FanFic.nl

I Can't Decide

I Can't Decide

‘Zo kan het niet langer meer doorgaan. Ik wil niet meer verder, James.’ Charly draait zich om. Ik kijk haar smekend aan. ‘Je wil het uitmaken? Maar, waarom? We hebben zo veel samen gedaan?’ Ik voel een brok in mijn keel opkomen, maar probeer toch mijn stem zo normaal mogelijk te houden. Ze draait zich om en gaat weg. Ik blijf verbijsterd achter. Wat is er fout gegaan? Is er een ander?
Na een tijdje dringt het steeds meer en meer tot me door. Misschien wel té veel.
Ik probeer Charly nog een paar keer te bellen, of eigenlijk, ik bel haar om de 5 minuten. Maar ze neemt niet op. Ik spreek berichten in op haar voicemail. Geen reactie. Ik stuur sms’jes tot m’n beltegoed op is. Weer geen reactie. Het is hopeloos!
Ineens heb ik een inkomende oproep…Van Charly! ‘Charly! Ik probeer je al de hele tijd te bereiken. Je meende toch niet wat je net zei? Het was hopelijk in een opwelling?’ Smeek ik. ‘Laat me met rust! Stop met bellen. Het was niet een opwelling, het is wat ik wilde, en dat is niet meer verdergaan met jou.’ ‘Maar..’ Ze heeft al opgehangen. Sprakeloos staar ik naar mijn mobiel.
Een paar uur gaan voorbij. Het is avond, en mijn kamer is helemaal donker. Sinds Charly heeft gebeld heb ik niets meer gedaan dan bedenken wat er fout is gegaan. Wat ze precies zei toe ze het hier uitmaakte. Maar dat herhaal ik zo vaak, dat het steeds iets verandert. De ene keer geeft ze uitleg, de andere keer ben ik diegene die haar het nieuws brengt, een andere keer is ze heel kalm. Door al die veranderingen weet ik uiteindelijk niet meer wat nou de echte herinnering was. Welke klopt nou?
Ik moet inzien dat ze niets met me te maken wil hebben, maar het lukt niet. We zijn zo lang bij elkaar geweest.
De tijd tikt door. Het is midden in de nacht, en ik kan niet slapen. Het is aardedonker. Telkens wanneer ik mijn ogen sluit denk ik weer aan haar, ik kan haar niet loslaten.
Uiteindelijk val ik toch in slaap. Dat weet ik omdat ik al vroeg wakker word door de zon die in mijn gezicht schijnt. Snel doe ik het gordijn dicht.

Tyler’s pov:
Ik heb al een tijdje niets meer van James gehoord. Misschien moet ik toch eens gaan bellen. Ik zoek zijn nummer op. Een hele tijd gaat de telefoon over. Net als ik het wil opgeven neemt hij op. ‘Hey J, hoe is het?’ Vraag ik opgewekt. ‘Slecht. Slechter kan niet.’ Oeps, ik bel weer op het verkeerde moment. ‘Wat is er aan de hand?’ Vraag ik. Ik hoor hem diep zuchten. ‘Charly heeft het uitgemaakt.’ Zegt hij. Ik weet hoe veel Charly voor hem betekende. Hij zal het vast zwaar hebben. ‘Oh, waarom? Jullie waren zo leuk samen.’ Zeg ik verbaasd. ‘Ik weet het niet. Ze schreeuwde, en toen ik haar vroeg waarom ze het uitmaakte draaide ze zich om en liep weg. Toen heb ik haar geprobeerd te bereiken, want ik dacht dat het gewoon in een opwelling was. Als je kwaad bent heb je jezelf niet altijd in de hand. Maar ze nam niet op. Uiteindelijk belde ze zelf terug. Ze zei dat ik moest ophouden haar te bellen, en ze legde er heel erg de nadruk op dat het uit was. Maar waarom weet ik nog steeds niet.’ Zegt hij. ‘Oh, moet ik even naar je toe komen?’ Vraag ik. ‘Nee, nee… Ik wil nu alleen zijn.’ Zegt hij. We beëindigen het gesprek en hangen op.

Charly’s pov:
Heb ik niet te bot gedaan tegen James? Misschien wel. Hij had moeten weten waarom ik niet meer met hem verder wilde. Dat was eerlijker geweest.
Maar als ik nu bel vind hij me vast laf. Ik heb er al een paar dagen overheen laten gaan, en elke dag met een rotgevoel gelopen.
Wat zou hij zeggen als hij het hoort? Hij wordt vast gek van woede. Dat zou ik ook niet zo gek vinden. Ik ben diegene die zo stom is geweest om vreemd te gaan.
Ik kijk op naar Pete. Hij zei dat ik moest kiezen tussen ons.
Oh, ik heb er echt spijt van.
‘Wat is er lief?’ Vraagt hij. ‘Niets.’ Zeg ik zacht.
Als ik hem ga vertellen dat ik spijt heb van de break met James wordt hij vast kwaad. En helemaal als ik vertel dat ik hem misschien ook wel mis. Ik kan James beter bellen als Pete weg is.
Een paar dagen verder is het eindelijk zo ver dat Pete met zijn vrienden 2 weken op vakantie is. Toen hij vroeg of ik dat oké vond heb ik natuurlijk gelijk gezegd dat het goed was. Nu heb ik de tijd om James te bellen. Toch zie ik er tegenop.
Wanneer ik hem bel neemt hij niet op. Niet op zijn mobiel, en ook niet op de huistelefoon.
Ik besluit om Tyler te bellen, die weet vast wel waar hij uithangt.
‘Tyler hier.’ Zegt hij. ‘Hey, weet jij waar James is? Ik kan hem niet bereiken.’ Zeg ik. ‘Je had het toch uitgemaakt?’ Vraagt hij. Oh, shit, straks weet de halve wereld ervan. ‘Ehm…Ja.’ Zeg ik een beetje stilletjes. ‘Ik heb de laatste tijd ook niets meer van hem gehoord. Sorry.’ Zegt hij. ‘Oké, toch bedankt.’ Ik ben erg teleurgesteld. Wie weet er dan waar hij is?

Tyler’s pov:
Waarom zou Charly nu ineens wel tijd voor J hebben? Ze heeft hem niet voor niets gedumpt. Maar wat moet ze van hem?
Ik ga maar naar hem toe om te zeggen dat ze hem zoekt. Wie weet neemt hij gewoon de telefoon niet op omdat hij bezig is ofzo.
Terwijl ik naar zijn huis loop verzin ik redenen waarom hij niet zou opnemen, maar een goede weet ik zo snel even niet.
Ik bel aan. Na een hele tijd wachten heeft hij nog steeds niet open gedaan. Maar ik hoor wel geluid van binnen komen, dus hij is er wel. Misschien denkt ‘ie dat Charly voor de deur staat, en doet hij daarom niet open. ‘Maar goed dat ik een sleutel van je heb gekregen.’ Mompel ik tegen het huis terwijl ik in mijn broekzak graaf.
Uiteindelijk vind ik de sleutel en draai het slot er vanaf. ‘J? Waar ben je?’ Roep ik. Ik hoor geluiden van boven komen, dus daar ga ik als eerste kijken.
Het komt uit zijn kamer.
Als ik daar binnenkom is het helemaal donker. Ik zoek de schakelaar. Wanneer ik het licht aandoe roept James gelijk: ‘Doe het licht uit!’ Ik schrik ervan, want ik had het niet verwacht, maar ik doe wat hij zei. ‘Waarom ben je hierheen gekomen?’ Vraagt hij. ‘Nou… Ik hoorde al een tijdje niets van je, en Charly ook niet, ze probeerde je te bereiken.’ Zeg ik. ‘Wie is Charly?’ Vraagt hij. Ik zucht. ‘Ik snap dat je haar nu wil vergeten, maar je weet best wie ze is.’ Zeg ik. ‘Nee, echt niet.’ Zegt hij. ‘Grappig hoor.’ Zeg ik sarcastisch. ‘Wat? Ik maak geen grapje.’ ‘Ja ja… Het is mooi geweest.’ Zeg ik, en wil opstaan. ‘Pas op voor mijn gitaar!’ Roept hij net op tijd. ‘Waarom doe je het licht dan niet gewoon aan?’ Vraag ik. ‘Ik vind het fijner in het donker.’ Zegt hij. ‘Ik snap echt niets van jou.’ Zeg ik zuchtend. ‘Je hebt er toch zelf voor gekozen om hierheen te komen? En dan begin je ook nog over iemand waar ik nog nooit van heb gehoord.’ Zegt hij. Ik zucht. ‘Ga jij nou maar verder met je gitaar. Ik kom een andere keer wel terug.’ Zeg ik, en geef hem zijn akoestische gitaar aan. ‘Dankje.’ Zegt hij als hij hem aanpakt. Toen ik de gitaar pakte voelde ik iets onder mijn vingers vandaan vallen. Ik tast op de grond om het te pakken. Een papiertje, wauw. ‘Lag dat bij m’n gitaar?’ Vraagt hij. ‘Jep.’ Zeg ik. ‘Oh, die mag weggegooid worden, ik ken het toch al uit mijn hoofd.’ Zegt hij. ‘Wat is het dan?’ Vraag ik nieuwsgierig. ‘Oh, een songtekst met akkoorden en alles die ik heb geschreven, maar ik weet alleen niet meer waarom.’ Zegt hij. Hij denkt diep na terwijl hij wat akkoorden aanslaat op zijn gitaar. ‘Nee, ik weet het echt niet meer.’ Zegt hij uiteindelijk. ‘Oké, nou, ik ga weer.’ Zeg ik. ‘Oké. Ik zie je wel verschijnen.’ Zegt hij.
Ik wandel naar buiten, dan pas besef ik dat ik het papier nog in mijn handen heb.
Terwijl ik naar huis loop lees ik de tekst. Het is een mooi nummer, en ik heb al zo’n vermoeden waar de inspiratie vandaan komt. Volgens mij komt het door de break met Charly.
Ik ga naar Maika toe, hij weet vast wel hoe hij de akkoorden moet spelen, ik ben nieuwsgierig hoe het in zijn geheel klinkt. En omdat Maika in een band zit, zingt, én gitaar speelt, weet hij het vast wel.
‘Hee Maika!’ Roep ik als ik hem in de garage zie. ‘Hee Tyler. Wat brengt jou hier?’ Vraagt hij. ‘Ik kom net bij een vriend van me vandaan. Hij heeft een nummer geschreven, en alle akkoorden erbij gezet. Het is volgens mij nogal een gevoelig nummer, maar ik ben nieuwsgierig hoe het in zijn geheel klinkt. En jij weet dat vast wel.’ Zeg ik. ‘Hahaha… Je overschat me.’ Zegt hij. ‘Vast niet. Ik denk dat je het best wel voor elkaar krijgt.’ Zeg ik en laat hem het papier zien. Hij leest het nauwkeurig door. ‘Wauw… Zware tijd achter de rug?’ Vraagt hij. ‘Nee, hij zit er nog midden in, maar hij wil er niet over praten.’ Zeg ik. ‘Hmm… Zou hij toch eens moeten doen als ik dit zo lees.’ ‘Dat dacht ik al, maar hij wil er geen woord over kwijt. En Charly, diegene die het heeft uitgemaakt, belde mij omdat ze hem niet kon bereiken. Toen ik over haar begon zei hij dat hij haar niet meer kende. Maar met wie zou hij het er dan over willen hebben?’ Zeg ik. ‘Geen idee.’ Zegt Maika. ‘Misschien met jou.’ Plaag ik. ‘Echt niet! Daar wordt het volgens mij alleen maar slechter van.’ We moeten er allebei om lachen. ‘Hee, als je me even de tijd geeft en straks terug komt heb ik misschien uitgezocht hoe het moet klinken, oké?’ Zegt hij. ‘Tanks. Tot zo dan.’ Zeg ik, en ga ervandoor.
Wanneer ik bijna thuis ben voel ik mijn mobiel trillen in mijn broekzak. Als ik opneem is het Charly. ‘En? Al wat van James vernomen?’ Vraagt ze. ‘Ik ben net naar z’n huis gegaan. Volgens mij probeert hij het te verwerken, maar dan op zijn eigen rare manier.’ Zeg ik. ‘Ojee.’ ‘Zeg dat ja. Maar ik ga later nog eens terug. Even kijken of hij dan wat is bijgedraaid. Hij deed namelijk nogal vaag.’ ‘Oh, wat dan?’ Vraagt ze. ‘Leg ik later wel uit.’ Zeg ik. We breken het gesprek af. Ik vind het nogal lullig om tegen haar te zeggen dat hij doet alsof hij haar niet meer kent.
Thuis wacht ik ongeduldig op een telefoontje van Maika. Net als ik met mijn hoofd in de koelkast zit om wat te drinken te pakken belt hij. Ik druk hem aan en wil rechtop staan. ‘Auw! Verdomme.’ Roep ik. ‘Ook hallo.’ Zegt Maika. ‘Grapjas. Ik stootte m’n hoofd tegen de koelkast.’ Zeg ik. ‘Wie gaat er dan ook in de koelkast zitten?’ Vraagt hij. ‘Nou, ik dus.’ Zeg ik. ‘Slim. Maar, het is gelukt! Ik weet denk ik wel ongeveer hoe het nummer moet klinken.’ ‘Cool! Ik kom eraan.’ Zeg ik opgewekt. Ik hang op. Snel werk ik een blikje cola weg. Dan ga ik naar hem toe.
Eenmaal daar zit hij al op me te wachten. ‘Dat duurde wel even, was je de weg kwijt?’ Plaagt hij. ‘Wat jij wilt. Maar daarvoor ben ik niet hier.’ Zeg ik. ‘Nee nee, rustig aan joh. Beetje hyper?’ Vraagt hij. ‘Nee, alleen te veel suiker op gok ik.’ ‘Af en toe ben je echt wel een rare, hé.’ Zegt hij. ‘Pff… Moet jij zeggen.’ ‘Wacht maar, we hebben laatst een paar demo’s naar een paar hoge piefen gestuurd, over een tijdje lees je in alle bladen over There For Tomorrow. En in elke cd winkel zie je onze cd’s liggen.’ Zegt hij. ‘Ik hoop het voor je.’ Zeg ik. We gaan de garage in, die trouwens gebruikt wordt voor de repetities met de band.
Maika stemt zijn gitaar en speelt hoe hij denkt dat het nummer moet klinken. Ik luister aandachtig.
‘Wauw, dat is echt mooi.’ Zeg ik als hij klaar is. ‘Ja, vond ik ook. Hij is een goede songwriter.’ Zegt hij. ‘En weet je trouwens al hoe je hem weer over z’n probleem heen zet?’ Vraagt Maika. ‘Nope. Maar ik ga morgen weer naar hem toe denk ik.’ Zeg ik. ‘Succes.’ Zegt hij. Ik ga weer naar huis.
Daar ga ik op de bank zitten en lees de tekst nog eens door. Ik probeer te begrijpen waarom J doet alsof hij Charly niet meer kent, alsof ze nooit heeft bestaan. Ineens valt mijn oog op een van de regels in de brug “All out of luck, all out of time, Who would have thought I'd lose my mind”�
Zou het daardoor komen? Heeft hij het echt verdrongen? Ik vraag het me af, het lijkt me vrij onlogisch. Toch is het wel raar, ik bedoel, dat hij haar niet meer wil zien na zo’n grof gesprek kan ik nog in komen. Maar dit? Dat is niets voor hem.
De dag erop ga ik, zoals ik al tegen Maika zei, naar James toe. Wanneer ik aanbel doet hij weer niet open. Dat had ik al een beetje verwacht, dus ik steek de sleutel in het slot. ‘James? Ben je weer boven?’ Roep ik. Geen antwoord. Wanneer ik naar boven ga hoor ik heel zacht gemompel, het wordt duidelijker wanneer ik dichter bij zijn kamer kom. Net zoals gisteren heeft hij alles dicht gelaten,en is het helemaal donker. Ik zal het licht maar uit laten.
Het lijkt alsof James zich niets van mijn aanwezigheid aantrekt. Het gemompel gaat door, en er wordt heel zacht op een akoestische gitaar gespeelt. Wanneer ik beter luister hoor ik dat het het nummer is wat op het papier stond. Het nummer dat ik Maika heb laten spelen. ‘James.’ Begin ik. Hij lijkt het te negeren. Langzaam wennen mijn ogen aan het donker, en zie ik zijn omtrek. ‘James, luister nou, je moet jezelf niet opsluiten.’ Zeg ik. Ik word nog steeds genegeerd, en hij gaat door met spelen. ‘Dus je wilt het op de harde manier spelen?’ Vraag ik. Ik zoek het lichtknopje en doe het licht aan. Even krimpt hij in elkaar, maar gaat toch door.
Dit is niet goed, wat heeft die jongen?
Op de grond zie ik allemaal foto’s van Charly en hem samen.

James’ pov:
Ik speel een nummer op mijn gitaar wanneer Tyler binnenkomt. Wanneer hij tegen me praat ga ik gewoon door, ik wil hem even niet horen. Ik wil alles om me heen vergeten. Het licht is even vervelend als hij het aandoet, maar toch ga ik door, ik wil niet stoppen. Ik wil niet met hem praten. Met niemand.
Tyler blijft even staan kijken, en gaat na een tijdje naar beneden. Hij is nog niet weg, ik heb de deur nog niet horen open- en dichtgaan. Het duurt even voordat ik hem hoor mompelen. Waar hij het over heeft weet ik niet, daar is het te zacht voor, maar het is duidelijk dat hij aan het telefoneren is. Even is het stil. Heeft hij opgehangen?
Het is weer helemaal stil om me heen, niemand lijkt te bewegen. Tot ik opeens de deur open hoor gaan, en hij gaat weer dicht. Maar er gaat niemand naar buiten. Er komen juist mensen binnen. Ik hoor 3 paar voetstappen de trap op komen.
‘Hier is zijn kamer.’ Hoor ik de gedempte stem van Tyler zeggen. Tegen wie heeft hij het?
De deur van mijn kamer gaat open. Er staan 2 van die grote mannen voor me. Hoe bedoel je kleinerend? Ze pakken me hardhandig vast. ‘Hee! Laat me los.’ Zeg ik. ‘Nee, nog niet. Je gaat nu met ons mee.’ Ik snap er helemaal niets van. Waar heeft hij het over? Ik kijk naar Tyler, maar hij staat alleen maar toe te kijken en doet niets. ‘Laat me los! Ik ga niet mee!’ Roep ik. Hopeloos probeer ik me los te trekken, maar de twee mannen geven geen kick. Die hebben duidelijk al wat moeilijkere gevallen uit hun huis gekregen.
Wanneer ze me de deur uit slepen roep ik naar Tyler: ‘Verrader!’ Maar ik krijg geen antwoord. Ik hoop dat hij zich schuldig voelt. Ik weet niet eens wat ze van me willen.
Alles gaat heel snel, alsof ze het al duizenden keren eerder hebben gedaan. Nou, dat zal vast ook wel zo zijn, maar het is toch zo raar. Met gemak houden ze me stil achter in de auto. Hoe veel kracht ik ook zet, het doet ze niets.
We rijden over hobbels, moeten een paar keer stoppen, en maken aardig wat scherpe bochten. Ik heb geen idee waar we zijn, maar ik ben blij dat de auto stil staat.

*Een paar weken later*
Ik zit alleen in mijn kamer. Het enige wat er is, is een bureau, een stoel en een bed. Meer niet.
Er komt iemand binnen die zichzelf nogal belangrijk schijnt te vinden. Hij komt elke keer hier. En telkens wil hij praten. ‘Ik heb vandaag geen zin om te praten.’ Zeg ik. ‘Dat zei je gisteren ook.’ Zegt hij. ‘En de dag daarvoor ook, en daarvoor ook, en daarvoor ook… Ja, inderdaad.’ Zeg ik. ‘Met die instelling kom je hier nooit weg.’ Zegt hij. ‘Waar moet ik het dan over hebben? Jullie beginnen telkens over iemand, maar ik weet niet eens wie het is. Hoe moet ik het dan over die persoon hebben?’ Vraag ik. Hij zucht. ‘Je moet je proberen te herinneren wie ze is.’ Zegt hij. ‘Ik moet niets. En trouwens, dat had ik al gedaan vóórdat jullie in het spel kwamen.’ Zeg ik. De zogenaamde dokter schrijft wat op en gaat weer weg. Dat doet hij nou elke dag. Nu nog wachten totdat hij het opgeeft.
Een van de gasten die me hier naartoe heeft gebracht komt mijn kamer binnen. ‘Er is bezoek voor je.’ Zegt hij. Met hem kan ik het nog het beste vinden. Nouja, niet dat we vrienden zijn, maar hij doet in ieder geval niet alsof hij alles weet, zoals de rest hier wel doet. ‘Oké, wie zijn het?’ Vraag ik. Op dat moment komen Tyler en Charly binnen. Charly… haar naam roept allemaal herinneringen op. Ze flitsen voorbij. Allemaal goede herinneringen. Behalve een op het einde.
‘Hé J, hoe is het met je?’ Vraagt Tyler. ‘Is wel oké.’ Stamel ik. Nu begrijp ik er niets meer van. Ze hebben het de hele tijd over Charly gehad, mijn Charly. En ik herinnerde haar niet eens.

Tyler’s pov:
De doktoren hier hebben telkens geprobeerd om James’ geheugen op te frissen, maar keer op keer zei hij dat hij niet wist wie Charly is. Uiteindelijk hebben we besloten om haar op bezoek te laten komen. En het lijkt te helpen.
‘Ik snap er niets meer van.’ Zegt hij. ‘Maakt niet uit. Ik geloof dat jullie nog aardig wat uit te praten hebben.’ Zeg ik. Charly knikt. ‘Dan zal ik jullie niet storen.’ Ik ga weer de kamer uit.
Buiten staat de man op me te wachten die ons ook binnen heeft gelaten. ‘En? Helpt het? Weet hij al wat?’ Vraagt hij. ‘Ja, volgens mij wel. Ze zijn nu wat aan het uitpraten. Ze hadden laatst namelijk nogal ruzie. Dus daarom liet ik ze even alleen.’ Zeg ik. ‘Oké, gelukkig is er eindelijk vooruitgang.’ Zucht hij. ‘Ja, hij kan soms nogal koppig zijn.’ Zeg ik lachend. ‘Zeg dat, ja.’

Een paar dagen later zit James weer thuis, hij hoeft niet meer terug te komen, en dat was hij ook niet van plan.
Charly heeft Pete gedumpt. Hij leek er niet echt mee te zitten, en had in no time al iemand anders. Ofterwijl; hij gaf niets om haar.
Gelukkig gaat alles goed tussen James en Charly, zelfs zo goed dat ze weer bij elkaar zijn. Het lijkt alsof er niets gebeurt is.
Maika heeft samen met zijn band een nieuwe cd uitgebracht, en daar staat een verrassing op voor James. Hij heeft er zelf niet bij stilgestaan dat zijn nummer op een cd zou komen te staan. Het is namelijk zo gegaan; Charly had het er met James over. Ze vroeg: “Ik hoorde van Tyler dat je een nummer had geschreven. Stel dat die nou op cd kwam. Dat zou echt gaaf zijn, toch?”� Hij had toen niet doorgehad dat ze bedoelde dat hij echt op cd kwam, en dat was ook de bedoeling. Dus hij had gezegd dat het inderdaad wel gaaf zou zijn, maar het zou nooit gebeuren omdat hij “niet goed genoeg kon zingen”�. Charly heeft dus tegen mij gezegd dat hij het wel cool zou vinden als het op cd kwam, en ik heb de info weer doorgeschoven naar Maika.
Zo komen we uiteindelijk bij vandaag. Ik heb net de cd gekocht en ga naar J toe. Zoals ik al verwachtte is Charly er ook. We begroeten elkaar vrolijk. ‘Ik heb een nieuwe cd gekocht. Hij is echt goed. Wil je ‘m horen?’ Vraag ik. ‘Oké, als jij ‘m goed vind zal het vast zo zijn.’ Lacht hij. Ik zet de cd aan, en ga gelijk naar nummer 8. ‘Waarom spoel je ‘m door? Ik wil wel de hele cd horen.’ Zegt hij. ‘Omdat het een heel goed nummer is.’ Zeg ik terwijl ik op Play druk. De eerste tonen van I Can’t Decide klinken uit de boxen. ‘Hee, dat is het nummer wat ik had geschreven.’ Zegt hij. Er verschijnt een glimlach van oor tot oor op zijn gezicht. ‘Jij zit hier achter hé.’ Zegt hij tegen me. ‘Misschien. Maar je hebt zelf gezegd dat het wel gaaf zou zijn als jouw nummer op een cd kwam.’ Zeg ik. ‘Oh, dat is waar ook. Maar ik wist niet dat het hiervoor was.’ Zegt hij. ‘Maar hoe heb je dat voor elkaar gekregen?’ Vraagt hij uiteindelijk. ‘Misschien is Maika, de zanger, wel een van mijn vrienden?’ Zeg ik. ‘Ah… Vandaar. Ik vroeg me al af hoe ze daaraan kwamen.’ Zegt hij lachend.

Who told you to leave me all alone
Leave me in the dark
Leave me in the cold
Who told you to leave before I could show
You half of the man you wanted to know
But I had to face your last goodbye
But I had to face your last goodbye
The look on my face
My bloodshot eyes
So who won the war
Deep down inside
I can't decide
No I can't decide

Reacties: