FanFic.nl

[TC]- Escape The Truth

H4 ~ The last Chapter

H4
[unknown]
‘Verdwijn uit mijn kamer’ De ogen van de zwartharige jongen spuwen vuur. Met trillende benen staat zijn tweelingbroer op. Nu weten ze het, de band is gebroken, vertrouwen is er niet meer. Een strijd waarin het doel is hun gevoelens voor de ander proberen te verbergen. Ze slopen elkaar, stukje voor stukje. Het leven van een puber is moeilijk ,zeggen ze wel. Maar ze zeggen toch zoveel? En dit is niet meer normaal, hoelang nog, vertel het me..

[Tom]
Voorzichtig sluip ik naar Bill’s kamer. ‘Waarom sluip ik eigenlijk. Bill is er niet sukkel’, fluister ik tegen mezelf. Ik draai met mijn ogen en duw de klink van Bill’s kamer omlaag. Op slot. Snel draai ik me weer om, ren naar mijn kamer, loop naar mijn bureau en haal er een sleutel uit. ‘Bill jonge, je moet slimmer te werk gaan wil je iets geheim houden’ Even lach ik duivels, waarnaar ik er genoeg van krijg en weer naar Bill’s kamer loop. Dit is niet het moment om lollig te doen. Waarschijnlijk verbergt Bill iets groots, anders zou hij zijn kamer niet op slot doen. Anders zou hij het wel aan mij verteld hebben. Zonder te twijfelen draai ik de deur van het slot. Binnen in de kamer is het donker, de gordijnen zijn dichtgedaan. De kamer is netjes, te netjes. Ik klik het licht aan en begin mijn onderzoek.

Na een uur zoeken geef ik het op. Nergens ligt iets. De kamer is daadwerkelijk gewoon schoon. Nergens ligt iets verborgen. Niet in zijn kledingkast, niet in zijn bureau, onder zijn tv. Nergens waar ik gekeken heb. Teleurgesteld laat ik mijn schouder zakken, tot mijn blik op de computer valt. ‘Natuurlijk! Heb ik nou echt een uur onzinnig gezocht? Terwijl dat kreng je geheim waarschijnlijk verbergt!?’ De computer staat op stand-by waardoor ik enkel het beeldscherm hoef aan te klikken. ‘Goed, waar zijn jouw geheimen verborgen?’ pratend in mezelf doorzoek ik zijn computer. Ik klik documenten aan en een aantal bestanden komen tevoorschijn. Namen als: ‘Songs’ ‘Planning’ En dat dat soort degelijke dingen sla ik over. Ik open een paar documenten, er staat niks bijzonders in. Bijna wil ik het opgeven tot mijn blik op het woord ‘’Uuk’’ valt. Het is de enige naam hier die niet logisch is opgeslagen. Een woord wat niks betekend. Ik klik het document aan en vele pagina’s verschijnen. Ik begin bovenaan met lezen.

Verboden voor onbevoegden.
Hierin zal ik alles eruit typen. Hierdoor zal ik de drang niet meer voelen het aan hem te vertellen, omdat dit onmogelijk kan. Omdat het om hem gaat.
Mijn gevoelens worden omschreven in het volgende verhaal.
Nogmaals, lees het niet als het niet voor je bestemd is, of je zult er spijt van krijgen.

Zal ik er spijt van krijgen? Als ik verder lees zal ik het weten, maar ik zal Bill’s vertrouwen schaden. Maar hij weet niet dat ik hier nu zit, wat niet weet wat niet deert toch?

Sinds vorig jaar is het begonnen. Tom’s gevoel is wederzijds ook hij voelt de sterke band tussen ons die toch iets meer dan dat betekend. Maar het probleem is, alleen ’s nachts. In het donker.
Dit is een verhaal over hoe Bill en Tom elkaars liefde langzaam voor elkaar ontdekken. Steeds meer durven ze. ’s Nachts zijn ze geliefden, overdag tweeling. Zal dit ooit veranderen en zullen ze ooit samen zijn? Lees het en je zult het weten.

Mijn adem stokt. Verhaal Tom, enkel
fantasieën. Losgeslagen ideeën die niks te betekenen hebben. Hij houd gewoon van schrijven, van fictie, dingen die nooit zullen gebeuren. Waar hij ook stiekem om moet lachen. Mijn gevoelens worden omschreven in het volgende verhaal.
Zijn gevoelens? ‘Nee’ Ik voel hoe mijn hele lijf begint te trillen. Ondanks de hevige schrikreactie lees ik verder.

Eerst was het onschuldig, lichte aanrakingen die als troostende bewegingen door konden gaan. Maar steeds werden de gevoelens verduidelijkt door strelende vingers, door onze lichamen die tegen elkaar drukten. Dagen, weken, maanden verstreken. Telkens ontkende ik mijn sterke gevoelens voor jou, maar op het laatst kon het gewoon niet meer ontkend worden. Telkens weer die verdomde vlinders, jouw naam die bij elke stap die ik zette door mijn hoofd spookte. Mijn hart schreeuwde om jou liefde. Maar deze kreeg ik alleen wanneer het donker was, waarneer de duisternis dit grote geheim beschermde. Niemand kon het zien, alleen wij twee, als een geheel geboren en gevormd, hard proberend de liefde voor elkaar te ontkennen.
Zijn lippen voelde aan zoals ik had verwacht. Zacht, snel, maar geweldig bewogen onze lippen over elkaar. Zijn tong die tegen mijn lippen drukte, ik die gewillig onze tongen liet verstrengelen. Piercings die lang elkaar schraapten. Gehijg tussendoor, enkel wanneer de lucht nodig was, deze geweldige ervaring niet onderbrekend.

Mijn hart klopt sneller dan ooit te voor. Stoppen kan ik niet, lezen moet ik, alsof ik erdoor word aangetrokken. Een onbehagelijk gevoel dat in mij speelt, een gedachten storm in mijn hoofd. Een weeïg gevoel dat me verteld dat er iets ergs gaat gebeuren. Volledig van de kaart.
Handen die elkaar overal aanraken, op elk plekje. Teder, ruw, vol gevoel en zeker niet zonder schuldgevoelens. Maar dan achteraf, alles achteraf. Op het moment zelf verstandsverbijstering. Hun lichaam reageerde overal op. Huiveringen en kippenvel, geweldig.
Hij buigt naar voren, zijn lippen dicht bij mijn oor. Zijn warme adem in mijn oor. Voor het eerst sinds maanden zegt hij iets. Overdag normaal, ’s nachts stom, woordloos. ‘Liebe dich’

De rest van de pagina is leeg, alsof het hier geëindigd is. Gelukkig zegt mijn gevoel van niet, mijn hersens geven het sein door om mijn vingers over de muis te laten scrollen. De pagina scrollt omlaag, een overig stukje tekst word zichtbaar. Vluchtbaar lees ik.
Ik weet dat je het leest Tom, daarom wil ik met dit verhaal gedag tegen je zeggen. Nu je mijn geheim weet durf ik je niet meer onder ogen te komen. Weet dat je altijd in mijn hart zult zijn, dat ik voor eeuwig van je houd. Nee we sterven niet samen, mijn tijd is gekomen, maar dan vrijwillig. Zelfmoord.


[unknown]
Nog nooit van zijn leven heeft de jongen zo hard gerend. Half struikelend, buiten adem, maar doorrennend. Op zoek naar zijn geliefde broertje. Wanhopig schreeuwt hij zijn naam, gefrustreerd huilt hij, laat zich op de grond zakken, maar rent toch weer verder. Compleet kapot aangekomen bij een groot gebouw, een paar kilometer verwijdert van het centrum. Vluchtig werpt hij zijn blik omhoog, zoals verwacht vangen zijn ogen een lichaam op, zwarte haren, lang en slank. Bill.

Weer rent hij, negeert zijn eigen pijn, de wilskracht om het leven van zijn broertje te redden is duizendmaal groter. De trap eindigt, de deur word opengegooid. Daar op de rand van het gebouw, in de gure wind die hun haren laat wapperen. Tranen worden opgedroogd, zonden worden overdacht. ‘Bill’ Verschrikt draait de zwartharige jongen zich om. Zijn ogen zijn groot, maar staan uitdrukkingsloos. ‘Bitte spring nicht! Nimm meine Hand, wir fangen nochmal an.. ’

Ende

Reacties: