FanFic.nl

Oude sa's

30 Minutes

21:35
Ik zit achter mijn bureau, te denken wat er de laatste tijd gebeurt was. Op dit moment is het nodig om plannen te maken. Of fouten.
Ik ben uit het zicht, helemaal gek.
Om even te ontspannen loop ik naar de tuin en ga ik in het gras liggen. Ik kijk naar de lucht. Het is mooi donker. Draaimolen staan in de lucht, die ik vorm met mijn ogen. Ik sluit mijn ogen en zie mijn leven opnieuw. Vanaf de eerste dag op school tot de dingen van de laatste tijd. Het begint te regenen, maar ik blijf liggen. Allemaal regendruppels vallen op mijn lichaam. Meer regendruppels komen. De regen huilt voor me. Ik zie treinen ontsporen, silhouetten onder de schaduw. Gevormde schaduwen. Mijn kansen die mislukken of veranderen.

21:45
Ik sta op en loop met doorweekte kleding de tuin uit en zet het op een lopen. Geen tijd meer om dingen te besluiten. Zal ik rennen? Zou ik me moeten verstoppen voor de rest van mijn leven? Kan ik naar de hemel vliegen of moet ik blijven? Ik kom in een smalle steeg terecht. Het plenst nog steeds hard. Ik ga zitten in een donker hoekje.
Ik zal kunnen verliezen, het zou kunnen mislukken. Allebei wel.
Ik kijk naast me en zie ineens een gebroken stuk glas naast me liggen. Ik pak het en bestudeer het goed. Ik sta op, schuif het stuk glas in mijn broekzak en loop naar het plekje waar ik altijd zit als het even niet meer meezit. Mijn broer weet ook wel waar, dus kan hij me daar ontdekken.

22:00
Ik zit op de grond met het stuk glas in mijn hand. ‘Geen tijd meer om dingen te besluiten.’ Zeg ik zacht en versterk de greep. De regen spatte zich nog steeds op mij uit. Ik doe al mijn armbanden af en kijk naar mijn polsen. De zaligheid van de pijn giert door mijn lichaam en het bloed vermengd zich met alle regendruppels dat op mijn armen vielen. Ik leg het stuk glas weg en pak mijn mobiel. Ik bel naar mijn huis. Voicemail, kut. Nadat ik de piep heb gehoord haal ik diep adem. ‘Mamma, Pappa, Tom.. Het spijt me.’ Zeg ik duidelijk en verbreek snel de lijn. Ik word helemaal slap. Ademhalen word steeds moeilijker, maar dat maak niets uit. Ik kijk naar de klok, die ik door van alles zie. “22:05”� Zie ik. Met een glimlach schuif ik meer onderuit en word alles zwart voor mijn ogen.
Een half uur, om na te denken
Een half uur, om uiteindelijk te beslissen
Een half uur, om je naam te fluisteren
Een half uur, om de schuld te dragen
Een half uur, van geluk, dertig leugens
Een half uur, om eindelijk te beslissen

Reacties: