FanFic.nl

Bill POV*


Ik stap de mannen toilet binnen en kijk om me heen. Ik zie hoe aantal mannen hun handen aan het wassen zijn, of aan het plassen zijn in een WC-pot dat aan de muur hangt. Maar geen Tom. Hij moest dus helemaal niet plassen! Hij loog, maar waarom?

Ik loop weer weg en stap de lift in. Eenmaal boven ga ik meteen naar Toms' hotelkamer. Ik klop aan, en hoor na aantal seconden wat gestommel aan de andere kant. Dan gaat de deur open, en sta ik oog in oog met mijn tweelingbroer. Beide zeggen we niks, en kunnen even niks anders dan naar elkaar staren.

"Uhm.. Wat kom je doen?" begint Tom, de stilte verbrekent. Hij heeft de eerste stap gezet, nou moet ik antwoorden. "Ik moest met je praten van David." zeg ik kort af en loop zonder hem nog eens aan te kijken naar binnen, waarna ik me zonder toestemming neer zet op bed. Een beetje verward kijkt hij naar me, maar is dan toch zo verstandig de deur te sluiten en naast me te komen zitten. "Waar moesten we het over hebben?" vraagt hij nu duidelijk nerveus. Wat is er toch met hem? Ligt het soms aan mij? "Ehm.. Nou eerst moest ik met je praten zodat je je wat fijner zou voelen, maar nou moet het omdat we zogenaamd ruzie zouden hebben." zeg ik en bekijk verwaand mijn nagels. "Ruzie?" vraagt hij niet-begrijpend, maar tegelijke tijd ook opgelucht. Had hij een ander onderwerp verwacht? "Ja ruzie ja, ik weet ook niet hoe hij er op komt. Maar goed, na dit gesprek moest alles weer goed met je gaan dus begin maar met vertellen wat je dwars zit." zeg ik met tegenzin. Ik heb geen zin om weer een soort psycholoogje voor hem te spelen.

"Je weet heel goed wat er aan de hand is..." zegt hij zijn wimpers neerslaant. O ja, weet ik dat? O God, dan zal het vast met ons te maken hebben. Maar wat kan hem nou dwars zitten, hij is de gene die mijn hart gebroken heeft hoor! "Pardon? Is dat wat je dwars zit? Sorry hoor, maar volgens mij ben jij hier de boosdoener! Jij brak mí­jn hart!" kom ik vijandig in verdedeging. Ik zie hem geschrokken kijken. Hij had waarschijnlijk niet verwacht dat ik zo zal reageren. "Ja sorry, ik had het niet mogen doen! Maar ze vroeg het gewoon zo lief en... Ik had ook niet kunnen weten dat jij daar toevallig stond!" zegt hij haastig. Huh? Wat bazelt hij nou weer? Is er nog iets anders dat ik niet weet? "Oké Tom, wat is hier aan de hand? Ik had het over ons, en jij begint opeens over een meisje?" vraag ik verbaasd, maar tegelijke tijd ook erg moederlijk.

Zijn ogen sperren wijd open. "Wat?!" gilt hij, "bedoel je dat... Dat je niet weet waar ik het over heb?" vraagt hij erg geschrokken. Moest ik dat weten dan? "Tom kalm, vertel me gewoon wat er aan de hand is. En nee, ik weet niet waar je het over hebt!" zeg ik onrustig. "Oké... Nou.. Niks, laat maar. 't Was maar een flauw grapje om je te zien flippen.." Bij die woorden voel ik iets knappen in mijn hoofd. "Wí¡t Tom, je deed wat?! Een flauwe grap uithalen om mí­j te zien flippen?!" vraag ik zo woedend dat mijn bloed er van kookt. "Wat ben jij een ongelovelijke klootzak! Het is misschien inderdaad ook maar beter dat wij niks hebben, sinds je weet dat ik verliefd op je bent doe je de raarste dingen! Je bent opeens zo hard veranderd, alleen omdat ik je mijn grootste geheim toevertrouwt heb, fijn is dat!" schreeuw ik nu onderhand, en verlaat met gebalde vuisten zijn kamer. Wat denkt hij wel niet? Mij te kunnen beledigen, mij te kunnen kwetsen, mij voor te kunnen liegen! Ik snap echt ní­et waarom ik nog op hem ben, hij is zo gemeen! Maar ondanks dat verlangt mijn hart toch naar hem. Is dat niet vreemd?