FanFic.nl

Goochelaars en Geesten [TH]

Jij weet van niks

Met een grote zwaai gooide ik de donkerhouten deur open. We hadden onze kamer gevonden. Ik stapte naar binnen en bekeek de kamer. Er stond een immens hemelbed, een paar kasten en een tv uit het jaar 2000. ‘Moeten we hier slapen?’ vroeg Gustav verbaasd en hij gebaarde naar het bed. Ik knikte en plofte er op neer, het lag wel fantastisch. ‘Zouden de anderen ook zo’n bed hebben?’ vroeg Gustav. Ik haalde mijn schouders op en stond weer op. Het uitzicht was prachtig. Vanuit de kamer keek je uit over het hele plaatsje en de heuvels erachter. Een eenzame vogel vloog door de lucht, op zoek naar nog wat te eten. De zon ging langzaam onder en Beieren kleurde rood. ‘Gaan we eten?’ vroeg ik. Gustav knikte en we gingen. De rest was al vertrokken. We hoefden ook niet altijd alles samen te doen.
Samen liepen we door het kleine plaatsje, goed vermomt. Sinds we die fans in Amsterdam waren tegengekomen, namen we het zekere voor het onzekere. Alles zat vol, wat wilde je dan ook op een vrijdagavond? ‘Dan toch maar in het hotel eten?’ vroeg ik. ‘Nee.’ Ik keek hem raar aan. Gustav was nooit zo kortaf. We liepen een parkje in. Het was leeg, afgezien een paar stelletjes en mensen met honden. ‘Dan maar niks eten?’ stelde ik voor. Hij knikte en zei dat hij eigenlijk wel naar bed wilde. Rare jongen, hij had de hele dag al liggen slapen en nu weer? Langzaam sjokten we terug. Het was een leuk dorpje, alleen waarschijnlijk ontzettend saai om er te wonen. De kerktorenklok sloeg half 12. Bedtijd.
Ik staarde naar buiten. Het dorpje sliep, slechts een eenzame kat was buiten. Ik hoopte met heel mijn hart Amber snel te vinden. Ze verdiende het niet om in die troep te wonen. Ze kon bij mij intrekken. Ze zou de mooiste kamer krijgen, een opleiding, een echt leven. Jeroen zou de bak indraaien en er nooit meer uitkomen. De hele wereld lag aan haar voeten, als ze terugkwam. Ik zuchtte en ging wat verder uit het open raam hangen. De wind waaide en blies mijn haren in mijn gezicht. Zo zag ik even niet wat er buiten gebeurde. Gelukkig maar.
De volgende ochtend scheurden we al vroeg over de weg. Hoe eerder we uit Duitsland waren, hoe beter. In Zwitserland kon niemand ons wat maken. David zou ons daar niet meer kunnen bereiken. Grenzen waren heerlijk. Ze konden alles en iedereen stoppen, ook al waren ze denkbeeldig. Tot mijn grote spijt waren de Kaulitzen toch terug gegaan naar Berlijn. Ze lieten me vallen, alleen maar omdat ze bang waren voor het onbekende en ze liever geen ruzie kregen met Universal. Niet te geloven dat 2 van mijn beste vrienden me lieten vallen, maar het was niet anders. We moesten verder en hen bepraten hielp niet. Gelukkig waren Gustav en Isa nog steeds bij me, alleen zou ik het niet redden. Momenteel zat ik in de langste emotionele achtbaan ooit. Het eindstation was nog lang niet in zicht. Ik voelde van alles te gelijk en twijfelde aan alles. Ik kon niks meer aan. Ik had mensen nodig die op mij pasten. Goddank, reed Gustav, anders hadden we allang in de berm gelegen. Isa las. Een taalcursus. Haar Duits moest optimaal worden, anders zou ze ons niet kunnen helpen. De anderen hadden geen idee hoe ik me voelde en hoefden dat ook niet te weten. Als ze wisten dat ik mijn twijfels zette bij deze zoektocht gingen we direct terug naar Berlijn en zou ik Amber nooit meer zien.
Voornamelijk was ik bang. Bang voor Jeroen. Ik wist dat ik hem nog terug zou zien. Ik wist zeker dat hij bij Amber was en dat hij haar verborg voor de buitenwereld. Een traan viel neer op de kaart in mijn handen en vormde een klein rondje. Een volgende sijpelde ook naar beneden. Ik huilde. Ik beet op mijn lip en keek om me heen. Iedereen had het gezien. Isa keek bezorgd, maar zei niks. Gustav zette de auto langs de kant en keek mij streng aan. ‘Je gaat nu zeggen wat er aan de hand is,’ commandeerde hij. Ik slikte en probeerde hem te negeren. Onmogelijk.
Een bruine gestalte schoot door het weiland naast de auto…

Reacties: