FanFic.nl

You and me

Deel 38

Door de ogen van Joe: De tijd kroop als een slak voorbij. Het leek alsof ik hier al uren zat, zonder enige verandering. Nog steeds zat ik op hetzelfde stoeltje voor de zaal waar Nora geopereerd werd en ik niet wist hoe het met haar ging. Ik had zelfs nooit geweten hoe erg ze eraan toe was. Het enige wat ik nu kon doen was wachten en hopen dat alles goed kwam. Maar ondertussen was ik al bijna 24 uur wakker en werd ik echt wel moe. De koffie in mijn handen was al de 3de en het effect ervan was weg. Mijn ogen begonnen toe te vallen toen ik werd opgeschrokken door het geluid van de klapdeuren. Verplegers reden een bed met daarop Nora naar buiten. Ze gingen zo snel dat ik haar amper in een flits had kunnen zien. Ze had een verband om haar hoofd dacht ik. Vlug herstelde ik me van mijn bijna-dutje en spurtte achter de verplegers aan. Ze brachten Nora naar een kamer op dezelfde gang waar Jana en Kevin daarstraks waren. Voorzichtig rolden ze het bed naar binnen. Over hun schouders probeerde ik een glimp van Nora op te vangen. De verpleger vroeg me iets in het Nederlands. “Ik versta je niet.”� Zei ik in het Engels om hem duidelijk te maken dat ik geen Nederlands kon. Op dat moment besefte ik dat het misschien wel eens tijd werd dat ik daar werk van zou maken, als dit alles achter de rug was. “Wie ben je?”� herhaalde de verpleger nu in het Engels. “Joe Jonas, ik ben haar vriend. Kan je me vertellen wat er met haar scheelt en of alles weer in orde komt?”� “Oké. Ja door de kracht explosie is ze tegen iets gevlogen. Ze heeft een hoofdwond en die hebben we moeten opereren.”� “Maar komt alles weer goed met haar?”� vroeg ik aandringend terwijl ik naar mijn meisje keek dat daar rustig ademhaalde in het ziekenhuisbed. “Dat kunnen we niet met zekerheid zeggen. De wond was diep en kan een paar dingen hebben aangetast. We moeten afwachten, maar het evengoed mogelijk dat alles weer in orde komt.”� Zonder iets meer te zeggen verliet hij de kamer en liet me achter bij Nora. Ik liep naar het bed toe en zette me op de kant ervan neer. Ik keek naar Nora. Ze lag daar vredig, met het verband om haar hoofd, rustige ademhaling, een paar schrammen in haar gezicht, maar toch nog steeds mijn Nora. Ik kon nog altijd het opgewekte meisje zien in dat lieve gezichtje. Ik wist dat ze nu nog sliep van de narcose dus kon ik me ook even neerleggen. Voorzichtig bukte ik me voorover en plantte een zacht kusje op Nora’s lippen. Ik ging op de harde stoel naast het bed zitten en liet mijn hoofd tegen de muur steunen. Ik sloot mijn ogen en probeerde even alles van de afgelopen 24 uur te vergeten.
Door de ogen van Wouter: De ontploffing bleef door mijn hoofd spoken. Telkens weer opnieuw speelde die film van beelden zich in mijn gedachten af. Elke keer weer zag ik hoe een bal van vuur zich verspreidde vanuit de toiletten, hoe mensen schreeuwden van angst en hoe ik Anke probeerde weg te sleuren van het vuur. Ik had geprobeerd om haar van het vuur weg te houden, om haar en ons kindje te redden, maar ik was gestruikeld en daarbij Anke ook. Ze was op de grond gevallen en had het uitgeschreeuwd van de pijn. Ik was doodsbang geweest toen ik zag dat ze naar haar buik greep. Alles was daarna zo snel gegaan, de ziekenwagens waren gekomen en hadden alle gewonden mee vervoerd. Ik had geschreeuwd dat mijn vriendin zwanger was en dringend mee moest. Gelukkig hadden ze naar me geluisterd en mocht ik samen met haar meteen naar het ziekenhuis. Op dat moment was ik even al de rest vergeten, maar voor hen kon ik toch niets doen op dat moment. Ik had zelf misschien wel niets, maar vond het verschrikkelijk dat anderen wel gewond waren. De deur voor me ging open en Anke en de dokter kwamen naar buiten. “We hebben haar onderzocht en een echografie genomen. Alles is in orde met Anke en met het kindje.”� Vertelde de dokter me. Hij richtte zich nu tot Anke. “Doordat je zo bang was, kreeg je die krampen dan ook. Je bent nog niet zo lang zwanger dus kan het geen kwaad, maar je moet voorzichtig zijn. Geen angstaanvallen meer.”� Anke knikte. “En dit heb ik nog afgeprint, ik dacht dat jij dit ook wel zou willen zien.”� de dokter duwde een enveloppe in mijn hand en liep weer weg. Voor ik keek wat er in de enveloppe zat omhelsde ik Anke. “Wat ben ik blij dat alles in orde is met jullie.”� Ze lachte. “Wat is er zo grappig?”� vroeg ik. “Niets, het is schattig als je in het meervoud praat.”� Ik lachte even terug en opende de enveloppe. Even later had ik de foto van de echo in mijn handen. Ik werd helemaal vertederd door het zien van mijn eigen kindje, ook al was het nog zo klein en leek het zelfs niet op een kindje. “Dat hebben wij gemaakt.”� Lachte Anke. Ik knikte. “Kunnen ze al weten wat het wordt?”� “Nee, daar is het nog veel te vroeg voor, dat ik pas op 3 maanden.”� Legde Anke me uit. “Ah zo, maar toch. Het blijft een mooie foto. Mag ik hem houden?”� “Ja natuurlijk.”� Ik stopte de foto in mijn achterzak. “Zullen we dan maar eens naar de anderen gaan?”� “Ja goed.”� Samen stapten we naar de kamer waar Nick me had gezegd dat Jana, Lies en Kevin waren. (Nick was nadat hij koffie was gaan halen toch maar naar Jana gegaan) “Hej iedereen.”� Zeiden we in koor toen we de kamer binnenkwamen. We werden begroet en iedereen vroeg meteen hoe het met Anke en de baby was. “En hoe is het eigenlijk met jullie allemaal?”� vroeg Anke terwijl ze de kamer rond keek en hier en daar een verband zag. “Het is niets ergs, een paar brandwonden en wat kneuzingen maar we komen er wel weer bovenop.”� Lachte Jana die bij Nick op schoot zat. Er werd op de deur geklopt en Tristan en Daphne kwamen binnen. “Je hebt haar dan toch gevonden.”� Zei ik blij tegen Tristan. “Ja, na veel te lang zoeken.”� “Gaat het Daphne?”� vroeg Lies die naar de bakster keek dat Daphne meesleurde. “Ja hoor, dit is gewoon voor pijnstillers.”� Lachte Daphne. We praatten nog even verder, over wat iedereen mankeerde en wat er nu juist gebeurd was toen ook Joe op de deur klopte. “Waar is Nora?”� vroeg Kevin. “Ze slaapt nog.”� “En komt alles weer in orde?”� “Dat weten ze nog niet. Ze had een hoofdwond en die kan belangrijke delen van de hersenen geraakt hebben maar dat weten we dus pas wanneer ze wakker wordt.”� “Het zal wel in orde komen.”� Zei Anke medelevend. “Ah nog even zeggen, dat al de ouders verwittigd zijn van wat er gebeurd is en dat we hen hebben verteld wat we wisten, dus dat tot nu toe iedereen in orde is en dat Nora nog geopereerd werd. Ik denk dat haar ouders wel zullen komen straks.”� Vertelde Lies. We knikten allemaal dat het oké was. “Is het goed dat we even allemaal naar Nora gaan? Ik denk dat het niet lang meer gaat duren voordat de verdoving helemaal is uitgewerkt.”� “Ja, natuurlijk komen we mee.”� zei Tristan. En we volgden Joe weer naar buiten. Hij zag er moe uit, wij allemaal waarschijnlijk. Het was een lange nacht geweest. “Zal ik even iets te eten gaan halen? Ik heb echt honger.”� Zei Kevin plots. “Ja doe maar, ik heb ook honger.”� Kevin sloeg links af en kwam iets later met 10 broodjes af, die we gulzig aannamen.
Door de ogen van Joe: We zaten allemaal te genieten van ons broodje toen de ogen van Nora eindelijk opengingen. Ik legde mijn broodje meteen neer, ging naast haar staan en nam haar hand vast. Even keek ze versuft in het rond, maar daarna werden haar ogen groot. Ze keek de kamer rond en keek dan verbaasd naar mijn hand dat op het hare lag. Bruusk trok ze het er vanonder uit. “Nora, wat is er?”� vroeg ik voorzichtig. Ze keek me aan alsof ik een vreemde was. “Daphne, Lies, Jana, wie zijn al die mensen?”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.