FanFic.nl

Locked Up

Letter ~ Part I

Suki PoV;
“Er is een brief voor je!”� Ik kijk naar mijn moeder die uit de keuken komt. Ze gooit me een gescheurde enveloppe toe. “Oh, een spelprogramma. Leuk.”� Ik leg de brief naast mijn laptop en ga verder met chatten. “Je doet niet mee!”� Ik draai me om. Heeft ze nu nog niet door dat dit een grap is? Ik heb me nooit ingeschreven. “Waarom niet?”� Ik lees de brief nog eens door. Jezus, ze weten mijn echte naam. Ik zucht even en kijk dan op het scherm. “Je bent nog maar 15!”� Ik hoor Aramis de trap af donderen. “Heb je een brief aangekregen?”� Ik zie hem grijnzend in de deuropening staan. Ik spring recht, waardoor mijn stoel omvalt. “Wat weet jij ervan?”� Hij kijkt even mysterieus en grist dan de brief uit mijn handen. “Je bent toegelaten.”� Nog nooit heb ik Aramis zo gelukkig gezien. “Ze gaat niet.”� Daar gaat gelukkige Aramis. “Waarom niet?”� Ik draai me om en staar een beetje naar het scherm. Kayley praat wel tegen me, maar de woorden gaan in en uit. Mam en Aramis mogen geen ruzie maken! “Kom, pak je laptop. Wij gaan naar boven.”� Ik luister naar mijn grote broer, klap de laptop toe en loop achter hem aan. “Waarom ben je nu zo boos? Het is toch nep?”� Aramis stopt midden op de trap. “Ik heb je echt ingeschreven. Heel echt!”� Ik voel mijn knieën knikken en laat mijn laptop bijna vallen. “E-e-echt? Maar dan… Dan word er mij nu iets echt verboden.”� Ik laat mij zuchtend op de trap vallen. “Je gaat. Daar zorg ik nu eens voor.”� Ik glimlach flauwtjes. “Wat win jij erbij?”� Aramis komt naast me zitten. “Een blije zus.”�

Met mijn laptop op mijn bureau, harde muziek aan en de deur van mijn kamer op slot pak ik mijn koffer in. Ik doe mee aan die wedstrijd, koste wat het kost. Ik zet mijn rode pet met in het zwart NY op bovenop mijn zwarte krullen. Ik zoek nog enkele kledingstukken die wonderbaarlijk pootjes hebben gekregen en hun eigen leventje leiden. Ik vind de helft onder mijn bed, de andere helft op mijn kast. Ik klop het stof eraf en gooi het dan in mijn koffer. “Ontsnappen lukt niet meer.”� lach ik en rits mijn koffer toe. Ik neem snel afscheid van Kayley. Het is een Belgisch spelprogramma, dat ook in Nederland word uitgezonden, maar wat dus betekent dat Kayley me op tv kan zien. Als Belgische zijnde. Ik glimlach en stop mijn gsm en camera in mijn schoudertas. “Suki?”� Ik zet mijn laptop af en loop naar de deur. “Wachtwoord?”� Aramis’ idee! “Opgesloten.”� Ik draai in één beweging de sleutel om. De deur vliegt open en Aramis schiet mijn kamer in. “Oké. Joyce, Lisa en Max zitten in de auto. Kan je nog afscheid nemen.”� Ik knik en pak mijn dekens. Net als in de film heb ik ze aan elkaar geknoopt. Niet om zelf mee naar beneden te komen. Maar mijn koffer. Ik knoop het ene uiteinde vast aan het handvat. Aramis begint hem naar beneden te laten. Ik schiet de gang in en ga zo stil mogelijk de trap af. Ik hoor geluiden van de tv, als ik stil ben, hoort mijn mam het niet. Op mijn tenen loop ik door de gang. Met twee handen op de deurknop doe ik de deur open. De koffer zoeft net naast mijn oor naar beneden. “Gek!”� sis ik en raap mijn koffer op. Aramis verdwijnt uit het raamkozijn en staat een minuut later naast me. “Kom mee.”� Ik kijk nog even achteruit en loop dan met Aramis naar de auto.

Nadezhda PoV;
De deur valt achter me dicht. Die plotse stilte overvalt me. Ik ben net weggeweest met vriendinnen, cinema. Harry Potter. Heel de tijd lachen en melig doen, en hier is het…muisstil. Ik trap mijn schoenen uit en gooi die bij de andere paren. Ik open de deur naar de woonkamer en kijk naar binnen. “Pap? Mam?”� “VERRASSING!”� Ik gooi van de schrik de deur weer toe. “Dat is vriendelijk.”� Ik zucht en doe de deur weer open. “We hebben dus een verrassing.”� Ik glimlach even en schud mijn jas van mijn schouders. Ik hang hem aan de kapstok en ga aan tafel zitten. “Hier.”� Ik pak de enveloppe aan. Waarschijnlijk weer een bankafschrift, spookt door mijn hoofd, terwijl ik de enveloppe open scheur. Mijn ogen glijden over de brief. Dit is niet van de bank! “Mag ik meedoen?”� vraag ik ongelovig, mijn ogen schieten naar mijn vader. Die knikt glimlachend. “Dank je, papa!”� gil ik en vlieg hem om de hals. Als ik hem los laat, ga ik op zoek naar mijn gsm terwijl ik hyperactief rondhuppel. Het is mijn vader die hem uiteindelijk voor mijn neus duwt. Ik glimlach even en toets dan het nummer van Melisande in. “Raad eens!”� gil ik door de telefoon. “Mijn oor! Jezus, Nadezh, wat is er zo belangrijk?”� Ik lach even. “Ik doe mee met Locked Up!”� roep ik blij en huppel verder door de kamer.

Wat ik allemaal net in mijn koffer gegooid heb, weet ik niet maar hij zit wel afgeladen vol. Pap brengt me naar het huis, met de auto. Het is zo ver rijden. Maar ik heb er alles voor over. Stel je nu eens voor. Ik en een beroemdheid. Misschien is het wel Jan Smit. Ik begin te schaterlachen en prop mijn hoofd in mijn kussen om het lachen te stoppen. Na 5 minuten, 3 knepen in mijn pols en een paar keer diep ademhalen, ben ik weer van mijn lachbui af. Of misschien is het wel iemand van Tokio Hotel. Meteen zwijmel ik weg. Maar met een harde schok kom ik weer in de realiteit. Ze hebben daar toch geen tijd voor. Ik hef me recht en rol mijn koffer achter me aan. De geur van verse pannenkoeken kruipt mijn neus in. Meteen gooi ik mijn koffer in de hoek en snel de eetkamer in. “Aha, je bent er. Ik wou je net gaan roepen.”� Pap speelt met zijn oorbel terwijl hij aan tafel zit. Mam bakt pannenkoeken en mijn broer is nergens te bekennen. “Val maar aan.”� lacht pap en wijst op de stapel. Dat laat ik me geen 2 keer zeggen en voor mijn vader het doorheeft, heb ik al een pannenkoek binnen. “Het programma wacht wel hoor!”� Ik stik bijna in mijn pannenkoek van het lachen. “Doe maar rustig jij.”� Ik luister naar mijn vader. 3 pannenkoeken, 5 lachbuien en een kussengevecht verder sta ik aan de deur, neem afscheid van mijn moeder en loop dan naar de auto.

De rit duurde lang. 5 uur. Maar ik had het er voor over. Een grote massa mensen staat rond het huis. Een glazen huis. Letterlijk. Ik slik even moeizaam. De ingang is van donkergrijs beton, met donkerrode accenten. Het huis zelf is een skelet van aluminium en de rest is van glas. Ik zie donkergrijze tegels binnen liggen. Ook hangen er gordijnen. Oef. “Pasje?”� Ik kijk van de kleerkast naar mijn vader, die triomfantelijk grijnst en een geplastificeerd papiertje boven haalt. De kleerkast lacht zuur en knipt in zijn vingers. Nog 4 kleerkasten komen naar me toe. “Dag pap!”� roep ik en zwaai. De kleerkasten begeleiden me door al die mensen. Bij de poort zetten ze hem op een klein kiertje, waar ik net tussen pas. Mijn koffer word er via een luik doorgedaan. “Hup Nadezhda!”� en “Ik stem voor Nadezh!”� versta ik tussen de kreten. Hoe kennen ze mij? Ik besluit er niets van aan te trekken en paradeer naar de deur.

Reacties: