FanFic.nl

Garin Stormrage, how my life became hell.

Luistervinkje?

Weken waren verstreken sinds de dag dat ik het kind had gezien, en we hadden gehoort wie de twee jongens waren. De vreugde jegens het opstaan van de nieuwe rijder eragon, en de woede jegens Murtagh, Morzan's zoon, waren een beetje weggeëbt. De situatie in Farthen Dur was weer een beetje normaal. Ik was 16 geworden en had er een belangrijke taak bijgekregen. Ik mocht Saphira gezelschap houden. Dat was voor mij de grootste eer die ik maar kon wensen, ik had -blijkbaar- een gave, ik kon met Saphira communiceren, weliswaar niet zo goed als Arya en Eragon dit konden, maar ik kon het. Ik kon haar mijn gedachten laten zien. De eerste keer dat we dit deden was een bijzondere gebeurtenis. Het voelde raar, haast naar, alsof iemand mijn hele ik onderzocht, beschouwde en beoordeelde, alsof ik van kop tot teen bekeken en bestudeerd werd. Maar na een tijdje was dit doodnormaal, ik kon haar net zo goed met mijn geest zoeken als zij mij met haar geest kon zoeken. Langzaam aan kregen we een band. Ze vertelde me over wat ze allemaal had gezien, over de verwoesting van het drakennest door de Meinedigen, en over hoe ze had gevoeld dat eragon haar rijder was. Over de jaloezie die ze voelde jegens Arya, omdat eragon zoveel aandacht aan haar besteedde. Toen ik haar vroeg waarom ze me dit vertelde zei ze ineens niks meer. Ik voelde haar emoties door haar heen razen, als een draaikolk van woede, angst, liefde en blijdschap door elkaar. Saphira had me al bij ons eerste contact verteld dat ik er niemand iets over mocht vertellen, dus eragon kon ik het ook niet vragen. Ik had altijd gedacht dat ik hier nooit weg kon komen, dit was mijn kans. Als ik Saphira's vriendschap kon winnen, kon ik misschien met hen op stap gaan. Eindelijk het grote avontuur, waar ik al zo lang op wachtte. Saphira voelde zich de laatste tijd eenzaam. Eragon was zo veel met zijn training bezig, dat hij haast geen tijd had om naar zijn geliefde Saphira te komen. En dan had je ook nog dat gedoe met Arya. Laatst was hij helemaal overstuur binnengekomen, en had tegen Saphira gezegt: dat er Orks, samen met Durza en de Ra'zac onderweg waren, maar dat niemand behalve zij, Arya, de koning, en een stelletje hoogstaande varden, daar voorlopig iets van mochten weten... Ik had dit nog opgevangen voordat Saphira onze gedachten loskoppelde. Dit was het nadeel van het communiceren via gedachten, er konden altijd mensen meeluisteren. Vandaag kwam Eragon weer binnen, maar deze keer was hij overdreven blij. Hij begon Saphira te vertellen over dat Arya had voorgesteld samen met hem te trainen, toen Saphira's heldere stem ineens dit zei : "Zie je nu wat ik bedoel? Die jongen is hals over kop verliefd." Eragon keek haar niet begrijpend aan, en het duurde even voor ik doorhad dat ze tegen mij sprak. "Ja, ik snap het, maar ik dacht dat hij hier niks over mocht weten." Saphira keek me aan, op de manier dat een moeder naar haar dochter kijkt. "Ik vind dat het tijd word om het hem te vertellen, maar vertel het niemand anders, hem vertrouw ik." Ik keek haar dankbaar aan. Dit betekende niet alleen dat ze Eragon vertrouwde, maar ze zou hem ook nooit over onze communicatie vertellen als ze mij niet vertrouwde, dus voor mij was dit een blijk van vertrouwen van haar kant af. Eragon daarentegen keek me wantrouwig aan. "Wat is er aan de hand?" Saphira begon met vertellen, ze zei iets over dat ze toen ze me de eerste keer zag, al merkte dat er iets bijzonders aan mij was. En zoals ze dat met elk ander wezen deed als ze eenzaam was, om te kijken of ze reageerde, had ze geprobeert contact met mijn geest te zoeken. Toen haar dit lukte, merkte ze dat ik een zeer lichte geest had, avontuurlijk maar licht, als een zonnestraaltje. Ze vertelde hem ook dat we veel hadden gepraat, dat we elkaar veel hadden verteld over hoe onze levens waren, en dat ze me mocht. Toen ik besefte hoe een grote eer het was dat ze me mocht, kon ik haast wel gillen van blijdschap. En moest ik moeite doen, die domme schaapachtige grijns van m'n gezicht te halen. Een draak, een van de meest bijzondere wezens op aarde, vond me aardig, vertrouwde me. Eragon keek me nog steeds aan, iets minder wantrouwig dan eerst. "Wat als ze een spion van Galbatorix is. Een slechte, je weet toch dat we voorzichtig moeten zijn met wie we vertrouwen." Ik had de neiging om keihard te schreeuwen, Hee, ik ben hier ook nog hoor! Maar ik deed het niet. Ik wou zien hoe Saphira reageerde. Saphira keek me verontschuldigend aan, alsof ze op het punt stond iets vreselijks te zeggen. "Ze heeft geen sterke weering. Ik heb haar gehele geest doorzocht. Niks slechts te vinden." "WAT?" ze had zonder mijn toestemming mijn geest doorzocht! Dat is echt het ergste wat iemand ooit bij me heeft gedaan. Ze zou alles over me weten. Ze zou weten, dat Drinde, m'n broek toen ik 13 was voor een hele hoop andere kinderen naar beneden had getrokken. Ze had geweten dat ik vorig jaar vreselijk verliefd was geweest op een jongen die Garry Gruipert heette. Ze wist van mijn ontmoeting met Murtagh, ze had gezien dat ik het vervloekte kind aanraakte, ze wist alles. Eragon keek Saphira boos, maar enigzins gerust gesteld aan. "Saphira, je weet toch dat je dat niet ongevraagt kun doen!" Ik voelde een vlaag van emoties door Saphira trekken, ze voelde zich schuldig, heel schuldig. Toen besefte ik me, dat ik maar een dwerg was, een simpel dwergenmeisje. En dat ik het recht niet had verontwaardigd te zijn over iets wat een draak had gedaan. Maar ik kon nu toch moeilijk zeggen dat het me niks uitmaakte, het maakte me wel uit! Saphira keek me schuldbewust aan. "Sorry, kun je me alsjeblieft vergeven." Ik voelde me gedwongen om te knielen en te zeggen dat het mij speet en ik nooit boos op haar zou mogen zijn. Maar mijn lichaam verzette zich. Ik kon het niet. Nog nooit had iemand mijn geest onderzocht. En nooit zou ik er ook maar iemand toestemming tot geven. "Het, het..."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.