FanFic.nl

Make sure you're holding on 'cause it could be the one

Hoofdstuk 9

EmilyPov:
Met een kleine lach keek ik rosalie aan en knikte dankbaar. Ik voelde me beter na deze woorden, veel beter.
“Emily, je moet niet denken dat deze krachten je bestempelen als monster, je kan ze gebruiken voor het goede, als er iets gebeurd tegen je familie, tegen je vrienden, je kan de held zijn, niet de slechterik.”�
Ik knikte nog eens en liet me door haar rechttrekken.
“dankje rosalie, dankje dat je om me geeft”�
Ze lachte eens en drukte een kus op mijn kruin terwijl we verder rustig naar het huis stapten.
Geen idee waarom maar mijn humeur sloeg meteen om. Rose had gelijk, ik kwas niet meteen slecht omdat ik krachtig was, kracht kon je ook op een goede manier gebruiken.
Met haar arm nog steeds om mijn schouders geslagen liepen we het huis binnen en keek iedereen me meteen vragend aan.
“ik ben oke, dankzij rose”�
Zei ik lachend en ging in de zetel zitten.
“nouja, em, zal alles goed gaan met je vanaf nu denk je? Want ik moet naar mijn werk toe, bij Carlisle”�
Vragend keek iK Dennis aan.
“ja , Carlisle werkt ook in het ziekenhuis waar ik werk, dat is lekker handig”�
Zei hij lachend en meteen knikte ik en zag hoe hij razendsnel naar zijn wagen vertrok met Sara op zijn hielen.
Ik zag hoe ineens iedereen bijna de kamer uit verdween en ik dan nog alleen achterbleef bij Derick en Edward.
Ik ging dicht tegen Derick zitten en hij sloeg meteen zijn arm om me heen.
Zijn ogen waren gesloten, als teken dat hij aan het genieten was van de stilte en met een glimlach keek ik de kamer rond, mijn blik bleef hangen bij Edward die fronsend naar Derick keek.
Vragend keek ik hem aan, maar hij bleef maar met zijn hoofd schudden, alsof hij iets hoorde, of zag wat hij niet wou.
Zuchtend ging hij rechtstaan en zag ik hoe hij naar zijn kamer liep.
“ik ga even naar Edward toe, oke?”�
Zei ik nog snel tegen Derick die vlug knikte en meteen liep ik de trap op.
“edward?”�
Stil en verlegen liep ik naar zijn kamer en zag hem op een soort zetel zitten.
“edward?”�
Deze keer zei ik het iets luider, maar hij bleef maar zitten, met zijn hoofd in zijn handen.
Ik bleef zeker tien minuten naar hem staren tot hij doorhad dat ik er ook stond.
“Emily! Wat doe je hier?”�
Met een tikeltje woede keek hij me aan, alsof ik de laatste persoon was die hij wou zien.
“ik, maakte me zorgen om je”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.