FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

27.

Tom
Ik ben de grootste idioot die er op deze planeet rondloopt, en durf me geen ongelijk te geven. Ik weet niet wat ik me gisteren in mijn hoofd haalde, maar plots voelde het alsof ik Bill moest zoenen. Ik denk dat het aan de muziek lag. Even vergeten dat ik zijn hart gebroken heb, hij me nog steeds haat en we uit elkaar zijn omdat het nu eenmaal niet anders kan, maar ik probeerde dus over de sofa naar hem toe te schuiven. Georg en Gustav zaten amper een meter verder, hoe krankzinnig ben ik?
Nu ja, niks gebeurd, hij freakte uit en rende zo snel naar zijn bed dat hij bijna op zijn gezicht viel. Message received, hij wil me niet meer. Ik kan hem geen ongelijk geven, na alles wat er gebeurd is. Maar ik mis hem. Ik mag me slaan, als hij me maar aanraakt. Ik wil hem vasthouden, zoenen, of hem op zijn minst weer mijn broer kunnen noemen.
Maar dat gaat nog niet te snel gebeuren. Hij is laaiend om wat ik gisteren probeerde, het straalt van hem af. Dat is één van zijn talenten, zonder een blik of een woord duidelijk maken dat hij kwaad is en niet van plan je te vergeven. Hij snapt het niet meer, maar het is echt niet mijn bedoeling om een spelletje met hem te spelen. Ik weet dat het voor ons het beste is als we uit elkaar zijn, maar als ik hem zie wil ik alleen maar mijn handen onder zijn shirt schuiven en mijn kin in zijn hals passen en hem ineen voelen duiken als ik aan de rand van zijn oorschelp knabbel.
Het moet onderhand zelfs David opvallen hoe hard hij me negeert, maar niemand zegt er wat van, zelfs niet als hij zoals vanavond het hele optreden lang weigert in mijn buurt te komen. Ik voel me misselijk.
‘Gaat het?’ Georg trekt zachtjes aan de mouw van mijn shirt. Ik sta in een hoek van de backstage met mijn Gibson als een knuffel tegen me aan, zelfs al is het optreden al tien minuten afgelopen.
‘Best.’ Het komt eruit als een piep. Georg heft zijn handen ten hemel en zucht luid.
‘Kijk, als je niet wilt praten kan ik je niet dwingen, maar probeer dan tenminste te kijken alsof je plezier beleeft aan het optreden? David is dan misschien blind, maar Gustav en ik niet, net zomin als de fans.’ Ik wil weglopen maar hij grijpt me bij mijn pols. ‘Tom, toe nou. Wat is er aan de hand met jou en Bill?’
‘Hou toch op!’ schreeuw ik en stomp hem tegen zijn borst. ‘Stop allemaal met mijn problemen te proberen oplossen. Als Bill en ik een probleem hebben, dan is dat tussen ons. En erover blijven doorzeuren gaat echt niet helpen!’ Georg wrijft verbaasd over de plek waar ik hem geduwd heb.
‘Weet je, Tom? Je hebt gelijk. Jouw problemen zijn jouw problemen. Bekijk het maar, ik heb het gehad. Met jou én met je broer.’ Hij stormt in de andere richting weg en verdwijnt in de drukte. Ik leg mijn gitaar op een gist en grijp met beide handen mijn hoofd vast. Alles gaat verkeerd. Mijn leven staat op losse schroeven, ik ben mijn broer kwijt, de sfeer binnen de band is compleet om zeep… Hoe kan dit in godsnaam nog erger worden?
De misselijkheid komt in een plotse golf omhoog. Ik ga kotsen. Half rennend haast ik me door de gang naar de wc’s, duw de deur open, sprint het eerste hokje in en val op mijn knieën. De witte plastic bril drukt tegen mijn keel als de eerste zure golf tegen het email uiteenspat. Met één hand hou ik mijn dreadlocks naar achter, mijn andere grijpt zich trillend vast aan de koude pot. De geur van ontstopper en gal drijft omhoog en mijn maag verkrampt een tweede keer, dan een derde.
Als er uiteindelijk niks meer komt, rochel ik een paar keer om de smaak kwijt te raken, kom dan huiverend overeind en trek door. Aan de wastafel spoel ik mijn mond een keer of twintig, en net wanneer ik de kraan dichtdraai en mijn lippen droogveeg met de rug van mijn hand, gaat de deur open.
Ik schuifel instinctief naar de hoek, als iemand merkt dat ik heb staan kotsen gaan ze weer vragen stellen en daar heb ik geen zin in. Mijn lege maag vult zich met een pijnlijk gefladder als ik een bekende magere gedaante met zwart haar zie binnenkomen. Hij laat de deur achter zich dichtvallen en blijft middenin de toiletruimte staan met zijn rug naar me toe, zijn bevende handen grijpen naar zijn haar en hij heft zijn gezicht naar de knipperende tl-buis.
Zijn ademhaling zit hoog en komt steeds sneller. Zijn wangen blinken. Van de tranen, besef ik nu pas. Hij bibbert over zijn hele lijf, zoekt steun aan de wastafel, buigt zich hijgend over de marmeren bak zodat zijn haar zijn gezicht afschermt. Het lijkt alsof hij gaat flauwvallen.
‘Gaat het?’ Dat was eruit voor ik er erg in had. Hij springt bijna tot tegen het plafond van het schrikken, deinst dan achteruit tot hij tegen de muur staat, ogen wijdopen.
Tien seconden blijven we zo staan, elk aan onze kant van dit witbetegelde, te fel verlichtte, lelijke toilethok. Hij met een bleek, betraand gezicht, ik met vlekkerige wangen en rode ogen van het overgeven. Dan maakt hij zich los van de muur en loopt met zijn ogen naar de grond gericht naar buiten. Als ik zijn voetstappen niet meer hoor, laat ik me langs de muur omlaag schuiven en staar wezenloos naar het plafond.

Onze hotelkamers liggen naast elkaar, zoals steeds. Met z’n vieren staan we in de lift, Bill zo veel mogelijk van me afgekeerd. Georg kijkt me ook niet meer aan en Gustav valt hem bij. Dit zijn dus mijn beste vrienden en mijn tweelingbroer. Triest.
Onze verdieping zou leeg moeten zijn, maar vreemd genoeg hangt er een meisje rond bij onze kamerdeuren. Het gebeurt zelden dat een groupie zo ver het hotel in weet te komen.
‘Hey, ik ben Jade, ik logeer hier ook en ik heb jullie optreden van vanavond gezien. Ik ga zo weer weg hoor, ik vroeg me alleen af of ik een handtekening zou kunnen krijgen?’ Met een lieve glimlach steekt ze een opschrijfboekje naar ons uit. Vermoeid diep ik een stift op uit mijn broekzak en zet mijn krabbel, neem dan uit gewoonte het meisje wat beter op.
Niet erg groot en een beetje mollig, maar vrouwelijk en mooi gevormd. Donker haar met een paar blonde plukken tot aan haar schouders. Rond gezichtje, bruine ogen, een piercing in haar neus. Een zwart topje, een plooirokje met een ketting, hoge zwarte combats, een ketting met een plectrum eraan.
Bill is de laatste die het boekje in handen krijgt, Georg en Gustav zijn al op weg naar hun kamers. Bill aarzelt plots halverwege een beweging, legt dan een arm om haar schouders.
De wereld draait een slag te snel. Met open mond blijf ik toekijken hoe hij haar naar zijn kamer begeleidt. Hij kijkt niet één keer op. En ik weet wel dat het niet kan, maar als de deur dichtklapt doet het mij fysiek pijn. Alsof mijn hart ertussen zit.
Met benen van papier loop ik mijn eigen kamer in en zak in elkaar op het bed, rol me op als een foetus en beweeg niet meer. Tranen tekenen een steeds groeiende cirkel op mijn kussen.

Om half drie ’s nachts gaat de deur van een hotelkamer open. Een meisje glipt naar buiten met een vreemde blik in haar ogen. De blik van een fan die een handtekening kwam vragen en heel wat meer heeft gekregen.
In de kamer staat een jongen met zwart haar verdwaasd om zich heen te kijken. Hij kruipt in het overhoop gehaalde bed en gaat op zijn rug liggen met zijn armen gespreid. Zonder iets te zien staart hij naar het plafond. Als hij knippert, glipt er plots een druppel uit zijn ooghoek in zijn hals. Hij krult zich op zijn zij en kruipt zo dicht als hij kan tegen de muur aan. Alsof hij erin wil verdwijnen, nee, erdoorheen wil glippen. Bijna zonder stem en met amper bewegende lippen begint hij te zingen, steeds opnieuw hetzelfde liedje, tot hij in slaap valt.
In de kamer ernaast ligt een jongen in exact dezelfde houding, maar op zijn andere zijde.

Whoesh, en dat is het einde van cyclus 3! Oh my God, we zitten al over de helft bij dit verhaal... Nja, dat komt ervan, zeker, als ik er zoveel aan schrijf. En ja, het verhaal staat al tot in detail in schemavorm op papier, dus ik weet al wat er hoofdstuk voor hoofdstuk gaat gebeuren! *zwaait trots met schrift*
Het volgende deel zal waarschijnlijk zeer snel komen, want... *tromgeroffel* in het volgende hoofdstuk verschijnt er een nieuw personage, iemand die al meer dan een jaar in mijn fantasie zit, sinds ik het eerste hoofdstuk van dit verhaal in april ’08 als test schreef. Het is mijn favoriete zelfverzonnen personage ooit, jullie zullen wel snel merken waarom... ^^
En even iets anders. Voor de mensen die hier zitten te wachten op een volledig uitgeschreven seksscène tussen de jungs, en ik weet best dat die er zijn, die kunnen beter ergens anders heengaan. Voor de duidelijkheid, ik schrijf geen porno (verwijzing naar de duizend-en-één TC’s die dat wel doen, en dan nog vaak op een overdreven plastische/lachwekkende/onhandige manier), ik probeer een verhaal te schrijven over gevoelens en liefde tussen onmogelijke personen, over hoe een TC-relatie in mijn ogen zou zijn, en dan is seks niet echt vanzelfsprekend.
Erotiek is iets heel anders dan seks, in een echt goeie erotische scène komt zelfs geen seks in de technische betekenis van het woord voor. Plus, ik weiger mijn verhaal te laten categoriseren bij de TC’s die ik soms tegenkom. “Hallo - ik hou van jou - bed in”� Ik denk dat je met een thema als dit wel iets meer moeite kan doen? Dus wie per sé lange, uitgeschreven, erin-eruit seks wil lezen zal het ergens anders moeten halen. Ik wijs naar niemand, maar het is een feit dat er mensen zijn die alleen daarvoor TC lezen (op één of andere vreemde manier). Anders zouden er nooit zoveel verhalen op die manier opgebouwd zijn.
Ik snap trouwens niet waarom. Een goeie seksscène tussen man en vrouw is al moeilijk te schrijven, laat staan een emotioneel uitputtende homofiele relatie tussen een beroemde tweeling. Maar enfin, mijn zaak niet, dat moeten de schrijfsters van zulke verhalen zelf weten.
En dat was teveel gezever van mij, dus ik ga mijn kop houden. Ik hoop dat jullie allemaal blijven genieten van mijn verhaal, en stay tuned voor het volgende hoofdstuk!

<3

Reacties: