Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Süchtig {Complete} » Deel 7 Wenn Nichts Mehr Geht - Tokio Hotel
Süchtig {Complete}
Deel 7 Wenn Nichts Mehr Geht - Tokio Hotel
Robin:
‘Het leven is kut.’ Fluister ik zacht naar mijn poster Bill. Ik lig op mijn rug op mijn bed onder de dekens en voel me nog zieker dan een hondsdolle hond met malaria en waterpokken. Maar niet lichamelijk, nee ik voel me geestelijk ziek. ‘Echt gewoon kut.’ Stel ik nog eens vast. Bill blijft me ronduit geil aan kijken en ik voel de tranen ik mij ogen springen. Verwoed ga ik recht op zitten en bijt ik op mijn lip. Huilen ik voor watjes, dat mag ik niet meer. Ik wandel naar mijn radio en leg met veel zorg de Zimmer 483 live cd er in. Ik zap meteen door naar Stich ins Glück. Gewoon omdat het zo’n mooi liedje is. Ik ga weer liggen en staar weer naar mijn Bill poster, ‘en oneerlijk,’ fluister ik dan, ‘jij kunt mooi zingen, bent godvergeten prachtig, deed vwo, hebt een geweldige tweeling broer en hebt het helemaal gemaakt in de muziek wereld. Wat heb ik?’ Ik bijt mijn kiezen op elkaar om de tranen opnieuw tegen te houden, ‘niets,’ vul ik voor mezelf in. Ik denk terug aan de tijd voor Tokio Hotel. Voor de tijd dat ik naar rock luisterde en een braaf zorgeloos eersteklassertje was. Op een avond had ik het helemaal gehad. Toen was ik eigenlijk al een beetje emo. Ik heb letterlijk de hele avond gehuild, ik kon er gewoon niet meer mee stoppen. Het dreef mijn moeder tot waanzin aangezien ik niets kon uit brengen tussen het snikken door. Ik kon haar dus niet vertellen waarom ik zo verdrietig was. Het was me die avond voor het eerst in mijn leven keihard duidelijk geworden dat ik niets kon, niets had en dat het niets met mij zou worden. Huilend lag ik in bed en elke keer wanneer ik weer een beetje rustig was kwamen er meer depressieve feiten in mijn hoofd waardoor ik nog harder begon te huilen. Een rare avond was dat, dat was ook de eerste keer dat ik dood wou. Ik had ook schaamteloos verteld tegen Dana de volgende dag wat me was overkomen. Ik had verteld dat ik niets liever had gewild als slapen en niet meer wakker worden. Dat ik serieus nog nooit zo graag iets gewild had als dat. Slapen en sterven. Volgens mij had Dana het niet helemaal serieus opgepakt. Het idee heeft zich alleen maar ontwikkeld de laatste jaren. Ik verzin hele afscheidsbrieven ’s avonds en bedenk wie wat zou erven als ik eenmaal dood ben. Ik kon er uren mee bezig zijn als ik eenmaal in bed lag. Minstens een keer in de maand werd een hele dood scene in elkaar gezet en dan waren mijn zelfmoord gedachten weer voor even vervuld. Ik weet dat ik het toch nooit zo doen, zelfmoord, daar was ik veelte laf voor. Stel je eens voor, dat je zelf moord pleegt en het mislukt. Ik bijt op mijn lip, de schande! Iedereen zou het weten, je familie, de buren, je school. Iedereen zou je aankijken als: ‘zij is die emo die zelfmoord heeft gepleegd!’ Ik ril over mijn hele lichaam en kijk Bill weer aan, ‘als ik sterf en een geest ben geworden ga ik, nadat ik even bij mijn familie en Dana heb rond gehangen naar jou op zoek. Naar jou en de band. Dan word ik jou bescherm engel. Hoe klinkt dat? Dan zorg ik dat je voor eeuwig gelukkig bent, en dat jou en je band niets dan goeds overkomt.’
Ik zucht en sta op van mijn bed. Ik weet dat Schrei hierna komt en ik draai mijn radio flink wat harder. Het gegil zwelt aan wat betekend dat Bill de megafoon ergens vandaan heeft getoverd.
Ik grinnik zachtjes en een trieste glimlach verschijnt op mijn gezicht. Dana en ik verstonden eerst nooit wat hij schreeuwde en hebben toen maar zelf wat bedacht. ‘Woon je in Almere?’ Vraag ik aan Bill. Hij zwijgt maar het publiek gilt. ‘Woon je next to me?’ Vraag ik door. Het publiek gilt nog harder. ‘Wil je al naar huis gaan?’ Dat is de enige die we goed gokte, maar we hebben het ook zo gelaten omdat het wel mooi bij Bill zijn gesprek paste. De rest verstonden we wel. Wil je zwijgen? ‘Nee…’
Dan schreeuw zo hard je kan! Het intro galmt door mijn oren. Als ik door een liedje doof moet worden, dan moet het deze zijn.
Ik sluit mijn ogen en droom weg. Ik herleef mijn concerten opnieuw, zie Bill, hoor schrei, ik kan het zweet bijna ruiken en voel nog net al de mensen op me heen duwen. Ik word met een ruk uit mijn droom gehaald door mijn deur die piepend open word geschoven. ‘Robin!’ Brult mijn vader terwijl hij naar mijn radio loopt. Ik schiet van het bed af en draai mijn radio zelf zachter. Mijn vader zou het op een of andere manier voor elkaar te krijgen mijn hele cd te slopen terwijl hij de muziek alleen maar zachter wou zetten. Woest kijkt hij mij aan, ‘wat denk je wel niet Robin? Dat je alleen in dit huis woont?’ Begint hij zijn preek.
‘Natuurlijk niet!’ Verdedig ik mijzelf.
‘Nou niet iedereen hoeft mee te genieten van die muziek van jou!’
Ik brom wat. Ik heb de beste muziek smaak van dit hele huis, maar daar zullen ze me nooit gelijk in geven, ‘best, ga je nu mijn kamer uit?’
‘Jij moet niet zo brutaal doen Robin! Het is nog altijd mijn huis!’ Hij steekt zijn vinger dreigend in mijn borstkas.
Ik doe een stap achter uit en kijk hem dodelijk aan, ‘nou en? Dit is mijn kamer, laat me nou!’
‘Die houding van jou staat me helemaal niet aan!’ Hij geeft me nog een waarschuwende blik voordat hij mijn kamer uit beent. Ik rol met mijn ogen en sluit mijn deur achter hem.
Zuchtend laat ik me voor de zoveelste keer deze dag op mijn bed vallen waar Bill me weer geil begint aan te staren. ‘Het leven is écht oneerlijk,’ fluister ik nog een keer. Vergessene Kinder begint te spelen en ik moet voor de derde keer mijn tranen binnen houden. Ik voel me vergeten, vergeten en verlaten…
Reacties:
Aww - ik ben het helemaal met Natascha eens, zo lief dat ze tegen de poster praat en dan dat beschermengelding, prachtig <3
Trouwens ook herkenbaar, ik praat ook vaak tegen mijn poster
En die Zimmer 483 live CD heb ik ook, dat was de eerste die ik kocht en ik houd ervan <33
Snel verder?
Xx
Ah, ik heb nu pas door dat elk getal uit twéé delen bestond. Oeps. Ik dacht al: "Tof dat het zo lang lijkt terwijl het maar acht stukken zijn" :'D
Best schattig hoe ze tegen die poster praat - vooral het beschermengel-gedeelte. Heeft Bill dat gehoord? Of zit hij niet te kijken?
Snel meer!
Oeeeeeh, dit is móooi. En ik ben ook verslaafd, aan dit verhaal (a)
En nu wil ik dat je verder schrijft.
Ik vind dat je alles zo mooi beschrijft. Geen woord staat verkeerd, alles zit gewoon precies op de goede plek. Je kunt je in alle personen van het verhaal inleven, en je voelt gewoon alle emoties.
<3