Hoofdcategorien
Home » Tokio Hotel » Run Away Star » Hoofdstuk 61
Run Away Star
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
20 aug 2009 - 23:41
Aantal woorden:
1420
Aantal reacties:
4
Aantal keer gelezen:
359
Hoofdstuk 61
* Elles ogen staan wijd open. Dan rollen de tranen over haar wangen en schokken haar schouders. Ikzelf kan het ook niet geloven en zak weer naar beneden. Het woord. Het moet eruit. Het woord. Kanker. *
[ Bill PoV ]
Een dag gleed geluidloos voorbij. En dat mag je heel letterlijk nemen. Ik was stil, teruggetrokken. Niet dat ik daar Elle wat mee hielp. Ze zou wat steun of afleiding best kunnen gebruiken. Iedereen weet het, het kwam aan als een bom in het gezicht, zelfs nog erger, maar ik vind er de woorden gewoon niet voor. Het is de radeloosheid. Wat kunnen we doen? Wat kunnen we zeggen? Is het geneesbaar? Maar vooral één vraag spookt door mijn hoofd, laat me geen seconde alleen. Gaat ze dood? Mijn maag krimpt in elkaar bij die gedachte en ik dwing mezelf aan iets anders te denken. Ons plan. Dat zo meteen van start kan gaan. Het is allemaal gepland. Gustav weet ervan, hij helpt. Hij stond blijkbaar nog in het krijt bij Elle. En de nieuwe situatie Niet aan denken! Aan Andreas hebben we het niet verteld. Die is druk bezig met verliefd zijn.
Het moet allemaal snel gebeuren. Er is een camera in de lift en die is voor de gelegenheid aangesloten op de tv in de hal. Er is veel geld mee gemoeid, maar alles voor de liefde. Een smoesje om die twee alleen een lift in te krijgen, een Gustav die de stroom van de lift af zet, en ook zo slim is geweest de camera op een ander stroomnet te zetten, en een paar goede ogen en oren om alles te bekijken, al zullen we allemaal aan het scherm gekluisterd zitten. Het probleem is, het is maar 2 verdiepingen hoger, dus veel tijd is er niet. Gustav zit dan al wel met een elektricien, die een pak geld heeft gekost, bij de elektriciteitsmast. Nu moeten Elle en ik nog goed acteren, want hoe moeten ze nu gaan geloven dat een zwangere vrouw niet met de lift wil. Ze zal nog iets goed moeten bedenken maar kan mijn schat niet alles? Ik zit in een stoel in de inkomhal. Zon grote hal waarin je totaal geen privacy hebt, iedereen alles hoort, het veel te licht en open is, en de dame van achter de receptie om de haverklap iets komt zeggen. Dan klinken stemmen op. Milla en Sanne zijn ook op de hoogte, en Georg en Andreas zijn nergens te bekennen. Mooi zo.
Ga maar. zegt Fenna en wijst op de lift. Komaan Elle, verzin iets. Ik moet nog even naar de wc. Het moet echt. Ze trekt een pijnlijk gezicht en waggelt dan weg. Ik ga maar even op haar wachten. mompel ik en knipoog. Fenna knipoogt en duwt Tom de lift in. Als de deuren dicht klappen, pak ik mijn gsm uit mijn zak. Die had ik al aangezet. Ze zitten in de lift. schreeuw ik door de telefoon. Ik zie het lichtje van de lift uitgaan, het wijst ook niet meer aan op welke verdieping ze nu zitten. Het licht in de lift zelf gaat weer aan, maar hij blijft staan. Ik zie de verbazing op hun gezicht. Ze slaan hun armen over elkaar, kijken elkaar nijdig aan en gaan dan elk in een hoek staan. Mensen, dit kan nog lang duren. zucht Elle en gaat in een gemakkelijke stoel zitten. Zelfs met een pisnijdig humeur, grotere kleren dan Tom en een dikke buik blijft ze mijn droomvrouw. Echt serieus.
Het is grappig om ze stilletjes aan te zien toegeven. We dachten na een kwartier dat het niet zou werken. Maar toen opende Tom zijn mond om iets te zeggen. Hij kreeg snel een weerwoord, maar er was een gesprek, en dat was het belangrijkste. Ze gingen op de grond zitten, dichter bij elkaar dan ze zelf wilden. Dat hadden ze pas na enkele minuten door, maar ze wilden geen van beiden toegeven en bleven zo zitten. 2 dezelfde karakters. Ik sloeg even mijn ogen neer, slechts een fractie van een seconde, maar er had een hele verandering plaatsgevonden. Elle zei dat Tom Fenna per ongeluk had aangeraakt. En zo was het gesprek weer op pootjes gekomen. Tom laat zijn armen hangen en Fenna legt ze achter haar hoofd. Goed, ze staan open voor elkaar. Wat een vreselijk goede verbetering. Ook Elle had er hoop in, ze beet op haar onderlip en wist met haar handen geen blijf.
Na nog enkele minuten komt er pas echt schot in de zaak. Fenna had het warm gekregen. Dus nu staat ze recht, met Toms ogen op haar rug geplakt, en is ze bezig haar shirt uit te trekken. Het witte topje dat ze aanheeft, gaat even mee omhoog, waardoor Toms mond openvalt, een kwijlrivier achterlaat en ook nog eens zijn ogen die uit hun kassen springen. Fenna heeft het niet door. Tom doet ook een duit in het zakje en trekt zijn shirt over zijn hoofd en neemt zijn pet en bandana in één keer mee. Fenna bloost als ze merkt dat ze niet kan wegkijken. Ze gaat weer zitten, wel heel dicht bij Tom. Ze praten weer. Tom opent zijn mond een beetje. Nee, niet dat. roep ik paniekerig en spring hyperactief op en neer. Te laat. Hij wiebelt met zijn piercing heen en weer. Weg moeite. We kunnen de lift denk ik wel weer aanzetten, het is toch verpest. Ik heb gelijk. Fenna kijkt hem boos aan en staat recht. Maar dan gebeurt er iets dat ik niet had verwacht. Tom springt recht, drukt haar tegen de muur en kust haar. En zelfs hier kunnen we zien hoe teder en liefdevol hij dat doet. We springen allemaal een gat in de lucht. Elle vliegt in mijn armen, Gustav en Milla kruipen er ook bij. Georg en Andreas slenteren de hal in en kijken ons verbaasd aan. Dan schiet bij allebei hun blik naar het scherm en vallen dan lachend in elkaars armen. Andreas is duidelijk echt over haar heen.
Nadat ze zon 5 minuten tegen de muur hebben gestaan, is Gustav de elektriciteit weer aan gaan zetten. De anderen liepen snel naar boven om hen op te wachten. Ik hielp Elle zo snel mogelijk de trap op. Ze wilde de reactie voor geen geld ter wereld missen. En ze was net op tijd. Betrapte blikken, rode wangen, half naakt. Zozo. lach ik en kijk mijn tweelingbroer even in de ogen aan. Hij springt op me af en duwt me met zijn schouder tegen de grond. Dan gaat hij op me zitten en leunt met zijn handen op mijn schouders. Jij hebt er wat mee te maken hé? Ik knik snel en barst dan in lachen uit. Je zou hik ik. Me moeten Tranen van het lachen staan in mijn ogen terwijl ik naar hem kijk, halfnaakt, rode wangen, glanzende ogen. Je zou me moeten bedanken. Ik moet een grote hap nemen om niet weer te schaterlachen. Hij gaat van me af, trekt me recht. Nou, bedankt dan hé. zucht hij en trekt Fenna tegen zich aan. Ze passen perfect bij elkaar, net als Elle en ik. En volgens mij is er nu iets dat haar echt afleidt. Als Tom en Fenna echt een koppel worden, en ze trouwen, net als wij, dan worden ze zussen. En dat is een idee dat ze zeker wel zal zien zitten. Voor zover ik mijn Elle ken.
Het opnemen gaat goed. De meisjes luisteren een beetje, doen andere dingen. Alleen Elle zit er een beetje onwennig bij, heeft haar handen op haar buik. Die stomme kanker sloopt haar, zorgen dat haar zelfvertrouwen nog erger daalt. Arme Elle. Kon ik maar iets doen. BILL! Kerel, waar zit jij met je gedachten? Ik knipper even en kijk dan naar een boze Tom. Sorry. Zijn blik verzacht. Nee, ik moet sorry zeggen. Ik hield even geen rekening met Als hij het over zijn lippen krijgt, breek ik zijn nek. Oké, dat wil ik niet. Ik buig mijn hoofd, laat mijn haren voor mijn gezicht vallen en laat de tranen stromen. Een gitaar valt op de grond, Toms armen om me heen. Huil maar. Je hebt gisteren en eergisteren geen kik gelaten. Ik hoor het hart van Tom tekeer gaan. Hij weet waarschijnlijk ook niet hoe hij hier mee moet omgaan. Ze is nog zo jong. breng ik tussen mijn snikken door uit. Mijn tranen maken zijn T-shirt nat maar hij lijkt het niet eens te merken. Hij veegt mijn haren uit mijn gezicht. We stoppen voor vandaag. mompelt hij en loodst me mee naar buiten, waar ik in een glimlachend gezicht van Elle moet kijken. Waarom moet zij nu de sterke zijn? Waarom kan ik haar niet troosten? Waarom moet ik nu net getroost worden?
Een dag gleed geluidloos voorbij. En dat mag je heel letterlijk nemen. Ik was stil, teruggetrokken. Niet dat ik daar Elle wat mee hielp. Ze zou wat steun of afleiding best kunnen gebruiken. Iedereen weet het, het kwam aan als een bom in het gezicht, zelfs nog erger, maar ik vind er de woorden gewoon niet voor. Het is de radeloosheid. Wat kunnen we doen? Wat kunnen we zeggen? Is het geneesbaar? Maar vooral één vraag spookt door mijn hoofd, laat me geen seconde alleen. Gaat ze dood? Mijn maag krimpt in elkaar bij die gedachte en ik dwing mezelf aan iets anders te denken. Ons plan. Dat zo meteen van start kan gaan. Het is allemaal gepland. Gustav weet ervan, hij helpt. Hij stond blijkbaar nog in het krijt bij Elle. En de nieuwe situatie Niet aan denken! Aan Andreas hebben we het niet verteld. Die is druk bezig met verliefd zijn.
Het moet allemaal snel gebeuren. Er is een camera in de lift en die is voor de gelegenheid aangesloten op de tv in de hal. Er is veel geld mee gemoeid, maar alles voor de liefde. Een smoesje om die twee alleen een lift in te krijgen, een Gustav die de stroom van de lift af zet, en ook zo slim is geweest de camera op een ander stroomnet te zetten, en een paar goede ogen en oren om alles te bekijken, al zullen we allemaal aan het scherm gekluisterd zitten. Het probleem is, het is maar 2 verdiepingen hoger, dus veel tijd is er niet. Gustav zit dan al wel met een elektricien, die een pak geld heeft gekost, bij de elektriciteitsmast. Nu moeten Elle en ik nog goed acteren, want hoe moeten ze nu gaan geloven dat een zwangere vrouw niet met de lift wil. Ze zal nog iets goed moeten bedenken maar kan mijn schat niet alles? Ik zit in een stoel in de inkomhal. Zon grote hal waarin je totaal geen privacy hebt, iedereen alles hoort, het veel te licht en open is, en de dame van achter de receptie om de haverklap iets komt zeggen. Dan klinken stemmen op. Milla en Sanne zijn ook op de hoogte, en Georg en Andreas zijn nergens te bekennen. Mooi zo.
Ga maar. zegt Fenna en wijst op de lift. Komaan Elle, verzin iets. Ik moet nog even naar de wc. Het moet echt. Ze trekt een pijnlijk gezicht en waggelt dan weg. Ik ga maar even op haar wachten. mompel ik en knipoog. Fenna knipoogt en duwt Tom de lift in. Als de deuren dicht klappen, pak ik mijn gsm uit mijn zak. Die had ik al aangezet. Ze zitten in de lift. schreeuw ik door de telefoon. Ik zie het lichtje van de lift uitgaan, het wijst ook niet meer aan op welke verdieping ze nu zitten. Het licht in de lift zelf gaat weer aan, maar hij blijft staan. Ik zie de verbazing op hun gezicht. Ze slaan hun armen over elkaar, kijken elkaar nijdig aan en gaan dan elk in een hoek staan. Mensen, dit kan nog lang duren. zucht Elle en gaat in een gemakkelijke stoel zitten. Zelfs met een pisnijdig humeur, grotere kleren dan Tom en een dikke buik blijft ze mijn droomvrouw. Echt serieus.
Het is grappig om ze stilletjes aan te zien toegeven. We dachten na een kwartier dat het niet zou werken. Maar toen opende Tom zijn mond om iets te zeggen. Hij kreeg snel een weerwoord, maar er was een gesprek, en dat was het belangrijkste. Ze gingen op de grond zitten, dichter bij elkaar dan ze zelf wilden. Dat hadden ze pas na enkele minuten door, maar ze wilden geen van beiden toegeven en bleven zo zitten. 2 dezelfde karakters. Ik sloeg even mijn ogen neer, slechts een fractie van een seconde, maar er had een hele verandering plaatsgevonden. Elle zei dat Tom Fenna per ongeluk had aangeraakt. En zo was het gesprek weer op pootjes gekomen. Tom laat zijn armen hangen en Fenna legt ze achter haar hoofd. Goed, ze staan open voor elkaar. Wat een vreselijk goede verbetering. Ook Elle had er hoop in, ze beet op haar onderlip en wist met haar handen geen blijf.
Na nog enkele minuten komt er pas echt schot in de zaak. Fenna had het warm gekregen. Dus nu staat ze recht, met Toms ogen op haar rug geplakt, en is ze bezig haar shirt uit te trekken. Het witte topje dat ze aanheeft, gaat even mee omhoog, waardoor Toms mond openvalt, een kwijlrivier achterlaat en ook nog eens zijn ogen die uit hun kassen springen. Fenna heeft het niet door. Tom doet ook een duit in het zakje en trekt zijn shirt over zijn hoofd en neemt zijn pet en bandana in één keer mee. Fenna bloost als ze merkt dat ze niet kan wegkijken. Ze gaat weer zitten, wel heel dicht bij Tom. Ze praten weer. Tom opent zijn mond een beetje. Nee, niet dat. roep ik paniekerig en spring hyperactief op en neer. Te laat. Hij wiebelt met zijn piercing heen en weer. Weg moeite. We kunnen de lift denk ik wel weer aanzetten, het is toch verpest. Ik heb gelijk. Fenna kijkt hem boos aan en staat recht. Maar dan gebeurt er iets dat ik niet had verwacht. Tom springt recht, drukt haar tegen de muur en kust haar. En zelfs hier kunnen we zien hoe teder en liefdevol hij dat doet. We springen allemaal een gat in de lucht. Elle vliegt in mijn armen, Gustav en Milla kruipen er ook bij. Georg en Andreas slenteren de hal in en kijken ons verbaasd aan. Dan schiet bij allebei hun blik naar het scherm en vallen dan lachend in elkaars armen. Andreas is duidelijk echt over haar heen.
Nadat ze zon 5 minuten tegen de muur hebben gestaan, is Gustav de elektriciteit weer aan gaan zetten. De anderen liepen snel naar boven om hen op te wachten. Ik hielp Elle zo snel mogelijk de trap op. Ze wilde de reactie voor geen geld ter wereld missen. En ze was net op tijd. Betrapte blikken, rode wangen, half naakt. Zozo. lach ik en kijk mijn tweelingbroer even in de ogen aan. Hij springt op me af en duwt me met zijn schouder tegen de grond. Dan gaat hij op me zitten en leunt met zijn handen op mijn schouders. Jij hebt er wat mee te maken hé? Ik knik snel en barst dan in lachen uit. Je zou hik ik. Me moeten Tranen van het lachen staan in mijn ogen terwijl ik naar hem kijk, halfnaakt, rode wangen, glanzende ogen. Je zou me moeten bedanken. Ik moet een grote hap nemen om niet weer te schaterlachen. Hij gaat van me af, trekt me recht. Nou, bedankt dan hé. zucht hij en trekt Fenna tegen zich aan. Ze passen perfect bij elkaar, net als Elle en ik. En volgens mij is er nu iets dat haar echt afleidt. Als Tom en Fenna echt een koppel worden, en ze trouwen, net als wij, dan worden ze zussen. En dat is een idee dat ze zeker wel zal zien zitten. Voor zover ik mijn Elle ken.
Het opnemen gaat goed. De meisjes luisteren een beetje, doen andere dingen. Alleen Elle zit er een beetje onwennig bij, heeft haar handen op haar buik. Die stomme kanker sloopt haar, zorgen dat haar zelfvertrouwen nog erger daalt. Arme Elle. Kon ik maar iets doen. BILL! Kerel, waar zit jij met je gedachten? Ik knipper even en kijk dan naar een boze Tom. Sorry. Zijn blik verzacht. Nee, ik moet sorry zeggen. Ik hield even geen rekening met Als hij het over zijn lippen krijgt, breek ik zijn nek. Oké, dat wil ik niet. Ik buig mijn hoofd, laat mijn haren voor mijn gezicht vallen en laat de tranen stromen. Een gitaar valt op de grond, Toms armen om me heen. Huil maar. Je hebt gisteren en eergisteren geen kik gelaten. Ik hoor het hart van Tom tekeer gaan. Hij weet waarschijnlijk ook niet hoe hij hier mee moet omgaan. Ze is nog zo jong. breng ik tussen mijn snikken door uit. Mijn tranen maken zijn T-shirt nat maar hij lijkt het niet eens te merken. Hij veegt mijn haren uit mijn gezicht. We stoppen voor vandaag. mompelt hij en loodst me mee naar buiten, waar ik in een glimlachend gezicht van Elle moet kijken. Waarom moet zij nu de sterke zijn? Waarom kan ik haar niet troosten? Waarom moet ik nu net getroost worden?
Reacties:
inke zei op 21 aug 2009 - 15:36:
omdat hij de gene is die toe moet kijken hoe het meisje van zijn leven dood gaat. daarom moet hij getroost worden.
ga je snel verder??
xx
omdat hij de gene is die toe moet kijken hoe het meisje van zijn leven dood gaat. daarom moet hij getroost worden.
ga je snel verder??
xx
adelain zei op 21 aug 2009 - 13:54:
aaaw arme bill en elle idd.
mr wel cuwle actie van die 2!!! tom en fenna bij elkaar
liefteren!
aaaw arme bill en elle idd.
mr wel cuwle actie van die 2!!! tom en fenna bij elkaar
liefteren!
xNadezhda zei op 21 aug 2009 - 9:24:
Aww Bill...
Ik zit hier nu serieus met tranen in m'n ogen.
Zo zielig ><
Kanker, en arme Bill, en Ãâ
Niet lief!
Maar wel ontzettend mooi geschreven <3
Aww Bill...
Ik zit hier nu serieus met tranen in m'n ogen.
Zo zielig ><
Kanker, en arme Bill, en Ãâ
Niet lief!
Maar wel ontzettend mooi geschreven <3
aaah