FanFic.nl

I'm not different, I'm a human too [AFGEWERKT]

31. Birthday Party

Een paar maanden vooruit…1 september, de verjaardag van Bill en Tom.
In mijn ondergoed sta ik voor mijn kleerkast, ik heb geen idee wat ik moet aandoen. Vanavond is er een fuif voor de 20ste verjaardag van Bill en Tom. Tom en ik zijn al 3 maanden getrouwd en ik heb nog altijd geen spijt van het feit dat ik ja gezegd heb. Onze relatie is niet echt veel veranderd maar mensen kijken je wel raar na als je over straat loopt. Vroeger keken ze me ook na maar nu weet ik dat ze vinden dat Tom en ik nog te jong zijn om te trouwen. Ik trek me er niks van aan, ik hou van Tom en dit huwelijk betekent heel veel voor me. Het betekent dat Tom ook van me houdt en voor altijd bij me wil zijn. Ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld als de afgelopen maanden. Het lijkt wel alsof al het geluk dat ik niet heb gehad voor ik Tom kende nu allemaal op me afkomt. Even leg ik mijn handen op mijn buik en besef dat ik nog maar 2 maanden te gaan heb. Nog 2 maanden en dan ben ik mama. Dat gevoel is zo overweldigend dat ik op sommige momenten gewoon in tranen uitbarst. Ergens ben ik bang dat ik het moederschap niet ga aankunnen, ik ben nog maar 18. Tom is er natuurlijk ook maar hij is ook nog maar 20. Omdat we beide beseffen dat dit moeilijk gaat worden hebben we besloten om de eerste paar maanden na de bevalling bij mijn ouders te gaan wonen. En met mijn ouders bedoel ik David en zijn vrouw. Ik zie ze nu echt als mijn ouders en niemand vindt dat erg. De ouders van Sam respecteren mijn beslissing en zullen ons ook helpen met de opvoeding. Ik slaak een opgewekt gilletje als ik een voetje tegen mijn hand voel. Tranen zwellen op in mijn ooghoeken, ik kan er niks aan doen. “Schatje, wat is er?”� vraagt een bezorgde stem. Plots staat Tom naast me en heeft hij een arm om me heen geslagen. “Niks.”� Ik schud mijn hoofd om Tom gerust te stellen en bekijk verder al mijn zwangerschapskleren. “Ashley!”� roep ik wanhopig in de hoop dat zij me kan helpen kiezen. “Wat?!”� komt er gedempt vanuit de badkamer. “Hulp nodig!”� antwoord ik. Ik hoor een deur open en toe gaan en Ashley komt de kamer ingelopen. “Kies.”� zeg ik enkel en wijs naar mijn kleren. Ashley laat haar ogen over al de kleding glijden en haalt er een donkergroen strapless kleedje uit. Ze helpt me het kleedje aantrekken en ritst het dan dicht. “Bedankt.”� Tevreden bekijk ik mezelf in de spiegel. Het kleedje komt net tot aan mijn knieën, net onder mijn borsten is er een riempje en daaronder is het een wijd kleedje zodat er genoeg plaats is voor mijn dikke buik. De bovenkant van het kleedje is afgewerkt met kleine diamantjes. Ik druk de stereo die in de kamer staat aan en neurie mee met het liedje terwijl ik mijn haar terug goed leg. Mijn make-up heb ik al gedaan toen ik uit de douche kwam dus het enige dat ik nog moet hebben zijn accessoires en schoenen. Nog steeds neuriënd rommel ik in mijn doos met halskettingen, armbanden en ringen. Ondertussen denk ik aan Ashley en Jacob die een paar weken geleden uit elkaar zijn gegaan. Ashley heeft me verteld dat ze al een paar weken het gevoel had dat ze uit elkaar aan het groeien waren en ik merkte het ook wel. We hadden veel vrije tijd dus dacht ik dat Ashley en Jacob die samen zouden doorbrengen maar dat was niet waar. Jacob zat meer thuis dan dat hij hier zat wat ik niet normaal vond, normaal gezien zijn die 2 altijd samen als we vrije tijd hebben. Maar Ashley lijdt niet echt onder hun breuk en Jacob ook niet dus ik denk dat het wel een goed idee was om uit elkaar te gaan. “Lotje! De limo is er!”� roept de stem van Sam beneden. Snel gris ik het zilveren kettinkje dat ik vorige week van Tom gekregen heb, een zwarte armband en een paar zwarte oorringen uit mijn doos, grijp snel mijn schoenen en loop zo snel ik kan de kamer uit naar beneden. Beneden aan de trap staat Tom me op te wachten en neemt mijn hand vast van zodra ik binnen bereik ben. Onderweg naar buiten doe ik mijn ketting, armband en oorringen aan, in de limo doe ik snel mijn schoenen nog aan. “Waarom hebben vrouwen altijd zoveel tijd nodig om zich klaar te maken?”� vraagt Tom zich luidop af. Verontwaardigd kijk ik hem aan. “Dat was niet lief.”� zeg ik serieus maar kan het niet laten om Tom te laten merken dat ik het niet meen. “Ik weet dat je het niet meent.”� fluistert hij en slaat een arm om me heen. Ik knik dat hij gelijk heeft en leg mijn hoofd op zijn schouder. Mijn handen gaan uit gewoonte naar mijn buik. Tom heeft soms ook die gewoonte. Elke keer ik naast hem zit liggen zijn handen op mijn buik. Niet dat ik het erg vind, helemaal niet. Ashley en Sam willen af en toe ook eens voelen. Ashley vindt het echt fantastisch als ze een voetje tegen haar hand voelt. Ik denk dat ze soms zit te dromen over zelf kindjes hebben. Ik wens haar dat geluk echt toe maar niet zo snel als bij mij. Het is leuk om iemand het leven te schenken maar niet op 18-jarige leeftijd. Als ze zwanger zou zijn ben ik er zeker van dat ze het kind zou houden maar op dit moment kan ze gewoon niet zwanger zijn. Van wie zou ze zwanger zijn? Ze heeft me verteld dat ze het al 2 maanden niet gedaan had met Jacob dus kan ze gewoon niet zwanger zijn. Tenzij ze een one night stand heeft gehad met iemand maar dat lijkt me nogal onwaarschijnlijk. Grinnikend schud ik mijn hoofd om mijn eigen gedachtes. Ashley en een one night stand, het klinkt zelfs belachelijk. “Wat is er nu weer grappig?”� vraagt Sam. Waarschijnlijk denkt hij dat ik met hem zit te lachen. “Binnenpretje.”� giechel ik enkel. Ik schrik op als ik duidelijk 2 voetjes tegen mijn handen voel. “Lot, wat is er?”� vragen Sam en Tom door elkaar. Aftastend laat ik mijn handen over mijn buik gaan, hopelijk is dit geen slecht teken. Tom heft mijn hoofd op zodat ik recht in zijn ogen kijk. “Wat is er?”� vraagt hij nog een keer. Zacht schud ik mijn hoofd. “Er is niks.”� De limo stopt en even later wordt de deur opengedaan. Tom helpt me uitstappen, slaat dan een arm om me heen en leidt me de feestzaal in. Bill staat aan de bar een praatje te slaan met de barman. Het feest begint over ongeveer een half uurtje. Er moeten nog enkele dingen gebeuren en daarom zijn Ashley, Sam en ik er ook al bij. Ook al weet ik dat ik van Tom niks zal mogen doen maar ik wil echt helpen. Als Bill merkt dat Sam er ook is loopt hij meteen naar hem toe. Ze zijn nog steeds even verliefd en daar ben ik blij om. Ze zijn even uit elkaar geweest omdat er geruchten waren dat Sam vreemdgegaan was maar ik heb Bill duidelijk gemaakt dat het allemaal gelogen was. Eigenlijk ben ik altijd diegene die ervoor zorgt dat die twee terug samen komen. Als ze kwaad zijn, zijn ze alletwee zo koppig dat ze het vertikken om met elkaar te praten. Als Bill Sam loslaat loop ik naar Bill toe om hem gelukkige verjaardag te wensen. “Gelukkige verjaardag.”� Glimlachend druk ik een kus op zijn wang. “Danke.”� bedankt Bill me “Hoe is het met de kleintjes?”� en legt zijn handen op mijn buik. Het is al een paar weken geleden dat ik Bill gezien heb en elke keer ik hem zie vraagt hij ernaar. “Goed.”� antwoord ik met een glimlach. “Ze stampen wel veel.”� “Nog 2 maandjes.”� stelt Bill me gerust. Hij geeft me nog een knuffel en loopt dan terug naar de bar waar Tom ondertussen ook staat. Ik loop achter Bill aan om te vragen of ik kan helpen. Bill stopt een stapel drankbonnetjes in mijn handen. “Die moeten gescheurd worden, per 3.”� “Oké.”� Met de drankbonnetjes ga ik aan een tafeltje zitten en begin ze te scheuren.
Met Charlotte naast me zit ik op een bank in de hoek van de zaal. Het feest is nog niet echt begonnen maar Charlotte moet straks weg dus heb ik mijn kleine zusje even bij me genomen, ik zie haar zo weinig. Haar handje ligt op mijn buik, ze volgt mijn zwangerschap als geen ander. David heeft me verteld dat ze elke dag vraagt hoe het met me gaat en of ik nog niet moet bevallen. Op zich is het wel grappig maar ze is zo fier op haar grote zus dat ze het tegen iedereen in haar klasje is gaan vertellen dat ik zwanger ben, inclusief details. Die kleine kleuters van 4 jaar zijn niet het probleem, de broers en zussen van die kleuters zijn het probleem. Die kleuters gaan thuis natuurlijk vertellen over hun dag op school en over wat hun vriendjes allemaal verteld hebben. Niet moeilijk dat er mensen zijn die weten dat het een tweeling gaat worden en dat ik soms erg lijd onder mijn zwangerschap. Ik hou me altijd groot als ik over straat loop of als ik een interview moet geven, ik wil niet dat fans zien hoe slecht ik me soms voel. Charlotte brengt haar hoofdje naar mijn buik en legt haar oor tegen de groene stof van mijn kleedje. “Ik hoor ze.”� gilt ze blij. Lachend kijk ik mijn kleine zusje aan, ze is echt zo schattig. Op een afstandje staat Tom ons aan te kijken. Ik denk dat hij schrik heeft dat er nu veel dingen verkeerd zullen gaan. Hij wou zelfs niet dat ik naar dit feest kwam maar ik stond erop. Ik wil de 20ste verjaardag van mijn man en zijn tweelingbroer niet missen. “Ik denk dat je naar huis moet.”� zeg ik tegen Charlotte als ik zie dat David haar wenkt. Pruilend staat Charlotte op van de bank. “Zorg goed voor de baby’tjes.”� waarschuwt ze me nog voor ze naar David toe loopt. Langzaamaan beginnen de eerste gasten binnen te komen en verandert ook de muziek, nu kan de party echt beginnen. Ik weet dat Tom en Bill iedereen moeten verwelkomen dus blijf ik zitten waar ik zat. Af en toe kijkt Tom in mijn richting om er zeker van te zijn dat er niks verkeerd met me is. Elke keer geef ik hem een geruststellende glimlach waarna hij verdergaat met begroeten van vrienden en familie. Niemand let echt op mij en dat is maar goed ook. Ik heb geen zin in vervelende vragen over de zwangerschap. Na een tijdje begint de zaal goed vol te geraken en komt Tom naar me toe met een flesje cola in zijn hand. “Een beetje suikers.”� zegt hij en stopt het ijskoude flesje in mijn handen. Pas als ik de koude drank in mijn keel voel, besef ik dat ik eigenlijk wel dorst had. Ik drink het flesje meteen halfleeg en sta dan recht. Mijn vingers laat ik met die van Tom verstrengelen en ik trek hem mee de dansvloer op. Een rustig nummer vloeit uit de boxen dus sla ik mijn armen rond Tom zijn nek en druk me zo dicht mijn buik het toelaat tegen zijn lichaam. De hele tijd staar ik in die prachtige bruine ogen waar ik elke keer in verdrink. Ik kan nog altijd niet geloven dat de afgelopen maanden echt gebeurd zijn. En dat allemaal door te verhuizen naar Duitsland, fantastisch gewoon. Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik Tom leerde kennen en ik denk dat hij dat ook beseft. Deze morgen heeft hij me zelfs ontbijt op bed gebracht wat ik nooit verwacht had van hem. Ik sluit mijn ogen als ik een vertrouwd paar lippen op de mijne voel, een passionele kus volgt. Plots voel ik een duidelijke kramp in mijn onderbuik waardoor onze kus abrupt wordt stopgezet. “Het is niks.”� stel ik Tom gerust nog voor hij iets kan zeggen en wil onze lippen weer tegen elkaar drukken maar weer schiet er een pijnscheut door mijn buik. Meteen denk ik het ergste maar dat kan toch niet, ik heb nog 2 maanden te gaan. “Even gaan zitten.”� mompel ik en strompel terug naar de bank in de hoek van de zaal. Nog voor ik kan gaan zitten voel ik weer een stekende pijn en zak bijna door mijn knieën. Gelukkig kan Tom me nog net opvangen zodat ik niet tegen de grond smak. Nu ben ik er zeker van, de weeën zijn begonnen en dat 2 maanden te vroeg. Ik grijp me vast aan Tom z’n T-shirt en fluister dingen die hij waarschijnlijk niet verstaat. “Lot, wat is er?”� vraagt hij me klaar en duidelijk, de bezorgdheid is duidelijk hoorbaar in zijn stem. “De…de…”� Tranen rollen over mijn wangen van schrik. “De weeën zijn begonnen.”� “Ow shit.”� mompelt Tom en draagt me naar de bank waar hij me neerlegt. Ondertussen zijn er al veel mensen die hebben opgemerkt wat er met me aan de hand is, een cirkel vormt zich rond de zetel waar ik lig. Tom blijft maar vloeken en mompelen dat het veel te vroeg is tot Bill er ook bijkomt en roept dat er een ambulance gebeld moet worden. Snikkend rol ik me op tot een bolletje met mijn armen stevig rond mijn buik geslagen. Tom heeft zijn rustige zelf ongeveer terug gevonden, hij knielt naast me neer en neemt mijn hand vast. Uit zijn mond klinken sussende woorden. Ook Bill knielt naast me neer. “Het komt allemaal in orde, Lot.”� “Het is 2 maanden te vroeg!”� roep ik snikkend. “Ga me niet vertellen dat alles in orde komt!”� Bill lijkt niet uit zijn lood geslagen te zijn en helpt me recht zodat ik naar de ambulance kan gaan. Ik sta net op mijn beide benen als er weer een kramp door mijn onderbuik gaat. “Rustig, Lotje.”� sust Tom me als er luide snikken uit mijn keel klinken. “Alles gaat verkeerd.”� mompel ik snikkend en grijpt me stevig vast aan Tom. Nu pas komt Ashley ook naar me toegelopen. Haar hand heeft een andere hand vast. Ik kijk op en zie dat Andreas achter haar loopt. Nieuw koppeltje blijkbaar. Ik grijp me nog steviger vast aan Tom als ik weer voel dat ik door mijn knieën ga zakken. “Komaan, Lot.”� Tom slaat een arm rond mijn middel en leidt me de zaal uit.
In het ziekenhuis waggel ik de spoedafdeling in met Tom en Bill aan mijn zijde. Sam loopt er hysterisch achter. Ik weet dat Tom even hysterisch is als Sam maar hij laat het niet zien, vanbinnen is hij erg aan het stressen. Als zowel Bill als Tom me even loslaten en ik weer een kramp voel, zak ik echt door mijn knieën en smak op de grond. De hysterie die Tom de hele tijd voor me verborgen had gehouden ontsnapt nu. Een luide gil klinkt door de gang en hij komt niet van mij. “Schatje, gaat het?”� vraagt Tom ongerust. Met trillende handen helpt hij me terug recht te staan. De gynaecoloog komt al naar me toegelopen. “Keizersnede.”� zegt ze tegen een verpleger en helpt me naar een kamer. Een ziekenhuiskleed wordt in mijn handen gedrukt. Sam helpt me uit mijn kleedje en knoopt het ziekenhuiskleed toe. “Lot, de geboorte zal via een keizersnede gebeuren.”� legt de gynaecoloog uit. “Je bent veel te mager om met een normale bevallen 2 kinderen op de wereld te zetten. Je zou je heupen kunnen breken, we nemen geen risico. 2 maanden te vroeg bevallen heeft ook risico’s maar je hebt die 7 maanden perfect doorgebracht dus ik denk dat er niet veel mis kan lopen.”� Ik knik enkel en grijp naar Sam zijn hand. Tom staat in de deuropening te trillen op zijn benen. Bill staat naast hem en probeert hem te kalmeren. “Tom.”� kreun ik zacht en strek mijn arm naar hem uit. Tom strompelt naar me toe, duwt Sam opzij en grijpt naar mijn hand. “Het komt allemaal in orde.”� stel ik hem gerust maar ik klink helemaal niet overtuigend, dat hoort Tom ook. Ik heb veel nagedacht over hoe de bevalling zou verlopen maar dit had ik nooit gedacht. Dat bedoel ik in de negatieve zin, ik was er echt van overtuigd dat ik 9 maanden zwanger zou zijn. “Ich liebe dich.”� fluistert Tom en knijpt even in mijn hand. Een verpleger komt naar me toe om te zeggen dat het tijd is voor de bevalling. Ik knik en krijg een masker voor mijn mond en neus. Langzaam voel ik me wegzakken. Ik voel nog een laatste kramp voordat ik helemaal wegzak…***pov. Tom:Trillend loop ik achter de verpleger aan die Lot naar de operatiekamer brengt. Bill ondersteunt me, hij heeft al lang door dat ik ook door mijn benen ga zakken. In de operatiekamer ga ik meteen naast Lot staan, aan het hoofd van het bed waar ze in ligt. Mijn hand grijpt weer naar de hare. De hele tijd staar ik naar haar gezicht dat ze mooi had opgemaakt voor het feest. Ik had haar nog gezegd dat ze beter niet naar het feest kon gaan maar koppig als ze was had ze me tegengesproken. Maar misschien is het wel goed dat ze toch naar het feest is gekomen. Ze had me sowieso verplicht naar het feest te gaan en dat zij wel alleen thuis zou blijven. Als het zo was geweest was ze alleen thuis geweest als ze de eerste weeën kreeg en dat zou ik mezelf nooit vergeven hebben. “Het komt allemaal in orde.”� fluister ik steeds en streel met mijn vinger over Lot haar wang. Ik zeg het tegen mezelf maar het overtuigt me helemaal niet. 2 maanden te vroeg klinkt toch niet goed. Het is natuurlijk geweldig dat Lot vandaag moet bevallen, op de verjaardag van Bill en mij en op de dag dat we elkaar voor het eerst ontmoetten, maar ik had het toch 2 maanden later gehad. Ongelovig kijk ik naar Lot haar buik als ze aan de keizersnede beginnen, ze snijden haar gewoon open! “Tom, dat is normaal.”� zegt Bill rustig alsof hij mijn gedachten kan lezen. “Ik wil niet dat ze haar pijn doen!”� roep ik. “Ze voelt er niks van.”� sust Bill me. Ik weet dat hij me wilt doen ontspannen maar ik denk niet dat het zal lukken. Mijn allerliefste schat ligt hier verdoofd voor me met een opengesneden buik. Als een luid gekrijs door de ruimte klinkt kijk ik geschrokken op. 1 van de verplegers knipt de navelstreng van mijn eerste kindje door. Een paar minuten later volg het tweede. “Bill, hou me vast.”�
***Van zodra Lot wakker is spurt ik naar de kamer waar ze ligt, ik wil haar nu meteen zien. Met een klap komt de deur tegen de muur terecht omdat ik ze zo hard openduw. Vanuit het ziekenhuisbed kijkt Lot me met kleine oogjes aan. “Hey schatje.”� fluister ik blij en loop naar haar toe. “Het spijt me.”� fluistert ze enkel. “Het spijt me zo.”� Vragend ga ik naast haar op de matras zitten. “Waarom zeg je nu sorry? Je hebt twee geweldige dochters op de wereld gezet.”� “Ik heb jullie feest verprutst.”� antwoordt ze snikkend. “Ik was beter gewoon thuisgebleven. Dan was jij nu je verjaardag aan het vieren.”� Snel leg ik een vinger op haar lippen. “Dit is de gelukkigste dag van mijn leven en niet omdat ik 20 ben geworden maar omdat jij me 2 prachtige dochters geschonken hebt.”� Ik kruip wat dichter tegen haar aan en veeg haar tranen weg met mijn beide duimen. “Laat me de Lot zien die ik het liefste zie.”� Een glimlachje verschijnt op haar gezicht. “Zo ken ik je weer.”� glimlach ik en druk voorzichtig een kus op haar lippen. Ik kijk op als de deur van de kamer opengaat. Er verschijnen tranen in mijn ooghoeken als 2 verpleegsters binnenkomen met elk in hun armen een in een handdoek gewikkeld mensje, onze dochters. Een enkele traan rolt over mijn wang als ik 1 van mijn dochters in mijn armen gelegd krijg. “De dokter komt zo meteen nog even.”� zegt 1 van de verpleegsters voor ze samen de kamer weer uitlopen. Ik knik alleen maar en vraag me niet af waarom die dokter nog moet komen. Mijn ogen zijn gericht op mijn dochtertje dat in mijn armen ligt. Haar gezicht wordt half bedekt door de handdoek die rond haar lichaampje gewikkeld is. Ze is zo perfect, zo lief, zo fragiel. Ik kijk opzij naar Lot die met een identiek miniatuur mensje in haar armen zachtjes zit te snikken. Ze draait haar hoofd in mijn richting, haar ogen zijn rood van de tranen maar ik zie dat ze gelukkig is. “Ik hou zoveel van je.”� snikt ze en drukt een kus op mijn lippen. Net op het moment dat ik voor een tweede keer haar lippen wou kussen vloog de deur open en kwam echt iedereen binnen. David met zijn vrouw, Bill en Sam, Ashley, Andreas, Jacob, Jasper, mijn ouders, Lot haar adoptieouders. “En,”� vraagt Bill als eerste, “hebben die schatjes al namen?”� “Lily en Noa.”� antwoordt Lot vastberaden en kijkt me glimlachend aan. “Lily en Noa Kaulitz.”� Ik ben tevreden met haar keuze, het zijn prachtige namen. “Bill en Sam, willen jullie peter zijn?”� vraag ik op de man af. Ik zie aan Bill z’n gezicht dat hij het niet verwacht had maar ik was er 100% zeker van dat ik Bill als peter wou. “En Bill, omdat jij de jongste van ons beide bent, mag jij peter zijn van Noa. Zij is ook de jongste.”� Grijnzend kijk ik mijn tweelingbroer aan die niet luistert naar wat ik zeg maar steeds herhaalt dat hij peter is. Opnieuw gaat de deur open en deze keer komt de dokter binnen. “Ik zie een gelukkig gezinnetje, altijd leuk om te zien.”� glimlacht hij. “Ik heb wel 1 ding zeggen over de jongste.”� “Noa.”� onderbreekt Lot hem. “Doordat je normaal gezien nog 2 maanden te gaan had, is het handje van Noa niet helemaal ontwikkeld.”� Geschrokken kijk ik naar mijn dochtertje dat in mijn armen ligt te slapen. “Niets ernstig.”� stelt de dokter ons gerust. “Enkel haar pinkje is maar half gegroeid. Ze zal er geen last van hebben maar ze zal er mee moeten leven.”� Dat is inderdaad niets ernstig, ermee leren leven zal ook niet moeilijk zijn.

Reacties: