FanFic.nl

Alice en Jasper

Epiloog: trouwen

Epiloog: Trouwen


Alice POV

“Alice, kan je nu 2 minuten stilzitten,”� vroeg Rosalie geërgerd.

“Sorry Rose, ik ben gewoon zo zenuwachtig.”�

“Dat geloof ik best maar je wilt toch niet dat je haar op niks trekt straks?”�

“Het is oké ik zit wel stil,”� antwoordde ik lichtje in paniek. Was Jasper hier nu maar om me te kalmeren. We hadden elkaar al 18 uren niet gezien en ik miste hem nu al zo erg dat het pijn deed. Ik troostte mezelf met de gedachte dat ik hem binnen een halfuur terug ging zien. Rosalie was klaar met mijn haar en ze hielp me in mijn jurk. Het was een klassieke witte jurk met niet teveel frulletjes en kantjes. Simpel maar op een bepaalde manier toch ingewikkeld en mooi. Ik keek in de spiegel en was tevreden… tot ik Rosalie zag. Ze zag er zo perfect uit dat elk meisje en elke vrouw in de zaal een minderwaardigheidscomplex kreeg zodra ze haar hadden gezien. Ze was mijn bruidsmeisje. Ik zuchtte en ze zag mijn verontrustende blik.

“Je ziet er perfect uit, Alice. Het wordt de mooiste dag van je leven,”� probeerde ze mij wat te kalmeren. Ik knikte en haalde diep adem. Rose hielp me de trap af en de zenuwen gierden door mijn lijf toen we voor de deur stonden. Ik kreeg een visioen dat ik onmiddellijk blokte, ik wilde het niet zien. Rosalie gaf Edward een teken dat we klaar waren en de muziek begon. Iedereen zweeg en de deur ging open. De zon piepte af en toe door het wolkendek. De tuin was versierd met witte en roze bloemen en ik liep op een rode lopen, recht naar het geïmproviseerde altaar. Carlisle ging ons trouwen en hij stond naast Jasper. Er was niet veel volk. Emmett, Esmé, Carlisle, Rosalie als bruidmeisje, Edward aan de piano en Tanya met haar keek naar me en glimlachte bemoedigend. Ik stapte naar voren, ik wilde zo snel mogelijk zijn hand nemen.

“We moeten nu echt door,”� zei Jasper voor de 3e keer. Hij hielp me uit mijn touwjurk en nam onze valies vast, klaar om te gaan. Ik deed snel een broek en een T-shirt aan. We vertrokken op huwelijksreis. Het feest was goed geweest. Er werd veel gedanst en gelachen. De Denali’s waren net vertrokken en wij moesten ook snel weg als we ons vliegtuig wilden halen. Edward voerde ons naar de luchthaven. We waren juist op tijd en een halfuur later zaten we op het vliegtuig.

“Weet je al waar we heen gaan?”� vroeg Jasper.

“Nee, het enige wat ik zie ben jij en veel bomen. Ik heb beslist dat het me niet kan schelen waar we heen gaan zolang we samen zijn.”�

“Als het aan mij ligt blijven we samen voor altijd.”�

“Samen voor altijd, klinkt goed,”� zei ik.

“Voor altijd,”� mompelde hij tegen mijn lippen om de zijne er daarna op te drukken.

______________________________________________________________________________________________________________________

Dit was het.

ik wil nog even een paar mensen bedanken.

Eerst en belangrijkst ook: Stephenie Meyer! Alice en Jasper zij nog steeds van haar, de gelukzak!

Dan jullie, lieve lezertjes, als jullie er niet waren was er ook geen verhaal geweest.
Nogmaals bedankt voor jullie Reviews!!!

Misschien schrijf ik ooit wel nog een verhaal over Alice en Jasper.
wie wil zal ik het dan zeker laten weten!

Nogmaals bedankt, een knuffel voor jullie allemaal!!!

XX KissAVampire

Reacties: