Hoofdcategorieën
Home » Overige » Ik, dood? » Hoofdstuk 11.
Ik, dood?
Hoofdstuk 11.
Na een tijdje begin ik gek te worden van het gepieker. Het moment dat ik erachter kom wat er nou precies aan de hand is moet maar snel komen. Behalve als ze willen dat ik gek word. Misschien bedoelen ze dat wel met veranderen. In plaats van zoals ik nu ben opeens gek worden. Maar dat kan ik me eigenlijk niet goed voor stellen. En dat geeft ook geen verklaring voor het rare zwarte ding en voor het feit dat mijn broer weg is. Ik besluit maar weer verder naar huis te fietsen, want ik heb geen zin meer in dit gepieker. Ik vind toch geen antwoord of oplossing voor alles wat gebeurd is. Ik klim uit de boomhut en zie iets achter een boom wegschieten. Wat het was, weet ik niet. Vast een eekhoorntje ofzo. Ik probeer mijn fiets uit de bosjes te trekken, maar het lukt niet. Wanneer ik buk om te kijken of er iets met mijn banden is, voel ik een hand op mijn schouder. Opgelucht haal ik adem, vast iemand die me wil helpen. En aangezien ik helemaal geen verstand heb van fietsen, komt het goed uit. Wanneer ik me opdraai kijk ik in 2 donkere ogen. Geen groene ogen. Geen blauwe ogen. Geen bruine ogen. Zelfs geen grijze ogen. Nee, knalrode ogen. Ik schrik en probeer weg te komen, maar het lukt niet. Ik word opgetilt en meegenomen. Ik stribbel tegen, maar zonder effect. Ik voel een scherpe steek in mijn nek. Dan zie ik het rare zwarte ding weer. Ik wil gillen, maar er komt geen geluid uit mijn keel. En bovendien zou het toch geen nut hebben, want ik ben inmiddels diep in het bos, waar toch niemand komt. Ik probeer nog eens los te komen en tot mijn verbazing lukt het. Achter me hoor ik iets wat als 'rennen' klinkt. Zonder achterom te kijken, begin ik weg te rennen van degene die me heeft proberen mee te nemen. Waar ik naartoe ren, weet ik niet, als het maar ver van daar is. Als ik na een tijdje uitgeput op de grond ga zitten, kijk ik eens om me heen. Ik ben in een stad, maar ik herken het niet. Alles is donker en grauw. Wanneer ik goed kijk zie ik op de muur zelfs wat bloed zitten. Hoe ik hier gekomen ben, weet ik niet. Ja, door te rennen. Maar ik ben hier nog nooit geweest en zo ver kan ik toch ook weer niet rennen? Ieder normaal mens zou in paniek raken maar ik niet. Ik voel me eigenlijk best wel op mijn gemak, waardoor weet ik niet. Wat ik niet fijn vind is dat ik hier alleen ben. Het bezorgd me rillingen. Als je ergens alleen bent, betekend het meestal dat het niet leuk of niet veilig is. En op de een of andere manier denk ik hier het tweede. Dat het niet veilig is. Nog voor ik hier goed over na kan denken vervaagt de wereld om me heen. Er is een fel licht dat zeer doet aan mijn ogen. Ik knijp mijn ogen stijf dicht, maar nogsteeds komt er licht door. Het voelt alsof ik blind word. Ik begin te gillen en dit keer komt er wél geluid uit mijn mond. Dan wordt het licht minder. Ik doe 1 oog open en zie dat het licht weg is. Opgelucht doe ik mijn andere oog ook open. Wat ik nu zie vind ik al even raar als het licht. Ik zit ergens anders. De omgeving is anders. Alles is anders. Ik zit in het bos, waarschijnlijk diep in het bos. Dit keer herken ik het wel. Het is een plek waar ik wel eens kom als ik een rondje loop. Ik sta op en besluit naar huis te gaan. Ik wil wel rennen, maar heb daar de energie niet voor. Dus loop ik zo snel als ik kan naar huis. Ik doe de voordeur open en loop zonder iets te zeggen naar mijn kamer.
P.s. Sorry dat ik zo lang niet meer heb geschreven, maar ik ben dus 4 weken naar een camping geweest. Ik had wel internet, maar heel weinig. En dat gebruik ik dan liever om eventjes op hyves te kunnen om mijn vrienden te krabbelen.
Reacties:
hipp!
*gaat naar volgende hoofdstuk*