Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » You Saved Me. » Hoofdstuk 16!
You Saved Me.
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
29 okt 2008 - 16:19
Aantal woorden:
614
Aantal reacties:
2
Aantal keer gelezen:
218
Hoofdstuk 16!
Had ik misschien te overdreven gereageerd? Of had ik het juist goed gedaan? Met een stroom van vragen sloot ik mijn ogen en ook al was het niet gepland. Voor ik het wist was ik in slaap gevallen.
Ik wandelde door de donkere straten. Het was donker en koud buiten en niemand was op straat,buiten ik! Een lichaam met een simpelle ziel op zoek naar gezelschap,gezelschap dat ze nooit zouw kunnen krijgen. Ik hoor hoe er geritsel uit een steegje komt en ik blijf doodstil staan met mijn aandacht op het donkere straatje. Wanneer ik juist verder wil stappen hoor ik het geritsel weer maar deze keer dichter als daar juist. Ik kijk rond me heen en geen mens te bespeuren. Als er nu iets met mij moest gebeuren,was ik aan mijn lot verloren. Dan zouw niemand mij horen,niemand zouw mij kunnen komen helpen. Maar toch besloot ik te gaan kijken wat er te zien was. Met het kleine lichtje van mijn gsm zag ik toch nog een klein beetje naar waar ik stapte en toen ik voor de muur stond besefte ik dat ik niet meer verder kon. Het geritsel was verdwenen sinds ik in het straatje was gestapt maar nu ik stil sta hoor ik het weer. Verschrikt draai ik me om en daar zie ik het antwoord op mijn vraag. In levende lijven,alsof hij nooit was weg geweest,zag ik mijn vader staan. Recht voor mij. Ik weet niet hoe het kon,maar bang had ik in ieder geval niet. Ik was blij dat ik hem kon terug zien. Hij reikte zijn hand naar me uit die ik zonder twijfelen aan pakte. Hij trok me naar zich toe en wanneer ik er vlak voor stond sloeg ik mijn armen om hem heen. De leegte in mijn hart was opgevuld,ik had mijn vader terug bij mij maar niets was minder waar. "Anouschka,ik wil dat je voorzichtig bent,ik wil dat je voor jezelf zorgt en dat je vooral gelukkig bent,ik ben het ook dus er is geen reden tot verdriet. Ik ben bij u,wanneer je me nodig hebt. Wanneer je me roept zal ik bij je zijn. Ook al zul je me niet zien, ik zal altijd naast je staan."zei hij en met tranen in mijn ogen keek ik naar boven in zijn gezicht. "Maar.."stamelde ik maar in een rookwolk was hij ineens verdwenen en stond ik terug op het midden van het straat met mijn gezicht voor het straatje waar ik daarjuist nog in stond, waar ik daarjuist mijn vader had gezien. Met tranen in mijn ogen word ik wakker, het was allemaal een droom. Niets was waar, maar wat had die droom te betekenen? Tranen bleven over mijn wangen stromen. Ik had mijn vader in mijn dromen gezien, ik had hem kunnen vast nemen. Maar hem niet kunnen zeggen dat ik hem mis. Uit verdriet,woede en pijn smijt ik het nachtlampje van mijn kastje naast me'n bed. "Anouschka,is alles oke daar?"hoor ik de stem van tom zeggen en ik verschiet! Ik twijfel of ik zouw open doen maar wanneer ik voor de 2e keer hem hoor vragen of alles in orde is veeg ik snel mijn tranen weg en doe de deur uit het slot en zet hem op een kiertje. "Je liep ineens weg en..."in het midden van de zin stopt hij en kijkt me aan. "Heb je geweend?"vraagt hij en ik schrik. Ik had mijn tranen toch weggeveegd,of zie je nog sporen die zijn achter gebleven? "Anouschka,je moet het niet ontkennen,ik zie aan je dat je hebt geweend.."zegt hij en ik kijk naar de grond. Ik doe de deur verder open en tom stapt naar binnen terwijl ik de deur dicht doe.
Ik wandelde door de donkere straten. Het was donker en koud buiten en niemand was op straat,buiten ik! Een lichaam met een simpelle ziel op zoek naar gezelschap,gezelschap dat ze nooit zouw kunnen krijgen. Ik hoor hoe er geritsel uit een steegje komt en ik blijf doodstil staan met mijn aandacht op het donkere straatje. Wanneer ik juist verder wil stappen hoor ik het geritsel weer maar deze keer dichter als daar juist. Ik kijk rond me heen en geen mens te bespeuren. Als er nu iets met mij moest gebeuren,was ik aan mijn lot verloren. Dan zouw niemand mij horen,niemand zouw mij kunnen komen helpen. Maar toch besloot ik te gaan kijken wat er te zien was. Met het kleine lichtje van mijn gsm zag ik toch nog een klein beetje naar waar ik stapte en toen ik voor de muur stond besefte ik dat ik niet meer verder kon. Het geritsel was verdwenen sinds ik in het straatje was gestapt maar nu ik stil sta hoor ik het weer. Verschrikt draai ik me om en daar zie ik het antwoord op mijn vraag. In levende lijven,alsof hij nooit was weg geweest,zag ik mijn vader staan. Recht voor mij. Ik weet niet hoe het kon,maar bang had ik in ieder geval niet. Ik was blij dat ik hem kon terug zien. Hij reikte zijn hand naar me uit die ik zonder twijfelen aan pakte. Hij trok me naar zich toe en wanneer ik er vlak voor stond sloeg ik mijn armen om hem heen. De leegte in mijn hart was opgevuld,ik had mijn vader terug bij mij maar niets was minder waar. "Anouschka,ik wil dat je voorzichtig bent,ik wil dat je voor jezelf zorgt en dat je vooral gelukkig bent,ik ben het ook dus er is geen reden tot verdriet. Ik ben bij u,wanneer je me nodig hebt. Wanneer je me roept zal ik bij je zijn. Ook al zul je me niet zien, ik zal altijd naast je staan."zei hij en met tranen in mijn ogen keek ik naar boven in zijn gezicht. "Maar.."stamelde ik maar in een rookwolk was hij ineens verdwenen en stond ik terug op het midden van het straat met mijn gezicht voor het straatje waar ik daarjuist nog in stond, waar ik daarjuist mijn vader had gezien. Met tranen in mijn ogen word ik wakker, het was allemaal een droom. Niets was waar, maar wat had die droom te betekenen? Tranen bleven over mijn wangen stromen. Ik had mijn vader in mijn dromen gezien, ik had hem kunnen vast nemen. Maar hem niet kunnen zeggen dat ik hem mis. Uit verdriet,woede en pijn smijt ik het nachtlampje van mijn kastje naast me'n bed. "Anouschka,is alles oke daar?"hoor ik de stem van tom zeggen en ik verschiet! Ik twijfel of ik zouw open doen maar wanneer ik voor de 2e keer hem hoor vragen of alles in orde is veeg ik snel mijn tranen weg en doe de deur uit het slot en zet hem op een kiertje. "Je liep ineens weg en..."in het midden van de zin stopt hij en kijkt me aan. "Heb je geweend?"vraagt hij en ik schrik. Ik had mijn tranen toch weggeveegd,of zie je nog sporen die zijn achter gebleven? "Anouschka,je moet het niet ontkennen,ik zie aan je dat je hebt geweend.."zegt hij en ik kijk naar de grond. Ik doe de deur verder open en tom stapt naar binnen terwijl ik de deur dicht doe.
Reacties:
NouszKITTEN zei op 29 okt 2008 - 16:23:
snel verder ö
Je verhaal is gewoon echt super en erg verslavend «3
snel verder ö
Je verhaal is gewoon echt super en erg verslavend «3
Aahw, wat zielig!
Snel verder, jij! x)