FanFic.nl

She is my... Bodyguard

Deel 11

(Lize)
De buitenlucht heeft me goed gedaan, ik voel me al veel beter nu.
Ik sta op en ga het hotel terug binnen. Ik neem de lift naar de 2de verdieping en al snel sta ik voor mijn kamerdeur. Kaart door de gleuf en ik ben binnen.
Eenmaal binnen, trek ik mijn pyjama aan en kruip in bed, want ik ben doodop.

Ik word wakker van geklop op m’n deur.
Wie heeft verdomme het lef om mij wakker te maken! Ik loop naar deur en open hem.
Bill kijkt me glimlachend aan.
‘Good morning Sunshine.’ Lacht hij vrolijk.
‘Wat is er Bill?’ kreun ik.
‘Ik kom alleen even zeggen dat het al negen uur is en we allemaal al ontbeten hebben.’
‘WAT??! Is het al negen uur?!’
Hij knikt.
‘Shit, shit, shit!’
Ik heb me meer dan een halfuur verslapen! En Bill komt dat gewoon heel droog zeggen.
Ik schiet in mijn kleren en nog geen tien minuten later sta ik beneden in de hal. Dan maar geen ontbijt vandaag.
Vandaag hebben de jongens een grote signeersessie van twee uur.
Ze moeten dus twee uur lang gaan signeren.
Als ik David zie ga ik snel naar hem toe.
‘David, sorry ik heb mij verslapen.’ Leg ik uit.
‘Geen probleem, overkomt iedereen wel eens.’ Lacht hij.
Amai, niet gedacht dat hij daar zo chill op zou reageren! Zoveel te beter natuurlijk!
Ik werp een blik naar buiten en wonder boven wonder staan er geen fans voor het hotel. Waarschijnlijk zijn ze allemaal naar die signeersessie.
Saki gaat achter het stuur zitten en ik wacht tot de jongens zijn ingestapt en dan zet ik me langs Saki.

We zijn op de plaats van de signeersessie, dat is duidelijk. Lange wachtrijen fans staan voor de deur en als zo ons zien aankomen, rennen ze allemaal onze richting uit.
Gelukkig kunnen ze niet zo ver door de dranghekken, maar de jongens moeten dus wel door al die fans om binnen te geraken.
In mijn hoofd stippel ik al een weg uit, hoe ik Tom daar binnen ga krijgen.
Ik stap uit en doe de deur open, één voor één stappen de jongens uit.
‘Wie gaat eerst?’ vraagt Tobi.
‘Ik zal wel gaan.’ Offert Gustav zich op.
Dappere Gustav.
Gustav vertrekt, gevolgd door David. Ze wringen zich door de fans terwijl Gustav hier en daar al een handtekening zet.
‘Nu zal ik wel gaan.’ Zegt Tom.
Dat betekent dus dat ik moet volgen.
Ik loop vlak achter Tom. Hij zet hier en daar een handtekening, terwijl ik de richting aangeef door hem bij zijn heupen vast te houden. Ik zie dat Gustav veilig binnen is geraakt. Nu Tom nog.

Alles gaat goed, totdat een jongen vanuit het niets, Tom ineens bij de keel pakt.
Zo snel mogelijk neem ik de andere hand van de jongen en draai die op zijn rug, waardoor hij Tom onmiddellijk los laat. Hij is sterk, want hij trekt zijn arm los.
Ik voel een vuist op mijn gezicht.
Ik verlies mijn evenwicht en val op de grond. Mijn hoofd raakt de grond en ik voel een stekende pijn. Maar daar trek ik me even niets van aan.

Zo snel als ik kan sta ik recht en ik zie hoe Tom zich wil verweren tegen de jongen.
De fans doen niets, die gillen alleen maar of kijken bang toe.
Ik pak hem bij zijn haar en sleur hem naar achter. Zijn vuist gaat weer de lucht in en hij wil me opnieuw slaan, maar voor hij dat kan doen, heeft mijn knie zijn kruis al geraakt.
De jongen plooit dubbel en hapt naar adem. Saki heeft zich door de massa zien te wringen en hij pakt de jongen mee.
Tobi loopt met Bill en Georg naar binnen. Tom volgt en ik volg Tom.

Als we binnen zijn, voel ik aan mijn lip, ik zie dat ik bloed aan mijn handen heb.
‘Waarom deed je dat nu?’ vraagt Tom, terwijl hij me kwaad aankijkt.
‘Waarom deed ik wat?’
‘Mij helpen! Ik had mezelf ook wel kunnen redden hoor!’ roept hij.
Mijn mond valt open van verbazing. Dankbaarheid had ik van hem niet verwacht, misschien dat hij nog zou vragen hoe het ging met mij, maar in plaats daarvan is hij kwaad op mij omdat ik hem geholpen heb! Dat is nu echt wel het toppunt!
Ik zie hoe Bill zijn broer met open mond aanstaart.
Vanbinnen ontplof ik van woede.
‘Sorry, ik zal het nooit meer doen! Volgende keer zal ik niet helpen, dan mogen ze op je “mooie gezichtje”� kloppen!!’ roep ik uit.
‘GENOEG!’ roept David. ‘Tom, alsjeblieft! Waarom denk je dat je een bodyguard hebt??’
Tom haalt enkel zijn schouders op.
De anderen begrijpen blijkbaar ook niet waarom Tom zo doet.

‘Het is tijd.’ Meldt Saki.
Ik knik en wil het ijs van m’n wang halen. Ik heb een dikke wang, die over een paar uurtjes zeker blauw is, mijn onderlip is kapot, ik heb een dikke bult op mijn hoofd en mijn hoofd barst bijna van de hoofdpijn.
‘Blijf nog maar even zitten, wij kunnen het wel even alleen aan.’ Zegt Saki.
Ik knik dankbaar.

Drie kwartier later.
Ze hebben mij nog niet geroepen, maar ik besluit toch maar een kijkje te gaan nemen. Voor ik binnen ga, werp ik nog snel een blik in de spiegel. Het valt wel, wat het uitzicht betreft toch, ik heb alleen maar een dikke wang. Maar ik voel veel meer dan dat.
Als ik binnenkom zie ik aan de jongens dat ze het nu al kotsbeu zijn. Ik heb best wel medelijden met hen. Hele tijd handtekeningen zetten en vriendelijk blijven, terwijl ze misschien meer zin hebben om te roepen dat de fans naar huis moeten gaan.

Één uur en een kwartier later loopt de signeersessie dan toch op z’n einde. Gelukkig, want ik ben het beu en dat pilletje tegen de hoofdpijn is allang uitgewerkt. En gillende fans doen zeker geen goed bij hoofdpijn.
We lopen naar buiten. Nu staan de hekken anders, waardoor we niet meer door de fans moeten. Gelukkig maar. Er staan wel nog fans langs de hekken.

(Tom)
Ik ben blij dat het gedaan is.
Misschien heb ik daarstraks een beetje overdreven hoe ik tegen Lize deed. Maar een jongen die door een meisje gered moet worden, hoe stom is dat?
Er staat een meisje langs de hekken dat onze cd uitsteekt voor een handtekening en ze heeft bijna tranen in haar ogen. Zij is duidelijk niet binnen geraakt.
Ik zal mijn goed hart eens boven halen en haar een handtekening geven.
Lize loopt me voorbij, maar twee meter verder blijft ze staan, wachtend tot ik klaar ben.
Het meisje omhelst me en ik laat haar doen.

Vanuit m’n ooghoek zie ik dat Lize begint te draaien. Ik laat het meisje los en ren naar haar toe.
Ik kan haar nog net opvangen voor ze op de grond valt.
Daar sta ik dan met m’n eigen bodyguard in mijn armen.
‘Saki!’ roep ik.
Hij draait zich om en als hij ziet wat er aan de hand is, snelt hij naar me toe.
Ik leg Lize voorzichtig op de grond. Ze is nog steeds niet bijgekomen.
‘Bel onmiddellijk een ziekenwagen!’ beveelt Saki me.
Ik pak zo snel mogelijk m’n gsm en toets met trillende vingers het noodnummer in.
Laat dit goed komen! Laat dit alsjeblieft goed komen!
‘Hallo.’ Zegt een vrouw aan de andere kant van de lijn.
‘Onze bodyguard is flauwgevallen en ze is nog steeds niet bijgekomen!’ Ik roep het bijna.
‘Rustig, rustig, waar bent u?’
Ik leg uit waar we ons bevinden.
‘Er is een ziekenwagen onderweg.’
‘Oké.’ En ik hang op.

Er zijn al bijna tien minuten voorbij en nog steeds geen ziekenwagen.
Dadelijk flip ik hier! Dit duurt te lang!
Ik merk hoe mijn handen en benen trillen.
‘Rustig Tom.’ Zegt mijn broertje zacht, terwijl hij een arm om mijn schouders slaat.
Ineens hoor ik een bekende sirene en om de hoek komt de ziekenwagen aanrijden.
Ik slaak een zucht van opluchting.

Een verpleger knielt naast Lize neer en meet haar hartslag.
‘Zuurstofmasker.’ Beveelt hij.
Een verpleegster geeft hem het masker aan en hij zet het Lize op. Dan leggen ze haar op een brancard en zetten haar in de ziekenwagen.
‘Ik wil mee.’ Zeg ik.
‘Ik ook.’ Zegt Bill.
‘We kunnen wel niet iedereen meenemen hé.’
‘Nee, alleen wij twee.’ Zeg ik snel.
De verpleger knikt dat het goed is.
Bill en ik stappen in en ze doen de deuren achter ons dicht. De sirene wordt aangezet en tegen grote snelheid rijden we weg.

Tien minuutjes later zijn we bij het ziekenhuis.
Als ze de deuren opendoen, stappen Bill en ik snel uit, zodat ze Lize eruit kunnen halen.
We volgen hen naar binnen.
‘Wachten jullie even in de wachtkamer alsjeblieft.’ Zegt een verpleegster.
Ik wil protesteren, maar voor ik iets kan zeggen, trekt Bill me mee naar de wachtkamer.
‘Waarom deed je dat?’ vraag ik kwaad.
‘Omdat je altijd in de wachtkamer moet wachten, we kunnen niet mee die onderzoekskamer binnen hé.’
Ik weet dat hij gelijk heeft, maar van dat wachten krijg ik stress.

(Bill)
Met Tom kan je op dit moment geen fatsoenlijk woord wisselen. Hij is veel te opgefokt op dit moment. Ik geef toe dat ik hier ook niet graag zit te wachten, maar dit is nu eenmaal zo.
Tom loopt heen en weer in de wachtkamer en ik krijg er zenuwen van!
‘Tom zit, nu!’ beveel ik hem.
Hij kijkt me even verbaasd aan, maar doet dan wonder boven wonder wat ik zeg.
Met een zucht zet hij zich neer.
‘Moet je wat drinken?’
Hij knikt.
Ik sta op en neem twee bekertjes en vul deze met water. Één daarvan geef ik aan hem.
Hij kijkt me dankbaar aan en neemt een slok water.

We zitten hier nu al een halfuur en er is nog steeds geen nieuws.
David heeft net gebeld of er al nieuws was en ik heb hem gezegd dat we hem wel iets laten weten.
Net als ik nog eens op mijn klok wil kijken, komt er een dokter de wachtkamer binnen.
‘Jullie zijn hier voor Lize Versleegers?’ vraagt hij.
Ik knik.
‘Volgt u mij maar even.’
We volgen hem een lange gang door, totdat hij ineens bij een kamer blijft stilstaan.
Hij gaat binnen en we volgen hem.
Daar ligt Lize, ze heeft een infuus in haar arm en ze is verbonden met allerlei piepende machines.
‘Ze ligt in coma.’ Is het eerste wat de dokter zegt.
Ik kijk hem met open mond aan.
‘Ik heb gezien dat ze een bult op haar hoofd heeft en een dikke wang.’ De dokter kijkt ons vragend aan.
‘Ze is onze bodyguard.’ Is het eerste wat Tom zegt.
De dokter knikt.
‘En daarstraks hadden we wat problemen met een iemand en die persoon heeft haar geslagen en toen is ze met haar hoofd op de grond gevallen.’ Legt hij uit.
‘En toen was ze onmiddellijk bewusteloos?’
‘Nee, toen heeft het nog ongeveer twee uur goed gegaan, maar toen we naar buiten gingen, zakte ze ineens in elkaar. Ik heb haar toen nog net kunnen opvangen.’
‘Aha. En heeft ze soms last van stressvolle momenten?’

(Tom)
Bill knikt, terwijl hij me veelbetekenend aankijkt.
‘Zijn er problemen?’ vraagt de dokter.
‘Nee, Tom en Lize kunnen alleen niet zo goed met elkaar opschieten.’ Legt Bill uit.
De dokter kijkt me even schattend aan, maar knikt dan.
‘Een stressvolle omgeving een val op het hoofd zijn een hele slechte combinatie. Daardoor ligt ze nu ook in coma.’ Zegt de dokter.
Ik voel me nu wel heel schuldig. Dat komt allemaal door mij! Als ik niet zo tegen haar deed, had ze hier waarschijnlijk nooit gelegen.
Ik laat me op een stoel neerzakken.
‘Maar het is wel goed dat je haar hebt opgevangen, anders was het misschien fataal geweest.’ Voegt de dokter er nog aan toe.
Dat moest er nog aan ontbreken, dat ze zou doodgaan omdat ik haar niet opgevangen zou hebben!
‘Maar ze komt er toch door?’ vraag ik hoopvol aan de dokter.
‘Ze komt er wel door, al zal ze zeker nog wel een paar dagen in coma liggen.’
Ik zucht opgelucht.
‘Dat was alles wat ik moest zeggen denk ik, dan ga ik maar.’
‘Mogen wij dat tweede bed gebruiken om te blijven overnachten?’ vraagt Bill.
‘Ja, natuurlijk, alleen even aan de balie melden als u blijft slapen, zodat ze tenminste ontbijt voor u kunnen voorzien.’ Glimlacht de dokter.
Bill knikt en zet zich dan ook neer.
‘Tom voel je nu niet schuldig hé.’
‘Hoe moet ik mij anders voelen?’ vraag ik hem kwaad.
Hij kijkt me met een zucht aan.
‘Het is nu eenmaal gebeurd en het is niet alleen door jou dat ze wat stress had, bodyguard zijn is nu eenmaal een stressvolle job. Net zoals wij last hebben van stress, hebben zij dat ook.’ Zegt mijn broertje.
Ik knik alleen maar, hopend dat hij gelijk heeft.
‘Ik ga David even op de hoogte brengen.’ Zegt Bill, terwijl hij rechtstaat en naar buiten loopt.
Ik knik en staar dan naar het meisje in dat grote, witte bed.
Ze is echt wel bleek nu.

Reacties: