FanFic.nl

Drawn <-- afgerond

23

- twee weken later-

Bill:
We waren nu al drie weken op tour. We waren nu al door Portugal, Spanje en Frankrijk geweest en we waren nu op weg naar het hotel in Rome, Italië. We hadden om de drie dagen wel een mailtje van Milou gehad waarin zij vertelde wat ze had meegemaakt. Ze wilde meedoen met een wedstrijd in een stad vlakbij. Daarbij kon je talent laten zien en de eerste prijs was een contract voor succes. Ze waren nu hard aan het oefenen en Milou had een tekst geschreven die ik moest beoordelen.
de reizen waren wel enorm vermoeiend maar ze gaven wel een enorme kick. Gelukkig had ik Debio nu bij me en dat was alles waard. Debio kookte bijna elke avond voor ons. Helaas geen fast-food meer maar wel lekkere gezonde maaltijden al moest Tom daar niet veel van hebben. Debio hield vele van onze gebeurtenissen bij in een groot boek wat een speciaal plekje had gekregen in de kast in de tourbus. Ook plande ze elke week als we ergens waren onze agenda. Ik vroeg haar keer op keer waarom ze dat allemaal bijhield en elke keer kreeg ik hetzelfde antwoord. “zo kunnen Henna en ik ons aanpassen en het is een mooie herinnering voor later.”� En daar moest ik het mee doen.

‘we zijn zo in Rome!’riep Georg door de bus heen en we zochten alvast onze handbagage bijeen. Tot nu toe waren alle reizen naar onze hotels goed verlopen zonder massale drukte van fans. Helaas hadden we dit keer niet veel geluk. Voor het hotel stond een zee van fans die helemaal door het lint ging toen de bus aankwam. We konden nu niet meer voor of achteruit. Debio schrok zich rot toen de bus plots moest stoppen. Ik was al blij dat de ramen geblindeerd waren maar doordat wij hen wel konden zien zag het er best eng uit. ‘en nu?!’ riep Gustav. ‘we kunnen moeilijk uitstappen, dan worden we vermorzeld!’ wachten zou nu hopeloos zijn en naar buiten gaan was ook geen optie. Henna begon ineens te schreeuwen. ‘Debio ik weet wel wat we zien wel of het lukt!!!’ Henna trok Debio mee naar onze slaapplaatsen en sloot de deur. Wij keken elkaar verbaasd aan. Even later kwamen de meiden weer naar buiten. Ze hadden zo te zien weer onze kledingkisten geplunderd want ze droegen onze kleding. ‘en jullie gaan je op zulke momenten verkleden?!’ riep Tom zowat. ‘ja, we gaan ons niet alleen omkleden maar restylen. Bill pak die zwarte haarkleur bus en je haarlak voorraad. Tom jullie hebben hier vast wel een zwabber liggen ga die halen!’ We wisten hier niet echt iets op in te brengen dus deden we maar wat gevraagd werd. Na vijf minuten hadden we de spullen die ze nodig hadden en Debio deed een handdoek voor haar gezicht. Henna haalde een zwarte spuitbus tevoorschijn en spoot die leeg op het haar van Debio. ‘Wat doe je?!’ riep ik. ‘houd je mond en help liever!’ snauwde Henna tegen mij. Het duurde niet lang of Debio’s haar was niet langer meer blond maar zwart. Ze spoot enorm veel haarlak in en haar haar stond nu bijna recht overeind. Tom was ondertussen bezig geweest de zwabberkop eraf te halen en deze bruin/blond te spuiten. Hij gaf de zwabberkop aan Henna die hem aan de enorme Tom pet bevestigde. Toen ze klaar waren pakte Henna ergens uit een van de lades de maskers die ze ooit hadden gebruikt voor een goede grap. Ze deden deze op en keken even naar elkaar en mij en Tom. ‘en waarom willen jullie zo graag op Bill en Tom lijken?’ vroeg Georg die er nog evenmin iets van snapte als wij allemaal. ‘sufkop! Dat is de bedoeling! Misschien zijn die fans dom genoeg om ons voor hun aan te zien en dan hopen we dat ze achter ons aangaan zodat de bus verder kan en jullie naar de kamers kunnen!’ riep Henna. Het was een stompzinnig plan maar we hadden nu niet veel keuze. Of eeuwig in deze bus blijven of een kansje maken niet geplet te worden door fans. ‘oké maar hoe willen jullie door die massa heen?’ vroeg Georg weer. ’springend natuurlijk!’ zei Henna en ze plantte Tom onder het dakraam. ‘Tom geef ons even een zetje dan kunnen we het dak opkomen oké?’ Tom had niet veel te weigeren want Henna klom al op zijn nek. Ze schoof het raampje open en klom erdoor. Achter haar kwam Debio aan en ze schoven het raampje weer dicht. Nu konden we alleen maar hopen dat alles goed ging en goed kijken naar wat de fans deden. Ik wenste dat er niets ergs zou gebeuren met die twee…

Debio:
We stonden nu op het dak van de tourbus en fans begonnen als gekken te gillen en te wijzen. Het lukte, de menigte trapte er in. Henna stootte mij aan en wees naar een plek waar iets minder fans stonden. ‘daar kunnen we heen springen!’ gilde ze boven het lawaai uit. Ik knikte en begon over het dak van de tourbus te rennen met Henna op mijn hielen. Een klein stukje… we sprongen en lande gelukkig niet boven op iemand. Het gegil werd erger en Henna trok me snel mee. De menigte begon achter ons aan te rennen. Nog nooit had ik zo hard gerend. In het begin leek dit een goed plan maar nu rende we echt weg in paniek voor de massa die ons bleef volgen. ‘WAAR HEEN MOETEN WE NU?!’ riep ik. ‘WE KUNNEN HET BEST NOG EEN STUK BLIJVEN RENNEN DAN HEBBEN WE STRAKS MEER TIJD OM RUSTIG TERUG TE KUNNEN!’ riep Henna terug en dus bleven we rennen. Het leek wel eeuwen te duren en ik voelde steken opkomen. Hadden die fans dan nooit genoeg? Wanneer raakte hun energie eens op! Ik zag dat Henna wat achter raakte. We moesten ze ergens afschudden of anders waren we straks pannenkoeken!
eindelijk zag ik de oplossing. Tussen een hotel en winkel liep een smal steegje. We schoten het steegje in maar alweer pech. Het steegje liep dood. Achter ons hoorde we de dolle fans al aankomen en Henna tikte op mijn schouder en wees naar een paar kratten. Ik wist wat ze bedoelde.
Ik hield mijn adem in. Mijn hart klopte in mijn keel en mijn hoofd bonkte. Henna en ik kropen nu zo stil en onopvallend mogelijk over de daken. In de hoop dat de fans ons niet op het dak zouden zien. Uiteindelijk durfde ik te gaan staan en we sprintte weg over de daken richting het hotel waar we verbleven. We stormde naar binnen en bij de balie lieten we onze kaarten zien. Die hadden we gekregen om aan te tonen dat wij echt bij Tokio hotel hoorde. De jongens hadden er genoeg van gekregen dat we hun telkens moesten bellen als zo een dame ons er niet door liet. Hijgend hield ik me aan de balie vast. ‘de… de kamer van…van de…de heren… kaulitz alstublieft.’ Zei ik hijgend. De balie jufvrouw begreep ons gelukkig en gaf ons de sleutels. We liepen naar de lift. ‘nu word ik gek!’ riep Henna toen er op het bordje bij de lift ‘defect’ stond. We moesten nu ook nog acht trappen op en uiteindelijk kwamen we bij onze kamer uit. Henna deed de deur open omdat ik het niet eens meer kon zo vermoeid. We strompelde naar binnen waar de jongens zaten. Bill was aan het ijsberen en Tom was zijn T-shirt aan het vernachelen. Bill keek op naar ons en wilde naar ons toelopen. ‘o wat ben ik blij… Debio??? DEBIO!!!’ ik hoorde al niets meer en het werd zwart.

Bill:
De meiden waren nu al dik een uur weg. Ze hadden geen mobieltjes bij zich. Ik werd nu zenuwachtig. Wat als er nu wel wat was gebeurt? De meiden waren wel snel en konden zich prima alleen redden maar wat nou als… Tom was ook ongeduldig geworden. Hij dacht zo te zien precies hetzelfde als mij. Zijn shirt was nu aan een kant nog verder uitgerekt dan mogelijk was en hij kauwde ook de hele tijd op zijn lip. Hij was diep in gedachte verzonken. Georg was druk aan het bellen met onze manager over hoe het mogelijk kon zijn dat dit was gebeurt en Gustav keek leeg voor zich uit. Ik werd gewoon gek hier. Ik begon weer te ijsberen met diepe denk rimpels op mijn voorhoofd.

na wat wel een eeuw leek hoorde ik iets. Even later strompelde Debio en Henna naar binnen. Henna hield zich vast aan de deur rand en Debio keek naar mij. Hun gezichten waren bezweet en ze waren erg aan het hijgen. Ik liep op Debio af. ‘o wat ben ik blij…’ op dat moment zag ik Debio haar ogen sluiten. ‘Debio?’ vroeg ik maar op dat moment zakte ze in op de vloer. ‘DEBIO!’ schreeuwde ik en liep snel naar haar toe. Ook de jongens waren opgesprongen. Georg klapte zijn mobiel dicht en kwam naar mij toegelopen. Samen tilde we Debio op en legde haar op de bank die in het vertrek stond. Gustav ging naar de wasbak en kwam terug met twee natte handdoekjes. Tom liet Henna op zijn schouder steunen en liep naar de andere bank waar Henna uitgeput neer viel. Gustav gaf een handdoekje aan Henna en mij en ik legde het voorzichtig op Debio haar voorhoofd. Ze ademde zwaar en zweet parelde op haar hoofd. Ze opende haar ogen weer en haar ogen gingen schichtig door de kamer. De ogen bleven stil hangen toen ze mij in de gaten kreeg. Haar ogen sloten zich weer en haar ademhaling werd rustiger. Ik wreef over haar hand en Georg had inmiddels een deken en kussen gepakt.
Henna zat nog steeds uit te hijgen tegen Tom aan. Ze had een glas water in haar handen wat ze gulzig opdronk. Ze zette het lege glas neer op een tafeltje en eindelijk zei ze wat. ‘die fans van jullie zijn gek!’ Tom moest lachen en knuffelde haar. ‘natuurlijk zijn ze gek. Anders zijn het geen Tokio hotel fans.’ Zei hij. Eindelijk was Henna weer hersteld van het rennen. Nu brandde de vragen op mijn lippen. ‘wat is er nu allemaal gebeurt?’ vroeg ik aan Henna. Ze nam een diepe teug lucht en vertelde. ‘nou we zijn gewoon wezen rennen. Eerst leek dit ons een goed plan maar die fans wisten maar niet van stoppen! Uiteindelijk rende we zowat uit paniek! Ze hadden echt niet in de gaten dat wij jullie niet waren! Uiteindelijk zijn we een steegje in gedoken wat doodlopend bleek. Toen moesten we het dak op klimmen en na een tijdje zijn we weer terug gerend en hebben we de fans niet meer gezien. Toen moesten we het hotel nog in bleek die lift kapot te zijn! Ook nog acht trappen op en toen kreeg Debio de deur niet eens meer open. Ik denk dat ze flauwte heeft door te weinig suikers. Maar dat komt wel goed. Dit hebben we wel vaker meegemaakt dat een van ons van zijn stokje ging.’ Ik zuchtte van opluchting. Gelukkig alleen maar flauw gevallen. Gelukkig waren ze veilig.

Reacties: