FanFic.nl

Mission Tom Kaulitz

×Chickenshit

Ik kan het niet! Bevend sla ik na de helling naar rechts en loop over een voetpad. Loop weg van Tom die nog steeds rookt. Mijn handen probeer ik zweetvrij te maken door aan mijn blouse te frummelen. Ik adem diep in en uit.
“Hé, ik heb jou hier nog nooit eerder gezien. Nieuw?” Van binnen voel ik me bevroren, maar mijn benen gaan gewoon door, misschien zelfs sneller. “Hebben we haast?” Doos, kijk hem aan. Aankijken! Mijn hoofd draait sloom naar links. Kijk naar Toms gezicht in profiel. Niet veel daarna kijkt hij mij ook aan en glimlacht vriendelijk. Blozend kijk ik terug naar voren. Zie dat ik rechts moet om een paar lage trees te belopen. Ik bereik de schoolplein, met Tom.
Mijn blouse ziet muurvast in mijn vuisten. Heb mijn stijve gedoe helemaal niet meer door.
“Wacht, ik heb mijn peuk nog niet op.” Hij gaat zitten op een stenenmuurtje voor het gebouw en neemt een lange hijs. Ik word misselijk! “Wacht!”
“-Tom!” Twee meisjes huppelen het gebouw zowat uit en gaan aan zijn zijde zitten. Hij heeft geen kans om mij te roepen, omdat de meiden stevig beginnen te kletsen. Opgelucht vlucht ik naar binnen om gelijk door naar de toiletten te gaan. De kraan gaat met een kracht open. Mijn polsen dompel ik onder het stromende water. Ondertussen kijk ik in de spiegel voor me en bekijk de zweetdruppels die langs mijn gezicht parelen. Goed gedaan, Chris. Een boos gezicht kijkt me terug aan.

“Wel. Hij heeft minstens drie hele zinnen tegen mij gesproken. Dat is al wat?” mompel ik tegen mezelf als oppepper. Ik zit op de bovenste verdieping. Alleen ik in de gang met de rug tegen de muur. Kwaad op mezelf te zijn. Mij een idioot noemen zonder hersens. En nog meer van die flauwekul.
Over een paar minuten is mijn tussenuur voorbij en dan begint de pauze. ‘Je mag niet op deze verdieping zitten tijdens de pauzes.’ Een van dé onbenullen regels hier op school. Wat is het probleem als ik hier wil zitten? Misschien wel mijn hele leven lang? Dat is toch mijn keuze.
Daar gaat de bel. Mijn maag reageert op het geluid en lijkt in een driedubbele knoop verstrikt te raken. Extra strak aangetrokken. Mijn longen zijn vacuüm gezogen. Ik heb een hart die met turbo in mijn keel is gaan kloppen. En het zweet loopt er met watervallen uit. Ik voel me kiplekker!

Bang om Tom weer te zien kruip ik nog net niet langs de muur en glip het hok in van de kluisjes. Onbenullig stop ik wat dingen in en uit mijn tas om zo tijd te rekken om geen pauze te vieren. Ik zie geen feest.
En dit is zo’n moment waarbij ik me afvraag waarom ik in godsnaam zo bang ben. Het is maar een jongen. Hij zei niets raar. Hij kent je vroeger ik niet, dus je kan een nieuw leven lijden.
Maar hij is niet zomaar een jongen. Hij is dé jongen. Hij is de gene waar ik over droom. Dag en nacht. Hij is de enige jongen die mijn hart zo ziek heeft weten te maken. Ik kook vanbinnen. Hij is de rede dat school leuk is en tegelijkertijd niet. Hij is de persoon die mijn hoofd heeft gekraakt en elk hersencelletje nu heeft gevuld met zichzelf. Tom is de jongen waar ik nooit van had durven dromen, maar waar ik toch heb gedaan.
Ik zucht diep. Drie keer je Duitse boeken in je kluis gooien begint denk ik op te vallen.
Diep ongelukkig sta ik maar op, sluit mijn kluisje en zwiep mijn tas goed op mijn schouder. Loop het hok uit en besluit met mijn muziek op terug op mijn vertrouwde muurtje te gaan zitten, naast het vervallen padvindershuisje.
Onopvallend klim ik het muurtje op en dump de tas naast mij. Mama’s overheerlijke broodjes tover ik eruit en neem er een gulzige hap van. Vleessap van een tomaat druipt van mijn kin af. Geschrokken leg ik het broodje op de tas en veeg met de rug van mijn hand de pitjes van mijn kin en mond.
De zon straalt al aardig fel voor half elf ‘s ochtends. Door de lage stand moet ik mijn ogen steeds dichtknijpen wanneer ik opkijk. Zien of er niet iets bekends langsloopt. Maar zien kan ik niet, alleen mijn ogen dichtknijpen.
“Hey?” Mijn nek en armharen schieten omhoog bij het voelen van een hand op mijn arm. Ikzelf nog net niet.
Vlug zet ik mijn koptelefoon af
“Alles goed?” De jongen klinkt verbaasd. Mezelf dwingend kijk ik om.
“Prima,” pers ik met geweld over mijn lippen.
“Je ziet er namelijk wat witjes uit?”
Geweldig. Nog meer onder de zonnebank.
“Het is echt niets,” stamel ik verlegen. De jongen lacht.
“Hoe heet je? Ik heb je hier nog nooit eerder gezien!” Opgewekt schuift hij wat meer naar mij toe. Ik bekijk de jongen wat beter. Schrik en bedenk me dat die gast met Tom en Bill optrekt.
“Chr-is.”
“Gaat het echt wel?” Ik knik voorzichtig en stop een waterige glimlach op mijn gezicht. “Okey. Is Chris trouwens je echte naam?” Zijn bezorgde blik veranderd gelijk in nieuwsgierig.
Moeilijk kijk ik hem aan. “Ik word zo genoemd,” antwoord ik kortaf en neem nu een muizenhapje van mijn brood. Geen zin om af te gaan bij die jongen door allemaal sappen op mijn kleding te laten druipen.
“Nice.” Hij kijkt even voor zich uit. “Maar, ben je nieuw hier?”
“Ik loop hier al een tijdje rond,” zeg ik afwezig. Het is best klote om constant te horen of je hier nieuw bent, terwijl je 6de jaar al in gaat.
“Dat verklaard veel. Je hebt zo’n nieuw gezicht. En dat kan ik weten. Ik ken de hele school!”
Ja. Behalve mij.
“Ik ben trouwens Andreas. Maar iedereen noemt me Andi.” Voorzichtig schud ik zijn uitgestoken hand. “Aangenaam kennis te maken, Chris. Ik hoop dat het je hier bevalt.”
Ach, na vijf jaar raak je het hier wel gewend, speelt er stilletjes af in mijn hoofd.

Reacties: