Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » If the last day has come. (SA) » If the last day has come.
If the last day has come. (SA)
If the last day has come.
If the last day has come.
Ik staarde me blind op de foto's.
Hij was er niet meer.. Hij was er gewoon niet meer.
Als ik terug denk aan de tijden waar hij aan mijn zijde stond,
denk ik aan de dagen waarin ik merkte dat zijn ogen niet meer glansde zoals ze ooit gedaan hadden.
Dat ik merkte dat hij niet meer kon lachen zoals hij ooit had gedaan.
Ik was te laf om je te vragen wat er was.. Nu is het te laat. Veel te laat.
Bill is weg, hij is er niet meer.
Het was zaterdag.
We zaten in de kleedkamer, Bill en ik, wachtend tot de tijd zal komen dat we op moesten.
Ik bekeek mijn broertje eens goed.
Hij was veranderd, erg veranderd.
Zijn ogen stonden dof, omringd door donkere wallen.
Zijn lichaam was bleek en mager, zijn botten waren tot op de kleinste botjes na te tellen.
Toen hij merkte dat ik hem bestudeerde, verscheen er een glimlach op zijn mond.
Maar hij lachte niet zoals hij vroeger gedaan had..
Zijn hazelnoot kleurige ogen vielen af en toe dicht, hij was moe.
'Bill, als je hier even op de bank wilt liggen om te slapen mag dat hoor.'
De woorden verlieten zachtjes mijn mond.
Even keek hij op, en knikte zijn hoofd.
Ik stond op om plaats te maken voor mijn broertje.
Hij liet zijn uitgemergelde lichaam zachtjes op de bank zakken, en het duurde niet lang voordat hij weg was.
Toen we na een enkel uurtje werden geroepen, maakte ik mijn broertje wakker.
Versuft stond hij op en liep naar zijn plek. Die spanningen die er ooit voor een concert waren geweest, voelde geen van ons alle meer.
Het eeuwige geschreeuw van al onze fans, drong niet meer tot ons door.
Mijn gitaar werd om mijn nek gehangen en ik liep op.
Dit was het laatste optreden geweest mét Bill. Die avond zou hij ons voorgoed verlaten.. Al had ik daar toen geen flauw benul van.
's Avonds zaten we met z'n tweeën op de bank en praatte wat.
Toen het tegen de vroege uurtjes liep, besloot Bill te gaan slapen. Ik keek nog wat TV, maar toen ik alle zenders langs was geweest, en tot de conclusie kwam dat er niks te zien was, besloot ook ik mijn bed een bezoek te brengen.
Voor ik ging slapen ging ik, net als alle andere nachten, even langs Bill. Ik zette me langs zijn bed en streelde over zijn ijskoude wangen. Zijn huid was bleker dan normaal, en toen ik geen rustige ademhaling hoorde, raakte ik in paniek. Ik voelde of zijn hart nog klopte, maar het baadde niet meer. Mijn broertje, mijn beste vriend, mijn alles.. Had afscheid van ons genomen.
Nu zat ik in pak, met een foto van Bill en mij in mijn handen.
Een foto uit de tijd waar alles nog goed was.
Het succes had ons net ontmoet, en we waren in de wolken..
Niet wetende dat dit succes Bills dood zou kunnen worden.
Bill was geen sterk persoon, alles wat over hem werd gezegd, trok hij zich aan, tegen alle adviezen in.
Het had mijn broertje een helse pijn bezorgd.
En nu had hij de prijs moeten betalen met zijn leven.
Beneden stond mijn moeder alweer te roepen. 'Tom! We gí¡an!' Ik zette de foto terug op zijn plek en wandelde naar beneden.
Ik loop naar binnen in een ruimte met veel stoelen.
Daar, vooraan, ligt mijn broertje in een houten kist.
Ik loop naar de voor ons bestemde stoelen.
Ik besef nu pas echt dat ik hem voorgoed kwijt ben.
Mijn Bill.
Verschillende mensen vertellen wat, hoe bijzonder Bill wel niet was. Ja, dat was hij zeker. Ik hoor het allemaal maar aan, totdat het mijn beurt is.
Ik loop naar voren, en begin.
'Lieve Bill.
Ik weet dat je dit niet hoort, of misschien juist wel.
Ik weet niet waar je bent, maar ik wil dat je luistert.
Ooit heb je gezegd dat als we gaan, we samen gaan.
Je hebt je belofte gebroken, want ik ben hier nu nog alleen op deze aarde.
Je weet dat ik ontzettend veel van jou houd, en ik weet dat je dat ook van mij gedaan hebt.
Je was geweldig om als broertje te hebben, om als beste vriend te hebben en om je als band-lid van Tokio Hotel te mogen hebben.
Bill, alles met jou was geweldig. Ik vertrouwde niemand zo veel als jou, je betekende zo ontzettend veel voor mij.
Maar nu ben je op een helse manier van mij afgenomen. Het succes heb je met je leven moeten bekostigen.
Vele vragen spoken door mijn hoofd, maar Bill.. Ik houd van je zoals ik van niemand gedaan heb, en ik zal je missen zoals ik nooit bij iemand zal doen.
Mijn liefste Bill, rust zacht. Opdat we ooit weer samen zullen zijn.'
Ik nam weer plaats op mijn stoel. Na enkele minuten gaan we met z'n alle naar buiten, naar de plek waar Bill voor eeuwig rusten zal.
Waar hij geen last meer heeft van lastige fotografen, schreeuwende fans of alle druk die op hem lag.
De kist zakt langzaam naar beneden en ik heb de eer om het eerste schepje zand erover heen te gooien. 'Lieve Bill, ik zal je missen.' Ik hield het allang niet droog meer.
Tranen zo groot als alle oceanen bij elkaar stromen over mijn wangen.
Ik wilde dit niet, Bill mocht niet van mij worden afgenomen.
Ik loop in de richting van het gebouw, waar alle gasten bijeen komen.
Vele mensen nemen de moeite om even iets als 'gecondoleerd' of 'sterkte' te zeggen. Maar dat maakte de pijn niet minder, het hielp helemaal niks. Mijn broertje, mijn wederhelft.. Is van mij afgenomen.
Eenmaal thuis loop ik naar Bills kamer.
Alles wat in zijn kamer is, doet me aan Bill denken.
Het laat me denken dat hij bij me is. Maar ik weet dat ik mezelf alleen maar voor de gek houd.
Ik loop naar zijn kleding kast, en pak er een zwart shirt uit.
Het ruikt naar Bill. Ik voel een enorme woede in mij opkomen.
'POTVERDOMME! BILL WAAROM JIJ?!' tranen stromen wild naar beneden.
Met het shirt loop ik naar mijn kamer. Ik ontdoe mezelf van mijn kleren, en neem plaats in mijn bed. Bills shirt houd ik dicht tegen mij aan.
Met tranen stromend uit mijn ogen, val ik in slaap.
Ik bid, ik smeek en ik hoop met alles dat ik heb dat dit de laatste keer zou zijn dat ik mijn ogen sluit, om ze daarna voor eeuwig gesloten te houden. Maar te vergeefs,
midden in de nacht word ik wakker.
Met Bills shirt in mijn handen geklemd kom ik over eind.
Ik loop naar mijn gitaar toe.
'Bill, voor de allerlaatste keer ons nummer, gespeeld voor jou alleen. Luister naar me, alsjeblieft.' Ik begon te spelen met mijn ogen gevuld met tranen, mijn hart overstromend van verdriet.
In mir
Wird es langsam kalt
Wie lang könn wir beide hier noch sein
Bleib hier
Die Schatten wolln mich holen
Doch wenn wir gehn,
dann gehn wir nur zu zweit
Du bist
Alles was ich bin
Und alles was durch meine Adern fließt
Immer
Werden wir uns tragen
Egal wohin wir fahren
Egal wie tief
Ich will da nicht allein sein
Lass uns gemeinsam - In die Nacht
Irgendwann wird es Zeit sein
Lass uns gemeinsam - In die Nacht
Ich höe
Wenn du leise schreist
Spüre jeden Atemzug von dir
Und auch
Wenn das Schicksal uns zerreißt
Egal was danach kommt
Das teilen wir
In die Nacht
Irgendwann - In die Nacht
Nur mit die zusamm
Halt mich
Sonst treib ich
Alleine in die Nacht
Nimm mich mit
Und halt mich
Sonst treib ich
Alleine in die Nacht
Du bist alles was ich bin
Und alles was durch meine Adern fließt.
Als de laatste woorden uit zijn gesproken, voel ik een koude wind langs mijn gezicht trekken. Ik voel me warm worden van binnen. Even krijg ik het gevoel dat alles goed is. Bill is bij mij, en met deze gedachte viel ik in een rustige slaap.
Reacties:
Wauw. Ik vind dat je ontzettend mooi kan schrijven. Ik zit hier met een brok in mijn keel.
Je kan Toms gevoelens goed neerzetten, wat ik erg knap vind, waardoor de lezer makkelijk met hem meeleeft.
Arme Tommi.
Echt heel mooi.
Xx
Zo Mooi
Mooi geschreven!