Hoofdcategorien
Home » Tokio Hotel » Run Away Star » Hoofdstuk 62
Run Away Star
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
21 aug 2009 - 15:41
Aantal woorden:
1280
Aantal reacties:
4
Aantal keer gelezen:
348
Hoofdstuk 62
* We stoppen voor vandaag. mompelt hij en loodst me mee naar buiten, waar ik in een glimlachend gezicht van Elle moet kijken. Waarom moet zij nu de sterke zijn? Waarom kan ik haar niet troosten? Waarom moet ik nu net getroost worden? *
[ Bill PoV ]
Een maand glijd voorbij. Er is vastgesteld dat het goedaardige cellen zijn en die zijn nu al lang verwijderd. Je kan wel raden hoe blij ik was toen ik dat hoorde. Ik heb veel tranen gelaten, stilletjes en alleen op mijn kamer. Ik moet nu lachen, niet huilen. Het deed Elle natuurlijk ook goed dat te horen. Ik zag het gewoon aan haar. Ze vond de moed weer terug, keek zorgvuldig naar haar kleren, haar mond stond niet meer stil. Net wat ik graag aan haar heb. Ze is eigenlijk zo simpel. Simpel maar zo complex. Zo is mijn liefste Elle, en ik wil het niet liever. Ze is nu bezig met het avondmaal, samen met Fenna. En allebei praten ze met de baby. Ik glimlach terwijl ik bij de jongens in de tuin ga zitten. We hebben het over onze verjaardag. Verdient 19 jaar worden ook niet iets extra? Ik lach even. Tom kijkt me hoopvol aan. Ik laat het helemaal aan jou over. zucht ik. Ik leg mijn voeten op tafel en kijk door het raam naar Elle, die net in een slappe lach vastzit.
Het eten is geweldig. Gezellig, leuke sfeer, glaasje wijn, fruitsap voor Elle en mij, en een mooi deuntje op de achtergrond. Het duurt dan ook niet lang voor er een paar in het zwembad liggen, en een paar aan het dansen zijn.
Ãâ°én van de beste avonds van mijn leven. Anderhalve maand in perfecte vrede gaat snel voorbij. En het duurt dus ook niet lang tot het 1 september is. De dag dat Tom en ik de meeste mails aankrijgen, de meeste telefoontjes, het drukst bezet zijn, Onze verjaardag. Tom heeft het grootste verjaardagsfeest in de geschiedenis van de verjaardagsfeesten georganiseerd. Maar Elle en ik gaan gezellig bij haar ouders op bezoek. Dat was er ook nog. Elle stond erop te bevallen in het ziekenhuis waar ze zelf geboren is, dus hebben we vorige week een villa in Essen gekocht. Prijzig, maar de moeite waard. Het is nog niet helemaal gemeubileerd, we hebben een keuken laten zetten en ook staan er al bedden. Maar dat is het. Er zijn 5 slaapkamers. Dat is dus ruim voldoende. Ik heb het eigenlijk helemaal zelf betaald, maar Elle is er mee baas over, zij wordt tenslotte moeder. Ze zag er een beetje tegenop om moeder op haar 16de te worden. Maar ze word over iets meer dan een week al 17, dus dat is toch een cijfertje meer. Iets dat telt.
Het feest gaat door in dezelfde zaal als het feest van Elle, al ziet het er nu heel anders uit. Op het podium staat de grootste stereo die ik ooit gezien heb, omringd door enkele boxen om de muziek nog te versterken. De tafels zijn tegen de muur geschoven en maken ruimte voor een grote dansvloer. Tom huppelt heen en weer met posters die ik maar tegen de muur plak. Een grote discobol flikkert over de muren en maakt me echt gek. Ik kom misschien wel even aanwippen over een uurtje. Tom knikt. Ik neem Elle mee. Eigenlijk mag ze niet te veel meer wandelen. Ze is nu al bijna 9 maanden ver. 8 maanden en 2 weken. Ik help haar de auto in en loop dan snel naar de andere kant. Ik stap in en rijd dan voorzichtig weg. Een paar straten verder stop ik voorzichtig bij het bos en help haar dan ook nog uitstappen. Ik word die buik echt moe. lacht ze en knipoogt. Ik grijns even en zwaai dan naar Elles moeder, die al bezorgd aan het raam plakt. Ik kan goed opschieten met haar ouders, altijd gekund. Al zijn het 2 rare exemplaren. Ik druk een kus op de zijkant van haar hoofd en help haar dan de 3 treden voor de deur op. Dat kon ik zelf nog wel. lacht ze, maar houdt mijn arm toch stevig vast.
We zitten gezellig televisie te kijken, tot Elle plots begint te hijgen en te puffen. Weeën? Het is haar vader, die meteen recht veert en naar de telefoon snelt. Ik pak haar bij haar elleboog, zodat zij tenminste mijn arm vast kan pakken. Ik help haar recht. Kleren? vraagt ze tussen het puffen door. Die neemt Fenna later wel mee. Het is vreselijk te moeten toekijken. Er is niets dat ik kan doen. Maar dan ook niets. Alleen de auto in en uit helpen, de rolstoel duwen in het ziekenhuis en hulpeloos toekijken hoe zij pijn leidt om mijn kind op aarde te zetten. De natuur zit zo wreed in elkaar. Maar door te staan denken, help ik haar zeker niet. We gaan met de andere auto, die van Elles ouders. Dan moet Elle niet zo ver stappen. Als ze veilig en wel op de achterbank zit, ga ik ook snel zitten en nog voor de deur dicht is, vertrekken we. Ik typ snel een sms naar Tom met de mededeling dat Elle weeën heeft, dat de sleutels van mijn auto liggen op de plek waar Sanne altijd die van haar legt en dat ze moeten komen. Ik krijg een sms terug dat ze zo snel ze kunnen zullen komen. Het ziekenhuis lijkt eindeloos ver. Ik heb geen besef van tijd en ruimte meer, alleen het besef dat ik binnen dit en ikweetniethoelang vader word, dat de liefde van mijn leven moeder word van mijn kind en dat er dan iets is dat ons echt samen houdt. En dat doet me glimlachen van puur geluk.
Het ziekenhuis was toch niet zo ver. Ik ben vlak voor we stopten al uit de auto gesprongen om een rolstoel te halen. Een beroemdheid als mij kunnen ze natuurlijk niets weigeren. Ik schep Elle op, letterlijk en rijd met haar weer terug naar de balie. Die hebben meteen door wat er is. Een dokter brengt haar naar de kamer. 2 mensen maar. Ze knikken naar mij, en ik wenk Maarten mee. Die is me dankbaar om bij Elle te mogen zijn. Lise lukt het ook nog om mee de kamer in te mogen, al zal ze daar wel wat centjes voor over gehad hebben. Ik zit nu in een stoel, naast haar. Ik heb nog niets van de kamer gezien. Ik kijk naar het gepijnigde gezicht van Elle. Elle die mijn hand tot moes knijpt, maar ik heb veel over voor mijn kind. Hoelang hebt u de weeën al? Elle geeft puffend antwoord, krimpt samen terwijl ze nog harder in mijn hand knijpt en opent dan haar ogen weer. Hoelang bent u al zwanger. Nog voor Elle kan antwoorden, doet haar vader dat al. 8 maanden en half. Oké, ik ga even je medisch dossier halen. Ik ben zo snel mogelijk terug.
Ik veeg Elles haren uit haar gezicht. Nog nooit heb ik een bevalling levensecht meegemaakt. Ja, bij die van mezelf. Maar echt meemaken. Ook heb ik het nog nooit op tv gezien en juist die lessen komen in het laatste jaar Biologie bij ons, en dat jaar heb ik dus niet meer gehad. Geweldig. Maar ik zal er snel genoeg achter komen. Waar blijft die dokter nu? Ik zie dat Elle helemaal niet zo zenuwachtig is als mij. Maar zij heeft de geboorte van Kimberly meegemaakt. Kimberly, zou ze niet ongerust worden als ze met haar oma terug komt van de zee en merkt dat er niemand thuis is? Lang tijd heb ik niet om daarover na te denken. Elle verbrijzelt mijn hand en kijkt daarna opgelucht naar de dokter. De dokter die een vreemde frons op zijn gezicht heeft. Nee, geen frons. Laat alles voor één keer goed gedaan. Dan opent hij eindelijk zijn mond om niet veel goeds te verkondigen. Er is een probleem.
Een maand glijd voorbij. Er is vastgesteld dat het goedaardige cellen zijn en die zijn nu al lang verwijderd. Je kan wel raden hoe blij ik was toen ik dat hoorde. Ik heb veel tranen gelaten, stilletjes en alleen op mijn kamer. Ik moet nu lachen, niet huilen. Het deed Elle natuurlijk ook goed dat te horen. Ik zag het gewoon aan haar. Ze vond de moed weer terug, keek zorgvuldig naar haar kleren, haar mond stond niet meer stil. Net wat ik graag aan haar heb. Ze is eigenlijk zo simpel. Simpel maar zo complex. Zo is mijn liefste Elle, en ik wil het niet liever. Ze is nu bezig met het avondmaal, samen met Fenna. En allebei praten ze met de baby. Ik glimlach terwijl ik bij de jongens in de tuin ga zitten. We hebben het over onze verjaardag. Verdient 19 jaar worden ook niet iets extra? Ik lach even. Tom kijkt me hoopvol aan. Ik laat het helemaal aan jou over. zucht ik. Ik leg mijn voeten op tafel en kijk door het raam naar Elle, die net in een slappe lach vastzit.
Het eten is geweldig. Gezellig, leuke sfeer, glaasje wijn, fruitsap voor Elle en mij, en een mooi deuntje op de achtergrond. Het duurt dan ook niet lang voor er een paar in het zwembad liggen, en een paar aan het dansen zijn.
Ãâ°én van de beste avonds van mijn leven. Anderhalve maand in perfecte vrede gaat snel voorbij. En het duurt dus ook niet lang tot het 1 september is. De dag dat Tom en ik de meeste mails aankrijgen, de meeste telefoontjes, het drukst bezet zijn, Onze verjaardag. Tom heeft het grootste verjaardagsfeest in de geschiedenis van de verjaardagsfeesten georganiseerd. Maar Elle en ik gaan gezellig bij haar ouders op bezoek. Dat was er ook nog. Elle stond erop te bevallen in het ziekenhuis waar ze zelf geboren is, dus hebben we vorige week een villa in Essen gekocht. Prijzig, maar de moeite waard. Het is nog niet helemaal gemeubileerd, we hebben een keuken laten zetten en ook staan er al bedden. Maar dat is het. Er zijn 5 slaapkamers. Dat is dus ruim voldoende. Ik heb het eigenlijk helemaal zelf betaald, maar Elle is er mee baas over, zij wordt tenslotte moeder. Ze zag er een beetje tegenop om moeder op haar 16de te worden. Maar ze word over iets meer dan een week al 17, dus dat is toch een cijfertje meer. Iets dat telt.
Het feest gaat door in dezelfde zaal als het feest van Elle, al ziet het er nu heel anders uit. Op het podium staat de grootste stereo die ik ooit gezien heb, omringd door enkele boxen om de muziek nog te versterken. De tafels zijn tegen de muur geschoven en maken ruimte voor een grote dansvloer. Tom huppelt heen en weer met posters die ik maar tegen de muur plak. Een grote discobol flikkert over de muren en maakt me echt gek. Ik kom misschien wel even aanwippen over een uurtje. Tom knikt. Ik neem Elle mee. Eigenlijk mag ze niet te veel meer wandelen. Ze is nu al bijna 9 maanden ver. 8 maanden en 2 weken. Ik help haar de auto in en loop dan snel naar de andere kant. Ik stap in en rijd dan voorzichtig weg. Een paar straten verder stop ik voorzichtig bij het bos en help haar dan ook nog uitstappen. Ik word die buik echt moe. lacht ze en knipoogt. Ik grijns even en zwaai dan naar Elles moeder, die al bezorgd aan het raam plakt. Ik kan goed opschieten met haar ouders, altijd gekund. Al zijn het 2 rare exemplaren. Ik druk een kus op de zijkant van haar hoofd en help haar dan de 3 treden voor de deur op. Dat kon ik zelf nog wel. lacht ze, maar houdt mijn arm toch stevig vast.
We zitten gezellig televisie te kijken, tot Elle plots begint te hijgen en te puffen. Weeën? Het is haar vader, die meteen recht veert en naar de telefoon snelt. Ik pak haar bij haar elleboog, zodat zij tenminste mijn arm vast kan pakken. Ik help haar recht. Kleren? vraagt ze tussen het puffen door. Die neemt Fenna later wel mee. Het is vreselijk te moeten toekijken. Er is niets dat ik kan doen. Maar dan ook niets. Alleen de auto in en uit helpen, de rolstoel duwen in het ziekenhuis en hulpeloos toekijken hoe zij pijn leidt om mijn kind op aarde te zetten. De natuur zit zo wreed in elkaar. Maar door te staan denken, help ik haar zeker niet. We gaan met de andere auto, die van Elles ouders. Dan moet Elle niet zo ver stappen. Als ze veilig en wel op de achterbank zit, ga ik ook snel zitten en nog voor de deur dicht is, vertrekken we. Ik typ snel een sms naar Tom met de mededeling dat Elle weeën heeft, dat de sleutels van mijn auto liggen op de plek waar Sanne altijd die van haar legt en dat ze moeten komen. Ik krijg een sms terug dat ze zo snel ze kunnen zullen komen. Het ziekenhuis lijkt eindeloos ver. Ik heb geen besef van tijd en ruimte meer, alleen het besef dat ik binnen dit en ikweetniethoelang vader word, dat de liefde van mijn leven moeder word van mijn kind en dat er dan iets is dat ons echt samen houdt. En dat doet me glimlachen van puur geluk.
Het ziekenhuis was toch niet zo ver. Ik ben vlak voor we stopten al uit de auto gesprongen om een rolstoel te halen. Een beroemdheid als mij kunnen ze natuurlijk niets weigeren. Ik schep Elle op, letterlijk en rijd met haar weer terug naar de balie. Die hebben meteen door wat er is. Een dokter brengt haar naar de kamer. 2 mensen maar. Ze knikken naar mij, en ik wenk Maarten mee. Die is me dankbaar om bij Elle te mogen zijn. Lise lukt het ook nog om mee de kamer in te mogen, al zal ze daar wel wat centjes voor over gehad hebben. Ik zit nu in een stoel, naast haar. Ik heb nog niets van de kamer gezien. Ik kijk naar het gepijnigde gezicht van Elle. Elle die mijn hand tot moes knijpt, maar ik heb veel over voor mijn kind. Hoelang hebt u de weeën al? Elle geeft puffend antwoord, krimpt samen terwijl ze nog harder in mijn hand knijpt en opent dan haar ogen weer. Hoelang bent u al zwanger. Nog voor Elle kan antwoorden, doet haar vader dat al. 8 maanden en half. Oké, ik ga even je medisch dossier halen. Ik ben zo snel mogelijk terug.
Ik veeg Elles haren uit haar gezicht. Nog nooit heb ik een bevalling levensecht meegemaakt. Ja, bij die van mezelf. Maar echt meemaken. Ook heb ik het nog nooit op tv gezien en juist die lessen komen in het laatste jaar Biologie bij ons, en dat jaar heb ik dus niet meer gehad. Geweldig. Maar ik zal er snel genoeg achter komen. Waar blijft die dokter nu? Ik zie dat Elle helemaal niet zo zenuwachtig is als mij. Maar zij heeft de geboorte van Kimberly meegemaakt. Kimberly, zou ze niet ongerust worden als ze met haar oma terug komt van de zee en merkt dat er niemand thuis is? Lang tijd heb ik niet om daarover na te denken. Elle verbrijzelt mijn hand en kijkt daarna opgelucht naar de dokter. De dokter die een vreemde frons op zijn gezicht heeft. Nee, geen frons. Laat alles voor één keer goed gedaan. Dan opent hij eindelijk zijn mond om niet veel goeds te verkondigen. Er is een probleem.
Reacties:
xDevilBitch zei op 21 aug 2009 - 15:54:
Leuk stukje
Schnell Weiter
Maar, er zijn nog maar 3 stukjes
Nouja, ik overleef het wel (hopelijk zonder afkickverschijnselen 
)
Leuk stukje
Schnell Weiter
Maar, er zijn nog maar 3 stukjes
Nouja, ik overleef het wel (hopelijk zonder afkickverschijnselen )xNadezhda zei op 21 aug 2009 - 15:47:
ER IS EEN PROBLEEM! Ãâ
*jammert*
Kayley, móet dat nou?
Ik vond de kanker al zo sneu, als ze nu ook al haar kind verliest ga ik helemaal flippen!
Je zei dat het al in Word stond, nietwaar?
Kan dan héél snel het volgende deeltje erop?
Anders...
Anders...
GA IK COMPLEET FLIPDOOD!
Danke schön.
*maakt buiging*
(Vertaling: OMG, ik houd van dit verhaal <3)
ER IS EEN PROBLEEM! Ãâ
*jammert*
Kayley, móet dat nou?
Ik vond de kanker al zo sneu, als ze nu ook al haar kind verliest ga ik helemaal flippen!
Je zei dat het al in Word stond, nietwaar?
Kan dan héél snel het volgende deeltje erop?
Anders...
Anders...
GA IK COMPLEET FLIPDOOD!
Danke schön.
*maakt buiging*
(Vertaling: OMG, ik houd van dit verhaal <3)
wat is het probleem