Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Sing it Out! » 11. De sleutel van mijn hart.
Sing it Out!
11. De sleutel van mijn hart.
Vrijdagmiddag, een groepje meisjes zaten met z'n allen in de refter. Ze giechelden, kletsten over onbenullige dingen, kortom wat meiden doen in de pauze. Die meiden waren mijn klikje, en ik was dus één van hen. Een aantal zware lesuren hadden onze voormiddag gevuld. En alsof de sfeer nog niet deprimerend genoeg was, regende het buiten. De lucht was grauw, grijs en miljoenen regendruppels maakten grote plassen op het asfalt. Wat ik echter nog niet wist, was dat het weer helemaal overeenstemde met wat er mij zou gebeurden.
'Die muziekgeschiedenis, ik begrijp niet waarom we zulke lessen nog krijgen. Ik snap geen bal van wat die meneer Bosh allemaal uitkraamt.' zei Merel wanhopig terwijl ze haar boek nog eens doorbladerde. We hadden een test voor muziekgeschiedenis. Merel kon er niet veel van en vermoedelijk was ik nog veel erger. Het was ook zo'n saai vak. Als meneer Bosh weer eens begon aan één van zijn ellenlange verhalen moest je moeite doen om je ogen open te houden. Het ergst van al was dat hij vaak nog een hele hoop leesvoer meegaf waar we dan een paar dagen later overhoring van kregen. Geschiedenis leer je niet zomaar uit het hoofd, je moet ook begrijpen wat er gebeurd is. Zo luidde zijn geweldige lijfspreuk.
'Zoiets heet algemene kennis, of je het nu wilt of niet.' antwoordde Mel op Merels geklaag.
'Moet het daarom ook zoveel zijn? Als we er nu een stukje van weten, dat zal toch ook wel volstaan zeker?' Mel antwoordde niet en haalde haar schouders op. Amber klapte meteen haar boek dicht toen ze Tom aan de ingang van de refter zag staan. Naast hem zag ik Bill en Angela lopen, gevolgd door nog een aantal leerlingen waarvan ik de naam niet eens wist. Een beklemmend gevoel nam het bezit van mijn maag over. Ergens was ik lichtelijk geïrriteerd dat ik Angela bij Bill zag lopen, hoewel ze eigenlijk altijd al veel met elkaar optrokken. Ik vroeg me af of het iets met gisteren te maken had dat ik nu zo reageerde. Ze gingen aan een tafeltje iets verderop zitten, maar toch nog op een respectabele aftand zodat ik kon zien wat er zich daar allemaal afspeelde. Ik zag hoe Angela de plaats naast Bill in beslag nam. Haar hand zocht naar de zijne en hoe hij die van haar - elkaar lief aankijkend - in zijn hand liet rusten. Dit tafereel beviel me niet. Mijn woede en haat tegenover dat mens werden met de minuut groter. Gezichten kwamen dichter bij elkaar, lippen raakten lippen
en meer hoefde ik niet te zien. Hardhandig schoof ik mijn stoel achteruit. Ik hoorde nog net hoe mijn bestek hard tegen de grond kletterde.
Een diepe zucht verliet mijn lippen toen ik me achter de deur van het sanitair liet neerzakken. Gelukkig was er niemand. Ik schudde mijn hoofd , proberend al wat ik gehoord en gezien had weg te vagen. Het lukte niet. Fluisterende stemmen van roddelende meisjes en beelden van Bill en Angela waren onherroepelijk in mijn geheugen gegrift. Ik voelde de tranen branden in mijn ogen. Ik zette me weer rechtop en liep naar de lavabos. In de spiegel voor me zag ik een lijkbleek meisje met uitgelopen make-up. Wat was er toch met me aan de hand? Het was alsof er een mes in mijn rug gestoken werd en ik elk moment kon sterven. Tranen vonden hun weg naar buiten en liepen over mijn wangen als fijne regendruppels dat buiten deden. Ik begon me stilaan als abnormaal te beschouwen. Ik huilde voor de jongen die ik het meest haatte. Noa, Noa,waar ben je mee bezig? Je mag niet huilen! Hij is het niet waard! Hoe hard ik ook tegen mijn spiegelbeeld in praatte, ik wist dat het allemaal één grote leugen was. Een leugen die ik al veel te lang voor mezelf ophield. Al lang was hij niet meer de jongen die ik zo haatte. Hij was de jongen die me gisteren zoende en duizenden vlinders die onder het stof verborgen lagen, terug deden fladderen. De jongen die me van kop tot teen kon laten tintelen door me een blik te gunnen in zijn diepe, chocoladebruine ogen. De jongen die me klamme handen gaf, en waar ik niet voor durfde zingen. De jongen waar ik zenuwachtig van werd als hij in mijn buurt was en die me tegelijkertijd zon zalig gevoel gaf. En plots herinnerde ik me maar al te goed wat Merel zei.
'je moet steeds aan hem denken, je voelt je gelukkiger dan ooit, een beetje licht in het hoofd. Als je hem ziet gaat je hart sneller slaan. En,... je kan natuurlijk ook verschrikkelijk jaloers worden op degene die in zijn buurt komen, en daarmee bedoel ik dan wel van het andere geslacht hé. Ja, van zodra je jaloers word op andere meiden dan ben je verkocht.'
De jongen waar ik verliefd op was.
Reacties:
wilde zorgen daje snel trug bent van pukkelpop bent :o
ik wil een vervolg en wel snel!
-xxx-
Yes, yes, yes!
Noa is verliefd!
Al lang was hij niet meer de jongen die ik zo haatte. Hij was de jongen die me gisteren zoende en duizenden vlinders die onder het stof verborgen lagen, terug deden fladderen. De jongen die me van kop tot teen kon laten tintelen door me een blik te gunnen in zijn diepe, chocoladebruine ogen. De jongen die me klamme handen gaf, en waar ik niet voor durfde zingen. De jongen waar ik zenuwachtig van werd als hij in mijn buurt was en die me tegelijkertijd zon zalig gevoel gaf.Dit stukje is zoooo mooi <3 En een beetje lang om te quoten, maar echt, dat moest gewoon, echt zo mooi!
En Angela, omg, wie helpt er mee haar nek omdraaien? Wat een dikke trut!
Geweldig <3
Eindelijk...
Ze geeft het toe!
Damn, dit stuk vindt ik zo prachtig.
Hoe ze eerst wel wat lol maken ondanks het slechte weer en hoe het dan omslaat.
Haar gedachten, de tranen,...
I'm speechless.
Het is gewoon zo prachtig!
oooooh
dat is kei erg!!! Hoe kan Bill nu zo iets doen Ãâ