FanFic.nl

Tom POV*


Ik zit op mijn bed in de slaapkamer, en heb het gordijntje naast mij dicht getrokken zodat niemand mij kan zien. Ik heb de televisie aan staan en zit met mijn rug in de kussens, zodat ik er recht tegenover zit. Ik hoor hoe de tourbus opstart, en voel hem onder mij in beweging komen. Niet veel later rijden we weg.

Met veel moeite heb ik vandaag tussen alle troep een leeg schriftje weten te vinden. Eéntje die niet ondergekladdert is door Bill, en vervolgens achter gelaten en vergeten is. Hij ligt nu voor me op bed, opengeslagen op de eerste pagina. Diep in gedachten verzonken druk ik de hele tijd op het knopje dat zich op de pen bevind. Ik heb gewoon even rust nodig. Dit keer is Bill er niet voor me om me te helpen met mijn problemen, zodat ik me fijner voel. Nee, dit keer is hij er één van. Ik moet er nu zelf uit zien te komen. Daarom dat ik dit schriftje nu gezocht heb. Misschien helpt het om mijn frustratie's van me af te schrijven.


Vandaag was weer een rot dag, terwijl het pas net begonnen is! Maar goed, laat ik maar gewoon bij het begin beginnen: Ik en Bill hadden vaak ruzie en onenigheid, gewoon omdat je dat als broers hebt. Na een paar uur was alles wel weer opgelost en hadden we samen zoals altijd weer de grootste lol. Dat is helaas veranderd. Er kwam een dag dat hij me zijn geheim vertelde, iets dat ik beter nooit had kunnen weten. Sinds dat moment is alles tussen ons anders, raar, vreemd. Ik zie hem nu op een hele andere manier, een manier waar op en ik hem nog nooit eerder bekeken heb.

Hij is verliefd op mij...

Je zou natuurlijk denken dat het hard aan komt als je zoiets te horen krijgt van je eigen tweelingbroer. Maar dat viel bij mij juist reuze mee. Net als of ik het ergens verwacht had. Alhoewel dat bijna onmogelijk is. Het was alles behalve te merken dat hij wat voor me voelde.

Hoe erg het ook mag klinken, vond ik het zelfs een beetje leuk dat hij meer van me hield dan gezond is. Altijd als ik dat van mensen te horen krijg word ik blij, en krijg ik meer zelfvertrouwen. Zelfs als ik de persoon eigenlijk helemaal niet leuk vind, ga ik er vaak gebruik van maken. Zo was er laatst een meisje dat ik in een café mijn bier heb laten betalen, waar door ik op gegeven moment dronken werd en thuis mijn behoeftens op haar kon laten gaan.

Maar goed, ik dwaal af. We hadden het over Bill. Al die keren als ik een meisje mee nam naar huis, lag hij in de kamer er naast, ongewillig te luisteren naar mijn genot van een ander. Op het moment dat hij me zijn geheim vertelde besefte ik pas hoe vreselijk het voor hem geweest moet zijn. Daarom had ik hem belooft het nooit meer te doen, speciaal voor hem. Hij is de jongen die alles over mij weet, 's ochtends zelfs kan raden wat ik gedroomt heb. Hij staat echt wel boven een onnodige on-night-stand! Die jongen betekend veel voor mij, en dat mag hij weten ook! Misschien zelfs iets té veel..

Op het moment dat hij me zijn dirty little secret vertelde ging alles nog wel goed tussen ons. Veel verandere er eigenlijk niet, we hielden alleen wat beloftes aan. Maar al gauw veranderde de hele situatie. Steeds begon het maar door mijn hoofd te spoken dat hij voor me viel. Opeens vond ik hem veel liever, mooier. Wat ik normaal zag als ik naar hem keek was mijn verwijfde spiegelbeeld. Ik heb het hem natuurlijk nooit verteld, maar ik vind hem echt heel Gay. Nog steeds wil ik hem niet kwetsen, dus houd ik gewoon mijn mond maar.

Wat ik nou zie als ik naar hem kijk is nog steeds mijn spiegelbeeld. Alleen dan knapper, véél knapper dan mij. Terwijl ik hem eerst mijn mismaakte versie vond. Nou ja, qua uiterlijk dan. Het hele gedoe dat zich nu afspeelt maakt me gestoord. Het stijgt me allemaal een beetje naar mijn hoofd, dacht ik. Waar door ik hem dus aantrekkelijk begon te vinden. Hem meer liefde wou geven dan eigenlijk de bedoeling is. Nu weet ik waarom. Hij heeft iets in me wakker geschud toen ik wist dat hij me wou als vriendje. Een deel in mij wou het ook altijd al, alleen heb ik dat deel pas net leren kennen. Het is niet enkel omdat ik hier gek van word. Mijn gevoelens voor hem zijn nog echt ook!

Nou denk je dus: Waarom heeft hij dan gelogen over dat die zoen niks betekende? Nou, dat is heel simpel. Ik wist het gewoon nog niet zeker. En daarom loog ik dus, voor zijn bestwil. Ik was bang dat als het toen aan ging, ik er later spijt van zal krijgen. Dan had ik het dus weer uit moeten maken, en is ons speciale band voor eeuwig verwoest! Kunnen we nooit meer met elkaar omgaan zoals we dat normaal deden. En zouden we elkaar nog amper aan durfen te kijken, terwijl we nog een heel leven samen met elkaar door moeten brengen.

Dat was dus mijn theorie en verklaring voor mijn achterlijke gedrag. Maar nou ik heb zitten nadenken weet ik wel beter. Alles waar ik zo bang voor was is nou juist al begonnen! We gaan niet meer met elkaar om zoals we eerder altijd deden. Lol samen hebben we niet meer. En waarom? Door die domme leugen! Als het toen aan was geweest hadden we samen een prachtig leven kunnen leiden! Lekker spannend, onze realtie relatie verbergen voor iedereen.

Vandaag heb ik weer tegen Bill gelogen. Over dat minderjairge meisje dat ik gezoent had. Ik dacht dat hij het over haar had, dat ik zijn hart brak. Vandaar dat ik in verdedeging schoot en hem mijn excuses aanbiede. Bleek het dat hij ons helemaal niet heeft zien staan zoenen, en hij het over ons had! Mijn enige uitweg op dat moment was zeggen dat ik maar een grapje maakte om hem te zien flippen, iets dat ik beter niet had kunnen doen. Zelfs de waarheid vertellen was nog beter geweest!

Nou heb ik dus weer een boel recht te zetten. En dat ga ik doen ook!

"Ahh, nou heb ik een zere hand..!" klaag ik tegen mezelf terwijl ik de pen laat vallen. "Thomasje heeft een zere hand? Dan wil ik niet weten wat je daar achter dat gordijntje zo geluidloos hebt weten te doen. Ik bedoel, hoe kun je jezelf nou zo hard rukken dat je hand zeer gaat doen?" lacht de onverwachte stem van Georg gemeen. Ik schrik me rot en verstop meteen het schriftje onder mijn kussen. Ik moet zeggen dat het schrijven wel oplucht, maar nou heb ik dit gezeik weer! Ik open het gordijntje en kijk hem geïriteerd aan. Trots laat ik hem zien dat ik mijn broek nog gewoon aan heb, en ik er niet uit zie als iemand die zich zelf zojuist heeft liggen bevredigen. "Haha o God, je zit helemaal onder het zweet!" lacht Georg, "wat heb je je broek toch ook weer snel aan gekregen!" krijst hij helemaal lollig met zich zelf. Huh? Ik bekijk mezelf eens goed en zie dat ik inderdaad aardig aan het zweten ben. Kost schrijven dan zóveel inspanning?! Of is het gewoon snikheet hier? Wat moet ik nou zeggen?

"Hallo, ik moest even van David zeggen dat we straks een tussenstop maken om ergens wat te eten of zo. En ik kwam zelf ook even melden dat ik dan even gauw de stad in duik, ze hebben hier altijd zulke leuke kleren in Frankrijk!" zegt Bill de kamer binnen lopent, en kijkt Georg glimlachend aan. Grijnzend kijkt hij terug en geeft een instemmend woordje, daarna lopen ze samen weer weg. Oké, ik moet zeggen dat hij wel even mijn redding was. Maar sinds wanneer gaat Bill liever met Georg om dan met mij? Waarom doen ze zo gemeen? Zelfs Gustav doet al raar!

Wat voel ik me nu ineens toch buitengesloten...