FanFic.nl

Make sure you're holding on 'cause it could be the one

Hoofdstuk 2

“hier zijn we dan, het regenachtige FORKS”�
Hoorde ik Dennis opgelucht zeggen terwijl hij trots een arm rond sara’s schouder legde.
Met tegenzin stapte ik uit mijn wagen en rekte me uit. Het huis waarvoor we stonden was groot, heel groot, midden in een bos. Wat natuurlijk handig was aangezien we konden jagen wanneer we maar wouden.. ik zag hoe Dario en Derick me aankeken en met hun ogen rolden. Zosnel ik kon nam ik mijn tas en ging naast hen lopen. , door de snelheid dwarelden de afgevallen bladen die eerst op de grond lagen omhoog en liet ik zo een spoor achter.
“weer een paar jaar in een kut stad met lekkere mensen, waarvan we niet bijten, weer een jaar naar school gaan, en jaar verloren, een jaar duidelijk maken dat we NORMAAL zijn”�
Zuchtend plofte Derick in de zetel waardoor een PLOF tehoren was, alsof een steen met hoge snelheid erop gekatapulteerd werd.
Het was dom, maar ik begreep hem, ik wou dit ook niet, HELEMAAL niet!
Ik keek langzaam op mijn klok, waarvoor ik de tijd in de gaten hield wist ik niet, een einde aan mij oneindige leven zou toch niet komen. Integendeel... het bleef maar duren, tijd was een bijzaak, tijd bestond niet voor ons. Maar voor de buitenwereld wel, en aangezien we moesten doen alsof we NORMAAL waren had tijd een betekenis...
Nog vier uur voor we naar school moesten, nog vier uur die mensen doorbrachten in bed.
Door het niet slapen leek de tijd NOG trager voorbij tegaan.
Ik zag hoe dennis alle koffers vliegensvlug aan het uitladen was en kon een kleine grijns niet onderdrukken.
Dit was handig ! de snelheid hebben, zo ging alles sneller, waardoor we sneller konden jagen.
Ik bekeek mezelf eens goed in de spiegel, mijn zwarte haren hingen in sierlijke krullen langs mijn smalle gelaad. Mijn ogen leken wel van goud afkomstig tezijn, en mijn huid was ivoorwit, mijn gebit was perfect, buiten dan mijn hoektanden die heel mooi doorstaken, waardoor mensen me wel eens vampier noemden, ookal wisten ze niet dat ze gelijk hadden.
Toen ik zag dat iedereen binnen was liep ik meteen de deur uit waardoor de anderen automatisch volgden.
Zo snel als we konnen liepen we een veld op en deed ik mijn ogen dicht en liet me leiden door mijn zintuigen.
Al snel verdween iedereen toen ze het hart van een hert hoorden kloppen.
En ineens uit het niets hoorde ik grote bonken, al snel schoten mijn ogen bloed rood aan en wist ik was er op me afkwam.
Een luide grom kwam mijn irchting uit en met een grijns besprong ik de beer die me net aanviel en plante mijn tanden in zijn nek.
Een laatste grom weergalmde en toen was het stil, het enige wat tehoren was was mijn slurpend geluid, een verzadigd gevoel kwam EINDELIJK terug!
Ik hoorde hoe iedereen vliegensvlug naar huis toe liep, en vlug volgde ik hen.
Als ik op mijn klok keek zag ik hoe het al 8uur was, als teken dat ik me naar school moest begeven met dario en derick.

Met veel tegenzin begaf ik me naar mijn zwarte dakloze auto. Zo zacht mogelijk liet ik me in de lederen stoel zakken en deed teken naat Derick en Dario dat ze mijn voorbeeld moesten volgen.
Vlug deden ze dat en met gierende banden verliet ik het kleine donkere straatje dat naar ons huis leide.
Met mijn snelheid en behendige rijgedragen kwamen we binnen de vijf minuten al aan op school.
Soepel nam ik mijn tas over mijn ene schouder en klikte op het knopje aan mijn autosleutel waardoor de lichten knipperden en ik zeker wist dat hij op slot zat.
Derick en Dario kwamen al snel elk langs een kant van me lopen, zoals ze altijd al hadden gedaan, het was een soort bescherming tegen anderen, tegen indringers.

MikeNewtonPov:

Zoals elke dag kwamen ik en Erik samen toe en wachten dan aan de poort op de rest van onze ‘bende’ of hoe je het ook anders kan noemen.
Tot opeens mijn oog op een nieuwe auto viel, hij kwam behendig op de parking gevlogen,alsof de bestuurder al jaren ervaring had met rijden, en er zijn beroep van had gemaakt.
De wereld bleef even stil staan, iedereen zweeg en gaapte met open mond naar de prachtige wezens die uit die auto kwamen.
Mijn mond zakte nog meer open toen ik zag dat het het meisje was die de auto had bestuurd.
Ze liep sierlijk de trap op met aan haar weerszijden een jongen, haar broers veronderstel ik.
En bij deze moest ik zeggen dat Alice en Rosalie niet meer de mooiste meisjes waren van onze school.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.