onmogelijk! Normale mensen kunnen niet in staat zijn om door Pudding haar enegieveld te breken!”¯ zegt hij.
Dit trek de aandacht van iedereen. Ze kijken mij geschokt aan, zelfs de aliens.
Ik ben met mijn handen bijna door het derrie heen. Bijna vrij. Mijn vingertoppen breken door de barrière heen. En nu om het helemaal te doorbreken. Ik draai mijn handen met de bovenkant naar elkaar toe. Ik zet al mijn kracht en trek de derrie uit elkaar net zoals ik twee gordijnen in het midden zou open maken. De derrie begeeft het en ik ben vrij.
“Onmogelijk!”¯ roept Shirogane.
Pudding is gestopt met huilen en kijkt mij ook geschokt aan.
“Mo onee-chan…”¯ zegt ze zacht met een trilling in haar stem.
Is ze… is ze bang? Maar… het enige dat ik heb gedaan is die derrie van mij afhalen. Zo erg is dat toch niet? Of wel soms…
Ik schrik op van het geluid van zwaarden die van de grond af worden gepakt. Kisshu moet in de tijd dat ik de barrière doorbrak achterwaarts naar zijn zwaarden zijn toe geslopen.
“Verbaast? Ik denk dat jullie nu wel snappen waarom wij haar willen”¯ zegt Kisshu weer des doods.
“Wat? Jullie… jullie zitten achter Mo aan?! Ik zal jullie met alles wat ik heb tegen houden! Jullie krijgen haar geest niet!”¯ schreeuwt Ichigo naar Kisshu.
Ik zou er wat meer van begrijpen als ik een idee had waar ze het over hadden.
“Eigenlijk hebben we zelf nog geen idee wat we eigenlijk met haar willen maar één ding is zeker, de krachten die door haar stromen zullen van ons zijn”¯ fluistert Kisshu zo dat we hem nog wel kunnen verstaan.
“Can please somebody tell me what’s going on?”¯ vraag ik.
“Sorry Mo-san. We tell you later. But now… we have to focus on the aliens”¯ zegt Akasaka terwijl hij Kisshu vuil aankijkt.
Wat willen die alien’s toch? Ik dacht dat ze het voor het horloge deden maar ondanks de vele kansen die ze hadden om het te pakken hebben ze het niet gepakt. Ik kijk naar ze. Pai legt zijn hand op de pleister van zijn wang. Met zijn vingertoppen streelt hij het. Dit gebaar geeft mij de kriebels. Hij kijkt mij met een gekwelde blik aan. Dan sluit hij zijn ogen om na te denken. Ik vraag me af… wat zou er door zijn hoofd spoken? Dan opent hij weer zijn ogen. Even kijken ze mij met de zelfde gekwelde blik aan als daarnet maar daarna versmalle zijn ogen. Hij houd op met de pleister stelen en trek hem in één keer eraf. De sneden gaan door de kracht van de afgetrokken pleister weer bloeden. Wat bedoel hij daar mee…
“Kom Kisshu. We hebben Deep-Bleu-sama al te lang laten wachten”¯ zegt Pai tegen Kisshu.
Pai pakt zijn waaier en Kisshu houd zijn zwaarden dreigend vast.
“Maar”¯ wil Tart er tegenin brengen.
“Of je doet met ons mee of je houd je er buiten, Tart!”¯ zegt Pai.
Tart kijkt naar zijn voeten. Hij balt zijn vuisten en begint een beetje te trillen.
“Ik… ik kan het niet”¯ zegt hij met trillende stem.
Ik weet niet wat hij daarnet heeft gezegd meer iedereen van het café lijkt met stomheid geslagen. Kisshu bijt op zijn lip.
“Zet je er overheen Tart”¯ zegt hij met veel moeite.
“Maar je begrijpt het niet! Misschien betekend ze voor jou niets maar voor mij wel! Ik heb niemand die zo lief en meelevend is gezien sins… sins onee-sama!”¯ schreeuwt Tart.
Tranen stromen over zijn wangen. WTH is er aan de hand?! Aan de gezichten te zien van de mensen van het café denken zij het zelfde.
“Tart! Het is nu niet het moment om emotioneel te worden!”¯ roept Pai.
“Maar… Maar!”¯ schreeuwt Tart.
Hij slaat zijn handen voor zijn ogen om zijn tranen te verbergen.
Ik moet iets doen. Maakt niet uit wat. Ik voel in mijn broekzak. Altijd handig om een pak zakdoekjes bij je te hebben. Rustig loop ik naar tart toe. Tot mijn verbazing laten Kisshu en Pai mij er gewoon door. Zo te zien verbazen de mensen van het café zich daar ook over. Als ik bij Tart ben zak ik een beetje door mijn knieën zodat ik op zijn hoogte ben. Ik rijk hem een zakdoekje aan.
“Maybe I have no idea what’s going on, but I know that when people are sad the best thing I can do is help them.”¯
Shirogane lijk hierdoor geraakt.
“Mo-chan…”¯Ik lag warm naar hem.
“What can I say. That’s me.”¯
“Uhm… Lettuce… wat zie ze nou precies?”¯ vraag Ichigo voorzichtig.
“Ichigo! Je moet echt aan je Engels werken! Maar je vroeg wat ze zei. Ze zei dat ze misschien geen idee heeft wat er gebeurt, maar dat ze weet dat als mensen verdrietig zijn het beste is wat ze kan doen is hun helpen.”¯
Nu lijken de alien’s het ook te begrijpen. Tart kijk mij met betraande oogjes aan. hij zegt niet maar pak wel mijn zakdoek en begint zijn tranen af te vegen. Als hij klaar is preveld hij nog wat maar ik kan hem niet verstaan.
“Onee-sama…”¯
Reacties:
Awwww, Tart is echt zo'n schatje
Toch moet ik zeggen, Pai en Kisshu blijven hottig, ookal zijn het klootzakken
Snel verder? *puppy oogjes*
JAAHHH!! Verder! Kan nu al niet meer wachten