FanFic.nl

A new life

39) PARIS

De weken waren voorbij gevlogen. De jongens hadden opgetreden, interviews gegeven, fans gelukkig gemaakt en daarmee ook zichzelf. Maar ik had het gevoel dat Bill een beetje uit mijn handen glipte, we hadden de laatste tijd veel minder tijd doorgebracht met elkaar door de drukke agenda ven Tokio Hotel en het voelde alsof ik een deel van zijn leven miste, alsof hij me er niet in toeliet. Ook al was dit niet waar. We probeerden elke keer opnieuw om samen weg te gaan, om iets leuks te doen samen, maar er kwam telkens weer iets tussen. Een onverwacht interview, de fans die ons achtervolgden door de straten van de stad, we konden ons leven niet normaal meer leven, hoe hard we ons best ook deden. Bill bleef maar herhalen hoeveel hij van me hield en hoe spijtig hij het vond dat we zo weinig samen waren, maar ik twijfelde soms aan zijn oprechtheid. Zou hij niet meer moeit doen als hij echt zou willen? Deze slechte gedachten probeerde ik keer op keer uit mijn hoofd te verbannen, maar kwamen steeds weer terug. Ik had het gevoel dat ik Bill niet meer kende, we spraken minder tegen elkaar en ik ontdekte zelf ook dat ik hem minder vertelde als ik vroeger deed.
Het was vandaag 13 juli, mijn 17de verjaardag, we waren in Parijs en deze avond was er geen optreden gepland. Bill en ik hadden dus afgesproken om vandaag eerst een beetje Parijs te verkennen en ’s avonds volgde er een verrassing voor mij. Na een heerlijke douche gleed ik in mijn rode kleedje, deed make-up op, het hartje rond mijn nek en mijn schoenen aan. Ik bekeek mezelf in de spiegel. Ik zag er niet slecht uit, ik had mezelf beloofd om vandaag niet te denken aan alle ‘probleempjes’ die Bill en ik hadden gehad, maar te genieten van dit moment. Bill zou zich klaar maken in Toms kamer zodat hij me pas zag als ik helemaal klaar was. Ik nam nog snel mijn klein handtasje en repte me naar Toms kamer, iets verder op de gang. Ik klopte op de deur en ging binnen. Bill was al klaar en stond in het midden van de kamer, hij had een jeans aan met witte riem, een T-shirt en stoer vestje, had 2 kettingen aan en ringen rond zijn vingers en zijn haar stond zoals meestal helemaal recht. Hij had zijn make-up op en zag er enorm knap uit en blijkbaar vond hij dat ook van mij want zijn mond viel open toen hij me zag. Hij kwam naar me toe “Wow, Nele, je bent als een snoepje dat ik zo zou willen opeten. Je ziet er prachtig uit!”� “Dankje.”� Ik keek rond in de kamer en zag dat ook Tom, Gustav, Georg en Lynn er waren. Lynn stond met haar gezicht naar het raam en Gustav wreef over haar rug. Ze zou morgen weer moeten vertrekken een keek er niet echt naar uit zo te zien.
Lynns pov: Ik hoorde Nele binnenkomen en Bills ‘wow’ als hij haar zag in het rode jurkje. Ik stond met mijn gsm in mijn hand wat zij waarschijnlijk niet zag. Mama had net gebeld om me eraan te herinneren dat ik morgen terug naar huis kwam. De scheiding was achter de rug, ik zou bij mama wonen en papa was naar een ontwenningskliniek in het buitenland. “In het buitenland!?”� had ik gevraagd. Waarom toch? Ik was wel boos op hem en wou hem niet meer zien, maar nu zou hij blijven wonen in ‘het buitenland’( mama had niet eens gezegd waar) en zou hij daar een leven bouwen. Ik zou hem waarschijnlijk nooit meer zien, dat was ook niet wat ik wou. De tranen rolden zacht over mijn wangen, ik kon ze niet tegen houden hoe graag ik ook wilde. Nele werd vandaag 17 ik wou blij zijn, als ze me zo zou zien zou ze niet meer weggaan met Bill en het ging al niet zo super tussen hen de laatste tijd. Dat konden we allemaal zien.
Neles pov: Tom en Georg kwamen op me af om me gelukkige verjaardag te wensen en 3 dikke kussen te geven, alleen Lynn en Gustav bleven staan. Meteen wist ik dat er iets scheelde. “Lynn? Gustav?”� Lynn draaide zich om en keek me met rode ogen aan. Ik liep naar haar toe, knuffelde haar en wreef haar haar uit haar gezicht. “Gaat het?”� mijn beste vriendin schudde haar hoofd en vertelde van het telefoontje van haar moeder. “Het spijt me dat ik je verjaardag verpest, Nele.”� Ik keek naar Bill, ik kon Lynn hier toch niet zo achterlaten. Ik zag de teleurstelling in zijn ogen. Zoals altijd kwam er weer iets tussen onze plannen. Gustav, Tom en Georg hadden het blijkbaar ook door. “Gaan jullie maar, wij blijven wel bij haar.”� Zei Tom. “Zeker? Lynn is dat goed?”� ze knikte. “Maak je geen zorgen en heb plezier ok? Jullie verdienen het!”� voegde Georg eraan toe. Ik kuste Lynn op haar voorhoofd en liep met Bill de kamer uit. Hand in hand liep ik met Bill door Parijs. Ik was hier nog nooit eerder geweest, het was een prachtige stad met veel historische waarde en romantiek. De perfecte plaats voor mij en Bill om onze verloren tijd in te halen. Na een tijdje in stilte lopen verbrak Bill de stilte. “Nele, ik..”� ik bracht mijn vinger naar zijn mond. “Shht, ik weet wat je gaat zeggen, maar ik wil daar vandaag niet aan denken. Vandaag wil ik genieten van de tijd die we samen doorbrengen.”� Met de lach van Bill wist ik dat hij dit een goed idee vond. We liepen door de stad, pratend over de dingen die gebeurd waren en zouden gebeuren. Bill vertelde me dat hij Lynn wel zou gaan missen als ze morgen vertrok en dat ze nu een echte vriendin was geworden, maar dat hij mij nog meer zou gaan missen als ik binnen 2 weken ook vertrok. “Ik heb het de laatste tijd misschien niet zo laten zien, maar ik heb je nodig, Nele.”� “Ik jou ook.”� Ik kuste hem op zijn zachte lippen. Mijn maag begint te rommelen, gaan we ergens een hapje eten? “Daar heb ik al voor gezorgd.”� Bill bracht me naar een stukje groen in het midden van de stad. Ik ging zitten op het gras. “Wacht hier.”� Even later kwam hij weer aanlopen met een mand die hij van Victor had gekregen die ik nu zag wegwandelen. “Ik hoop dat een picknick goed genoeg is?”� vroeg Bill me terwijl hij een deken over het gras open spreidde. “Natuurlijk, ik moet geen chic dinertje hebben hoor, als ik maar bij jou ben!”� ik meende wat ik zei, deze picknick van Bill voor mij vond ik veel persoonlijker en liever dan gaan eten in een restaurant. Ik hielp hem met uitpakken. In de mand zaten appels, peren, bekers, sandwiches, koekjes, cake en champagne. Bill nam de fles champagne, liet ze ploffen en lokte de aandacht van de omringende mensen en schonk onze bekers vol. “Op je 17de verjaardag.”� We klonken en dronken.
We stonden, naar ik kon schatte, zo’n 100 meter boven de grond op de Eiffeltoren en hadden een geweldig zicht over Parijs. Er waren niet zoveel mensen op het deel waar wij stonden. Bill nam me vast en kuste me lang en teder. Het was een lange tijd geleden dat ik zo’n kus gekregen had van hem. De kus bevatte één en al liefde en de vlindertjes in mijn buik fladderden steeds sneller rond. “Ik hou van je.”� Fluisterde ik in zijn oor wanneer hij zijn lippen loste van de mijne. Hij lachte en haalde iets uit zijn zak. Ik zag iets glinsteren en verwachtte een ketting, maar in plaats daarvan haalde Bill een mooi armbandje tevoorschijn. Het was een zilveren bedelarmbandje waaraan een hartje, sterretje, muzieknootje, beertje en ankertje hingen. “Dit is je verjaardagscadeau.”� “Bill, het is..het is prachtig. Dankjewel.”� Zei ik. “Ik heb elk figuurtje zelf gekozen en ze staan allemaal voor iets.”� Hij maakte het vast rond mijn pols en ging de hangertjes 1 voor 1 af. “Het ankertje staat voor hoop, omdat je nooit de hoop mag verliezen, hoe slecht het er ook uitziet, er is altijd hoop. Het beertje is een symbool voor het aantal knuffels dat ik je zou willen geven. Een knuffelbeer dat je in je armen houdt en ik die jou voor altijd in mijn armen zou willen houden. Het nootje gaat natuurlijk over muziek, omdat muziek voor mij toch heel belangrijk is en ik denk dat het dat voor jou ook is geworden, ik hoop dat muziek je aan mij doet denken. Ik denk dat er geen leven zou bestaan zonder muziek, het is een soort draagkracht die er altijd zal zijn voor je. Het sterretje is omdat je mijn ster bent, als ik in je ogen kijk zie ik de reflectie van de sterren boven ons, dan zie ik dat mijn leven zin heeft omdat jij erin bestaat. En als laatste het hartje...omdat ik zielsveel van je hou. Omdat ik je mijn hart heb gegeven.”� Ik kon geen woord uitbrengen, dit was zonder twijfel het allerliefste dat iemand ooit voor mij had gedaan. Bill had dit armbandje niet zomaar gekocht omdat het er mooi uitzag, maar omdat hij er een betekenis aan kon geven, een mooie betekenis die ik nu altijd bij me zou dragen. “Gelukkige verjaardag schat.”� De krop in mijn keel was nog steeds niet verdwenen, “Ik weet niet wat te zeggen...”� zei ik uiteindelijk.”�Je hoeft niets te zeggen.”� Ik legde mijn armen in zijn nek, keek in de bruine ogen en kuste Bills zachte lippen als bedankje.

Reacties: