Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Tokio Hotel » You will be always in my heart - » Deel 2 #

You will be always in my heart -

20 aug 2009 - 18:46

390

0

193



Deel 2 #

[s][red]Dit deel suckt heel erg[/red][/s]

Bill pov

'What the fuck, dit is te erg!' riep ik luid terwijl ik verwonderlijk naar mijn computerscherm keek. 'Wat is er?' vroeg Tom bezorgd toen hij naast me kwam zitten. 'Wel je weet dat ik soms naar dat meisje, Hailey, kijk. Dat meisje die een weddenschap had met een jongen en verloor' Tom keek nog altijd raar. 'Ze mochten haar een maand lang filmen als ze verloor' zeg ik dan nog eens. 'Ow ja, dat meisje die zelfmoord wou plegen, maar dat jou stem haar tegenhield?' 'Ja, zij' zei ik stil terug. Ze wou inderdaad zelfmoord plegen, Jason had het hele verhaal eens verteld. Zij kon het niet doen, maar zat er toen wel bij. Blijkbaar wou ze zelfmoord plegen om mij. Het werd haar te veel, zeggen ze. Ze had ook aan de zijkant van haar linker duim 'Bill' met een mes geschreven. Ze heeft er een litteken aan over gehouden, maar dat vind ze niet erg. Ze zeggen ook dat mijn stem haar tegen hield. Ze dacht niet eens aan me en wou echt gaan springen. Maar plots, zonder dat ze het echt wou, hoorde ze het. De titel van mijn lied. 'Spring nicht'. Toen Jason het verhaal vertelde was ik zeer ontroerd. Ik kon het bijna niet geloven, sindsien geef ik veel om der. Ik weet niet waarom, maar ik vond het zo lief en ook zo erg. 'Wat was nu zo erg?' vroeg Tom plots. 'Oh ja, kijk!' riep ik dan. 'Dat zijn Tokio Hotel - haters en ze slagen haar gewoon bewusteloos!' riep ik terug. Plots zag ik op het beeld dat de politie en ambulance er waren. De politie namen de jongens mee en de ambulance nam Hailey mee. 'We moeten er naar toe!' riep ik. 'Wat?!' riep Tom geschrokken terug. 'Ja, we moeten naar haar toe. Onze tour zit erop en we zijn in Antwerpen. Zo ver is het niet!' zei ik terug en ging naar David. 'David, kan je naar Vlaams-Brabant rijden?' vroeg ik dan. 'Vlaams-Brabant? Waarom?' vroeg hij verward terug. 'Het moet gewoon!' riep ik dan. 'Oké, oké. Maar dat is wel ongeveer 2 uur rijden' 'Maakt niet uit'. Ik ging terug naast Tom zitten en keek terug naar het scherm. k zeg gelukkig nog net de naam van het ziekenhuis en schreef het op. Hopenlijk is er niets erg met haar!


Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.