FanFic.nl

Once upon a time..

Once upon a time.. [2]

De aankondiging.
Mijn moeder, mijn stiefvader, mijn en Bills beste vriend, Andreas, en ik zaten in een chique, klein restaurantje in Madgeburg. Bill had ons persoonlijk gevraagd, want er was iets ‘belangrijks’. Bill en Vicky, Vicky ja, van de naam alleen al krijg je de rillingen. De boze heks in dit verhaal, zaten aan het hoofd van de tafel. Terwijl Andreas en ik met wat bierdopjes aan het rotzooien waren, was Bill aan het rotzooien met Vicky. Eerder Vicky met Bill. Als ze de kans kreeg, zou ze hem met huid en haar opeten. Bill fluisterde wat in Vicky’s oor, waarop zij heftig knikte. Toen glimlachte hij. Het was niet zijn vrolijke glimlach. Het was een emotieloze glimlach leek het wel. Op dat moment realiseerde ik me, dat Bill en ik vervreemd van elkaar waren. De meeste dagen zat hij bij Vicky en als hij bij mij was, zeiden we niets. Ik kon letterlijk wel janken. Ik was nog steeds de oude, kinderachtige, hyperactieve, speelse Tom. Maar dat, de persoon die voor mij zat en ondertussen was opgestaan, was niet de oude meer. Het was niet mijn tweelingbroer Bill. Het was een persoon die dadelijk zou zeggen dat hij zich met zijn vriendin had verloofd. Zijn toekomst zou al vast staan. Hij zou een gehoorzame huisman worden. En wat ik al verwachtte, was waar. Bill schraapte zijn keel, waarna iedereen hem aankeek. “Eeuhh. Ten eerste, bedankt dat jullie hier vandaag wilden en konden zijn.”� “Blegh, mag ik een emmertje?”� dacht ik terwijl mijn broertje bloedserieus voor mijn neus stond te vertellen. “Ik heb jullie hierheen gevraagd om wat belangrijks te vertellen, want..”� Hij nam een diepe zucht en vertelde verder. “Vicky en ik hebben ons gisteren verloofd.”� Terwijl Bill dat zei, stond Vicky met een grote glimlach naast hem. Ik keek naar zijn gezicht. Het was niet gelukkig. Ik bedoel, als je met je vriendin gaat trouwen, moet je gelukkig zijn, niet? Bij Bill kon er geen glimlachje af. Toen keek ik naar het gezicht van mijn overbuurman, Andreas. Het stond vol ongeloof, maar ook iets spottend. Zodra hij mijn kant opkeek, schoten we allebei in de lach. Ik hoorde mijn moeder iets tegen Bill zeggen. “Goh, zo vroeg al. Maar ik ben gelukkig voor je, hoor!”� Op de een of andere manier geloofde ik het niet. Andreas en ik lagen met tranen in onze ogen bijna onder tafel. Toen Andreas enige tekenen van bijkomen vertoonde, keek hij naar het gezicht van zijn beste vriend. Bill keek serieus en beledigend. Meteen herstelden we ons. Andreas liep op Bill af en gaf hem een vriendelijke klap op zijn rug. “Gefeliciteerd, man.”� Ik volgde het voorbeeld van Andreas en liep ook op Bill af. Ik keek hem aan. Ik zag en voelde gewoon dat er iets mis was..

Reacties: