FanFic.nl

Goochelaars en Geesten [TH]

Je weet toch hoe het is

Niemand had het opgemerkt. Ze waren veel te druk met mij. Ik was gebroken, kapot van verdriet, verscheurd door twijfels. Ik was vooral bang dat ik twee vrienden een heel lang door ging jagen opzoek naar iemand die daar niet eens was. Stel dat Amber en Jeroen nog in Nederland waren. Dat ze gewoon door de winkelstraten van Amsterdam liepen, ons uitlachend. Ik schudde het beeld van me af en probeerde niet in Gustavs vragende ogen te kijken. Hij maakte zich echt veel te veel zorgen. Bovendien hoorde mannen hun emoties eigenlijk niet te tonen. Ik slikte en keek naar buiten. Er was niet meer te zien dan een weiland met wat koeien, toch deed ik alsof het me ontzettend interesseerde. ‘Ik weet dat je niet van de natuur houdt,’ zei Gustav. Beste vrienden waren soms ontzettend vervelend, ze hadden je altijd direct door. Ik keek hem even aan. Hij keek echt bezorgd. Soms was hij net mijn moeder. ‘Georg Listing. Ga je nog antwoord geven of niet?’ Hij was echt net mijn moeder. Ik zuchtte en deed mijn mond open om te spreken. Geen geluid. Durfde ik niet? ‘Je bent net zijn moeder,’ mompelde Isa. Gustav haalde zijn schouders op en bleef me aankijken. Ik begon, aarzelend, te spreken. ‘Stel… Stel dat ze daar niet is… Dan… Dan zijn we helemaal voor niets gegaan. En… en als ze er wel is… is Jeroen er ook… Ik… Ik wil niet dood.’ Gustav reageerde niet en leek na te denken over worden. ‘We vinden haar,’ zei hij beslist. Over Jeroen zweeg hij. Natuurlijk. Hij kon ook niet beloven dat ik niet alsnog vermoord zou worden. ‘We gaan eerst maar de grens over,’ zei hij. Ik knikte en viste de paspoorten uit een rugzak. Ik draaide me om naar Isa. Ze schudde haar hoofd en zei dat ze geen paspoort had. ‘Ben je hem vergeten?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik heb er gewoon geen. Kan toch?’ Ik schudde haar hoofd en zei dat we niet gecontroleerd mochten worden. Ik plakte het vignet tegen de voorruit en Gustav stuurde de auto terug de weg op.
De grens kwam dichter en dichterbij. We waren bijna op de goede plek. We zouden naar de douane gaan om te vragen of ze een Nederlandse auto voorbij hadden zien komen. Isa zei direct dat dat een slecht idee was. Het was vakantie. Honderden Nederlanders reden hier dagelijks. Af en toe was het wel handig om iemand bij je te hebben met kennis over de echte wereld. Gustav en ik kenden eigenlijk alleen ons Tokio Hotel-wereldje. Nooit hadden we echt jong kunnen zijn. Nu ik eindelijk weg was bij de band, kon ik eigenlijk nog steeds niet vrij zijn. Te veel mensen herkenden me nog en vroegen wanneer ik terugkwam. Nooit. Ik had genoeg van de Kaulitzen en die Milan. Ze wilden me niet helpen, dus ik ging Universal niet helpen om de band weer populair te krijgen. Ik raakte helemaal in gedachten verzonken en merkte niet dat mijn telefoon af ging. Ook kreeg ik de grens niet mee. Ik legde mijn hoofd tegen het raam en probeerde te slapen. Slapend ging de tijd stukken sneller. Slapend zou ik Amber snel gevonden hebben. Helaas werkte het in de realiteit niet zo…
Uren later klapte ik mijn telefoon open. Twee berichten. Eentje over de tarieven in Zwisterland, eentje van een geheim nummer. Ik opende het en zag slechts twee worden en één leesteken staan. Bern, Goochelaar ‘Wat is er?’ vroeg Gustav. Hij had waarschijnlijk mijn verbaasde gezicht gezien. ‘Een aanwijzing, denk ik.’ Deze zoektocht werd wel heel vreemd. We kregen een plaatsnaam toegestuurd en het woord goochelaar, of was het een naam? Gustav trok de telefoon uit mijn hand en las het bericht. ‘Naar Bern dan maar?’ vroeg hij. Ik stemde toe. We moesten toch wat doen en iets in mij zei dat deze goochelaar het bij het juiste eind had.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.