FanFic.nl

flashback

6

Bill

Het hele liedje kon ik mijn ogen niet van haar afhouden. Haar stem is nog steeds hetzelfde. De zelfde zachte stem die ik een jaar lang gehoord heb in mijn dromen. Nu stonden we samen in de donkere backstage. Het was pauze en eigenlijk zou ik me nu moeten gaan klaarmaken en me verdrinken met liters water, maar ik kon men ogen niet uit de hare slaan. We stonden al zeker 2 minuten rechtover elkaar zonder ook maar 1 woord gezegd te hebben. Gaby opende haar mond om iets te zeggen, maar bedacht zich. ‘Bill, je moet je echt gaan omkleden hoor.’ Hoorde ik Tom zeggen. Ik liet Gaby haar ogen los en keek Tom aan. Hij zag wat ik bedoelde en zuchtte. ‘Oké, nog even, maar haast je.’ Ik glimlachte dankbaar en keek Gaby weer aan. ‘Bill, als je iets te zeggen hebt, zeg het dan alsjeblieft.’ Zei Gaby. ‘Gaby, ik…gaat het wel goed met je?’ Er veranderde iets in haar blik, en ik zag opeens in haar ogen hoeveel pijn ik haar had gedaan. Ze keek naar de plafond en sloot haar ogen. Opeens stortte te in elkaar en begon ze te huilen. Ik ving haar op en nam haar vast. Ze klampte zich vast en ik moest haar wel vast nemen, ik kon niet anders. Ik had haar zo hard gemist. ‘Ik ga niet meer weg nu, ik beloof het.’ Fluisterde ik tegen haar, en gaf een kus op haar kruin. [Flashback] Ik keek mijn liefje aan die haar tranen de vrije loop gaf. Ik nam haar handen vast en zei voor de zoveelste keer hoe hard het me speet dat ik haar zoveel pijn moet doen. ‘Bill, ik heb 3 jaar lang van je gehouden zoals ik nog nooit van iemand gehouden heb, en ik ga dat blijven doen zolang ik nog leef. Ik heb nog geen enkele keer spijt gehad dat ik iets begonnen ben met je, ik zou geen enkele seconde willen terug geven die ik heb doorgebracht met jou. En ik weet dat muziek het belangrijkste is in je leven, en ik wil dat je gelukkig bent, maar dat neemt natuurlijk niet weg dat ik je niet ga missen, want ik ga je missen, ik ga je verdomt veel missen!’ Gaby begon nog harder te wenen en ik kon het nu niet meer houden. Ik nam haar in mijn armen en barstte in tranen uit. Daar zaten we dan, 2 gebroken zielen, 2 gebroken harten. Huilend, smekend dat het anders zou zijn. ‘Ik ga je nooit vergeten, dat beloof ik je, mijn hart blijft bij jou voor altijd.’ Kwam het snikkend uit mijn mond. ‘Hou je van me?’ Vroeg Gaby opeens. ‘Ja natuurlijk hou ik van je!’ Ik hou meer van Gaby dan ik kan zeggen. ‘Wil je me dan alsjeblieft iets beloven?’ Vroeg ze me. ‘Ja natuurlijk.’ ‘Beloof dat je me zult vergeten.’ Wat? Kon ze me dit vragen? Ik schudde men hoofd, deed men ogen toe en nam haar hoofd tussen men handen. Ik zette men voorhoofd tegen het hare en zei;’ Dat kan je niet vragen, ik kan je niet vergeten.’ ‘Beloof het, alsjeblieft, beloof dat je me zult vergeten.’ Smeekte ze. ‘Nee!’ Kwam er piepend uit mij keel. Ik nam haar zo dicht mogelijk bij mij, en wou dat ze dat nooit gezegd had. ‘Je weet toch dat ik terug kom naar je.’ Fluisterde ik. ‘Je hebt men hart, ik geef het je.’ Zei ik haar. Ze maakte zich los uit onze omhelzing en schudde haar hoofd. ‘Dat kan ik niet aannemen, je hart is van jou, of van een ander meisje, maar niet van mij.’ Ik versteende. Ze meende het echt. ‘Beloof me dat je me gaat vergeten.’ Ze keek me doordringend in men ogen. ‘Hoe kan ik je nu vergeten als ik van je hou!’ Zei ik hulpeloos. ‘Ga me haten, haat me tot je me bent vergeten.’ Zei ze door haar tranen heen. ‘Ik zal je nooit haten, ik hou van je, ik ga je missen, ik ben van jou, jij bent degene die men hart heeft, het is misschien gebroken op dit moment, maar je hebt me, je hebt me voor altijd.’ Zei ik met een trillende stem. ‘Wel dan geef ik je nu je gebroken hart terug, en moet je het aan iemand anders geven, iemand die ervoor kan zorgen dat je hart weer gemaakt word, iemand die je gelukkig kan maken.’ Zei ze en sloeg haar ogen neer. ‘Maar snap je het dan niet, jij bent die persoon! Gaby, jij bent het.’ ‘Neen Bill je bent fout, moest ik die persoon zijn geweest, dan zou alles anders geweest zijn. Dan zou je de voorbije 3 jaar niet constant ongelukkig moeten leven omdat je elke dag teleurgesteld word door je fans die niet begrijpen wat je voelt voor mij, dan zou het management zien hoeveel we echt voor elkaar betekenen en je nooit vragen mij op te geven, dan zou nu je hart niet gebroken zijn en dan zouden wij hier nu niet zitten…Ik had echt die persoon kunnen zijn Bill, in andere omstandigheden, in een andere tijd misschien, maar ik maak je niet gelukkig.’ ‘GABY! Je maakt me gelukkiger dan eender wie! Jij bent de ware voor mij, en je hebt me de afgelopen 3 jaar gelukkiger gemaakt dan ik ooit met iemand zal kunnen zijn.’ ‘Snap je het dan niet Bill? Ik ben niet meer de persoon voor jou. Jij vertrekt straks! Je gaat weg van mij, voor goed deze keer! Ik kan die persoon niet meer zijn voor jou, ik was die persoon, maar je bent haar kwijt, andere mensen hebben haar van je afgepakt. Andere mensen die niet begrijpen dat onze gevoelens voor elkaar echt zijn…mensen die er niet om geven…ik was de ware voor je Bill, maar je moet je hart volgen, en als ik je hart bij mij hou…zullen we voor altijd hier blijven zitten, doen alsof je je muziek niet belangrijker vind dan mij…en dat zou een leugen zijn.’ Ik knikte. Ik begreep haar. Ik gaf haar een laatste kus op haar lippen en nam haar vast. Er kwam een bus aangereden. Ik stond op en nam Gaby haar handen vast. ‘Ik beloof het Gaby, als we elkaar nooit meer tegen komen, zal ik je vergeten, daar moet je het maar mee doen, ik hou van je Gaby en ik ben er zeker van dat we elkaar terug gaan zien.’ ‘Ik hou ook van jou.’ Perste Gaby over haar lippen. Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd en liet haar handen los. Ik stapte richting de bus. Voor ik opstapte keek ik nog 1 keer naar de persoon die nog op het bankje zat. Ze lachte door haar tranen heen en ik lachte terug. Ik stapte de bus op en ging zitten. Toen we de snelweg op reden, besefte ik dat ik zojuist het meisje dat de ware had kunnen zijn had achtergelaten.

Reacties: