FanFic.nl

Everything will be fine

12.

Bill:
“Verdorie!”�, vloekte ik stil. Niet dat er iemand was die ik kon storen, maar toch. Gisteren had ik niet eens de moeite genomen om mijn make-up te verwijderen, of zelfs maar mijn schoenen uit te doen. Mijn rug had deze nacht niet bijzonder goed overleeft. Dat maakte hij me meteen duidelijk toen ik wakker werd van de wekker op mijn gsm. Dat was ik ook weer vergeten. Er was geen enkele reden om vandaag op tijd op te staan, maar toch. Eenmaal ik wakker was, kon ik moeilijk de slaap weer vatten.
Met een paar snelle bewegingen verwijderde ik de zwarte, uitgelopen randen om mijn ogen en kroop snel in de douche. Na twintig minuten onder het warme water te staan had ik het gevoel dat ik voldoende wakker was om te gaan ontbijten. Gustav zou me wellicht voor zijn.
Na nog een snelle blik in de spiegel besliste ik dat ik er goed genoeg uitzag om me buiten mijn hotelkamer te vertonen. Op automatische piloot duwde ik op het knopje voor de lift en wachtte even af. Net toen ik het wachten beu was en de trap wou nemen verscheen Gustav om de hoek, duidelijk op weg naar het ontbijt. Hij keek me even verbaasd aan. Hij was het niet gewoon om mij zo vroeg op de dag te zien.
“Goedemorgen.”�, klonk het zuiver uit zijn mond. Ik mompelde wat terug, het is niet omdat ik vroeg wakker ben dat mijn humeur er beter op is. Ach ja, iemand van ons had toch goed geslapen. Ik stapte in de lift, die uiteindelijk toch nog besliste om mij naar mijn ontbijt te brengen.
“Wacht even!”�, nieuwsgierig keek ik buiten de lift naar wie er riep, maar trok snel mijn hoofd weer binnen toen de deuren dichtschoven.
“Bedankt hoor Bill!”�, ik herkende de stem van Georg en grinnikte even toen hij uitgeput voor lift verscheen. Hij glipte nog snel binnen voor ze helemaal dicht waren.
“Hebben we vandaag iets te doen of zo?”�, Gustav klonk verbaasd. Tom zou het plaatje helemaal compleet maken maar ik had zo het gevoel dat die jongen zijn slaap hard nodig had. En de komst van Yaren had dat er vast niet beter op gemaakt. Toen ik er aan terug dacht hoe ze gisteren plots voor onze neus stond verscheen er spontaan een glimlach op mijn gezicht. Ik had haar altijd als meer dan een vriendin beschouwt. Nee, niet op die manier! Op de manier als familie, de zus die ik nooit had gehad. Ze was één van de weinigen die mij en Tom zag zoals we waren. Anders, maar toch normaal zoals iedereen.
We stapten uit de lift en liepen verder naar de zaal waar we ontbijt konden krijgen. Gustav liep resoluut naar een lege tafel wat verder in de zaal en ging zitten. Ik volgde hem en nam plaats naast hem.
Ik kan zien aan hun gezichten dat niemand echt zin heeft om te ontbijten, ik ook niet. Normaal prop ik met veel plezier iets naar binnen, maar echt goed voel ik me niet. De laatste dagen liep iedereen op de toppen van zijn tenen. Iedereen wil naar huis en dat weegt op de sfeer. Maar dat zou allemaal wel veranderen wanneer we terug vertrokken.
“Scheisse...”�, hoor ik Georg naast mij fluisteren. Ik kijk vragend op en volg zijn blik die naar de andere kant van de zaal gaat. Wie - of liever wat - heeft hij nu weer gezien?
Sofie zei net iets tegen Yaren wat haar spontaan deed lachen. Haar haar hing in losse krullen om haar schouders en deinde rustig mee op het tempo waarop ze naar de dichtstbijzijnde tafel stapten. Haar piercing blonk in het licht van de zon dat binnenviel net op de plaats waar ze ging zitten. Ze trok haar T-shirt wat beter op zijn plaats en vertelde met veel enthousiasme iets aan Sofie.
Wij waren niet de enigen die hun aanwezigheid hadden opgemerkt. Hier en daar zaten er nog mensen hun in de gaten te houden. Ik kon hun geen ongelijk geven. Ze zag er prachtig uit. Het deed pijn dat ik dat allemaal had moeten missen.
Plots keek ze over haar schouder en zag ons gapen. Met een glimlach stond ze op en in geen tijd voelde ik haar lippen tegen mijn slaap. Toen ze ook de anderen goedemorgen had gewenst ging ze naast Gustav staan. Alsof ze plots opmerkte dat niemand zijn ogen van haar kon afhouden trok ze vragend haar wenkbrauwen op. “Wat?”�, vraagt ze met een spottende toon in haar stem. Meteen richtte ik mijn blik op de tafel en hoorde haar zachtjes lachen.
“Goed geslapen?”�
Ze lijkt even te twijfelen maar knikt dan toch. Haar hand ligt op Gustav’s schouder en even denk ik te merken dat ze er in knijpt maar dat kan ik niet aflijden van zijn gezicht.
“Komen jullie hier niet zitten?”�, hoor ik Georg vragen.
Ze schud haar hoofd als ze zich even omdraait. “Ik denk niet dat dat zo’n goed idee is.”� Ik leun wat naar achteren en zie Tom binnenkomen. Ze knipoogt en fluistert nog wat in Gustav’s oor. Hij knikt en ze draait zich om. Wanneer hij haar ziet lijkt hij even iets te willen zeggen, maar hij bedenkt zich en loopt verder. Onwennig passeert ze hem tussen de tafels door en gaat terug bij Sofie zitten.
“Morgen”�, mompelt Tom nog net voor hij zijn hoofd op zijn armen laat rusten die voor hem op tafel liggen. Daar was het beroemde ochtendhumeur weer. Ik schudde even mijn hoofd en keek nieuwsgierig naar de anderen. Georg zat nog steeds naar de tafel van de meisjes te kijken en Gustav probeerde Tom aan te sporen om iets te vertellen, niet dat dat zou lukken maar het was best het proberen waard. Voor de eerste keer in jaren kan ik me niet echt voorstellen hoe hij zich nu voelt. Vreemd. Onze band is sterk, heel sterk. Ik hou van mijn broer met heel mijn hart, en ik wil hem begrijpen. Maar deze keer weet ik echt niet hoe ik hem kan helpen. Hij moet inzien dat hij ook maar een normaal persoon is. En dat gaat hem zwaarder vallen dan hij verwacht. Niet elk meisje ligt aan zijn voeten, en adoreert hem. Ik heb geen idee hoe ik hem dat ooit moet wijsmaken.
Plots staat er iemand van het hotel voor onze neus. Ik kijk haar vragend aan en ze zet snel haar liefste glimlach op.
“Ik heb gehoord dat er problemen waren op één van de kamers?”�, vraagt ze stil alsof ze niet wil dat iemand anders het hoort. Ik trek mijn wenkbrauw op. Problemen? Daar wist ik niets van. Plots kijkt Tom op en bestudeert haar snel.
“Mijn douche werkt niet. Misschien kan jij wel is komen kijken?”�, hij laat zijn tong langs zijn piercing glijden en kijk haar indringend aan. Kan iemand me nog eens uitleggen waarom hij mijn tweelingbroer zou moeten zijn?
“Ik laat zo iemand komen van de onderhoudsdienst.”�, ze glimlacht maar kijkt blozend naar haar schoenen.
“Dus jij kan niet even komen kijken?”�
Ik hoor Gustav zuchten en zelf schaam ik mij op dit moment dood voor hem. Ze kijkt even om haar heen en neemt een servet die voor mijn neus ligt. Snel schrijft ze haar nummer op en schuift het naar hem toe.
“Bel me maar als er nog iets is.”�
Wanneer het voor zijn neus ligt neemt hij even haar hand. “Zal ik zeker doen.”�
Dit is echt genoeg geweest! Wanneer gaat hij eindelijk volwassen worden? Het is al moeilijk voor ons om altijd in het middelpunt van de belangstelling te staan, en toch moet hij er elke keer een schepje bovenop doen. Ik sta recht en negeer de blik die hij me toewerpt. Zonder iets tegen hem of de anderen te zeggen stap ik op de tafel van Yaren en Sofie af.
“Wat scheelt er?”�, vraagt ze bezorgt wanneer ik me boos naast haar zet. Ik haal mijn schouders op en knik met mijn hoofd in de richting van Tom. Ze zucht licht maar heeft geen kans om iets te zeggen als ook Georg bij ons aan tafel schuift. Gustav staat achter haar. Ze staat recht en laat hem plaats nemen op haar stoel. Hij trekt haar voorzichtig op zijn schoot terwijl ze me nog altijd even bezorgt aankijkt.
“Niet dat ik het erg vind dat iedereen hier zit, maar nu zit Tom daar wel helemaal alleen.”�, ook Sofie krijgt een glimlach om haar lippen.
“Tom kan stikken.”�
Met grote ogen kijkt iedereen mij aan. Ze kijkt voorzichtig naar Gustav die radeloos zijn schouders ophaalt. Ze weet dat ik het niet meen. Ik kan de gemeenste dingen over Tom zeggen, maar ik zou ze nooit menen. Één keer heb ik hem verteld dat ik hem haatte. Één keer, en daarna nooit meer. De angst in zijn ogen was af te lezen toen hij dacht dat ik het echt meende. Daarna heeft hij dagenlang geprobeerd om me alles te geven wat ik maar wou. Ik had hem gekwetst door te zeggen dat ik hem nooit meer wou zien. Maar hij had het mij ook weer vergeven. Omdat dat is wat broers doen. Ik zou nooit écht boos op hem kunnen zijn.
Er viel een pijnlijke stilte aan de tafel na mijn uitspraak. Zelfs Yaren wist voor één keer niet te zeggen. Ze was rustiger geworden vond ik. Vroeger kon ze om de minste dingen heel actief worden, maar ook haar andere gevoelens kwamen op de meest onmogelijke momenten op. Dan was Gustav meestal degene die haar kon kalmeren. Tom was de enige die altijd moeite had gehad om haar humeur in te schatten. Vaak zei hij de verkeerde dingen op de meest onmogelijk momenten wat dan tot heftige discussies kon lijden. Van niemand zou hij aanvaarden wat ze zei over hem, maar hij wist wel dat ze op één of andere manier altijd gelijk had. Ze was de enige - buiten mij - die hij ooit kon vergeven van de dingen die ze riep. Discussiëren met Yaren was dan ook de meest onmogelijke zaak. De tijd die ze met ons doorbracht had ze een aardig staaltje ‘steken geven’ laten zien. Ik had nog nooit iemand zo zelfverzekerd woorden weten terug te kaatsen naar mij en mijn broer. We waren het gewend om overal gelijk te krijgen, maar zij bracht daar verandering. Eerst was niemand echt te vinden om haar beter te leren kennen. We hadden niemand nodig om ons te zeggen wat we wel en niet moesten doen. Maar we zagen in dat dat helemaal niet haar bedoeling was.
Ze schoof voorzichtig haar hand naar die van mij en dankbaar verstrengelde ik mijn vingers met die van haar. Vol verbazing keek ik naar de ring die ze om haar vinger had. De vertrouwde pretlichtjes verschenen in haar ogen en zacht haalde ik hem er af. “Je hebt hem nog.”�, bracht ik stil uit. Het was een ring die ik ooit had gekocht voor mijn moeder. Het was een ring - die naar mijn mening - enkel door mensen kon gedragen worden die de wereld voor mij betekenden. Tom kon ik al niet met een ring laten rondlopen dus was mijn beslissing snel gemaakt. Door mijn verstrooidheid die dag was ik de maat vergeten na kijken en merkte thuis pas dat hij te klein was. In sneltempo was ik teruggelopen maar moest vaststellen dat dit de laatste was die ze hadden. Toen bedacht ik Yaren. De dag ervoor had ik na een ruzie met Tom mijn hart bij haar uitgestort. Het vreemde was dat ze me begreep. Ze had gelachen toen ik haar verbaasd aankeek toen ze me raad had gegeven over hoe ik het moest aanpakken om Tom onder ogen te komen.

Ik klemde de ring harder in mijn hand en liep de straat in. Ze zat buiten op het lage muurtje aan haar tuin. Geconcentreerd las ze het boek dat ik al eerder in haar kamer had zien liggen. Ze hoorde me aankomen en sprong op.
“Zit.”�, bracht ik volledig buiten adem uit. Ik ging voor haar zitten en nam haar hand. Ik schoof hem voorzichtig over haar vinger en keek met een glimlach op. Ze schudde meteen haar hoofd en probeerde hem er weer af te halen.
“Bill. Die is voor je moeder, die kan ik niet...”�
Samen met haar had ik die ring zien liggen in de etalage. Ze vond hem perfect voor mijn moeder. Ik moest haar beloven dat ik zou terugkomen om hem op te halen.
“Hij is te klein. En jij bent de enige die hem verdient buiten haar.”�
Ze was me in mijn armen gevlogen en vertelde me dat ze hem voor altijd zou dragen.

“Voor altijd,”� zei ze stil, “ik hou me aan mijn beloftes Bill.”�

Reacties: