FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 26: Ontdekking

Wanneer ik beneden kom zit Max (met kleren aan) samen met papa aan de tafel. Max met een kom cornflakes voor zich en papa met ene krant in zijn handen.
‘Moest jij niet werken?’ vraag ik hem. Hij schudt zijn hoofd.
‘Een dagje verlof,’ antwoordt hij. Ik neem mijn ontbijt uit de kast en zet me ook aan tafel.
‘En hoe komt dat jij hier nog bent?’ vraag ik nu nieuwsgierig aan Max.
‘Ik mocht gisterenavond zo laat niet meer naar huis van je papa,’ lacht hij terug. ‘Jij was gisteren wel snel in dromenland,’ vult hij aan terwijl ik een hap Special K doorslik.
‘Echt? Wel ik was ook heel moe, wat nu helemaal over is. Ik ben helemaal uitgeslapen.’
‘Ja, je hebt zelfs niet gehoord dat ik mijn kleren heb uitgedaan en het raam dicht gedaan.’
‘Oei ik sliep precies heel vast,’ lach ik. Max lacht terug.
‘Het is ook maar logisch dat je uitgeslapen bent het is half twee ’s middags,’ zegt papa. Automatisch draai ik mijn hoofd naar de klok op de oven. Het is nog waar ook, over een half uur moet ik in de studio staan. Ik voel de adrenaline al opkomen. Vandaag nemen we waarschijnlijk ons eerste nummer op (ik heb nog geen idee welk), ik weet niet hoe het allemaal gaat verlopen, maar ik heb er echt zin in.
‘Sorry Max,’ begin ik, want ik weet dat ik hem dan weer zal moeten achterlaten hier. Ik ben bang dat hij gaat denken dat ik hem ga verwaarlozen, maar nu is niet het moment om erover te praten, ‘ik moet zo meteen al vertrekken.’
‘Geeft niets, ik moet ook weer naar huis.’
Mijn aandacht wordt verstoord door een zacht getril. Het duurt even voordat ik besef dat mijn gsm ergens ligt te bellen. Ik spring recht en vindt hem in de living onder een kussen. Net op tijd neem ik op.
‘Hallo, Fi. Michael hier. Ik hoop dat je het naar ze zin hebt gehad dit weekend.’
‘Heej, ja hoor het was geweldig.’
‘Goed, ik belde om te vragen of jij straks de teksten van al je liedjes wil meebrengen?’
‘Oké.’ Dat was het voor ons kort gesprek. Michael moest alweer ergens anders heen, die man heeft echt een druk leven. Ik wandel weer naar de keuken en zie dat Max klaar staat om te vertrekken.
‘Ik zie je nog wel zeker,’ zegt hij met een stillere stem als normaal. ‘Ik zie je nog wel zeker’ het klinkt alsof we elkaar gewoon af en toe tegen komen. Dat ene zinnetje geeft me nog een groter schuldgevoel dan ik al had.
‘Zo snel mogelijk,’ antwoord ik. Max neemt afscheid van papa en stapt samen met mij naar de achterdeur. ‘Echt sorry,’ verontschuldig ik me nog eens, ook al weet ik dat dat het niet goed maakt.
‘Het geeft niets. Ik ben trots op je en ik heb je zelf aangemoedigd om ervoor te gaan dus ik blijf dat doen.’ Hij neemt me in mijn armen en laat me naar mijn gevoel veel te snel weer los. ‘Ik heb deze middag een date dus vandaag zal ik me niet vervelen, alhoewel ik de namiddag even graag me jou had doorgebracht,’ zegt hij nog voordat hij de deur uitstapt. Ik sta daar maar wat te staren in het deurgat. Te verlamd om iets te zeggen of te beseffen. Max zwaait nog even en loopt dan langs de zijkant van het huis de straat op.
Wat was er nu net gebeurd? Max een date? En met wie? Waarom heeft hij dat niet eerder gezegd? Een bang gevoel dat Max me het niet eerder had verteld doordat ik zo druk bezig was bekruipt me. Is dit echt mijn schuld? Ik was amper drie dagen weg. Ik een soort roes ga ik weer naar binnen, de trap op en mijn kamer binnen.
Maar er is nog een ander gevoel dat zich in mijn buik voordoet, jaloezie denk ik. Het is niet dat Max nooit vriendinnetjes gehad heeft in zijn hele leven en ik heb er ook nooit problemen mee gehad, maar we waren nu al zo lang beiden single. Dat ik hem binnenkort misschien zal moeten delen is niet zo’n leuk vooruitzicht. Hij was altijd een beetje ‘mijn Max’. Of zit dit nog dieper? Nee dat kan niet, ik mag er niet aan denken. Dit kan toch niet de reden zijn waarom ik het niet leuk vind dat Max een afspraakje heeft. Ik kan toch niet verliefd zijn op mijn beste vriend? ‘Nee’ zegt een stemmetje in mijn hoofd, maar het andere stemmetje pleit dan weer ‘waarom niet?’ Ik denk terug aan de voorbije dagen, hoe ik hem gemist had, hoe blij ik was geweest met het horen van zijn stem aan de telefoon, hoe hij me gisteren op zijn eigen manier in slaap had gewiegd. Mijn maag krimpt samen wanneer ik besef dat ik misschien toch gevoelens voor hem heb. Maar waarom dan nooit eerder, waarom voelde ik me niet zo bij het worstelen op de trampoline, bij het samen sterren kijken, bij het samen uren praten over alles, waarom was ik dan altijd blind voor die gevoelens terwijl ik de meeste tijd doorbracht met Max?
En dat is er nog die droom van vannacht. Stelden die warme kleuren mijn gevoelens voor? Voelde ik me zo geweldig goed in die droom omdat ik me toen ook zo goed voelde omdat ik wist dat Max bij me was? Zoveel vragen waar ik geen antwoord op weet, maar wel op wil. Ik weet niet of mijn gevoelens echt zijn, misschien zit ik helemaal fout en mis is Max gewoon als beste vriend en wil ik hem net niet delen omdat ik hem mis. Misschien moet ik me nergens zorgen over maken. Misschien zijn deze gevoelens inderdaad niet echt verliefdheid en als ik geluk heb loopt het niet zo goed op die date. Die gedachte neem ik snel weer terug. Ik wil dat Max gelukkig is, ook al moet ik hem daarvoor een beetje delen. Ik zou meer op hem moeten vertrouwen, hij zou me nooit verwaarlozen. Maar wat doe ik nu dan? Ik zucht diep en laat me op mijn bed vallen met een hoop songteksten die ik tijdens mijn hele overpeinzing bij elkaar gezocht heb, in mijn handen.
Dit kan alles zo veranderen, dit kan onze jaren vriendschap verwoesten en dat wil ik niet. Ik moet het gewoon negeren. Als dit gewoon een bevlieging is zullen de gevoelens wel weer weg gaan en ik weet niet wat er gaat gebeuren op die date dus ik kan het best gewoon afwachten. Dat ik er Max iets over vertel is helemaal uitgesloten. Het zal vreemd zijn, een geheim voor hem houden, we vertellen elkaar alles en als ik pech heb kijkt hij dwars door me heen en ziet dat ik iets voor hem achterhoud. Dit kan hem gewoon nog verder van me wegduwen, maar er is geen andere optie, ik moet mijn rol maar goed spelen en de schijn ophouden.
Ik zucht een laatste keer diep en probeer alles nu van me af te laten vallen. Ik mag nu niet afgeleid zijn, zo meteen moet ik helemaal geconcentreerd zijn en alles geven voor de band. Dit kleine incidentje, de ontdekking van mijn mogelijke gevoelens voor Max mag niet ten koste van de band zijn.
Nog steeds een beetje in mijn roes maak ik me verder klaar om te vertrekken. Ik heb zelf geen besef van wat ik doe, maar probeer gewoon mijn gedachten van Max af te houden. Het idee schrikt me echt af en vindt altijd weer een weg naar mijn gedachten. Ik wil hier nu niet aan denken.
‘Dag, pap,’ roep ik naar papa wanneer ik beneden kom en naar buiten loop. Zoals gewoonlijk ben ik maar stipt vertrokken en moet ik me nu dus haasten naar de studio. De wind in mijn haren doet goed terwijl ik mijn hoofd zo leeg mogelijk probeer te maken. In plaats van me op Max te concentreren, denk ik na over wat er me zo dadelijk te wachten staat. Michael zal wel beginnen met een hele speech. Daarna veronderstel ik dat we een bandnaam zullen moeten zoeken. Ik moest mijn songteksten meebrengen dus we zullen waarschijnlijk een liedje zoeken dat onze eerste single wordt en hopelijk is er daarna nog tijd om dat liedje ook op te nemen.
Vanmorgen ben ik opgestaan met een uitgeslapen, energiek gevoel, maar dat gevoel is al lang weer verdwenen. Ik ben plots moe, niet fysiek maar emotioneel. Ik ben moe van te piekeren en me zorgen te maken. Mijn thuiskomst ging dus gepaard met een hele hoop nieuwe zorgen. Nieuw materiaal dat me weer slapeloze nachten kan bezorgen terwijl ik mijn rust wel nodig heb. Ik schud met mijn hoofd alsof ik alle gedachten eruit wil schudden. Nu is niet de tijd om me zorgen te maken. Ik moet alles van me af zetten, ook het vermoeide gevoel, en ik moet voor een paar uur aan faí§ade opzetten zodat niemand merkt dat ik me niet op en top voel.
Ik heb zo uitgekeken naar deze dag en ik wil het nu niet verpesten. Vandaag zal ik plezier maken, ik zal mijn band helpen met het zoeken van een naam en ik zal het beste van me geven. Met die duidelijke gedachte en geen andere kom ik bij de studio aan.
Met mijn gitaar op mijn rug, snel ik naar binnen hopend dat ik niet te laat ben.
‘Je bent nog op tijd, de gitarist is er ook nog niet,’ lacht de secretaresse naar me als ze ziet dat ik letterlijk naar binnen kom gelopen. ‘Ga maar verder naar de ruimte waar ook de audities waren.’ Ik volg haar advies en zoek mijn weg door dit labyrint. Het is handig dat ik een redelijk goed geheugen heb en ondertussen de kamer kan vinden zonder te verdwalen.
Ik klop en ga naar binnen. Vanaf hier zet ik mijn masker op. Hier laat ik alle negatieve gedachten van me afvallen, of verdruk ze toch tot ik hier weer buiten wandel. Ik tover een glimlach op mijn gezicht, die hopelijk niet te vals lijkt.
Ik kijk verder rond en zie dat de kleine tafel van een paar dagen geleden is vervangen door een grotere waar Michael, Tayana en Niel aanzitten. Ik wandel naar hen toe en hoor Lukas iets later ook binnenkomen. We worden begroet en gaan bij aan de tafel zitten.
‘Zo, ik hoop dat jullie een fijn weekend gehad hebben?’ Alle drie tegelijk beginnen we te praten waardoor Michael er natuurlijk niets van verstaat en ons weer doet zwijgen.
‘Klinkt dus van wel. En het huisje staat nog recht.’ Drie hoofdjes knikken. Michael lacht en gaat verder. ‘Oké, jullie beseffen nu allemaal wel dat we er vanaf vandaag gaan invliegen. Jullie zullen elke dag naar hier moeten komen en hard werken.’ Weer knikken we. Dit wisten we op voorhand al, Michael had ons ervoor gewaarschuwd, maar dit hadden we er allemaal voor over.
We praten nog een beetje verder. Michael legt ons uit dat we vandaag op zoek gaan naar een bandnaam én een eerste liedje. We zullen dus tussen mijn liedjes teksten zoeken en ik zal af en toe een stukje moeten spelen om zo de beste song te vinden om mee op de proppen te komen. Daarna moeten we buiten mijn gitaar ook nog de bas, elektrische gitaar en drums bij de muziek toevoegen en vooral veel oefenen. Het eindresultaat moet perfect zijn voordat er opgenomen wordt. Met ‘goed’ werkt Michael niet het moet ‘heel goed’ zijn en daar zijn we allemaal mee akkoord.
Het iets minder fijne puntje is dat we vandaag dus nog geen liedje gaan opnemen. Nu ik erover nadenk is het ook wel logisch. We gaan nog een hele tijd bezig zijn met het zoeken naar een naam en moeten dan nog zoveel oefenen dat er gewoon geen tijd voor zal zijn, maar hoe sneller wij leren, hoe sneller we zonder fouten kunnen spelen en zingen, hoe sneller we ook aan het echte werk kunnen beginnen.
De adrenaline begint weer bij me op te borrelen wanneer Michael dit allemaal vertelt, ik krijg er weer helemaal zin in en hervind mijn energie van vanmorgen weer.
‘Laten we eraan beginnen!’ lacht Michael wanneer hij klaar is met zijn uitleg.

Reacties: