FanFic.nl

Make sure you're holding on 'cause it could be the one

Hoofdstuk 7

Een zucht vulde de leegte terwijl iedereen naar Carlisle keek en Derrick me meteen dichter tegen zich aantrok.
“vroeger moest ze al een gave hebben gehad, als mens, iets met emoties, haar emoties onder controle houden, maar nu ze een vampier is, zijn die hekken weg, ze KAN haar emoties niet stopzetten, niet zoals wij kunnen, zij maakt ze mee”�
Iedereen knikte en keek me met medeleven aan.
“hoe kan dit? Waarom voel ik alle emoties zo sterk? Bijna even sterk als een mens? WAARMOM BEN IK MINDER KRACHTIG!?”�
Met gebaalde vuisten keek ik strak voor me uit.
“kalm emily, je bent niet minder krachtig, je denkt dat misschien, maar om eerlijk tezijn, in al die jaren dat ik vampier ben heb ik nog nooit iemand zo krachtig als jou gezien, jouw krachten staan gewoon in verband met je emoties, als je deze van elkaar kan ontkoppelen zull je zo sterk zijn dat de hele wereld je zou vrezen.”�
Verbaasd keek iedereen me aan.
“ik...wat...”�
Helemaal in de war schudde ik mijn hoofd terwijl ik voelde hoe Alice in mijn toekomst wou kijken en hoe Jasper mijn emoties wou afmeten. Ik voelde hoe Dario met zijn krachten mijn lichaam wou doen kalmeren, maar iedereen wist dat hun krachtne nutteloos waren tegen me.
“ik wil alleen zijn”�
Zei ik fel, zonder enige uitdrukking op mijn gelaat.
Iedereen keek me medelevend aan terwijl ik zo snel mogelijk wegliep. Zo snel dat het leek alsof mijn voeten elk moment konden afvallen.
Toen ik dacht dat ik wel ver genoeg was zette ik me op een boomstronk neer aan een meertje terwijl ik voor me bleef staren. Het deed pijn. Zo’n pijn... het was alsof alles op zijn plek viel, alsof heel mijn bestaan nu pas begrepen kon worden.
Pijn om te weten dat ik nu pas een ECHT monster was, dat ik nu hetgene was wat ik absoluut niet wou zijn!
De pijn moest weg! Het moest eruit!
Ik viel op mijn knieen, kneep mijn handen tot vuisten en sloeg mijn hoofd in mijn nek.
Een schrille schreeuw vulde de stilte van het bos, een schreeuw zo hoog dat in een cirkel van drie meter rondom me elk leven gewoon ineen kromp en dood neerviel. Alsof het mijn einde was bleef ik maar gillen.


AlicePov:
Geschrokken draaiden we ons allemaal om naar de deur toen we een schrille schreeuw hoorden
Emily’s gezin keek elkaar bedroefd aan, iedereen had medelijde met haar.
“NOU EDWARD DAT DACHT JE DAN MAAR! LAAT ME GEWOON MET RUST!”�
“BELLA! KOMAAN BELLA!”�
“NEEN EDWARD, VANDAAG NIE T! IK ZIE JE MORGEN DAN MAAR!”�
Onze blikken gleden naar de trap en ik zag hoe Bella kwaad naar buiten liep en wegreed.
Edward kwam verslagen naar beneden en zijn blik veranderde al snel toen hij de schreeuw ook hoorde.
“waar is ze? Wat is er aan de hand?”�
Bezorgd keek hij ons aan en wachte op een antwoord.
“ik ga erheen, ik volg het geluid wel”�
Ik knikte naar Rosalie en ging dicht tegen Jasper aan zitten. Die arme meid, ik wou nu niets liever dan emily haar toekomst voorspellen, het maakte me angstig dat ik dat niet kon als ze sterk was.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.