FanFic.nl

NL goes to Japan (saved by the bell)

hoofdstuk 21

'Good evening Tokyo!' Brul ik in de microfoon en iedereen begint te gillen. Ik hou er van om concerten te geweven, het zorgt er voor dat ik alles even vergeet. 'Tonight is my second concert already here in Japan, and I like it!' Weer wat gegil. 'We start the night with my latest made song.'

Het concert vloog voorbij, waar ik niet blij mee ben. Dit betekend dat al mijn zorgen weer binnen stromen. Zodra ik me omgekleed heb en me op de bank heb genesteld, slaan me gedachtes weer op hol. Vanmorgen was mijn droom anders geweest en had Mike bij ons in de auto gezeten. Die andere nachtmerries die ik heb gehad waren allemaal het zelfde, daar raakte ik aan gewend, maar deze was gewoon de ergste van allemaal. Voor ik het weet zit ik naar adem te snakken met mijn ogen zo groot dat ze bijna uitpuilen. Mike loopt langs en gaat naast me zitten. 'Wat is er? Heeft het met vanmorgen te maken?' Vraagt hij, slaat zijn armen om me heen en trekt me tegen zich aan. Ik knik langzaam. 'Je weet toch dat je je geen zorgen hoeft te maken? Het was maar een droom. Het ongeluk is toch al zo'n 9 jaar geleden?' Vraagt hij. 'Het was anders vanacht. Heel anders.' Zeg ik zacht en staar voor me uit. 'Wat gebeurde er dan?' Vraagt Mike. 'Jij zat ook in de auto.' Fluister ik. Mike zegt niets. Hij drukt zijn gezicht in mijn nek. Dan wordt er op de deur geklopt. Ik laat Mike snel los, sta op en loop naar de deur. 'Hello!' Zegt Kanon blij en geeft me een knuffel. Ik laat An Cafe binnen. 'Hi.' Zeg ik. Ik pak er een paar stoelen bij en ga er zelf op 1 zitten. Mike blijkt in gedachten verzonken te zijn. 'Hi, Mike.' Zegt Teruki. Mike schrikt op uit zijn gedachtes. 'O, hi guys. Nice to see you again.' Zegt hij. Iedereen vindt een plaatsje waar hij kan zitten, behalve Kanon. Er is geen stoel meer over. 'You can sit here.' Zeg ik en sta op. 'But, than you don't have a chair.' Zegt Kanon. Ik gebaar dat hij kan zitten en met tegenzin doet hij dat ook. Dan klopt hij op zijn knieeën. 'You can sit here.' Zegt hij met een grote glimlach op zijn gezicht. Ik glimlach ook even en ga dan op zijn schoot zitten. Miku kijkt me onderzoekend aan. 'What?' Vraag ik. 'Nothing.' Zegt hij. 'Really?' Vraag ik. 'No, uhm, yes, uhm.' Mompeld hij. 'But...' Zeg ik. 'No nothing.' Zegt hij. 'Oké.' Zeg ik. 'So, how are you?' Vraagt Takuya. 'I'm fine. And you?' Vraag ik. 'I'm fine!' Zegt hij opgewekt en stuiterd op zijn stoel. 'Haha, Takuya is happy because he's going to merry.' Zegt Kanon lachend. 'Really? Congrats! Who's the lucky one?' Vraag ik. 'Saskia! That girl.. uhm.. Miku how do you say that?!' Vraagt hij en zegt iets in het Japans. 'That girl you met in the ellivator. On a very funny way.' Zegt Miku lachend. 'O, that girl. Where is she? I want to apologize me for that.' Zeg ik. 'Nice to hear that, she was a bit upset.' Zegt Takuya. 'I understand.' Zeg ik en knik. 'But she's in Osaka right now.' Zegt Takuya. 'Ow. Would you say sorry for me to her?' Vraag ik aan hem. 'Yes, I will. She'll like to hear that.' Zegt Takuya. Ik glimlach even, maar dat verdwijnt snel weer. 'Is something wrong?' Vraagt Miku, die me weer onderzoekend aanstaarde. 'No, why?' Lieg ik. 'You look upset.' Zegt hij. 'O. But I'm not.' Zeg ik. 'Sure? Because..' Ik onderbreek hem. 'Yes, I'm sure.' Zeg ik geirriteerd. 'Oké, Oké! I believe you.' Zegt hij. Opeens slaat kanon zijn armen om me heen en wiegt heen en weer. 'Kanon?' Vraag ik. 'Yes?' Vraagt hij. 'What are you doing?' Vraag ik. 'I can't sit still.' Zegt hij. 'O, Oké.' Zeg ik. Ik vind het best hoor.

Na een uurtje praten en iets gedronken te hebben, vertrekken de jongens van An Cafe weer. Wij verlaten snel na hun ook het gebouw en lopen naar de bus. 'Miku had gelijk. Je bent van slag.' Zegt Mike na een lange stilte. 'Klopt, maar dat zeg ik niet tegen hun.' Zeg ik. Mike slaat één arm om me heen. 'Het komt wel goed hoor.' Zegt hij. Ik zucht. Zo lopen we de bus in. Ik duik gelijk mijn bed in, om de volgende ochtend weer schreeuwend wakker te worden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.