FanFic.nl

Chapter XIX:

Ik voelde me erg ongemakkelijk, iedereen stond rond ons en al snel kwam er een ambulance aangereden met een politiewagen erachter. De dokters stormden eruit en liepen op ons af.
Ze voelden eerst aan onze hartslag, maar die voelden ze niet. Ze wouden teruglopen naar de ambulance om het nodige apparatuur te halen tot er iemand zag dat onze nekken scheef stonden. De dokters knielden weer neer bij ons, voelden aan onze nekken en kwamen tot de conclusie dat er geen leven meer in ons zat óf gepompt kon worden..
“Tijdstip van overlijden rond twaalf uur.”� Zei één van de dokters somber.

De volgende drie dagen waren verschrikkelijk! Ze brachten ons naar een speciaal gebouw, legden ons in een kist en iedereen kon zijn laatste groet brengen. Op dit moment wou ik dat ik nooit naar de Freakshow geweest was, maar dingen die gebeurd waren, kon je niet veranderen..

Ik hoorde pa snikkend praten, hij zei tegen enkele mensen dat we vermoord waren. Mijn kamer zou overhoop gelegen hebben en ons hadden ze simpelweg uit het raam gegooid. Ik vond het erg dat ze de waarheid niet wisten, maar dit was de simpelste en minst pijnlijke oplossing. Als ik hen de waarheid vertelde, lieten ze me waarschijnlijk toch niet gaan..

De eerste nacht dat we daar lagen kwam er iemand binnengeslopen. De persoon nam Doriens handen, keek ernaar en zuchtte. Toen kwam de persoon naar mij en nam mijn handen.
“Bingo!”� Fluisterde de persoon blij. “Dorien en Ellen, ik krijg jullie wel!”�
Het. Was. Nuxta!
Nuxta liep de kamer uit en liet ons vol vraagtekens achter..

De volgende dag hadden ze ons ‘omgekleed’ en mijn in een rood -zwarte jurk gestoken. Niet veel later hadden ze ons in onze kisten gestoken. De kist lag over het algemeen goed, maar het was een erg raar gevoel om er in te liggen.

De vierde dag, werden we begraven.
We hoorden verschillende mensen een tekstje opdragen, waaronder mijn familie, Doriens familie en onze vrienden..
Na een lange sombere tijd van teksten en gedichten lieten ze ons om te beurt in een put zakken. Ze gooiden de put dicht en daar lagen we dan.

Na een uurtje probeerde ik me te bewegen en het lukte een klein beetje! Ik kon mijn vingers een klein beetje bewegen, met mijn ogen knipperen en mijn tenen bewegen.
Na nog een uurtje kon ik mijn armen en benen bewegen.
En na nóg een uurtje kon ik alles behalve mijn hoofd bewegen, omdat ik een gebroken nek had.
Ik had niet erg veel geslapen de laatste dagen en viel in slaap.

“Waky, Waky!”� Zei Skandar plots lachend en ik schrok me lettelijk dood!
Ik had hem helemaal niet horen graven of mijn kist horen open doen!
“Grmbl.”� Mompelde ik.
“Laat me je nek rechtzetten.”� Zonder op een antwoord te wachten greep hij naar mijn nek en zette hem in één enkele ruk recht.
“AUW!”� Riep ik van de pijn.
“Troost je, als je drankje al hélemaal uitgewerkt was, was het nog pijnlijker.”� Zei hij met een glimlach. “We zullen Dorien ook maar eens bevrijden zeker?”�
Ik knikte en zette me rechtop in de kist, probeerde alles te bewegen en het lukte!
Ik stond wankelend op, keek naar Dorien die naast mij in het graf had gelegen en op dezelfde manier wakker gemaakt werd als ik.
Ik grinnikte en liep wat rond om de stijfheid uit mijn botten te lopen.
“Mooie jurk.”� Zei hij plots tegen mij.
“Bedankt..”� Zei ik met een raar gevoel en keek naar mijn jurk.
Ik had hem nog niet goed bekeken en nu ik dat deed viel het mij op dat dit mijn lievelingsjurk was uit de etalage van één of andere winkel.
Het was een rood-zwarte jurk met een korset en redelijk gothic achtig, maar hij was prachtig!
Dorien daarentegen had een vrolijke blauwe jurk gekregen alsof die recht uit een sprookje kwam.
“Hey!”� Zei ik met een glimlach toen Dorien probeerde recht te staan en op mij afliep.
“Hoi!”� Zei ze. “Ben jij ook zo stijf?”�
Ik knikte. “Verschrikkelijk stijf!”�
“Helpen jullie mee graven?”� Vroeg hij.
We knikten en namen twee scheppen aan die hij plots tevoorschijn haalde.
We sloten onze kisten en groeven de put weer dicht, zodat niemand ooit zou merken dat we er niet meer lagen.

“Zo, de put is toe.”� Zei Skandar. “Dorien kruipt op mijn rug en wij twee lopen.”�
“Waarom kruipt Dorien op jou rug?”� Vroeg ik jaloers.
“Omdat jij door het Vampiersbloed een betere conditie hebt dan haar.”� Zei hij lachend, hij wist dat ik jaloers was.
“O, oké dan.”� Zei ik opgelucht.

Samen liepen we naar het Circus, weg van het kerkhof..

<3