Hoofdcategorieėn
Home » Harry Potter » Remii's Hp One Shots » Jenny's dood
Remii's Hp One Shots
Jenny's dood
Jenny’s dood: (1199 woorden)
Zachte tranen dropen over mijn wangen. Ik deed geen moeite om ze weg te vegen.
Waarom zou ik ook? Niemand kon me hier zien en als ze dat wel konden, zouden ze me alleen maar uitlachen.
“Ooh! Dikke lompe snotterende Jenny zit weer te janken!”¯ Ik wist precies wat Mara Ketel zou roepen. Waarschijnlijk zou de rest daarna beginnen met hun treiterende: “Jammerende Jenny, Jammerende Jenny!”¯
Maar gelukkig konden ze me hier niet zien. In deze WC was ik altijd veilig geweest. Ik kon me er opsluiten en niemand kwam me hier storen.
Ik kende de binnenkant van het toilet inmiddels uit mijn hoofd. Elke inkt vlek op de muur, elke bekladdende naam, alles kende ik.
Voor de zoveelste keer keek ik door de krappe ruimte maar ik zag het niet echt. Mijn gedachten waren maar bij één gezicht.
Dat van hem.
Mike Flewing.
Nog meer tranen drupte op mijn schoot terwijl ik aan zijn mooie bruine haar dacht, dat altijd netjes zat, aan zijn twinkelende bruine ogen…
Ik zat nu al meer dan een uur in deze wc. Ik had bezweringen gemist, en hierna kwam toverdranken… Professor Slakhoorn zou wel kwaad zijn. Misschien moest ik hier maar een voor de rest van mijn leven blijven…
Mijn gedachten vlogen alweer naar Mike, aan hoe verliefd ik op hem was geweest. Dat was al sinds de eerste schooldag zo. Toen ik hem tijdens de sorteerceremonie voor het eerst zag. Hij was met grote stappen naar de sorteerhoed gelopen en had hem zelfverzekerd op zijn bruine haren gezet. Die had al heel snel “ZWADDERIG!”¯geroepen en daar was hij dan ook gaan zitten.
Wat had ik daarna gehoopt dat ik ook bij zwadderig zou komen! Vol verwachting had ik de sorteerhoed op mijn hoofd gezet. En een stemmetje in mijn oor had gefluisterd:
“Jij wilt in zwadderig, hè meisje? Het spijt me je dit te moeten zeggen maar je hebt daar niet de juiste kwaliteiten voor, zwadderig zoekt geen dreuzelkinderen. Sorry, maar ik houd het maar op: HUFFELPUF!”¯
Vol van teleurstelling was ik bij de huffelpufs gaan zitten. Maar mijn verliefdheid was niet weg. Twee jaar lang droomde ik over verkering met hem tot hij begin dit schooljaar ook interesse in mij toonde! Drie weken lang waren we samen geweest, de drie mooiste weken van mijn leven, tot die dag…
Mike had me mee genomen naar een leeg lokaal. Zijn handen hield hij als een blinddoek over mijn ogen heen. “Waar zijn we Mike?”¯ Had ik vol opwinding gevraagd. Maar het enige antwoord dat ik van hem kreeg was: “Dat is nog een verrassing mijn lief.”¯ Ik was zo nieuwsgierig dat ik tussen zijn grote handen door wilde kijken maar hij had het door en grinnikte, “Niet zo gluren nieuwsgierig aagje!”¯
Sneller dan ik had gedacht waren we al bij het lege lokaal waar hij wat voor mij had. Ik dacht dat we ergens op de derde verdieping moesten zijn. Ik hoorde hoe de deur langzaam krakend open ging, en wilde al vlug over de drempel stappen. Iets te vlug, ik zou met mijn hoofd tegen de deurpost zijn geknald als Mike me niet van achter had gegrepen en me er vandaan had getrokken. Nu schaafde ik alleen mijn arm. Mike trok me tegen zich aan,
“Mijn lieve onhandige meisje.”¯ Mompelde hij in mijn oor. Het kriebelde en even vergat ik waarom we hier waren tot hij zachtjes vroeg,
“Wil je de verassing nou nog zien of niet?”¯ Snel knikte ik ja terwijl ik om me heen keek. Eerst zag ik niets dan duister tot Mike met zijn vingers knipte en ik plots verblind werd door een fel licht In de lucht hingen wel 100 flakkerende kaarsjes die samen een woord spelde: Jenny. Ik keek Mike aan, dit was zo mooi dat ik even niets kon zeggen. Hij leek het te begrijpen en glimlachte naar me.
Ik keek weer naar de letters en zag dat er achter op het bord een grote tekening was gehangen. Ik wist dat Mike goed kon tekenen maar dat hij het zo goed kon, had ik nog niet ontdekt. Op het perkament stond een grote groene slang afgebeeld die knuffelde met een zwart witte das. De dieren bewogen en zagen er heel gelukkig uit. Ik kreeg er tranen in mijn ogen van, zo mooi vond ik het.
Mike stond achter mij opgelaten te aarzelen. “Het is niet echt heel mooi. Ik had niet echt de tijd en..”¯ Maar ik liet hem niet uitpraten, ik vloog hem om de hals en zei, “Hij is perfect zo.”¯ Hij lachte opgelucht en omhelsde mij ook.
Op dat moment hoorde we hoe de deur krakend open ging en Mike sprong zo snel achteruit dat het leek of hij zich ergens aan had gebrand. In de deuropening stond Marten Vilijn. Een jongen die een paar jaar hoger zat dan ik. Ik had hem altijd een beetje een griezel gevonden. Mike hoorde bij zijn vriendengroepje, hij keek nu heel schuldbewust als een klein kind dat erop was betrapt koekjes te stelen uit de keuken. Marten Vilijn keek ons een voor een aan en draaide zich toen met een ruk om en beende de kamer uit.
Mike wierp eerst nog een blik op mij maar rende toen het lokaal uit achter hem aan.
Ik bleef verbijsterd achter.
De dag erna negeerde hij me de hele dag. Toen ik hem wilde begroeten in de gang liep hij gewoon langs me heen en toen ik hem nariep deed hij alsof hij me niet had gehoord. Dat vond ik al erg maar het aller ergst was toen de andere me weer hadden gepest. Zijn gezichtsuitdrukking toen de anderen mij in de modder duwde met een of andere toverspreuk was er een van afkeer geweest, alsof ik een miezerige flubberwurm was die aan zijn voeten lag te kronkelen. Het stak als een mes in mijn hart, ik kon het nog voelen.
Ik had terug willen vechten, mijn stok pakken en zo allemaal in slakken veranderen! Maar zijn uitdrukking had me tegen gehouden, ik kon niet meer terug vechten. In plaats daarvan was ik weggehold naar de wc en had ik me opgesloten.
Ik begon opnieuw te snikken en mijn handen trilde. Zou het door Marten kunnen komen? Ik had altijd gedacht dat zijn kleine bende iets raars had. Ze leken altijd te doen wat hij hen opdroeg, ze leken blindelings op hem te vertrouwen. Echt heel raar.
Terwijl ik dat overdacht hoorde ik plotseling een plof van iets zwaars dat op de grond komt.
Ik hield me heel stil. Het zouden toch niet de pestkoppen zijn? Die zouden me alleen nog maar verder de put in duwen. Of zou het Mike kunnen zijn die zijn excuses aan zou bieden? Nee, zo moest ik niet denken! Dan zou de teleurstelling alleen nog maar groter zijn als het niet zo was. Het waren vast en zeker die pesters! Opeens voelde ik een rare drang om naar buiten te stormen en die pesterste vervloeken tot onherkenbare stukjes!
Ik was al opgesprongen voor ik mezelf tegen kon houden. Met een zwaai gooide ik het deurtje van de wc open en keek recht in twee grote gele ogen.
De ogen van de dood.
Reacties:
heeeeyyyyy ik vind eht wel leuk bedacht en dat ze dinken zit op te biechten was de op haar hart had.
maar heb een klein opmerkingtje: Wat is er nou mis huffelpuf? want huffelpuf is één van de beste afdelingen sommige schouwers komen van huffelpuf (bijvoorbeeld Tops) en de huidige en eerlijke toverschool kampioen van Zweinstein kwam ook van Huffelpuf. dus ik zou juist trotser zijn dat ik in Huffelpuf kom dan in Zwadderich. je hoefd niet altijd te kijken naar wat er meestal op de voorgrond staat van een boek soms is het ook leuk om naar de details van het boek te kijken en naar de mensen op de achtergrond wat die voor werk verrichten om de hoofdpersoon te helpen mij zijn taak. ik weet dat het misschien maar een detail is maar details zijn ook erg belangrijk in een boek/verhaal. misschien komt dat van de familie van haar of van vrienden dat ze niet in huffelpuf wilt maar ik vind het irri als huffelpuf benadeeld word dus dan moet ik ff reageren
sorry als ik misschien een beetje te eerlijk ben maar ik vind dat Huffelpuf de beste afdeling van Zweinstein is.
Aw
RIP Jenny