FanFic.nl

Drawn <-- afgerond

22

Bill:
Ik kroop weer naast Debio die zich omdraaide en vroeg wie gebeld had. ‘onze manager, we zijn over een klein uurtje in Lissabon.’ Zei ik. ‘hoelang blijven we daar en wat gaan jullie daar allemaal doen?’ vroeg ze. ‘normaal blijven we op bijna elke plaats een paar daagjes. Nu trekken we alleen naar de hoofdsteden van de landen dus zullen we overal een klein weekje blijven denk ik.’ Debio ging overeind en pakte iets uit haar tas. Een agenda. ‘en wat gaan jullie zoal deze week doen?’ vroeg ze. ‘eh… eerst een dagje in ons hotel blijven, ik geloof dan dinsdag een meeting met de burgemeester van Lissabon, woensdag niets, donderdag een handtekeningen iets en vrijdag een concert. Dan zijn we zaterdag al weer op weg naar Spanje. Das een zondagje rijden en daarna moeten we daar weer kijken wat de weekplanning is. Sowieso is er op bijna alle vrijdagen en concert.’ Debio schreef nauwkeurig op wat ik zei. ‘dan heb ik een ook een beetje een idee wat jullie uitvoeren en dan kunnen Henna en ik ons daar ook aan aanpassen.’ Zei ze toen ik aan het kijken was wat ze opschreef. Ze schreef wel alles in het Nederlands. Maar ik denk dat er stond wat ik had gezegd.

De bus stopte. ‘volgens mij zijn we er.’ Zei Debio. We kropen uit het bed en gingen naar de anderen. Ik keek uit een raampje en zag dat dit nog niet het centrum van Lissabon was. ‘waarom stoppen we hier al?’ vroeg ik. Tom antwoordde. ‘we moeten hiervandaan een stuk naar het hotel lopen. Fans hebben de ingang van het hotel geblokkeerd en als we daar heel langs willen komen moeten we lopen naar de achterzijde van het hotel.’ Ik werd een beetje pissig. ‘bah moeten we ook nog gaan lopen!’ Debio sloeg een arm om me heen. ‘ach lopen is niet zo erg. En je krijgt er een beetje conditie van.’ Ik schudde met mijn hoofd en pakte mijn jack. ‘de bus zelf zal wel naar de vooringang moeten en onze bagage zal naar binnen worden gedragen.’ Meldde Gustav ons.

We stapte uit en de bus reed weg. Ik zag dat Henna nog steeds in Tom zijn kleding liep. Ook Debio had nog niet de kans gehad om mijn kleren om te wisselen. We gingen maar op pad. Henna moest om de haverklap haar broek ophijsen en Tom deed precies hetzelfde. Het zag er nogal raar uit en naast me hoorde ik Georg gniffelen. ‘je kunt echt zien dat het een stel is hé?’ zei Gustav.
‘Wacht, ik weet wat beters.’ Zei Tom en hij legde zijn arm rond Henna’s middel. Hij liet zijn duim door een haakje op de achterkant van Henna’s broek glijden. Met zijn andere vier vingers pakte hij Henna’s shirt vast. ‘kijk zo kan ik en je vast houden en je broek omhoog houden.’ Henna begon te giechelen en deed hetzelfde bij Tom. Zo liep het stel verder.
Debio pakte mijn arm vast en we liepen samen naar het oprijzende gebouw voor ons. Waarschijnlijk was dat ons hotel.

een dikke honderd meter voor het hotel kwam een man van rond de dertig in keurig pak op ons afgelopen. Hij maakte een nogal nerveuze indruk. ‘jullie zijn vast de heren van Tokio hotel?’ we knikte. De man vervolgde. ‘volgt u mij dan maar. Ik ben de manager van ons geliefde hotel en ben tevens degene die u naar uw kamers zal begeleiden. Mijn personeel vertrouw ik daar niet voor.’ Georg haalde zijn schouders op. Hij liep als eerst achter de hotelmanager aan en wij volgde maar. De man was echt nerveus. Schichtig keek hij om zich heen en zijn ogen waren groot van spanning. Eindelijk binnen liepen we via trappen naar boven. De vijfde etage. ‘waarom konden we niet via de lift?’ hijgde Tom. Eindelijk leek de manager zich iets te ontspannen. ‘het spijt me voor mijn nerveuze indruk mijnheren en dames, maar we hebben vanmiddag nogal wat akkefietjes gehad omtrent uw aankomst hier en we willen dus geen verder risico nemen. In de lift hangt een camera en de monitor staat in de hal en is dus voor iedereen zichtbaar vandaar de trap.’ De directeur ratelde aan een stuk door in het Engels en ik had moeite om alles bij te houden. Uiteindelijk kregen we onze sleutels in onze handen gedrukt en een “duizend maal excuses voor het ongemak”�.

Tom:
Bill vond het altijd al leuk om als eerste de hotel kamer te mogen verkennen. Hij was ook deze keer degene die als eerst naar binnen ging.
Het was één grote kamer. Helemaal in de kleuren geel en oranje. Ik vond het nogal afzichtelijk. Niet mijn smaak. Met behulp van schuifwandjes kon je de slaapgedeeltes afschermen. In het midden van de kamer stond een grote hoekbank met een salon tafel en daarvoor een kast waar een tv opstond. In een hoek van de enorme kamer stond een klein soort keukentje met alleen een koelkastje, een aanrechtje, een wasbak en een minigaspit stelletje. In de andere hoek was een afgeschermd gedeelte waar een badkamertje zich bevond. Ik vond het allemaal wel erg open. Alles zo met schermpjes, geen echte privacy. Bill racete al gelijk naar het bed in de hoek en liet daar zijn schoudertas die hij bij zich had neerploffen. ‘hier slapen Debio en ik!’ riep hij als een bezitterig kind van zeven. Hij trok het bed wat naast het bed stond waar hij zijn tas op had laten ploffen naast zijn bed. Nu was dat een soort tweepersoonsbed. Ik schoof ook maar twee bedden naast elkaar. ‘dan slapen Henna en ik hier.’ Henna liet zich naast mij ploffen. ‘ net een stel kleine kleuters hé?’ zei Gustav tegen Georg. ‘als we niet uitkijken mogen we straks ook nog voor babysitters spelen.’ Grapte Georg. Bijna tegelijk riepen Bill, Henna, Debio en ik ‘Hé!!!’ als beledigd opgevat. Georg en Gustav moesten daar alleen maar harder om lachen. ‘en ik dacht dat op een tweeling passen al lastig was maar nu hebben we een vierling om op te passen! Ze zeggen zelfs tegelijk hetzelfde!’ Georg had helemaal tranen in zijn ogen van het lachen en nu moesten wij elkaar ook even glimlachend aankijken.
Gustav:
Het was inmiddels avond en we zaten gezellig bij elkaar op de bank. De tassen waren eindelijk aangekomen en uitgepakt. Nu zaten we wat te kletsen met een wijntje, Debio dan met een sapje, en we kletste wat. Tom zat op zijn gitaar wat te spelen en Henna was zacht aan het mee neuriën. Debio vroeg ons van alles. Hoe wij het vonden zo van hotel naar hotel te trekken, wat we aten als we onderweg waren, onze dagelijkse bezigheden en zelfs van hoe laat tot hoe laat we sliepen! Bill was druk aan het uitleggen en Debio hield alles bij in een boek. Geen idee waarom ze die nutteloze informatie opschreef. ‘nou we hebben er altijd van gedroomd om te kunnen toeren en van hotel naar hotel verkassen was dus voor ons alleen maar gaaf. Maar soms verlangen we wel eens naar een vast plekje hoor, na een tijdje raak je die hotelkamers wel zat. En wat we eten als we onderweg zijn? Ik denk voornamelijk fast-food.’ Debio trok bij dat laatste een vies gezicht. ‘zo krijg je toch nooit genoeg vitamines binnen?’ Tom moest lachen en Georg antwoordde. ‘nee inderdaad maar wat wil je dan? We zijn om de haverklap bezig en we hebben niet altijd de tijd om te koken en zulke keukenprinsen zijn we ook weer niet. En hé, we zien er toch goed uit voor een stel wat leeft van fast-food?’ Debio keurde het af.’als jullie maar niet denken dat dat zo zal blijven dat eeuwige gesnack zonder enige vitamines of vezels.’ Ze schreef weer alles op en vroeg de volgende vraag. De gehele avond ging zo door. Debio vroeg van alles en wij moesten maar wat zinnigs antwoorden. Tom werd wat kribbig. ‘Debio! Ik heb al zo een hekel aan interviews! Moet dat ook in onze vrije tijd?’ Nu begon Debio te lachen. ‘ja Tom, dat moet in jullie vrije tijd. Ik ben gewoon nieuwsgierig meer niet.’ Tom schudde zijn hoofd en ging weer verder met zijn gitaar spel. Debio had het boek inmiddels opgeborgen.
rond twee uur gingen Debio en Bill naar bed. Een half uurtje later ging ik en niet snel daarna kwam ook de rest. De schuifwanden werden dichtgeschoven en ik lag nu in mijn eigen deeltje. Ik kon de anderen nog wat horen mompelen en ik hoorde gesmak van Henna en Tom. Hoe kon het ook anders.

ergens was ik wel jaloers. De tweeling had al beide een vriendinnetje. En nog eens een geweldig vriendinnetje die wel voor hun geschapen leek. Zou ik ook ooit zo een iemand tegenkomen? Misschien wel nooit! Ik had nu al zo lang geen vriendinnetje gehad. Al vanaf het moment dat we dat concert hadden in de koepel… was dat al weer zo lang terug? Ja dus. Misschien was ik gewoon gedoemd tot alleen blijven. Aarg wat zit ik nu te peinzen! Ik heb bijna alles wat ik ooit heb gewild! Een drummer worden in een band, met mijn vrienden grootst worden, op tour kunnen… ik heb bijna alles! Waarom zit ik dan zo moeilijk te doen om liefde? Mijn liefde is toch mijn drumstel? Te veel vragen suisde door mijn hoofd. Ik stond op en liep naar het keukentje. Daar gooide ik een plens koud water in mijn gezicht en liep weer terug naar mijn bed. Het was al vier uur! Ik had twee uur lang liggen peinzen. Plots voelde ik de vermoeidheid. Ik ging liggen en al snel viel ik weg in een droomloze slaap.

Bill:
De wekker gaf aan dat het negen uur was. Ik ging overeind zitten en ik rook een heerlijke lucht. Gebakken eieren met spek en verse broodjes. Ik stond op en schoof een schuifwand weg. Debio en Georg stonden samen in het mini keukentje te toddeken. ‘wat zijn jullie aan het doen?’ vroeg ik. ‘ze hebben hier zoiets wat roomservice heet hoor.’ Een grote gaap ontsnapte uit mijn mond. Debio draaide zich naar me om met een stralende glimlach. ‘dat zei Georg ook al de hele tijd. Maar ik vind dat jullie een beter eetpatroon moeten hebben. Ook al zijn jullie op tour en hebben we niet altijd de tijd om te koken, toch ga ik het proberen. Ik heb gewoon naar de roomservice gebeld voor rauwe producten. Dan kan ik het zelf klaar maken.’ Ze draaide zich weer om naar een koekenpan die op het minigaspitje stond. ‘en aangezien ik wel wat hulp kon gebruiken heb ik Georg laten zien hoe je een echt Engels ontbijt moest klaarmaken.’ Georg knikte. ‘erg leuk hoor, leer ik ook eens koken maar dat opeten is leuker!’ Ik moest lachen en draaide me om naar mijn bed. ‘ik zal me dan ook maar eens gaan aankleden en de rest wakker maken.’ Debio lachte en zei dat ik dat maar moest doen. Ze was bijna klaar. Tom had ook al de heerlijke luchten geroken en stond zich ook al aan te kleden. Henna was inmiddels al de badkamer ingeschoten en nu moest ik alleen nog even Gustav wakker zien te krijgen. Ik schoof zijn scherm gedeelte weg en ging naast hem op het bed zitten. Plots viel me iets op. Gustav had tranen over zijn wangen lopen… Gustav die huilt? Ik schudde hem zachtjes wakker. ‘Gustav? Wat is er? Je huilt.’ Gustav werd wakker en keek me even aan. Hij zag er verward uit en hij voelde met zijn vingertoppen over zijn wangen. Hij veegde met de rug van zijn handen de tranen weg. Zijn ogen stonden vermoeid en hij ging overeind zitten. ‘het is niets Bill. Gewoon een nachtmerrie of zoiets.’ Ik wist niet of ik dit moest geloven maar zo te zien had Gustav het zelf nog wat moeilijk dus liet ik hem maar. Als er echt iets zou zijn zou hij dat zeggen. ‘Debio heeft ontbijt klaargemaakt samen met Georg. Ik denk dat je ook wel honger zult hebben dus kom je ook?’ Gustav knikte wat afwezig en ik verliet zijn slaap gedeelte.

Na een klein kwartiertje kwam hij uit zijn gedeelte aangekleed en wel en hij kwam bij ons zitten. We ontbaten zo gezamenlijk en kort daarna kwam onze manager ons ophalen voor de ontmoeting met de burgemeester van Lissabon. We reden met een geblindeerde auto naar het gemeente huis midden in de stad. Daar moesten we in de enorme hal wachten op verdere instructies. Een dame van rond de veertig kwam naar ons toe. ‘welkom heren en dames. Ik ben Armela en ik ben de tolk voor jullie. U kunt mij volgen naar de vergaderzaal waar onze burgemeester u zult opwachten. U zult gezamenlijk wat drinken en wat praten. Daarna een ontmoeting met onze raadsheren en ons bestuur en dan zult u kunnen vertrekken. Volgt u mij?’ Ze sprak met een vreemd accent.

Tom:
we liepen achter de dame aan die zich Armela noemde. We kwamen uit in een grote zaal waar aan een lange tafel een dikke man in pak zat. Een zwaar uitziende gouden ketting sierde zijn forse nek. De man stond op en waggelde naar ons toe. Hij begon een heel verhaal te brabbelen en Armela vertaalde; welkom gasten in ons mooie Lissabon. Ik mag mij een vereert persoon voelen om u hier te ontmoeten. Neem alstublieft plaats. Dan kan ik mij voorstellen.’ Ik moest nog even wennen om naar iemand anders te moeten kijken terwijl een ander voor diegene praatte. We liepen naar een stel stoelen en namen daar plaats. De burgemeester ratelde weer en Armela bleef vertalen. ’mijn naam is burgemeester Alberto Koikte. Maar zegt u maar Alberto. Ik vind het een ware eer dat u in ons mooie Lissabon wilt optreden.’

de gehele middag moesten we op deze manier praten. Burgemeester Alberto was een vriendelijk man met een goed gevoel voor humor. Ik werd alleen gek van het iets tegen hem willen zeggen en dan zelf in het Engels moeten praten en dan ook nog eens dat Armela het moest vertalen. Het zorgde voor mij veel hersengekraak. Henna zat naast me te frunniken aan een touwtje aan mijn shirt. Mijn concentratie was nu verder dan ver te zoeken. Ik was dan ook maar wat blij dat we tegen vijf uur weer konden gaan. Henna gaf me een kus. ‘blij dat het voorbij is? Ik zag je wel wegdromen.’ Ze kneep speels in mijn wang. ‘ja nou ik viel echt in slaap af en toe hoor! Ik kon me niet eens normaal meer concentreren.’ Antwoordde ik en nu kneep ik in haar wang.

de rest van de dag verliep nogal snel en saai. Ook de woensdag vloog voorbij en donderdag hadden we het handtekeningen iets in een grote muziekwinkel op het plein in de stad. Dat verliep met veel lawaai van fans en veel drukte. Debio en Henna mochten bij ons aan de tafel zittenen zelf zij moesten af en toe een handtekening zetten. Ze werden net als ons beroemd! Henna vond het zo te zien allemaal erg leuk en was ook hyperactief bezig. Debio daarentegen was stil en enorm verlegen. Ze leek weer het meisje wat we ooit bij de koepel waren tegengekomen. Bill zat onder de tafel af en toe over haar been te wrijven of haar gerust te stellen met sussende woordjes. Zulke drukte was ze gewoon nog niet gewend.
Ook de donderdag ging zo snel voorbij en het concert vloog ook om. Die zaterdag moesten we alweer pakken en zondag zaten we al weer in de bus op weg naar Madrid in Spanje. Een rit van ongeveer een kleine drie uur. We waren allemaal erg vermoeid door deze week. Het ging allemaal ook enorm snel. Nog vijf weekjes en dan hadden we weer een vakantie. Wat leek dat nu ver weg! Henna lag tegen me aan half te slapen. Georg was wat aan het prutsen met een paar stokjes en Gustav keek levenloos voor zich uit. Bill zat met Debio’s haar te spelen terwijl zij op de laptop van Georg mails aan het checken was. ’er is een mail binnen van Milou!’ zei ze ineens opgewonden. Iedereen ging snel overeind zitten en probeerde naar het beeldscherm te kijken. ‘jullie zullen er toch niets van snappen jongens, het in Nederlands getypt. Als jullie even wachten zal ik het vertalen.’ We gingen wat rechter zitten en Georg haalde wat te drinken. Toen hij eenmaal zat begon Debio te vertalen;
Lieve Debio, Henna en Tokio hotel boys.

O wat mis ik jullie. Het is hier echt enorm saai geworden zonder jullie. Nou ja saai? Het is hier wel enorm verandert hoor! Sinds dat jullie weg zijn lopen er vaker mensen met Tokio hotel muziek op. Erg leuk alleen om gek van te worden want iedereen probeert mee te zingen en dat is af en toe nogal vals… Ook lopen er meer mensen in gothic/emo-achtige kleding. Laatst zag ik een meisje lopen die Bill zijn kapsel probeerde na te doen. Echt te lollig voor woorden!
Ook word ik niet langer meer gepest. Op dat geklier van Dave dan na maar daar maak ik me geen zorgen meer om. En jullie hadden gelijk wat dat doorbreken betreft! Afgelopen woensdag kwamen er een stel kinderen naar me toe. Ze zijn ook een beetje zwart liefhebbend maar minder extreem zoals ze mij vinden. Maar goed, die kinderen vroegen of ik bij hun in het bandje wilde! Ze wilde graag nog een zangeres en een keyboardster! Ik heb gister voor het eerst gerepeteerd en het was enorm leuk. Ik kan vrij goed opschieten met allemaal. Ook vroegen ze me van alles over jullie maar ik heb lang niet alles verteld. Morgen gaan we bij mij thuis repeteren. Ik kan je zeggen Debio, je huis is nog helemaal in de juiste staat hoor! Behalve de boven verdieping dan want die is nu in de verbouwing zodat we straks allemaal en kamer hebben zoals we willen.
Met Flesh gaat alles geweldig. Er is ineens veel vraag naar een technici en hij verdrinkt zowat in de klussen. Maar hij blijf standaard bij de studio werken.
Mama heeft het ook enorm naar haar zin. Ze heeft nu ook een baantje. Iets met veel getalletjes voor zover ik weet en ze doet het thuis. Dat mocht aangezien Kersie nog niet elke dag naar de crèche gaat. Kersie had het het moeilijkst met jullie vertrek denk ik. Ze loopt nog steeds elke dag te roepen dat Gustav moet komen. Ze heeft het nog niet helemaal door dat jullie echt weg zijn.

Nu moet ik stoppen met typen want ik heb morgen een proefwerk over kunst in de 19e eeuw en ik ben vergeten te leren… ik weet het maar ik had het gewoon zo druk maar daarom ga ik nu dan maar leren. Veel -xXx- van Milou en de rest en hopelijk tot snel in de volgende mail.’

Debio was klaar met vertalen. ‘Ik zei toch dat ze het zou gaan maken!’ riep Georg. ‘kleine Milou word groot.’ We praatte zo nog wat en Debio schreef een mail terug met wat we allemaal hadden gedaan en meegemaakt hadden. Ik vond ook dat Gustav een stukje vrolijker was. Hij was de laatste tijd af en toe erg down. Maar nu kletste hij vrolijk mee en lachte wat.

Reacties: