FanFic.nl

crazy little thing called love CB (gestopt)

45

jason pov
jasper is na 3 maanden wakker geworden uit zijn coma. ongelofelijk dat hij niet door had dat het zo lang was! ik heb hem nog steeds in mijn armen. ik wil hem voor geen goud meer los laten maar het zal wel moeten. naar school gaan zonder hem met in mijn achterhoofd dat hij misschien dood zou gaan was echt moeilijk en ik heb het helemaal verknalt. maar dat boeit me echt niet, ik heb jasper nog en ik hoop dat dat zo blijft. ik druk een kus op zijn voorhoofd en kijk hem aan.
''hoe voel je je?'' vraag ik dan.
''moe, geirriteert, de grootste klootzak in het universum maar heel gelukkig!''
''gelukkig is goed maar hoezo zou je een klootzak zijn?''
''als je blieft beloof dat je niet boos wordt!'' smeekt hij.
''oke, ik beloof het.'' zucht ik. dit moet wel heel erg zijn!
''ik zag dit aan komen, ik heb 's nachts stiekem gerookt en het ging steeds slechter, ik heb er toen ook voor gekozen om jullie niet te laten verwittigen.''
hij zegt het allemaal heel snel. alsof hij niet wilde dat ik het hoorde. hij heeft zich zelf hier dus ingewerkt en ik was hem misschien kwijt zonder te weten wat er aan de hand was?! ik voel overal woede op komen maar ik heb hem belooft niet boos te worden. ik zucht maar de woede blijf, het word zelfs steeds erger! hij had dood kunnen zijn! zonder dat iemand precies wist waardoor! ik kijk hem aan en ik zie zijn schuldige blik.
''het spijt me jason, ik wilde je niet ongerust maken.'' fluistert hij.
''WAT! je wilde me niet ongerust maken?! je had dood kunnen zijn en dan zou ik niet eens weten waardoor of waarom! dan was ik je kwijt geweest jasper!'' roep ik kwaat. het is alsof mijn hart in duizenmilioen stukjes breekt, hij heeft gewoon voor me geheim gehouden dat hij misschien dood zou gaan! ik kijk hem aan en ij went zijn blik bijna meteen af. ik zie dat hij zijn tranen probeert weg te knipperen. ik zucht en kijk nog een keer naar hem. ik draai me boos om en loop de kamer uit, ik kan hem niet meer zien, als ik langer blijf dan ga ik echt dingen doen waar ik spijt van krijg! ik hoor hem nog iets zeggen maar loop weg. het is nu al geen eens lopen meer, het is meer rennen. ik ga richting het park en zak uit eindelijk neer op de plek waar ik en jasper het hebben goed gemaakt. ik denk weer aan die avond en zie alles voor me opnieuw afspelen. dan zie ik jasper op het ziekenhuisbed, maar ik merk echt dat er iets mis is! hij ziet bleek en heeft zijn ogen dicht. hij beweegt niet en als ik goed kijk ademt hij niet eens. zonder het zelf goed te beseffen haal ik een zakmes uit mijn broek zak en zet het op mijn pols. ik snijd diep en het bloed stroomt er letterlijk uit. ik voel alleen niks van pijn, het voelt goed, alsof ik wordt verlost van een kwelling die me jaren heeft geirriteert. ik zet het mes opnieuw op mijn pols maar inplaats van met de lengte van mijn arm mee te snijden ga ik in rare bogen en hoeken. ineens ontwaak ik uit mijn trance en zie het bloed over mijn arm lopen. uit de sneden kan ik letters ontcijferen, j-a-s-p-e-r, jasper, mijn grote liefde die ik bijna kwijt was, mijn hele wereld, mijn alles. ik trek mijn mouw over mijn pols heen en stop heet zakmes terug in mijn zak. ik voel ineens een hand op mijn schouder en geschokken kijk ik om. het is yu die uitgeput voor me staat.
''wat kan jij hard rennen! jezus!!!''
''wow, gaat het wel wat doe je hier?''
''ja het gaat en ik ben jou achter na gegaan. jason, jasper wilde je alleen niet ongerust maken. hij deed het voor jou zodat jij nog zo goed mogelijk je best zou kunnen doen en toen hij ineens in coma raakte wilde hij het nog zeggen. maar hij was te laat.''
''het lijk alleen helemaal niet zo! het lijkt meer alsof ik en jasper niet bij elkaar mogen zijn! alsof we voorbestemt zijn maar dat het door iets niet word goed gekeurt!''
''je bedoelt zoals bij romeo en julia, de familie's keuren het niet goed maar ze horen wel bij elkaar.''
''lekker voorbeeld! romeo en julia loopt slecht af andere woorden ik en jasper loopt slecht af tenzij een van ons het uit maakt. en dat zal ik dus weer moeten zijn!''
''jonge! je laat je toch niet uit het veld slaan! jij en jasper horen bij elkaar en jullie slaan je hier door heen! doe dit voor hem en voor jezelf!'' roept hij uit ik zucht en kijk naar beneden.
''er is een reden dat je altijd hier zit als jeje kut voelt he?'' vraagt hij dan rustig. ik knik en kijk hem aan.
''jasper en ik komen hier altijd, wat er ook is, hoe we ons ook voelen, we hebben hier onze ruzie ook bijgelegt.''
''dus je bedoelt dat jullie hier ook hebben ge...'' hij stopt met zijn zin en kijkt me ongelovig aan. ik grijns en knik.
''yep! lekker in het gras!'' lag ik dan/
''DUDE! sex in het openbaar? dat heb ik zelfs nog nooit gedaan! zelfs niet met de grootste sletten!''
''je moet er toch ooit mee beginnen en jasper begon!''
''ja hoor! geef hem maar de schuld! dat geloof ik dan weer niet.''
''dan niet, ik begon met zoenen en hij werd echt bloedgeil!'' lach ik dan.
''soms heb ik totaal geen vat op jou!''
''kom op, de eerste keer was het een ongelukje, maar ik ben toch blij dat het gebeurt is. ik hou echt van hem, hij is echt alles voor me.''
''dan berijk je er dus niks mee om het uit te maken, en ook niet door zijn naam in je pols te snijden! ga naar hem toe en vertel hem wat je nu tegen mij hebt gezegt, en dat je wilt dat hij niks meer voor je geheim houd! dan komt alles goed oke!'' verteld hij me. ik knik en glimlach. we geven elkaar een knuffel en ik merk nu pas hoe veel ik aan hem heb. ik bedoel, oke hij is mijn broer maar we hebben nooit zo over liefde en vriend(inet)jes gepraat. we gaven elkaar heus wel eens een knuffel maar dat was meer met zo'n rug klopje alsof we gewoon vrienden waren. we laten elkaar los en lopen naar het ziekenhuis. in de kamer van jasper hoor ik stemmen.
''jasper het komt wel goed, jason komt echt wel terug en yu is toch achter hem aan! hij zal snel weer hier zijn.'' hoor ik stijn zeggen.
''je snapt het niet! jason heeft er een hekel aan als ik iets voor hem geheim houd! misschien passen we gewoon helemaal niet bij elkaar.'' bij die woorden springen de tranen in mijn ogen! we passen niet bij elkaar! galmt het steeds na in mijn hoofd. ik loop zijn kamer in en kijk hem aan.
''we moeten praten, nu.'' zeg ik dan. stijn en strify lopen de kamer uit en sluiten de deur. jasper went zijn blik af.
''jas ik haat het als je me niet aan kijkt.''
''sorry, nog steeds autisme denk ik. wat is er?''
''ik wil dit allemaal zo snel mogelijk vergeten! ik wil bij je zijn en ik wil dat iedereen ziet dat wij een stel zijn! je bent alles voor me jasper, ik hou van je! onze ontmoeting liep dan uit op een ongelukje maar, voor mij is alles achter af gezien geluk geweest.

Reacties: