FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

28.

Bill
Ogen openen gaat elke ochtend met steeds grotere tegenzin. Sinds ik drie dagen geleden dat meisje mee naar mijn kamer nam is er iets geknakt in mij. De terugslag van mijn leugen, van mijn stomme poging om hem te vergeten en verder te gaan. Die uitdrukking op zijn gezicht achtervolgt me nog steeds. Het versplinteren van zijn hart. Ik ben even slecht als hij.
Met mijn hoofd tussen mijn schouders slenter ik naar de badkamer en draai de kraan van de douche open. Tom is al wakker, hij heeft zijn shirt vergeten. Ik wil in de cabine stappen, maar mijn handen lijden een eigen leven en plukken het hoopje witte stof van de grond. Met gesloten ogen breng ik het naar mijn gezicht, begraaf mezelf in zijn geur.
Heel stil ga ik op de grond zitten, het water stroomt nog steeds maar het geruis verdwijnt naar de achtergrond. Ik ruik hem niet alleen, ik zie, hoor, voel en proef hem. Het shirt brengt een onstuitbare golf herinneringen met zich mee, fragmenten van hem die in één lange stroom over me heen storten. Weggekropen in de stof pijnig ik mezelf, tot ik dat ene moment naar mijn oppervlak voel stijgen. Als een foto in een donkere kamer komt alles langzaam terug, het drijft rond, glanzend en steeds scherper wordend, opnieuw en opnieuw. Onze eerste kus.
Geluidloze tranen laten vochtige sporen na. Hier en daar zitten zwarte vegen in het witte weefsel. Shit, mijn make-up! Ik heb me gisteren niet ontschminkt. Vloekend bij mezelf rol ik het shirt op een bolletje en draai mijn eigen shirt en trainingsbroek eromheen. Ik wil me niet inbeelden wat Tom gaat denken als hij zijn shirt vindt met mijn tranensporen erop.
Huiverend schud ik het moment van me af, stap uit mijn boxer en duik onder de warme douche.

Ik plaats mijn oogpotlood net voor de laatste keer in mijn ooghoek om de lijntjes bij te werken wanneer de chauffeur zonder waarschuwing alle remmen dichtgooit. Doorheen de hele bus klinkt gevloek en geschreeuw, en ik prik mezelf bijna halfblind doordat ik mijn evenwicht verlies en met een smak tegen de spiegel word gegooid.
‘Wat was dat?’ vraag ik als ik een beetje heel erg door elkaar geschud uit de badkamer rol. David gromt alleen wat en rent naar voren. Zijn assistent is gisteren onverwacht naar huis vertrokken, zijn vrouw moest bevallen en er waren complicaties. Normaal maakt David geen punt van verlof, maar alleen als het op voorhand geregeld is en er een goede vervanging kan worden gevonden. Aan zijn gezicht te zien is dat nog steeds niet het geval, en die frustraties gaat hij nu uitwerken op de reden van deze noodlanding.
Ik loop achter hem aan naar voren en krijg meteen gezelschap van de rest van de band, Tom zorgvuldig ontwijkend. David buigt zich over het dashboard naar de lijkbleke chauffeur en een knetterende vloek volgt. Meteen duwt hij zich weer langs ons heen naar de deur, zodat wij nu eindelijk zicht hebben op de straat voor ons.
‘Oeps,’ slikt Georg. Een glimmend zwarte Harley Davidson ligt gekanteld tegen het wegdek vlak voor de bus, en zijn tengere berijder probeert tegelijk het stof van zijn zwarte leren kledij te kloppen en de machine weer overeind te trekken. Joel, onze buschauffeur, veegt met een trillende hand het zweet van zijn voorhoofd.
‘Ik had hem niet zien komen, echt waar niet,’ mompelt hij. ‘Die kerel was er opeens, ik hoop maar dat hij niks ernstigs heeft.’
‘Hij staat alweer overeind, waarschijnlijk is hij alleen flink geschrokken,’ kalmeert Gustav hem. David komt nu ook in beeld, vlak voor de motorkap en helpt de bestuurder de motorfiets aan de kant te duwen. Het is een rustige provinciale weg in Noord-Duitsland, gelukkig maar want in problemen heeft niemand vandaag zin.
‘Gaan we kijken?’ stel ik voor, en meteen glippen we alle vier naar de nog steeds openstaande deur. Om de hoek kunnen we David en de van top tot teen in het zwart gehulde bestuurder zien staan.
‘Het spijt ons enorm, ik hoop dat u oké bent?’
‘Het is niks, een paar blauwe plekken,’ komt het hol onder de helm vandaan. De motorrijder plukt aan zijn handschoenen en zet vervolgens de glanzend zwarte helm met spiegelglas af.
Even staat de tijd stil, snap ik niet wat ik zie. Lang, donkerblond haar tuimelt in golven tot halverwege de wel erg smalle taille. Een hand wrijft er doorheen, nestelt zich vervolgens verrassend elegant op de in leer verpakte heup. En dan draait de gedaante zich in profiel. Mijn mond zakt een stukje open, tegelijk met die van de andere drie. In mijn hoofd speelt spontaan muziek. De motorgast is een meisje. En niet zomaar één.
‘Ik moet dringend meer naar de kerk gaan,’ mompelt Georg. ‘Want engelen bestaan, en blijkbaar rijden ze op Harley’s.’
‘Jezus, Maria en die andere kerel. Wat een moordgriet,’ fluistert Gustav en stoot Tom tussen zijn ribben. Die zegt niets, slikt alleen een paar keer.
‘Wat mijn motor betreft, dat is wat anders,’ zegt ze plots en haar stem klinkt heel anders zonder de helm. ‘De benzineleiding is beschadigd, de lak is eraf...’
‘Dat valt allemaal te regelen,’ sust David en diept een chequeboekje op. ‘Voor de sleepkosten en een garage van uw keuze. Onze chauffeur was in fout en ik ben niet te beroerd om dat toe te geven. Enig idee hoeveel dit zou kosten?’ Maar het meisje luistert al niet meer.
‘Wat voor bus is dit?’ vraagt ze.
‘Een tourbus. Ik ben manager van een band.’
‘Welke band?’
‘Dat doet er niet toe. Juffrouw, wij hebben een strak schema. Laat ons dit hele geval zo snel mogelijk vergeten en...’
‘Ik wil mee,’ zegt ze plots. Ik trek mijn wenkbrauwen op en voel de drie om me heen ook verbaasd bewegen. ‘Ik hoef geen geld, ik laat mijn motor ophalen en herstellen en u neemt mij mee. Ik zal werken, het maakt me niet uit welke job, laat me voor onbepaalde tijd mee touren en ik laat die hele aanrijding zo.’ Haar blauwe ogen flitsen triomfantelijk als David zich opblaast om haar voorstel af te wijzen. ‘Of we halen de politie erbij en dat kost het u niet alleen véél geld, maar ook tijd.’ David krabt zich zuchtend in zijn haar, krijgt dan plots een heel andere uitdrukking op zijn gezicht.
‘Ik heb dringend een assistent nodig. Wat dacht u daarvan, juffrouw?’
‘Perfect.’ Ze lacht breed, steekt haar hand uit en bezegelt in amper twee minuten haar job.
‘Die meid is een wervelwind,’ fluistert Gustav goedkeurend. ‘Ze wist precies wat ze wilde en ze wrong het uit David zonder met haar ogen te knipperen. Ik denk dat ik verliefd ben.’
‘Achteraan aansluiten,’ grinnikt Georg.
‘U bent toch wel meerderjarig, mag ik hopen?’ checkt David nog snel. ‘Ik wil geen klacht over ontvoering.’
‘Geen zorgen, ik ben achttien,’ zegt ze terwijl haar stem onze richting uitkomt. ‘En niemand zal u vervolgen, ik heb niks beters te doen. Niemand zal mij missen.’
‘Fijn. Welkom bij de ploeg, juffrouw…’
‘Taylor. Charlie Taylor.’ Ze trapt de staander van de motor omlaag en vist een gsm uit haar zwarte rugzak, waarschijnlijk om een garage te bellen. Dan draait ze zich om, en pas na twee stappen ziet ze ons. Ik besef amper hoe stom dit eruit moet zien, vier jongens die met open monden naar een meisje staan te gapen. Haar ogen krijgen een glans van herkenning, en ze grijnst van oor tot oor.
‘Kijk eens aan, Tokio Hotel dan nog. Ik moet vaker aangereden worden.’ Ze klemt haar handschoenen onder haar oksel, drukt haar telefoon tussen haar oor en haar schouder en schudt ons alle vier de hand. ‘De naam is Charlie, aangenaam kennismaken.’
Dan krijgt ze verbinding en draait ze zich van ons weg, begint te ratelen tegen de garagist aan de andere kant van de lijn. David klimt de bus in, zijn humeur meteen weer op stralende zon omdat hij een assistent heeft gevonden, en laat ons buiten achter. Ik ben het Noorden, Oosten, Zuiden en Westen kwijt, staar wazig naar Charlie die maar blijft knikken en praten en intussen een sigaret opsteekt, en ontwaak pas als ik Toms stem hoor.
‘Nooit geweten dat er zulke blauwe ogen bestonden.’

Whoeeeeii! And that is why I love my Charlie! ^^ Ja, meisjes kunnen Charlie heten. Wave als je haar ook cool vindt! By the way, het liedje gaat dit keer meer om de melodie dan om de tekst. She's Only Eightteen van Red Hot Chili Peppers, sexiest song ever, link staat onderaan. Dit is wat Bill hoort als Charlie haar helm afzet.
En dit hoofdstuk is helemaal voor Yasmine, omdat zij Charlie al een beetje kende. En omdat ik haar maaaaaaandenlang heb lastiggevallen met mijn hyperheid over haar. Bij het volgende stukje een foto.
Lots of love.
http://www.youtube.com/watch?v=FNOAntjdLT4

Reacties: