FanFic.nl

Moeder vermist

[4]

Twijfelend kijk ik het station rond, ik heb geen idee waar ik naartoe moet. Ik zou de meute willen volgen, moest die er zijn natuurlijk. Ik overzie het gehele station in een oogopslag en al snel wordt me duidelijk dat ik gewoon rechtdoor moet. Op het plein, noem het maar een pleintje, waar ik terechtkom, staat helemaal niets. Geen fontein, geen standbeeld, niet eens bankjes of een vuilnisbak. Ik had me het dorpje van de nieuwste wemo-sensatie wel wat anders voorgesteld. Ik dacht dat ik er op een groep dertienjarige meisjes zou stuiten, die wanhopig hun liefde aan Billie of Tommie wouden betuigen. Niets, niet eens een ontsnapte depressieve koe die haar kans mooi zag. Al zou ik hen maar moeten gevolgd hebben naar het huis van hun idolen, toch ben ik blij dat ik alleen ben. Het aanblik van de zwart gelakte nagels, blauwe plastieken extensions en roze skinny’s zouden me spontaan in een pestbui gebracht hebben. Niet dat ik momenteel zo enthousiast ben over mijn plan, maar het is geen kwestie van willen, het is een kwestie van moeten. Ik steek het plein over en zoek tevergeefs naar een straatnaambordje. Niets natuurlijk. Zucht. Ik raap mijn moed tesamen en stap het eerste het beste café binnen. Een gezellige sfeer en een intense, maar niet eens slechte, geur komen mij onmiddellijk tegemoet. Een mollige vrouw met een blos op de wangen kijkt me eerst wantrouwig aan, er kan geen groet vanaf. In haar ogen zie ik wat ik al eerder over had gedacht, wat ik absoluut niet wou bereiken. Ze zag me aan als wéér een andere Tokio Hotel-groupie. Ik moest dit misverstand recht zitten, en wel nu meteen. ‘Het is niet omdat ik zwart haar heb en mijn kledingstijl de fatsoenlijke, niet-belachelijke versie van al die th-fannetjes is, dat ik er ook één ben.’ De vrouw staart me nog even bedachtzaam aan, maar langzaam dringt de betekenis van mijn woorden tot haar door. ‘Jij komt niet voor huize Kaulitz?’ vraagt ze verwonderd. ‘O, jawel. Maar niet voor die tweeling die een schaamte voor de mensheid is. Ik kom, euhm, voor iets..anders.’ Het lijkt me beter niet iedereen op de hoogte te brengen van het nieuws dat ik Gordons enige echte dochter ben. Het is mijn recht niet het hen nu al te vertellen. Dat moet mijn vader zelf maar doen, als hij erkent dat ik wel degelijk zijn kind ben, natuurlijk. ‘Geef me eerst maar een cola. Daarna mag je me de weg naar het waarschijnlijk niet zo nederig stulpje van de familie Kaulitz uitleggen.’ De vrouw lacht een beetje geïntimideerd naar me terug en schuift me het glas toe. Wat dit magische drankje wel niet allemaal voor wonderen kan verrichten. Nadat ik het glas in één keer achterover giet, betaal ik de barvrouw en probeer de informatie die ze mij vertelt in mijn hoofd op te slaan. Met hernieuwde moed ga ik op weg, hopelijk recht naar mijn vader toe. Mijn oriëntatiegevoel is jammer genoeg niet alles, dat heb ik van mijn moeder. Ik heb het pas gedacht, en al weer flitsen er nieuwe theorieën door mijn hoofd. Ik heb helemaal geen idee van wie van mijn ouders ik het heb. Het is heel goed mogelijk dat Gordon zijn weg naar huis bij wijze van spreke ook niet kan terugvinden. Met de komst van bewustheid van mijn vader, komen er ook veel meer twijfels, meer vragen bij. Maar vandaag ben ik op antwoorden uit, en ik zal er krijgen ook. Al moet ik hem dwingen. Ik heb lang genoeg niets geweten over mijn verleden, het is al bijna zestien jaar één groot vraagteken. Ik weet niets over mijn familie, over mijn ontstaan, over mijn eigen leven. Ik heb geprobeerd alle touwtjes in eigen handen te houden, maar nu sleuren de gebeurtenissen me mee. Eenmaal ik iets in mijn hoofd heb gehaald, zit ik eraan vast. Vlug stap ik door, derde straat naar links, bij het postkantoor weer links, eerste rechts en dan een kilometer aanhouden. Mijn benen zijn vermoeid door het vele wandelen en het verschrikkelijke slaaptekort. Maar dit is geen moment om te klagen en moeilijk te doen. Eindelijk bevind ik me in de Bahnhofstraße. Maar wat ik verwacht had, dat ik het huis van Gordon er zonder moeite zou kunnen uitpikken, is niet het geval. Het zijn allemaal middenklassehuizen, in dit kleine Loitsche kom je niets anders tegen. Nergens is er een gigantische villa met binnen- én buitenzwembad, golfbaan en privé-landingsbaan te bespeuren. Ik had toch tenminste verwacht dat het huis van de frontmannen van Tokio Hotel er enigszins speciaal zou uitzien. Maar nee, het zijn stuk voor stuk onopvallende, bescheiden huizen. Niet klein, dat niet. Maar ze stralen helemaal de sterallures niet uit, wat wel van het gezicht van de ‘gitarist’ druipt. Al zou het mij niet verbazen moest deze gehele straat in hun bezit zijn. Maar de starende blikken en verschuivende gordijnen maken me duidelijk dat al de huizen door normale, nieuwsgierige oudere mensen bewoond zijn. Teleurstellend? Integendeel! Snel stap ik door naar het nummer dat me van het papier in mijn hand aanstaart. Het hangt gewoon in de lucht dat deze straat niet blij is met nog een bezoekster voor hun pas opgestegen popsterretjes. Al noemen ze hun eigen muziek rock. Laat me niet lachen zeg. Als dit rock is, dan is mijn vader de keizer van China. Al zou zelfs dat me niet meer verbazen momenteel. Ik probeer m’n handen op te leggen zich stil te houden, maar ik tril tot in mijn kleinste lichaamscel. Dit bezoek maakt toch meer bij me los, dan ik verwacht had. Uit het niets komt me luid geblaf tegemoet en een tel later springt een hond tegen me aan. Standaardformaat, niet erg groot, niet klein. Maar door de onverwachte ‘aanval’ verlies ik mijn evenwicht en beland op de grond. Met de zwarte hond bovenop me, die me gulzig over het gezicht lekt. Leuke verwelkoming, zeg. Met moeite kan ik me opzij rollen en lukt het me me terug recht te stellen. Een beetje uit mijn evenwicht gebracht slalom ik over het aangelegde paadje naar de voordeur toe. Maar voordat ik mijn hand naar de bel kan uitstrekken, zwaait de deur al open. Tegen mijn verwachting in, staar ik niet in het gezicht van Gordon, maar in diepbruine ogen die me verveeld aankijken. O God, wat heb ik misgedaan dat ik zo moet lijden?

Reacties: