FanFic.nl

Broken Eyes

[32.]

Door de ogen van Bill: De nieuwe Harry Potter boeit me helemaal niet. Het gezelschap dat naast mij zit daarentegen. Om de haverklap probeer ik uit mijn ooghoeken Lisa’s gevoelens, emoties op de vangen, maar er schijnt niets van haar gezicht. Ik weet hoe je Lisa moet lezen, haar ogen zijn een open boek. Maar in de cinemazaal is het te donker om te kunnen zien wat zich in haar kijkers afspeelt. Ik neem nog een slok van mijn maxi-cola en Lisa doet hetzelfde, met haar light-versie dan wel. Ik snap niet hoe ze dat spul kan drinken, maar ze zal er zo wel haar redenen voor hebben.

Door de ogen van Lisa: Ik weet niet of ik spijt heb dat ik geen popcorn heb gekozen, ik weet niet of ik nu echt trots op mezelf ben. Ik heb honger. Snel neem ik nog een slok van mijn cola zero. Heerlijk. Vroeger kon ik dat goedje niet binnenkrijgen, maar het went wel. Het wordt een gewoonte. Alle lightproducten smaken naar een lauw aftreksel van het originele product. Of gewoon naar plastiek, karton of een combinatie van deze twee. Maar ik eet ze toch. Het verschil is gigantisch moet je weten. Voor ik het besef heb ik met mijn gedenk weer tien minuten van de film gemist. Ik ben al een tijdje niet meer mee met het verhaal, en ook Bill kijkt een beetje verloren. Harry Potter leek ons de beste film, niet te vrouwelijk, niet te mannelijk. Iets voor jong en oud. Niet dat ik geloof dat Bill niet graag naar meidenfilms kijkt. Maar dat toegeven? Dat nooit. Ik denk dat er ergens toch wel een echt meisje in Bill schuilt, maar niet op de manier dat de haters zo vaak aanhalen. Hé, ik ben het lopend bewijs dat Bill niet op jongens valt, zoals men maar blijft beweren. Pas nu valt het me op dat Bill stiekem naar me zit te kijken. Ik haal mijn stoutste lach boven en probeer hem ondeugend aan te kijken. Wat natuurlijk grandioos mislukt. Typisch.

Door de ogen van Bill: Eindelijk heb ik Lisa’s aandacht. Ik buig me naar haar toe en fluister in haar oor of ze zin heeft om gewoon te vertrekken. Kunnen we nog vlug iets drinken of eten voor alle films gedaan zijn en de cinema overstroomd wordt door uitgelaten pubers. Lisa glimlacht en hand in hand sluipen we onze rij uit, waarbij we expres op enkele norskijkende mensen hun tenen trappen. Nu hopen dat ze mij in de donkerte niet herkennen. Of ik zie de krantenkoppen al voor mij. Leadzanger Tokio Hotel schopt rel in cinema De roddelboekjes durven alles nogal overdrijven. Je geeft twee euro te weinig fooi in een restaurant en je bent direct de grootste gierigaard. Je kijkt net iets te lang naar het vrouwelijk schoon en je bent direct een player die met het ene meisje na het andere in bed duikt. Tom zijn seksistisch getinte, noem het maar ronduit vulgaire, grappen tijdens interviews hebben ons al meermaals in problemen gebracht. En dan moet David de schade proberen te beperken, waarbij hij hen waarschijnlijk ook een pakje geld toestopt. Je betaalt voor je privé-leven, niets is meer vanzelfsprekend. Al lachend en de zuchten die zich in de zaal weerklinken negerend, verlaten we de cinemazaal. De film eindigt pas over een halfuur, maar we geven er niet om. Even tijd voor ons alleen, zonder dat er honderd mensen op staan te kijken. Lisa geeft me giechelend een kneepje in mijn hand terwijl we ons aan een plastieken tafeltje instaleren. Na zelf de menukaart bekeken te hebben, schuif ik deze door en even bemerk ik een vleugje paniek in Lisa’s ogen. ‘Wat neem jij?’ Ze kijkt me twijfelend aan. ‘Ik, ik weet niet. Ik heb niet zoveel honger. Ik neem wel een, euhm, slaatje. Zonder mayonaise alsjeblieft.’ Lisa’s gedrag rond eten geeft me een benauwd gevoel, maar ik denk vast veel weer overal veel te veel achter. Als ze zegt dat ze geen honger heeft, dan zal dat ook wel zo zijn. ‘Ik neem een maxi-friet. Als je je bedenkt, je mag zeker met me mee-eten.’ Van zodra onze bestellingen op ons tafeltje worden gezet, zie ik Lisa smachtend kijken naar mijn frietjes. Ik duw het bakje haar richting uit en aarzelend pakt ze uiteindelijk een frietje. Het genot van dat ene frietje is van haar gezicht af te lezen. Ik verzeker haar dat ze gerust nog mag nemen, ik krijg het toch allemaal niet op. Natuurlijk zou me dat wel lukken, maar dat hoeft zij niet te weten. Met een, zo lijkt het, schuldbewuste blik steekt ze haar hand nog eens uit naar het bakje dat tussen ons staat. Het tweede, daarna het derde, vierde, vijfde frietje verdwijnt in haar mond. Uiteindelijk eet ze ongegeneerd de helft van mijn maxi-pak op, genietend. Ik eet in het hotel nog wel pizza, denk ik in mezelf. ‘Ik moet naar het toilet. Ben zo terug.’ En weg is ze. En daar zijn de twijfels meer. Er zit iets goed fout met Lisa. Maar ze is te geweldig om daarover heel te tijd in te zitten.

Door de ogen van Lisa: De tranen stromen over mijn wangen. Ik veeg ze vlug weg voor ik het slot van de toilet openmaak. In de spiegel bekijk ik de schade. Met een beetje foundation, een nieuw laagje eyeliner en mascara, is er al veel terug opgelost. Ik maskeer mijn rode ogen en haal vlug een kauwgom uit mijn tasje. Met een opgeluchte glimlach stap ik de wc’s uit. Dit was ik Sharon verschuldigd.

Reacties: