FanFic.nl

Make sure you're holding on 'cause it could be the one

Hoofdstuk 3

EmilyPov:
ik was blij dat we gisteren waren gaan jagen, want ik moest toegeven...sommigen van deze mensen vroegen er gewoon om!
“wij moeten naar een andere klas, zal je het redden?”�
Met moeite knikte ik, en ik wist dat het weer eens moeilijk ging worden, niemand die me zou kunnen kalmeren als ik ineens het verlangen kreeg, als ik ineens het brandende gevoel in mijn keel terug kreeg.
Een kleine zucht verliet mijn mond terwijl ik mijn briefje nam en het klaslokaal zocht waar ik zou moeten zitten.
De eerste uren waren niet zo moeilijk als gedacht, het waren wiskunde en talen...en natuurlijk kon ik deze goed, ik moest ze om de 3jaar opnieuw doen, gewoon om ons geheim te kunnen bewaren!
Ik was nu al tien minuten lang naar de klok aan het staren, en opgewonden zag ik hoe het dan EINDELIJK middag was, tijd om mijn broers terug tezien.
Ik nam vlug mijn boeken die in mijn kastje stak en liep naar derick en Dario toe die me meteen een knuffel gaven.
Met z’n drieen liepen we da cantine binnen. En zoals ik al verwacht had stopten alle blikken en keken ze maar naar één ding....ONS
Nog zo iets aan vampier zijn, het handigste zou zijn om gewoon je te kunnen op de achtergrond schuiven, zodat niemand doorhad wie je was... maar neen, we kregen vanaf de beet het ‘geweldige’ gen mee waardoor we onweerstaanbaar werden.
Ik keek naar Derick, zijn ivoorkleurige huid was glad, geen één onefenheid zag je, zijn lichaam leek wel afgetrained het was zo perfect alsof hij gewoon een soort standbeeld was van perfectie, zijn ogen waren zo vertrouwd, goud/bruin, zo warm, maar toch stonden ze koud, zijn haar zwart en in de war gebracht met wat gel, waardoor hij de “badass”� look kreeg, een look waar elk meisje voor viel.
Mijn blik gleed nu naar Dario, hij leek van bouw helemaal op derick alleen was hij een beetje kleiner en minder afgetrained, zijn ogen leken net op die van derick, alleen een stuk vriendelijker, zijn blond/bruine haren waren warrig, en hoe hard hij het ook wou kammen, het kwam er altijd zo terug uit.
Om zoveel mogelijk aan de aandacht te proberen ontkomen liepen we naar een tafel waar we met zn drieen aan gingen zitten, ergens aan de kant, waar niet iedereen ons kon zien.



EdwardCullenPov:
Weereens een dag van mijn oneindigbare leven die begonnen is, een dag waarvan ik geen nut zie.
Met een bord vol met eten liep ik achter Alice en Jasper aan die naar onze tafel liepen.
Ik ging soepel naast hen zitten, rechttegenover Rosalie en emmet.
Gespannen luisterde ik naar het verhaal van Emmet over de leerkracht die hem had zien lopen, iets waardoor ons geheim zo zou kunnen uitkomen, maar gelukkig had die leerkracht zijn bril niet op, waardoor Rosalie nog kon liegen en zei dat het een wolf was.
Tot opeens... ik hoorde niets meer, de gedachten van de mensen rondom me liepen stil, het enige wat ik hoorde was “wie is dat? Wat doen ze hier?”�
En elke keer opnieuw werden deze vragen gesteld.
Langzaam snoof ik de lucht op en herkende het meteen.
Er waren nog meer vampieren bij! Ik merkte hoe de anderen ook meteen rondkeken, en dan zag ik het, 2jongens en een meisje. Liepen de kantine binnen.
Ik zag hoe het meisje zoweinig mogelijk aandacht wou trekken en werd begleid door de twee jongens om ergens heel onopvallend tegaan zitten. Hoe raar het ook was, ik kon mijn ogen niet van haar afhouden.
Ze prikte met haar vork steeds opnieuw en opnieuw in haar eten, om zo te laten blijken dat ze het opat, maar ik wist maar al tegoed dat zo’n voedsel niet te eten was.
Ik bestudeerde haar heel intens en merkte dat de anderen de drie bekeken.
Ik keek hen aan en probeerde hun gedachten telezen.
“nou, lekker is dit, net nu ik honger heb zit ik op school”�
Ik zag hoe de jongen met het zwarte haar zijn gedachten nog geen 5minuten later uitsprak en meteen naar buiten liep gevolgd door de andere jongen, waardoor het meisje alleen achterbleef, een kans voor mij om eens in haar gedchten te kijken.
Ik sloot mijn ogen en concentreerde me. Maar tot mijn verbazing hoorde ik niets, helemaal niets.
Emmet keek me verbaasd aan, net als de rest.
“nou, ik kan haar niet lezen, maar die anderen hadden dorst”�
Raar keken ze me aan.
“zijn ze zoals ons?”�
Vroeg Alice met een kleine lach, en meteen knikte ik, ze dronken beesten, geen mensen!
“probeer haar nog eens te lezen”�
Beval Emmet me, die er blijkbaar geen vertrouwen in had, ookal zag ze er zo vertrouwbaar uit.
Ik sloot mijn ogen en probeerde, harder, beter, concentratie!!
“HAAAAAAAAAAA!”�
Een schrille stem vulde mijn hoofd terwijl ik mijn handen vlug op mijn oren legde en iedereen me angstig aankeek en naar me toekwam.
Langzaam keek ik naar het meisje die me geschrokken aankeek, ik zag paniek in haar ogen en ze keek ons niet begrijpend aan. Maar stelde zich dan meteen recht en liep op mensen tempo op ons af.
“sorry! Het spijt me! Sorry echt sorry! Ik wist niet dat je een gave op me gebruikte! Sorry!”�
Ze keek me aan alsof het mijn dood zou zijn toen ze dit deed.
“is niets”�
Zei ik zacht terwijl ikhaar een kleine glimlach schonk.
“kom maar, zit maar bij ons, soortgenoten onder elkaar niet waar”�
Hoorde ik rosalie zeggen, meteen viel het meisje in de smaak bij iedereen, ze leek nog zo menselijk, zo lief, zo onschuldig.
“hoe heet je?”�
Vroeg ik vriendelijk. toen ik zag dat ze haar hoofd naar onder richte keek ik haar recht in de ogen, en ik zweerde dat moest ze geen vampier zou zijn ze was gaan blozen.
Vanuit mij ooghoeken zag ik Bella nog naar me kijken met een niet begrijpende blik, maar ik gaf haar een lucht kus waardoor ze al snel gelukkig bij Mike newton bleef staan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.